Pracowałam w pewnej znanej sieci "sklepów z kulturą" na literę 'E'. Dzisiaj jedna z moich ulubionych historii, choć po latach już mniej mnie zdumiewa. [K]lientka ze wspomnianego gatunku "ręce opadają".

Godziny wieczorne, salon prawie pusty. Siedzę przy biurku w swoim dziale, wprowadzam faktury. Niemal biegiem wpada klientka (ok. 35 lat) i zaczyna nerwowo przerzucać książki kulinarne (dodam, że stały naprzeciwko mnie). Widząc, że czegoś intensywnie szuka, zaoferowałam pomoc.
K: Kiedyś tu u państwa byłam i widziałam taką książkę kucharską... macie ją jeszcze?
J: Proszę pani, mamy trzy regały książek kucharskich... pamięta pani jakieś szczegóły? Autora, tytuł, może chociaż kolor okładki?
K: Nie, no ale jak to pani nie wie, no była u was... taka fajna książka kucharska... i bardzo chciałam ją kupić! Gdzie ona teraz jest?
J (cierpliwie): A może kojarzy pani tematykę? Czy to miały być obiady, wypieki, jeszcze coś innego? Jaką dokładnie książkę pani u nas widziała?
K (zdziwiona): No jak to jaką? Taką Z PRZEPISAMI!
J: Innych chyba nie mamy.

Pani kontynuowała jeszcze przez chwilę rewolucję na regale, po czym wybiegła tak samo szybko, jak wbiegła. Żądanej pozycji niestety nie znalazła.

E.

Pracowałam w znanej sieci „sklepów z kulturą” na literę ‘E’. Poniższa historia przydarzyła się koleżance (nazwijmy ją [J]ulia), ale byłam naocznym świadkiem obu wizyt [K]lientki - jeśli nie piekielnej, to przynajmniej specyficznej.

Pewna pani, z wyglądu lat 45-50, po godzinie grzebania w stojakach i zaangażowaniu do pomocy połowy personelu, nabyła w końcu dwie świeczki dekoracyjne za łączną kwotę ok. 20 zł (istotne, dlatego wspominam).

Dobre trzy miesiące później po przyjściu do pracy zastałam w salonie właśnie opisaną wyżej panią, która próbowała ten towar zwrócić. Koleżanka tłumaczyła jej, że termin zwrotu przewidziany przez firmę (60 dni od zakupu!) dawno upłynął i zwrotu nie przyjmie, poza tym babka zgubiła paragon. Klientka w takim razie zażądała formularza reklamacji, dowodząc, że prawo gwarantuje jej możliwość zareklamowania niepełnowartościowego produktu. I tu dochodzimy do punktu kulminacyjnego:

[J]: Dlaczego pani uważa, że te świeczki są wadliwe? Przecież już na pierwszy rzut oka widać, że nie mają żadnych ubytków!
[K]: No bo ja kupiłam te świeczki dla mojego syna i jego dziewczyny w prezencie zaręczynowym, a oni się rozstali. Ona go rzuciła!!! I ja teraz koniecznie muszę cofnąć ten zakup... rozumie pani, nie wyrzucić albo oddać, tylko koniecznie cofnąć zakup, bo te świeczki teraz mają złą energię i w przeciwnym razie będą wszystkim przynosić pecha! A skoro mają złą energię, to są niepełnowartościowe, tak czy nie?

Centrala oczywiście reklamację odrzuciła, ale dyrektor zdecydował się mimo wszystko zwrócić klientce pieniądze, argumentując, że z takimi szkoda dyskutować - tym bardziej, że kwota zakupu niewielka.

E.

Historia dosłownie sprzed chwili, spisywana "na gorąco", pod wpływem emocji.

Słowem wstępu - jestem właścicielką młodego psa. Psiak kocha wszystkie "człowieki", a zwłaszcza dzieci miłością wielką (czasem zbyt wielką...)i niespełnioną, a jakakolwiek agresja jest mu obca.

Historia właściwa. Spacerujemy sobie, pupil buszuje w trawie. Za nami idą dwie kobiety, na oko trzydziestoletnie, typu plastik-fantastik, a z nimi dwóch chłopców w wieku 5-6 lat. Dzieciaki zobaczyły psa i od razu do niego podbiegły, po czym (bez żadnych pytań w stylu "czy można pogłaskać?") zaczęły szarpać czworonoga za wszystkie dostępne części ciała. Pies początkowo ucieszył się i chętnie poddał tym "torturom". Po chwili jednak chłopcy uznali, że zaczną psa straszyć. Ignorowali moje uwagi, że tak nie wolno. Zaczęli więc krzyczeć, warczeć i udawać, że chcą pupila uderzyć. Ich opiekunki, matki czy kto to tam był oczywiście nie reagowały, zajęte plotkowaniem jakieś 100 m dalej. Próbowałam psa odciągnąć, skręciłam w boczną ścieżkę, ale dzieciaki popędziły za mną. W końcu jeden z chłopaków zaczął deptać psu po łapach. Czworonóg próbował uciec, ale że był na smyczy i nie miał dokąd - zdesperowany wyszczerzył zęby. Podkreślam - nie ugryzł, nie skoczył,po prostu pokazał zęby. Wtedy nagle blondynom przypomniało się, że mają po opieką dzieci.

Jak się domyślacie - nasłuchałam się, że naślą na mnie straż miejską,że taki agresywny pies powinien być uśpiony i to natychmiast. W końcu jedna z nich, przyjrzawszy się uważnie zwierzakowi, powiedziała:
- A ja wiem co to za rasa! To jedna z tych najbardziej niebezpiecznych, a TY na pewno nie masz zezwolenia na HODOWLĘ!
Ja: Mają panie rację. Pies jest absolutnie dziki i agresywny, a ja bardzo chętnie spuszczę go ze smyczy, jeżeli natychmiast nie uspokoją panie tych chłopców.

Puentując - mam foksteriera o wyglądzie i charakterze pluszowej zabawki i oczywiście nie potrzebuję żadnego zezwolenia na trzymanie go w domu...

Przepraszam, że długo i nie o klientach. "Piekielni" pomagają mi odreagować :)

Tym razem nie będzie tak porywająco, ale za to bardzo na temat. Klient bowiem był nie tylko piekielny, ale też z gatunku „ręce opadają” - czyli po chwili rozmowy z nim doszłam do wniosku, że mówimy zupełnie różnymi językami i wszelkie próby porozumienia zakończą się fiaskiem.

Przypomnę tylko, że pracowałam w znanej sieci „sklepów z kulturą” na literę ‘E’. Tego dnia akurat zastępowałam koleżankę w tzw. punkcie info (dla niewtajemniczonych - miejsce składania i odbioru zamówień, wystawiania faktur itd.)

Do rzeczy. Przychodzi [K]lient, facet około 60.

K: Dzień dobry.
[J]a: Dzień dobry.
K: Pani jest niemiła! Za grosz kultury pani nie ma! Ja to zgłoszę!
J (zszokowana): Bardzo przepraszam, nie chciałam pana niczym urazić. W czym mogę pomóc?
K: W niczym nie może pani POMÓC! Pani ma wykonywać swoje obowiązki! Przyszedłem odebrać paczkę i pani ma mi ją wydać! (wszystko wykrzyczał)
J: Dobrze, na jakie nazwisko?
K: J** O*** (do końca życia zapamiętam te dane)

Wraz z koleżanką przeszukałyśmy wszystkie półki - nie ma. Sprawdzam w systemie - nie ma takiego zamówienia do odbioru. Grzecznie tłumaczę klientowi, że może np. nie odebrał paczki w terminie i została zwrócona do magazynu, za co zostałam obrzucona wiązanką wyzwisk. W końcu znalazłam w systemie informację, że zamówienie NIE ZOSTAŁO zrealizowane i klient powinien zostać o tym poinformowany.

K: Niemożliwe, smsa dostałem, że mam przyjść do salonu! Proszę mi je natychmiast znaleźć!
J(tknięta przeczuciem): A może mi pan pokazać tego smsa?
K: Nie mogę, to mój telefon!
J: A mógłby mi go pan chociaż przeczytać? (Byłam pewna, że w smsie jest informacja o tym, że były jakieś problemy z zamówieniem, a nie żadne zaproszenie po odbiór).
K: Nie, bo to NIE BYŁ SMS! Dzwonił do mnie ktoś od Was i stąd wiem, że mam odebrać zamówienie!

(Dodam tylko, że dzwoniliśmy do klientów jedynie w wyjątkowych przypadkach i na pewno nie po to, żeby zaprosić po odbiór paczki).

J: Dobrze, a co DOKŁADNIE powiedziała panu ta osoba, która dzwoniła?
K (wrzeszcząc): Nie wiem, bo NIE ODEBRAŁEM!!! Prowadziłem samochód, zresztą nie mam obowiązku odbierać waszych telefonów! Sprawdziłem potem tylko, że to wasz numer i WIEDZIAŁEM, że po to dzwonicie! I dlatego przyjechałem tu z drugiego końca miasta!

W tym właśnie momencie opadły mi ręce... Pan J** O*** jeszcze chwilę mnie powyzywał, a potem poszedł, odgrażając się, że więcej do nas nie wróci. Niestety słowa nie dotrzymał i koleżanka z info jeszcze nie raz miała z nim do czynienia.

E.

Pracowałam w pewnej znanej sieci "sklepów z kulturą" na literę 'E' - i zapewne o tym będzie większość moich historii. Na początek jednak nie klient, a taksówkarz. (Przepraszam, ale będzie dość obszernie).

Musiałam się pilnie dostać z dworca PKP do pracy, więc szybko wsiadłam do stojącej pod dworcem taksówki, zauważywszy tylko kątem oka, że auto ma logo jednej z tańszych korporacji w mieście. Okazało się, że trafiłam na taksówkarza - gawędziarza, w dodatku w depresji. Zaczął od przestrzegania mnie, żebym pod żadnym pozorem z nikim się nie wiązała, bo jego zostawiła kobieta, więc wszystkie związki są do d**y i nie mają przyszłości. Nieco rozbawiona uświadomiłam go, że jestem mężatką i nie narzekam. W odpowiedzi otrzymałam kilkuminutowy wykład na temat tego, że na pewno mąż mnie zostawi, że pewnie ma inną na boku i że pożałuję, iż kiedykolwiek wyszłam za mąż.

Zaczęła mnie irytować ta paplanina, więc zmieniłam temat - niefortunnie, na pracę... Kiedy tylko się wydało, że pracuję w dziale z książkami, wywiązał się poniższy dialog ( [T] - taksówkarz, [J] - ja):
T: To jak przyjdę do pani i poproszę o książkę, to pani mi jakąś poleci?
J: Oczywiście, na tym m.in. polega moja praca.
T: To pani przeczytała te WSZYSTKIE książki z całego sklepu?
J: Nie... wszystkich to się nie da... ale czytam sporo.
T: Zatem... jest pani niekompetentna i powinni panią zwolnić! Jak idę do księgarni, to liczę, że sprzedawca przeczytał wszystkie książki, którymi handluje!
J (zirytowana): A jak pan idzie do sklepu z bielizną, to też pan oczekuje, że sprzedawca nosił wcześniej te wszystkie gacie?

O dziwo, kierowca - gawędziarz do końca drogi już się nie odezwał.

E.