Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

Michik

Zamieszcza historie od: 4 września 2011 - 20:55
Ostatnio: 28 stycznia 2015 - 21:11
  • Historii na głównej: 1 z 6
  • Punktów za historie: 1075
  • Komentarzy: 18
  • Punktów za komentarze: 26
 
zarchiwizowany

#49397

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Tym razem o nietypowej matce...
Będzie trochę długo, ale krócej mi nie wychodzi.

Sobota, 13.04, tego pięknego dnia wracałem z Gdańskiej starówki do domu, jadę autobusem (130) nikomu nie wadząc. Na przystanku (Arctowskiego) wsiadła kobieta z dwójką dzieci - synkowie w wieku ok. 6 i 4 lata. Usiedli spokojnie obok mnie, po czym matka wyciągnęła czekoladowe batoniki i dała dzieciom. Szkraby (jak to mają w zwyczaju) ubrudziły sobie buzie czekoladą. Co zrobiła mama? Wytarła dzieciom buzie i pozwoliła dokończyć? Nie... Zaczęła krzyczeć
[K]:Krzysiek! Jak ty jesz! Zachowujesz się jak taka mała świnia. Tylko chlewika brakuje. No zobacz tylko! Całą gębę se ubrudziłeś! Jak ty wyglądasz! Zresztą ty Bartek też nie jesteś lepszy! Też się uwaliłeś tym batonem!
Po czym wyrwała dzieciom batony i schowała. Chłopcy zaczęli płakać, a ta dalej swoje:
[K]:I czego ryczycie?! Trzeba było się nie brudzić! Jeść trzeba umieć, albo wcale nie dostaniecie jedzenia, jak się nie nauczycie!
Jeszcze chwilę pokrzyczała i się uspokoiła. Chwilowo.
Skręcamy z ul. Bulońskiej w Myśliwską, automat zapowiada następny przystanek - Wołkowyska i w tym momencie kobieta dostaje szoku. Wychyla się z siedzenia i pyta kierowcy:
[K]:Przepraszam, nie jedzie pan na dworzec?
[Kier]:Nie, teraz jedziemy na Jasieńską, a na dworzec to dopiero, jak będę wracać. Zaliczy pani wycieczkę krajoznawczą (z uśmiechem).
[K](do dzieci):Widzicie, wy mali idioci! Mówiłam, żeby na 184 czekać, a nie na Jasieńską będę jechać i czekać, żeby wrócić. Czas przez was tylko marnuje!
Pewnie: najlepiej zrzucić winę na dziecko, które nie umie/słabo umie czytać, że się wsiadło do złego pojazdu.
No, ale nic, jakoś trzeba wytrzymać. Dojeżdżamy na pętlę, wysiadamy i idziemy na przystanek w stronę przeciwną (ja czekałem na 127, a familia na powrotny 130).
K sadza dzieci na ławce na przystanku i każe się nie ruszać, ja staję w rogu wiaty i obserwuję. Po chwili starszy chłopiec niepewnie wstaje.
[K]:Gdzie leziesz?! Przecież mówiłam, żebyś na ławce siedział! Tu auta jeżdżą! I sadza Krzysia na ławeczkę.
Jednak dzieciaczki znowu wstają i tym razem kierują się na trawnik za przystankiem i przyglądają się trawie. Niby w porządku, prawda? Jednak dla K niekoniecznie.
[K]:I gdzie wyście znowu poszli? Tu przecież szkła są(?), kamienie,kupy i jeszcze kilka innych rzeczy, które tam się nie znajdowały. Ciach dzieci ręką i znowu siedzą na ławce.
[K]:Mam was dość! Możecie się dzisiaj pożegnać z lego. (Tu następuje taki płacz, że chyba cała Morena słyszała).
Odliczam minuty do odjazdu autobusu, żeby się stamtąd wydostać. Po tym wszystkim, jednak nastąpiła najdziwniejsza sytuacja. Dzieci siedzą na ławce, mamusia obok nich. Wyciąga jakąś kartkę z kieszeni i mówi:
[K]:O! Kolonie i obozy. Chodź zobaczyć Krzysiu.
Chłopiec niepewnie wstaje i zbliża się do rodzicielki, jednak jej ręka blokuje mu drogę.
[K]:I gdzie znowu idziesz?! Mówiłam, żebyś siedział, bo tu auta jeżdżą i cię przejadą. I odpycha syna na siedzenie.
Po chwili:
[K]:No Krzysiu, miałeś przyjść, zobaczyć te obozy.
Dziecko wstaje, jednak znowu zostaje zatrzymane przez rękę matki.
[K]:Do jasnej cholery! Mówiłam, że masz tu nie chodzić, bo auta cię przejadą! Czy ja mówię po chińsku? I znowu sadza go na ławkę.
Tutaj nastąpił zonk z mojej strony, ale trzymam się dzielnie.
[K]:Krzysiek! Ile mam cię wołać?! Chodź, zobaczysz te kolonie.
Krzyś ponownie wstaje, ale powtarza się sytuacja sprzed chwili i synek znów siedzi.
[K]:Myślę, że chyba dzisiaj nie będziesz oglądał bajek. Nie przychodzisz, jak cię wołam, to masz.
Tutaj chciałem się wciąć, "ratować" dziecko, ale podjechał mój autobus, więc wsiadłem i odjechałem w spokoju, choć szczękę po ostatniej sytuacji zbierałem długo.

komunikacja_miejska

Skomentuj (26) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 131 (327)
zarchiwizowany

#49048

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Nie będzie to historia typu mega piekielne, ale o dziwnych ludziach
Bardzo często jeżdżę autobusami, więc spotykam różnych ludzi. Postanowiłem opisać kilka przypadków, raczej są to osoby nietypowe.
Sytuacja 1, Gdańsk, Linia 127
K-Kobieta, Ki-Kierowca
kobieta wsiada do autobusu, 1-szymi drzwiami i chce kupić bilet
K:Dzień dobry, bilet poproszę
Ki:Jaki?
K:yyy... taki papierowy pan da
Ki:...Ale jaki rodzaj biletu?
K:Taki papierowy, prostokątny, do kasownika się wkłada
Ki:Ehh... normalny, czy ulgowy
K:Normalny, papierowy bilet.
Zapłaciła i poszła.

Syt.2, linia 199
K-Kobieta M-Mężczyzna, Ki-Kierowca
Siedzę spokojnie z przodu pojazdu, K, w wieku 70 lat z hakiem (ciężkim, żeliwnym hakiem) wysiada 1-szymi drzwiami i odwraca się do kierowcy
K:Panie, zrób pan coś!
Ki:Ale o co chodzi?
K:Tam z tyłu siedzi jakiś facet, nie pozwala mi usiąść, ja coś do niego mówię, a on mi odpowiada, że ja chyba nie mam z kim w domu rozmawiać, że mam iść, toż to brak szacunku do starszych, ja nie pozwolę...
W tym czasie M też wysiadł i stoi za panią.
M:A odp****ol się pani ode mnie
Poszedł, a staruszka dalej nawija
K:Takich to na Sybir się zsyłać powinno, do najcięższych łagrów, skąd już się nie wraca... i w ten deseń dalej.
Ki się wkurzył, zamknął drzwi, a ona dalej gada, tym razem chyba w powietrze.

Syt. 3, linia 384
Podjeżdżamy na przystanek (Targ Rakowy, tłum ludzi) kierowca otwiera drzwi, a na zewnątrz kłóci się starsza para (tak ok. 65-70 lat)
Żona:Mówię ci, że on tam na pewno tam nie jedzie.
Mąż:Ale dla pewności spytam kierowcy
Ż:Ale po co? Mówię, że tam nie jedzie.
M(do kierowcy):Przepraszam, czy jedzie pan przez Suchanino?
Kier:Tak.
M:Ha! Mówiłem ci! Wsiadaj.
Po chwili jazdy w ciszy:
Ż:Ja i tak nie wierzę, że on jedzie przez Suchanino.
M:Przecież pytałem kierowcy, chyba wie gdzie jedzie.
Ż:Ale pewnie mu się pomyliły linie.
M:Kobieto! nic się nie pomyliło, tylko ty masz obsesję, że możesz tam dojechać tylko jednym autobusem.
Kłócili się tak, dopóki pani nie zobaczyła, że jesteśmy na Suchaninie i szybko wysiadła.

Syt. 4, przystanek
J-ja M-mężczyzna
M:Przepraszam, czy ten autobus do dworca to przy dworcu staje?
J:yyy.... tak?

Syt. 5, uogólnienie
Często jeżdżę z kawą na wynos, co, nie wiem czemu, przyciąga uwagę innych. Z reguły przysiada się jakaś starsza pani i wywiązuje się dialog w tym stylu:
J-ja Sp-Starsza pani
Sp:A co tam pan ma w tym kubku?
J:Kawę.
Sp:A to tak teraz można?
J:Ale co można?
Sp:No wziąć sobie i iść.
J:Tak, można.
Sp:A jaka to kawa?
J:Biała mocha z syropem.
Sp:A jak to smakuje?
J:Zależy jaki syrop
Sp:A gdzie taką dają
J:W XYZ
Sp:A ile taka kosztuje?
J:12zł
Sp:I ja jak pójdę to też sobie tak będę mogła wziąć?
J:Tak.
Kiedy dotrzemy do tego momentu, to rozmówczyni musi wysiadać, bo akurat dojeżdżamy do Kościoła/przychodni/warzywniaka/domu/pętli (niepotrzebne skreślić).
Historii z komunikacji miejskiej mam sporo, jak się spodoba, to opiszę więcej.

komunikacja_miejska

Skomentuj Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 0 (56)
zarchiwizowany

#28583

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Witam! Tym razem będzie o piekielnym szpitalu(zresztą nie jedynym) Będzie trochę długo, ale chcę dokładnie nakreślić to, co się tam działo.
W połowie czerwca ubiegłego roku znajomy mojej mamy złamał nogę. Dzwonił do nas ze szpitala, więc wiadomo my z mamą szybko zakładamy jakieś bluzy, taksówka i do szpitala. Przyjeżdżamy około godz. 17, podchodzimy do dyżurki na izbie i pytamy na jakiej sali leży pan taki a taki. Pielęgniarka lekki karpik i mówi:
-Jak to na jakiej sali? Tu na korytarzu leży!
My z mamą zonk na pół twarzy, dziękujemy pielęgniarce i odchodzimy. Co się okazało: Znajomy leżał w wąziutkim korytarzyku, w dodatku w przejściu i to tak, że ktoś przechodząc trącał go w złamaną nogę. Chwilę rozmawiamy jak to się stało? gdzie? itp. Zleciała już godzinka, przechodzi jakaś [P]ielęgniarka, więc [Z]najomy pyta:
[Z]: Przepraszam, kiedy przyjdzie ortopeda i mnie obejrzy?
[P]: Ja nie wiem! Nie mam pojęcia! Pan tu leży i czeka. (Jakby miał zamiar gdzieś iść)Lekarz jak przyjdzie to będzie.
I poszła. No to wracamy do rozmowy, znajomy narzeka, że go coraz bardziej boli, nie ma nawet rentgena. Ja z tego wszystkiego powoli wyczerpywałem zapasy automatu z napojami. Około 19:30-20:00 Do gabinetu z napisem ORTOPEDA wchodzi lekarz i zaczyna wywoływać pacjentów:
-Pani Iksińska!
Po 15 minutach:
-Pani Diabelska!
Kolejne 20 minut czekania
-Pan Igrekowski!
I znowu
i tak dalej i tak ciągle. Około 22 wreszcie woła:
-Pan Piekielny!
Już mamy znajomego na łóżku szpitalnym wwozić, gdy nagle przed izbą rozlega się dźwięk karetki, do ortopedy wbiega ratownik i mówi, że musi kogoś natychmiast obejrzeć, podobno jakiś duży wypadek. No to ok. Czekamy. Mija 10 minut 30, 50. Godzina 23. Znajomy wreszcie wjeżdża na łóżku szpitalnym do gabinetu. Po 10 minutach wychodzi z lekarzem, jadą na rentgen. 23:45 Rentgen
zrobiony, opisany: Złamanie kości piszczelowej nogi bla bla bla, lekarz mówi, że potrzebna będzie operacja, włożenie tytanowych list i chodzenie przez pół roku o kulach. Kilka minut po 24 Lekarz wreszcie wiezie znajomego na salę. Myślę, że już ok, zaraz stąd z mamą wyjdziemy, a do znajomego wrócimy rano. Ale gdzie tam! Coś zawsze musi się jeszcze dziać. Dojeżdżamy na oddział i pielęgniarka dyżurująca mówi, że nie ma miejsc. No to pięknie - myślę. Ale! Ona już ma jakiś pomysł. Mówi do jakichś innych pielęgniarek:
-Dajcie tego z sali 2 do 5, tego z 7 do 11, tego z 8 do 12, a tego z 9 na 1. Zaczęło się przemieszczanie pacjentów, budzenie ich, przesuwanie łóżek, ale wreszcie się udało! Jest miejsce. Dokładnie o 24:45. Żegnamy się ze znajomym, zamawiamy taksówkę i wracamy do domu. Weszliśmy, było tak około 1:00-1:15.
Ehh... Co to za kraj, żeby ze złamaną nogą na przeleżeć prawie 7 godzin na korytarzu. Masakra!

służba_zdrowia

Skomentuj (9) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 24 (112)
zarchiwizowany

#28530

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Czas skończyć żerowanie na cudzych opowieściach i dodać coś od siebie. :)
Wracam sobie ze sklepu z ciężką siatką zakupów, idę na przystanek. Mam do pokonania przejście i kawałek chodnika. Patrzę - jedzie autobus. No to biegiem w kierunku przejścia, ale tam powstrzymuje mnie czerwone światło. Gdy tylko samochody przestały jechać pobiegłem na drugą stronę i gazem do autobusu. Kierowca patrzy w lusterko, widzi, że biegnę, czeka. Już chcę wsiąść, podnoszę nogę na pierwszy schodek i... Urywa mi się siatka, a wszystkie zakupy lądują pod kołami autobusu. Wysiadam, żeby to pozbierać, a kierowca(który cały czas patrzył w lusterko) po prostu bezczelnie zamknął drzwi i odjechał zamieniając moje zakupy w jedną wielką mokrą plamę. Na pocieszenie po chwili znalazła się jakaś miła pani, która pomogła mi ogarnąć to, co udało się ocalić, za co z góry jej dziękuję.
Spisałem nr boczny autobusu i nr kierowcy i wysłałem skargę(z podaniem miejsca, czasu, przystanku, w/w numerów, kierunku itp.) Co odpisali?
"Autobus ten obsługiwał w tym dniu inną linię, a ten kierowca miał wtedy wolne. Ehh... co się dzieje z tym światem?

komunikacja_miejska

Skomentuj Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: -4 (28)
zarchiwizowany

#16976

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Z racji tego, że z moich historii o komunikacji miejskiej mógłbym napisać książkę, postanowiłem zamieścić tutaj jedną z nich.
Do szkoły dojeżdżam autobusem. Dzień jak co dzień wsiadam w autobus przed ósmą i zajmuję miejsce. Na siedzeniu obok położyłem plecak. Oprócz mnie w autobusie jechały wyłącznie trzy starsze osoby, więc było gdzie usiąść.
Autobus staje na przystanku i wsiada starszy pan podpierający się laską. Jak by nigdy nic podchodzi do mojego siedzenia i zaczyna szturchać laską mój plecak.
- Co pan robi?! - Pytam z oburzeniem
- To moje miejsce! - Usłyszałem
- Jak to pana? Autobus to autobus miejsca są dla każdego.
- Ale ja tu codziennie do pracy jeżdżę i siedzę właśnie tutaj.
- I co mi do tego?
Po tych słowach pan zrzucił laską mój plecak na podłogę.(A że padał deszcz, więc podłoga była brudna i plecak się zabłocił) i usiadł koło mnie. Po krótkiej wymianie zdań łaskawie podniósł plecak i postawił mi go na kolanach.
Nagle coś mnie oświeciło. Pomyślałem (wiem, że to niekulturalnie) że wrobię staruszka. Przeprosiłem go, udając, że wysiadam. On wstał, a ja szybko usiadłem pomiędzy dwoma siedzeniami. A że był osobą starszą(70+VAT) Nie miał siły mnie ruszyć. Rzucając pod nosem wyzwiskami dosiadł się do jakiejś starszej pani.

Wiem, że to ja okazałem się piekielny, ale podłość ludzka nie zna granic, a temu trzeba przeciwdziałać.

Autobus

Skomentuj (5) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: -12 (28)

1