Po przeczytaniu historii ItsyBitsyWereWaffle o Poczcie Polskiej, przypomniała mi się sytuacja, z którą borykamy się na co dzień u nas.

Razem z Partnerem pracujemy zdalnie z domu już rok - on co prawda już parę lat zdalnie, a ja dołączyłam do niego od zeszłego marca.

Eh, wspólna praca i przebywanie ze sobą 24/24 to temat na osobną historię. Co najważniejsze, jeszcze się nie pozabijaliśmy i wciąż planujemy się pobrać :D

Siedzimy w domu, pracujemy w domu, a non stop dostajemy awiza do skrzynki. Listonosz nawet nie zadzwoni domofonem, więc podejrzewam, że nawet nie zabiera tych listów ze sobą z placówki poczty, bo gdyby już miał go ze sobą to sprawdziłby czy ktoś jest w domu chociaż żeby się pozbyć balastu. Śmiem spekulować, że jeszcze na poczcie wypisuje sobie te awiza, ale nie przyłapałam go na gorącym uczynku.

Nie jest to jakiś wielki problem dla mnie żeby się przejść na pocztę, ale naprawdę ostatnio miałam awizo na jakiś list, który bez problemu by zmieścił się do skrzynki. Akurat przede mną w kolejce stał starszy Pan, który wykłócał się z Panią w okienku o tę samą kwestię, że zszedłby na dół pod klatkę po list gdyby chociaż listonosz zadzwonił domofonem.

poczta

Niezbyt piekielne, luźne spostrzeżenia:

Nie lubię podróżować środkami komunikacji zbiorowej. Jednak przez to, że chwilowo nie mam auta, a nie chciałam siedzieć kolejny weekend w domu to wybrałam się z partnerem do Zakopanego. Autobusem.

O ile droga w góry okazała się całkiem spoko to powrót już nasunął mi pewne przemyślenia.

Siedzimy w autobusie, słychać jakieś luźnet, ciche rozmowy pomiędzy pasażerami, wszystko ok. Wyjeżdżamy. Nagle u kogoś rozdzwania się messenger i zaczyna się rozmowa na video. I za przeproszeniem 'darcie ryja'. Cały autobus wysłuchiwał jak panowie po drugiej stronie telefonu pili wódeczkę, przeklinali. Potem pasażer zaczął się przechwalać gdzie to on nie był, obieżyświat :) Naprawdę gość musiał pół życia podróżować i z jednej strony pomyślałam, że super, ma zajawkę - tak pozytywnie, a z drugiej dziwiłam się, że ktoś jest tak światowy, a jednocześnie tak pozbawiony kultury, tzn. przeklina publicznie, nie szanuje innych pasażerów prowadząc konwersację w taki sposób. W końcu Pan się rozłączył bo miał słabą baterię, a jeszcze w Krakowie czekała go przesiadka.

Już bliżej Krakowa, rozdzwonił się kolejny telefon, tym razem u Pana siedzącego za nami. Rozmawiał z kolegą o jego odejściu z pracy bo on 'rezygnuje, nie będzie takim damskim *****', wszystko okraszone adekwatnymi do tonu rozmowy epitetami. Gdy się rozłączył zaczął analizować sytuację ze swoją partnerką, oczywiście na pokaz, mówiąc głośno i wyraźnie. Analizowali jego zarobki, ileż on to nie zarabia - kwota była całkiem spoko na dzisiejsze realia, chyba było to coś ponad 5tys. na rękę - że za tyle i tyle to jemu się nie opłaca do roboty chodzić, że jeszcze szef sam do niego przyjdzie prosić żeby wrócił itp. Nie wiem, może myślał, że rzucanymi kwotami zrobi na współpasażerach wrażenie.

Zarówno konwersacje pierwszego jak i drugiego Pana były na tyle głośne i w takim tonie... Ja nie plotkuję, nie podsłuchuję ludzi ale tego po prostu nie dało się nie słyszeć. Już abstrachując od przekleństw, to co chcieli osiągnąć krzycząc na cały autobus? Jeden się chwalił podróżami a drugi zarobkami?

Dawno nie jeździłam autobusami, zastanawiam się czy to zderzenie z rzeczywistością, czy jednostkowy przypadek.

Gdyby ktoś myślał, że mam przysłowiowe spięcie pośladków bo zazdroszczę Panom sytuacji życiowej, to nie - nie mam i nie będę się tutaj porównywać, bo nie o to chodzi. Tylko zastanawia mnie dlaczego ludzie świadomie bądź nie, próbują się chwalić czy dzielić prywatą z osobami, które za chwilę wyjdą i nigdy więcej ich nie spotkają.

A Wy? Macie jakieś komunikacyjne kwiatki?

komunikacja_miejska