Historia nr 2 z serii "piekielni rodzice"

Mamy znajomych, nazwijmy ich "Janusz i Grażyna". Znamy się od kiedy nasi synowie zaprzyjaźnili się w "reception" i od tego czasu są nierozłączni.

Od początku znajomości Grażyna narzekała, że teściowie faworyzują młodszego brata - Grzesia– przepisali mu dom i gospodarstwo, a Janusz z Grażyną dom kupili na kredyt i nawet na wkład własny nic nie dostali. Kiedy Janusz był w szpitalu i Grażyna zadzwoniła do teściów, to teściowa po wstępnym "ale nic mu nie jest", gładko przeszła do "ale wyobraź sobie, że Grześ...". Współczułam i wydawało mi się oczywiste, że skoro sami doświadczyli niesprawiedliwości od rodziców/teściów to nigdy nie zrobią tego własnym dzieciom.  

A potem urodził im się drugi syn, nazwijmy go Brajanek. Starszy, niech mu będzie Jaś, miał wtedy 8 lat, więc różnica spora. Wiadomo, że na początku małe dziecko zawsze kumuluje cała uwagę, ale lata mijają a Brajanek dalej najważniejszy. Byliśmy razem na wakacjach - wszystko kręciło się wokół niego, tu nie pojedziemy bo Brajanek by się nudził, tam nie będziemy jedli bo Brajanek nie lubi, tego nie bo Brajanek się zmęczy. Siedzieli z Brajankiem w basenie dla maluszków, z Jaśkiem ani razu nie poszli popływać na głębszy basen, nie zrobili nic z nim sam na sam. Doszło do tego, że zamiast spędzać czas razem, Jaś jeździł na wycieczki z nami, co nam nie przeszkadzało, bo z naszym synem się przyjaźnią, ale nie do końca o to chodzi w rodzinnych wczasach. 

Kiedy ostatnio byli u nas, Grażyna złapała Brajanka i powiedziała: „Chodź tu, mój ulubiony synku!”. Jak jej zwróciłam uwagę, to powiedziała, że przecież on jest taki malutki i słodki. Dodam, że malutki już dawno nie jest, słodki bywa jak chce coś zyskać, bo normalnie to jest wrednym "gnojkiem", który zawsze musi postawić na swoim. 

Nie wiem, czy za kilka lat Jaś też usłyszy, że jego brat dostawał wszystko, włącznie z uwagą rodziców, a on nic, „bo Brajanek jest malutki, nieporadny". Ale wygląda na to, że historia zatacza koło.  

Sama mam tylko jedno dziecko, więc nie wiem, może faktycznie jest tak że jedno/to młodsze dziecko kocha się bardziej, ale jak patrzę na takie historie z boku to serce mnie boli

rodzina dzieci

Historia z serii "piekielni rodzice" 

Mój syn, niech mu będzie Adam, przyprowadził do domu swoją pierwszą dziewczynę, nazwijmy ją Charlotte. Raz jak akurat u nas była rozmawialiśmy o torcie na urodziny Adasia. To u nas zawsze temat to dłuuuugich narad – jaki krem, jaki biszkopt, jakie dekoracje itp. W trakcie rozmowy Charlotte wtrąciła, że to takie słodkie więc jej mama nigdy nie dała jej tortu. 
 
Ponieważ mieszkamy w Anglii, rozmowa była po angielsku, uznałam, że nie do końca ją zrozumiałam – myślałam, że chodzi o to, że mama nigdy nie piekła tortu. Powiedziałam więc coś w stylu, że nie każdy lubi piec, nie każdy ma talent. Ale nie, chodziło o to, że Charlotte urodziła się latem, i często w dniu jej urodzin byli na wakacjach, wiec nigdy nie miała typowego przyjęcia. Jak była starsza, to szła ze znajomymi do kina albo do restauracji, ale nigdy nie było tortu. Zdziwiło mnie to, ale pomyślałam – może po prostu nie mieli takiej tradycji.  
Tyle że później wyszło, że jej brat co roku dostaje tort i ma przyjęcie.

Nie mogłam tego tak zostawić, więc na urodziny Charlotte upiekliśmy z synem tort (czytaj: ja piekłam, on podawał składniki i kręcił się po kuchni). Żeby było idealnie, wcześniej zrobiłam kilka rodzajów babeczek, żeby sprawdzić, jaki krem będzie jej najbardziej smakował i przyznam że chyba nigdy nawet dla rodziny tak się nie starałam.

W dzień jej urodzin zrobiliśmy jej niespodziankę – tort, świeczki, „Happy Birthday”. Charlotte była zachwycona, zrobiła relacje na "snapie", milion fotek #bestboyfriend #bestbdcake itp. Na koniec zapytała, czy może zabrać resztę do domu. Oczywiście, w końcu to jej tort!  

Wieczorem zadzwoniła jej mama. Podziękować? No, nie do końca. Powiedzieć że tort był pyszny, ale przy okazji poprosić, żebym na przyszłość nie dodawała truskawek do tortu bo jej syn nie lubi. Nosz.. K Mać

zagranica