Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

Xynthia

Zamieszcza historie od: 30 sierpnia 2017 - 21:03
Ostatnio: 19 maja 2025 - 22:19
  • Historii na głównej: 158 z 172
  • Punktów za historie: 20441
  • Komentarzy: 715
  • Punktów za komentarze: 5315
 

#92053

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kruszyna.

Chore serce, chore nerki. Ale była, żyła, merdała ogonkiem, nawet gdy już nie bardzo miała siły, aby podejść do miski z żarciem... Schudła. Zmizerniała. Ostatnie badanie u weta wykazało guza na nerce. Oczywiście, że nie do operacji, bo serce Kruszyny nie wytrzymałoby narkozy.

Powiem wam jedno- nie chciałabym być bogiem (abstrahując od tego, czy on istnieje, czy nie). Nie jestem w stanie zadecydować "dzisiaj umrzesz". Ale musiałam. Owszem, mogłam poczekać parę dni, może tygodni? Aż pies umrze z bólu, z wycieńczenia, z zagłodzenia. No nie. Kocham ją i nie pozwolę, żeby się męczyła. Szłam do weta coraz wolniej i wolniej, im bliżej była lecznica, tym wolniej szłam, ale dotarłam. Umówiłam ją na eutanazję, upewniłam się, że ja i Młoda będziemy mogły przy niej być aż do końca, wyszłam rycząc prawie w głos.

Piekielność? Specjalnie umówiłam się na godzinę tuż przed zamknięciem lecznicy, żeby nie było już nikogo z pieskiem/kotkiem do leczenia. No ale jednak ktoś był. Pańcia z psiesem "modnej" rasy. Wyrażająca swoje oburzenie, jak to można psa uśpić, zamiast go leczyć! Sorry, mało kontaktowałam wtedy. Teraz zresztą też, raczej szwendam się po domu i płaczę, zanim wyrzucę miski Kruszyny (smycz i obrożę wyrzuciłam wracając z lecznicy) i jej kocyki i poduszki.

Więc teraz odpowiedź dla pańci na pytanie "a jakby pani była chora, to też by pani chciała, żeby ją uśpić?". Tak. Jak będę stara, chora i cierpiąca, bardzo bym chciała, żeby ktoś zakończył moje cierpienie. Niestety, polskie prawo na to nie pozwala.

Kocham cię, Kruszyno.

eutanazja

Skomentuj (14) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 161 (187)

#92043

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Bareja wiecznie żywy, czyli "nie mamy pańskiego płaszcza i co nam pan zrobisz?"

Pod koniec zeszłego tygodnia Młoda pojechała na zawody. Duże. Ogólnopolskie. No dobra, w sumie to Mistrzostwa Polski. Kilkudniowe. Ponieważ z jej szkoły tańca różne osoby tańczyły w różne dni, dogranie transportu i noclegów tak, aby było jak najbardziej optymalnie, to było potężne wyzwanie logistyczne, któremu szkoła tańca sprostała. Dla historii ważne jest tylko to, że bus, który rano przywoził jedne osoby, po południu/wieczorem wracał z innymi osobami.

Busy były zamówione jakieś dwa miesiące wcześniej, bo później to nie ma szans, nie wiem czemu tak wygląda ta branża, ale jak nie zamówisz odpowiednio wcześniej, to potem ci pozostaje tylko koleo.pl albo coś w tym stylu. Nie ma i już, fizycznie nie ma, wszystkie są zamówione, w transporcie. No właśnie, wszystkie...

Siedzę sobie spokojnie w domu, zerkam a to na stronkę z wynikami, a to na powiadomienia na grupie i widzę, że dzieciaki nie dotarły. Bus się zepsuł, na szczęście już tylko godzinkę drogi od miejsca docelowego, trenerka wyjechała swoim prywatnym samochodem po dziewczyny (cztery osoby) i dotarły. Fajnie, tylko że to był bus, którym wieczorem miało wracać osiem osób... No zepsuty i uj, firma przewozowa poprzestała na tej informacji, radźcie sobie sami.

Ku*wa. Z noclegami kwestia wyglądała mniej-więcej tak samo jak z busem, tzn. co zarezerwowane, to nasze, o dodatkowych miejscach możesz pomarzyć. Już nie wspominam o kosztach, bo każdy rodzic zapewne by zapłacił za dodatkowy nocleg, ale miejsc po prostu NIE MA. Ponad 500 km odległości, 6 godz. drogi, nie każdy może pojechać po dziecko. W sumie to chyba nikt nie mógł, nawet zmotoryzowani. Firma przewozowa się wypięła, bus zepsuty i koniec dyskusji, nie mamy innego, żeby podstawić.

Gdyby nie trenerka-cudotwórczyni, to nie wiem, jak byśmy wybrnęli z tej sytuacji. Dała kluczyki do swojego prywatnego samochodu jednemu z opiekunów (który i tak miał wracać tego dnia z dziewczynami busem) i załatwiła jakiegoś swojego znajomego, który poświęcił te "naście" godzin, żeby przyjechać i zapewnić transport. Wracali na dwa samochody osobowe.

"Nie mamy dla pani busa i co nam pani zrobi?". No nie wiem, najłagodniejsze co mogę wymyślić, to częściowy zwrot kosztów, bo usługa, za którą zapłaciliśmy, nie została w pełni wykonana. Opłacony był transport "do" i "z powrotem", tego dnia było tylko "do".

I nie wiem, czy to tylko moja wielkopańska fanaberia, że uważam, iż mimo dużego popytu na tego rodzaju usługi firma powinna jednak mieć "na stanie" choć jeden pojazd, który może wysłać w takiej właśnie awaryjnej sytuacji? Czy też jednak pokornie powinniśmy przyjąć do wiadomości, że zepsuł się i radźcie sobie?

IDO

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 90 (106)

#92016

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dobra, naprawdę nie traktuję Piekielnych jako bloga pt. "moja depresja", ale po prostu muszę, bo jak to nie jest piekielne, to nie wiem co...

Mam naprawdę bardzo racjonalne podejście do życia. Jak jestem chora, to biorę leki, żeby się wyleczyć, nie? I dlatego nigdy nie rozumiałam ludzi, którzy zaprzestają brania leków (owszem, głownie psychotropowych), bo "już mi lepiej", "chyba mi przeszło" itp. Odszczekuję. Rozumiem. I nie wiem, co mam robić.

Psychiatra przepisała mi leki. Grzecznie wykupiłam, w sumie to musiałam czekać aż dojdzie zamówienie, bo "na stanie" w aptece nie było, no ale mam. Biorę. Jedne rano, drugie wieczorem, po tygodniu mam zwiększyć dawkę. To było tydzień temu, w środę.

Środa - jeszcze OK.

Czwartek rano - o, działają, wreszcie poczułam głód, hurra! Du*a. Co z tego, że w żołądku mnie "skręca", jak każdy kęs "rośnie" mi w ustach i mimo dokładnego gryzienia staje mi w gardle, mam wrażenie, że duszę się każdym kęsem... No ale plecy nie bolą, fajnie, zamiast rozrywającego bólu lekki dyskomfort w okolicy lędźwiowej, spoko.

Piątek. Głodna jestem jak cholera, ale jedzenie jw. Oprócz tego silne zawroty głowy, ucisk w klatce piersiowej i ogólne osłabienie powodujące, że pójście do łazienki jest wyzwaniem ponad siły.

Tu mała dygresja - ktoś mi powiedział "nie czytaj ulotek, zwłaszcza o skutkach ubocznych, bo sobie to wkręcisz i będziesz to miała!". No więc nie czytałam, dopiero przy zawrotach głowy (naprawdę silnych!) zerknęłam do ulotki. No tak, jest...

Piątek wieczór. Boli nawet leżenie w łóżku, do niczego innego nie jestem zdolna, po raz kolejny gratuluję sama sobie, że poprosiłam psychiatrę o L4, bo w życiu nigdy (takie głupie powiedzonko) nie dałabym rady w takim stanie pójść do pracy. Młoda chodzi po zakupy i wychodzi z psem, no ale jak jest na treningu a Kruszyna piszczy, że MUSI wyjść, to idę, zastanawiając się, czy wrócę do domu...

Piątek wieczór cd. Pie*dolę, nie biorę tego świństwa!

Sobota - bz.

Niedziela - bz.

Poniedziałek - bz.

Wtorek - trochę lepiej. Poszłam się wykąpać, bo oprócz opisanych wcześniej dolegliwości było mi cały czas zimno i co chwile oblewałam się zimnym, lepkim potem. O kąpieli marzyłam gdzieś od soboty, nie byłam w stanie.

Dzisiaj - dużo lepiej. Te cholerne leki chyba już się wypłukały z organizmu...

Piekielność? NIKT mnie nie uprzedził. Kurde, czy ktoś mi powie, w jaki sposób mam pracować, nie potrafiąc wstać z łóżka? Dobra, nawet jakbym się jakoś "pozbierała" i dojechała do pracy, to cienko widzę wykonywanie obowiązków, kiedy zataczam się, przewracam i mam mocno "błędne" spojrzenie. Czy lekarz nie powinien uprzedzić, że coś takiego może wystąpić?

Aha, nie ogłaszam całemu otoczeniu, że "mam depresję", ale akurat jedna z moich koleżanek z pracy wiedziała, a że miała córkę z podobnymi problemami, to mnie uświadomiła, że przepisywanie leków to loteria. Ojej, źle działają? No to zmienimy... Podobno pół roku jej ustawiali, zanim była w stanie normalnie funkcjonować. Ku*wa, nie mam pół roku. Muszę pracować.

Nie wiem, co mam robić. Serio.

depresja

Skomentuj (46) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 129 (161)

#92025

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia jest bardzo rozwleczona w czasie, a ja nie do końca orientuję się w datach, ale to chyba nie ma znaczenia. Chciałam tylko to zaznaczyć, żebyście mieli świadomość, że wydarzenia opisane przeze mnie jedno po drugim mogło dzielić ładnych parę lat, oczywiście chronologia jest zachowana.

Jest sobie starsza pani. Bardzo starsza, osiemdziesiątkę już przekroczyła, ale umysł nadal bystry. Otóż ta pani wraz z dwójką rodzeństwa odziedziczyła (tak, już dawno temu) działkę w jednym z miast Polski. Duże Miasto. Modne i atrakcyjne. Częściowo zabytkowe. Brzmi super i pachnie grubą kasą, nie? A no nie. Działka znajduje się albo w zabytkowej części Miasta, albo tuż obok, graniczy z terenami zielonymi i tak ma być. Nie ma szans, aby tam było cokolwiek innego, boleśnie przekonał się o tym pewien deweloper, który od starszej pani i jej rodzeństwa chciał tę działkę odkupić, został poinformowany, że tam NIC nie może postawić. Żadne centrum handlowe, żadne apartamenty, kurde, nawet na budkę z hot-dogami by tam zgody nie dostał...

Kwestia sprzedaży upadła, ale deweloper pobudził myślenie rodzeństwa odnośnie działki. Jak na razie ma ona trzech właścicieli, jednak każdemu z nich już blisko do świata, gdzie żadne działki nie będą im potrzebne i nie chcą rodzinie zostawiać kłopotu. Pani, o której wspomniałam ma trójkę dzieci, jedenaścioro wnuków i kilkoro prawnucząt, jej rodzeństwo przypuszczam że podobnie. Policzcie sobie tak pi razy oko ilość spadkobierców i jaka część działki by im przypadła...

Opcja pierwsza - to odsprzedamy tę działkę Miastu. Miasto - nie jesteśmy zainteresowani.

Opcja druga - odsprzedamy za symboliczną kwotę. Miasto - nie jesteśmy zainteresowani.

Opcja trzecia - damy wam tę działkę w prezencie!!! Miasto - nie jesteśmy zainteresowani...

I przebłysk geniuszu u starszej pani - "pani Xynthio, tam na stole leży mój testament, potrzebuję jeszcze jednego świadka, proszę go podpisać". Tak, zapisała swoją część działki w testamencie Miastu, poinformowała rodzeństwo, które zachwyciło się pomysłem i zamierzają zrobić to samo. Owszem, Miasto może nie przyjąć spadku. Ale wtedy spadek przechodzi na skarb państwa, czyli (nieważne jak to formalnie będzie wyglądać) i tak go będzie mieć.

A kto piekielny, to nie wiem. Czy władze Miasta, które nie chciały (nie mogły z jakiś względów?) przyjąć darowizny, czy starsza pani ze swoją determinacją "ani ja, ani moi spadkobiercy nie chcemy tego kukułczego jaja, bierzcie je sobie".

sprawy_spadkowe

Skomentuj (14) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 127 (137)

#91995

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kolejna historia mocno "medyczna".

Tak sobie siedzę przy kompie i wyjątkowo mam ochotę coś napisać, zamiast tylko scrollować historie i komentarze...
Mam depresję, nie wiem skąd się to cholerstwo wzięło, raczej jestem na etapie, że guano mnie to obchodzi (jak wszystko inne). Oprócz depresji (stwierdzonej przez psychiatrę, żeby nie było, że sobie wymyślam) mam kilka innych dolegliwości, zapewne możliwych do zdiagnozowania i wyleczenia, ale...

Potężne bóle pleców. Neurolog, tomograf i rezonans. "Proszę pani, pani ma kręgosłup w doskonałym stanie, pewnie pani nigdy nie pracowała fizycznie?". Ku*wa, moja praca jest też pracą fizyczną, schylanie się, dźwiganie itp. Normalny człowiek zapewne by zapytał, że skoro jest w tak doskonałym stanie, to dlaczego boli??? Ja położyłam uszy po sobie, powiedziałam "dziękuję, do widzenia" i wyszłam. Nie, nie brakuje mi języka w gębie, po prostu nie chciało mi się z nim handryczyć...

Przeziębienie, które niestety "objawiło" się dopiero rano, o godz. 5.00 nie byłam w stanie zwlec się z łóżka, termometr pokazywał radośnie 38,6 *C. Piszę do kierowniczki, że mnie nie będzie, pyta czy biorę L4 czy ma mi UŻ wypisać? Coś mnie tknęło i poprosiłam o UŻ, zaznaczając, że być może to L4 załatwię, to mi to wtedy anuluje tego UŻ-eta. Koło południa dowlokłam się wreszcie do mojej poradni, tylko po to, żeby się dowiedzieć, że dzisiaj na pewno żaden lekarz mnie już nie przyjmie (to była środa), na czwartek i piątek też już ludzie pozapisywanie, to co, chce pani na poniedziałek? L4 można wystawić do trzech dni wstecz, na cholerę mi wizyta w poniedziałek? "Powtórka z rozrywki" jak u neurologa, dziękuję, do widzenia.

Schudłam ok. 5 kg. Moja optymalna waga to 53 kg, poniżej wyglądam jak śmierć na chorągwi - figura jest super (jeśli komuś się podobają wystające kości biodrowe), natomiast mam wtedy "wpadnięte" policzki i czarne cienie pod oczami. Teraz ważę 48. Kurde, naprawdę się nie głodzę, po prostu nie odczuwam łaknienia i nie pamiętam, że powinnam coś zjeść. Już nie mówię, że NIC mi nie smakuje, każdą potrawę odbieram jako "tekturę", bo jeszcze tyle rozsądku mi zostało, żeby jeść - no oczywiście jak mi się przypomni, że należy coś zjeść...

Psychiatra zasugerowała, że bóle pleców mogą być spowodowane problemami psychicznymi. Fajnie, no to wykupię leki i zobaczymy czy pomogą również na plecy. Dzisiaj poszłam sobie odebrać paczkę z paczkomatu. Szłam i utwierdzałam się w przekonaniu, że z tymi plecami to nie jest tak źle, no owszem, odczuwam je, ale bardziej jako taki dyskomfort w dolnej części pleców niż faktyczny ból. Weszłam do sklepu, wzięłam kilka drobiazgów do koszyka, stanęłam w kolejce... Po ok. pół minucie miałam ochotę wyć z bólu. Jak debilka dreptałam dwa kroczki w przód, dwa kroczki w tył, kroczek w bok, bo ból dosłownie rozrywał mi okolicę lędźwiową.

Siedzę teraz przy kompie. Siedzę, chociaż najchętniej bym się zwinęła w mały, ciasny kłębuszek. A nie, w kłębuszek nie, nie dam rady. A, środki przeciwbólowe g*wno dają. Nimesil. Ketonal. Doreta. Nie pomaga.

Psychiatra pytała, czy mam myśli samobójcze. Nie, nie mam. Owszem, bardzo często mam przekonanie, że fajnie by było, gdybym umarła, ale nic nie planuję. Nie chce mi się. Tak po prostu mi się nie chce.

Nie wiem, czy to piekielne. Może piekielna jestem ja, może mój organizm, a może po prostu ta cholerna depresja.

Nie wiem, czy odpiszę na komentarze. Nie wiem, czy mi się będzie chciało.

depresja

Skomentuj (27) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 129 (147)

#91936

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Przeglądam ogłoszenia o pracę (szukam pracy dodatkowej) i jedno wywołało u mnie szczery wybuch śmiechu:

"Dzień dobry, potrzebna jest osoba do opieki nad seniorem w *****. Opiekunka seniora powinna móc pracować na pełny etat czyli 24 godziny na dobę."

Kurczę, zawsze mi się wydawało, że pełny etat to 8 godzin dziennie od poniedziałku do piątku, ewentualnie inne modyfikacje, dające 40 godzin tygodniowo, no ale nie, człowiek uczy się przez całe życie, pełny etat to jednak 24 godziny na dobę...

Oczywiście wypłata "adekwatna" do wymagań, czyli do 15 zł/h.

Kurczę, miałam napisać, ale odpuściłam, o tak atrakcyjną ofertę na pewno bije się milion chętnych.

P.S. Taka "normalna" stawka godzinowa w opiece to ok. 40-50 zł/h "na rękę", 35 to już minimum.

praca opieka stawka

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 136 (140)

#91912

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Niedawno jechałyśmy z Młodą pociągiem na drugi kraniec Polski - z południa kraju na północ. Podróż zajęła całą dobę - wcześnie rano wyjazd, koło 14-tej byłyśmy w mieście docelowym, kilka godzin na załatwianie spraw, które nas tam ściągnęły, koło 22 pociąg powrotny, w domu następnego dnia wczesnym rankiem.

O ile "tam" udało się znaleźć połączenie bezpośrednie, tak "z powrotem" już miałyśmy przesiadkę, no nic, przeżyjemy. Bilety zakupione przez internet, nadchodzi pora wyjazdu, jedziemy.

Kontrola biletów. Sięgam po telefon, odnajduję bilet i mówię Młodej, żeby dała legitymację szkolną, na co ta robi się blada jak ściana i wydusza z siebie, że zapomniała... Dobra, na jej usprawiedliwienie mam tyle, że w naszej komunikacji miejskiej wystarczy pokazać zdjęcie legitymacji szkolnej (a raczej dwa zdjęcia, bo z obu stron) i nie trzeba mieć tej legitymacji fizycznie przy sobie.

Zgłaszam pani konduktor problem, proponując, żeby po prostu wypisała "mandat", ja się od niego odwołam i tyle (żeby było śmieszniej - odwołanie uwzględnią na podstawie tego samego zdjęcia legitymacji, które nie może być uwzględnione przy bilecie ulgowym, bo MUSI być fizycznie legitymacja lub e-legitymacja). No nie da się, bo Młoda dokumentu nie ma, nie wypisze. Może Policję wezwać celem sprawdzenia danych. Ponieważ Policja raczej na pewno by nas z tego pociągu wysadziła na czas sprawdzania danych, to takie rozwiązanie nie wchodzi w rachubę. No dobra, to proszę wypisać dopłatę do tego biletu, nie ma legitymacji, to pojedzie na całym. A no nie da się, bo bilet zakupiony przez internet, bo brak dokumentu, bo coś tam jeszcze. Zrezygnowana pytam, jakie w takim razie rozwiązanie proponuje? Otóż nowe bilety. Oba. Nie wiem, czemu oba, bo z moim było wszystko OK, coś mi usiłowała tłumaczyć, że przez internet zakupione, że zakupione razem, no "niedasię" i koniec. Pisz pani, mam dość. Pani owszem, wystawiła bilety oraz takie zaświadczenie, że bilety zakupione przez internet nie zostały wykorzystane, co dało mi podstawy do ubiegania się o zwrot pieniędzy za nie.

Zanim wsiadłyśmy do powrotnego pociągu, usiłowałam już na dworcu załatwić coś w kwestii tego biletu Młodej. Dowiedziałam się dokładnie tyle, ile od pani konduktor w pierwszym pociągu, a mianowicie że "niedasię", bo bilet przez internet zakupiony... Doprecyzowując, chciałam jej po prostu kupić dopłatę do biletu, żeby jechała na całym, nie na ulgowym, nie, do internetowego nie można... Panie w kasach w ogóle nie wiedziały, jak rozwiązać tę sytuację, na moje zapytanie, czy może tak, jak w pierwszym pociągu (czyli adnotacja o niewykorzystaniu biletu internetowego i kupienie nowego) z wahaniem stwierdziły no że można tak zrobić, ale one mi nie wystawią zaświadczenia o niewykorzystanym bilecie, to musi konduktor.

No to jak konduktor, to i u konduktora bilet kupię. Podjechał pociąg, Młoda poszła szukać naszych miejsc (wszystkie pociągi były objęte rezerwacją miejsc), a ja konduktora. Znalazłam, wyjaśniam w czym problem, OK, przy kontroli to załatwimy. Podczas kontroli, wyjaśniając nieco obszerniej sytuację, wymknęło mi się, że Młoda ma zdjęcie legitymacji, bo u nas w mieście to uznają. Konduktor zażyczył sobie owego zdjęcia, obejrzał dokładnie, po czym stwierdził, że on to uzna jako uprawnienie do ulgi i nie będziemy się wygłupiać z wypisywaniem nowego biletu.

Trzeci (ostatni pociąg), znowu Młoda idzie szukać miejsc, a ja konduktora. Po raz kolejny mówię, w czym problem, przy czym pan konduktor w ogóle nie widzi problemu... "No to zrobimy dopłatę do biletu". Ja oczy jak 5 zł, bo tę opcję dwukrotnie proponowałam i "niedasię", delikatnie przypominam, że przecież mówiłam, że bilet przez internet zakupiony, pan konduktor stwierdził, że to nie ma znaczenia, wypisze dopłatę i tyle. Finalnie nawet tej dopłaty nie wypisał, tylko tak jak poprzedni stwierdził, że dobra, uzna to zdjęcie legitymacji jako podstawę do ulgi.

A ja teraz to już całkiem głupia jestem i w sumie nie wiem, kto nagiął przepisy, a kto zbyt sztywno je stosował. Pretensji nie mam do nikogo, tylko że tak na przyszłość nadal nie wiem, czy da się jeszcze coś zrobić z biletem kupionym przez internet - np. jakąś dopłatę, czy też absolutnie "niedasię" i kombinuj człowieku od nowa.

intercity

Skomentuj (16) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 157 (163)

#91808

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Miał być komentarz do historii niezalogowanego użytkownika ~ModaUroda, ale strasznie długo wyszło + uważam, że to na tyle piekielne, że można jako historię wrzucić.

Otóż zastanawiam się, ile razy zostałam oceniona tak jak Justyna ze wspomnianej historii. Dlaczego? Najpierw krótkie wyjaśnienie (no dobra, naprawdę postaram się krótko):

Jestem osobą szczupłą, ale nie zawdzięczam tego ani "genom po mamusi", ani zdrowemu odżywianiu się. Wręcz przeciwnie, odżywiam się raczej mocno niezdrowo - nie jadam śniadań (po prostu rano nie jestem głodna, wręcz "odrzuca mnie" od jedzenia), jem byle kiedy i byle co, potrafię na raz zeżreć całą czekoladę albo kopiasty talerz niezdrowej, kalorycznej i tłustej potrawy. No i to właśnie widzą ludzie - jak zajadam się czekoladą czy tam pączkiem, jak sobie pełen talerz duszonek nakładam albo zajadam się frytkami z maka. CZASAMI! Natomiast nie widzą tego, że na co dzień nie chce mi się/nie mam czasu porządnie zjeść, więc w ramach późnego śniadania skubnę suchą bułkę zapijając kefirem, na obiad chińska zupkę sobie zrobię, a na kolację wciągnę ze dwie parówki - tak, te "najgorsze" z Biedry, bo je lubię po prostu.

W związku z tym na pytania "jak ty to robisz, że jesteś taka szczupła?" zazwyczaj rzucam na odczepnego właśnie coś w rodzaju "takie geny" albo "no tak mam, nie wiem czemu". Nie mam dla nikogo idealnej recepty, jak dużo jeść i być szczupłym, bo ja nie jem dużo. Nie, nie głodzę się, jem tyle, ile potrzebuję, widocznie potrzebuję mało. A to, że mnie widzisz pochłaniającą całą czekoladę na raz, nie oznacza, że zjadam ją codziennie. Więc Justyna ze wspomnianej historii jak dla mnie piekielna nie była, prędzej ludzie oceniający ją, jej sposób odżywiania się, zadowoleni jak nie wiem co, bo tutaj pączek, tutaj frytki, a w domu fit jogurcik i sałata! NO I CO Z TEGO? Przestańcie zaglądać ludziom do talerza, co?

Jakbym miała jakąś receptę na idealną figurę, to bym się nią podzieliła, serio. Ale wiem, że odżywiam się niezdrowo, więc na pytanie "jak ty to robisz?" odpowiadam cokolwiek, no taka wredna jestem.

P.S. Jak mam czas, to sobie jakąś fajną, zdrową potrawę przygotuję - czyli rzadko kiedy, ale zdarza się.

P.S.2. Młoda jada obiady w szkole, poza tym bardziej dba o dietę niż ja, ale fast foodem też nie pogardzi - CZASAMI!

relacje_miedzyludzkie dieta wygląd

Skomentuj (15) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 119 (145)

#91831

przez (PW) ·
| Do ulubionych
To NIE JEST historia o strzelaniu w Sylwestra, chociaż mocno z tym powiązana. Jakby kogoś interesowało, to owszem, jestem przeciwna fajerwerkom, ale dopóki prawo pozwala, nie czepiam się, moje zwierzaki zabezpieczam jak umiem i tyle.

Natomiast nie rozumiem ludzi, którzy wiedzą, że od sylwestrowego popołudnia będzie napie*dalanie i ciągły huk, którego apogeum przypadnie na przedział czasowy 22.00-1.00 (albo i dłużej), a potem wrzucają rozpaczliwe posty na fb:

31.12 ok godz. 23.30 uciekła suczka spłoszona fajerwerkami!

Ratunku! Widział ktoś psa ze zdjęcia? Uciekł w sylwestrową noc, zapewne przestraszył się fajerwerków!

Pomóżcie! Uciekł mi piesek, ktoś go widział?

Takich postów naliczyłam na fb kilkadziesiąt! Kurczę, ludzie! "Fajerwerkomaniacy" strzelają i będą strzelać... Dlaczego nie zrobisz nawet minimum, żeby zabezpieczyć psa? Spacer na smyczy, trudno, ten jeden dzień sobie nie pobiega luzem, bo nawet w godzinach dopołudniowych nie wiadomo, kiedy coś znienacka pie*dolnie. Pies w ogródku? Weź go do domu na tę noc albo chociaż przed Sylwestrem sprawdź dokładnie ogrodzenie.

A tak w ogóle to niby wielka tragedia, że piesek uciekł, ale tych zabezpieczonych i do odebrania w schronisku dużo, a odbierających właścicieli mało. Kilka lat temu znajoma żaliła mi się, że pies jej uciekł w Sylwestra czy Nowy Rok (nawet nie wiedziała dokładnie kiedy), na moje pytanie, czy sprawdzała w schronisku odparła zdziwiona "nie no, co ty? po ulicy się przeszłam i sąsiadów pytałam, no nie ma go"...

P.S. Info dla hejterów - moja sunia głucha, ale nawet jak jeszcze słyszała, to raczej nie bała się fajerwerków, pod warunkiem, że mogła się wtulić we mnie lub w Młodą. Koty no niestety się boją, ale otwieram im wtedy łazienkę (wewnętrzne pomieszczenie, słabo słuchać huki) i w ten jeden dzień przeżyję, że łajzy będą sikać do brodzika - posprzątam, wyszoruję.

Tak jak pisałam na początku - to nie jest historia "strzelamy czy nie strzelamy w Sylwestra", tylko o tym, że masz zwierzaka - zadbaj o niego. Dyskomfort na pewno będzie odczuwał, ale możesz go zmniejszyć.

sylwester zwierzę

Skomentuj (26) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 141 (149)

#91757

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Pracuję jako opiekunka osób starszych w domu opieki oraz jako asystent osoby niepełnosprawnej na umowę-zlecenie, od chyba dwóch czy trzech lat moim zleceniodawcą jest MOPS. Wymaganie MOPS-u wobec asystentów są dosyć duże (chociaż jak dla mnie logiczne), no ale ostatnio dołączyło do nich chyba jeszcze jedno, którego nie jestem w stanie spełnić, a mianowicie zdolności telepatyczne jako forma komunikacji ze zleceniodawcą...

Piątek 29 listopada. Mam dniówkę W DPS-ie (7.00-19.00), koło południa dostaję wiadomość na messengera. Od koleżanki, która również pracuje jako asystent. Zdjęcie karteczki wystawionej w MOPS-ie o treści "karty pracy za listopad oddajemy do 29 listopada". Nosz kurrrr...tyna wodna, chyba ich pomigotało!

Po pierwsze - to umowa-zlecenie, realizowana w domach podopiecznych, w odpowiedniej placówce MOPS-u bywamy raz w miesiącu, właśnie oddając karty pracy, będące podstawą rozliczenia danego miesiąca.

Po drugie - w umowie jest zapis, że karty pracy oddajemy w ciągu pierwszych trzech dni roboczych miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym.

Po trzecie - MOPS ma zarówno nasze adresy mailowe ("kwitki" z wypłaty nam wysyłają) jak i numery telefonów ("pani Xynthio, proszę podejść do nas, źle pani godziny policzyła").

Po czwarte - byłam tam (tzn. w tej placówce MOPS-u) jakieś półtora tygodnia temu, podopieczna mnie prosiła o załatwienie pewnej sprawy i głowę dam sobie uciąć, że żadna taka karteczka tam jeszcze nie wisiała, nie mówiąc już o tym, że żadna z trzech osób, z którymi tego dnia rozmawiałam, nic nie wspominała o konieczności wcześniejszego oddania kart pracy.

No cóż, będę tam w poniedziałek i naprawdę nie chciałabym usłyszeć, że się spóźniłam z oddaniem kart pracy za listopad, bo nie ręczę za siebie...


EDIT - aktualizacja z dzisiaj (poniedziałek 02.12):

- godz. 9.10 sms "Dzień dobry, bardzo proszę o oddanie kart pracy za listopad w dniu dzisiejszym", podpisany ładnie imieniem i nazwiskiem pani z MOPS-u;

- godz. 13.20 drugi sms (szłam już do nich po schodach) "Pani Xynthio, karty za grudzień max do 13-go grudnia".

Nawet się nie zdążyłam zdenerwować, bo jak tam weszłam, to pani była bardzo miła i uprzejma, jak tylko coś wspomniałam o tym terminie 29.11, to stwierdziła, że no tak, ona rozumie, że ja nie wiedziałam, bo ona nie miała jak mnie zawiadomić... Osoba, od której dostałam tego dnia dwa sms-y (w tym jednego dosłownie przed chwilą), mówi, że nie miała mnie jak zawiadomić. System mi się zawiesił i nijak tego nie skomentowałam.

praca

Skomentuj (5) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 130 (136)