Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

Xynthia

Zamieszcza historie od: 30 sierpnia 2017 - 21:03
Ostatnio: 28 marca 2024 - 13:32
  • Historii na głównej: 124 z 130
  • Punktów za historie: 16493
  • Komentarzy: 493
  • Punktów za komentarze: 3789
 

#91040

przez (PW) ·
| Do ulubionych
My, naród kombinatorów...

W pewnej drogerii była sobie pewna promocja. Za zakup produktu oznaczonego odpowiednim symbolem można było otrzymać fajny gratis, chyba do pobrania przy kasie. Młoda strasznie się napaliła na tę promocję, poszła do drogerii, no niestety, gratisów już brak.

Tak z czystej ciekawości odwiedziłam kilka drogerii tej sieci z zapytaniem o owe gratisy (nie jeździłam specjalnie po całym mieście, bez przesady, po prostu któregoś "intensywnego" dnia tak sobie ułożyłam trasę załatwiania wszystkich spraw, żeby móc to zrobić) i lipa. Nie ma nigdzie. A dlaczego?

Ponieważ nie było ograniczeń odnośnie ilości tych gratisów na osobę, przedsiębiorczy ludzie "rzucili się" np. na płatki kosmetyczne po 2 zł (najtańszy produkt oznaczony symbolem upoważniającym do odbioru gratisu) i brali po kilkadziesiąt sztuk.

Gratisy są dostępne na Vinted po 20 zł.

drogerie

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 114 (130)

#90975

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Pewne wydawnictwo opublikowało pewną książkę. Zażyczyłam ją sobie na prezent, Mikołaj stanął na wysokości zadania i dostarczył, jestem gdzieś w połowie. Ale dobra, bo nie chodzi o reklamę książki, tylko o związaną z nią piekielność.

Otóż książka bardzo uraziła pewną (duuużą...) grupę ludzi. Tak bardzo ich uraziła, że na fb pojawił się post wzywający do podpisania petycji przeciwko tej książce - petycja skierowana do wydawnictwa, nie wiem co dokładnie zawiera, pewnie żądanie wycofania jej? Nieważne, weszłam sobie w komentarze tak dla rozrywki (mam wypaczone poczucie humoru) i ręce mi opadły... Nie, nie chodzi mi o setki komentarzy "podpisane" lub "protestuję" od ludzi, którzy nie czytali tej książki, nie bardzo wiedzą, o co w niej chodzi, ale będą protestować, bo ktoś im tak powiedział. Nie, do tego to już jestem przyzwyczajona.

Pośród komentarzy przewijały się też takie:

"Nie mogę podpisać, system pokazuje błąd";

"Nie mogę podpisać, nie daje się";

"Nie mam możliwości podpisać, blokuje mi maila";

"Trzeba podać wszystkie dane, bo nie przechodzi petycja";

"Za dużo informacji, może jeszcze nr konta podać?";

"Po co wam te wszystkie dane?".

No kurczę, ludzie... Ja też czasem podpisuję jakieś petycje w internecie, najpierw dokładnie sprawdzam, jaka organizacja za nią stoi, czy to faktycznie jej strona, muszę podać maila i to tyle. Jeśli strona wymaga ode mnie podania numeru buta, nazwiska panieńskiego babki ze strony ojca i moich preferencji seksualnych, to uciekam z niej szybciutko już przy numerze buta. A tam kilkaset osób podpisało petycję, podając grzecznie wszystkie możliwe dane. Naprawdę wystarczy głośno krzyknąć "hej, obrażają nas!", żeby wyłączyć ludziom myślenie?

A książka bardzo mi się podoba.

facebook

Skomentuj (19) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 121 (145)

#90863

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Podejrzewam przekręt, tylko nie mam pojęcia, jaki. Może ktoś ma jakiś pomysł?

Wystawiłam na jednej z grup na FB przedmiot na sprzedaż. Podałam preferowaną przeze mnie formę wysyłki (paczkomat), jej koszt, rzuciłam luźną propozycję wystawienia przedmiotu na trzyliterowym portalu sprzedażowym (dużo taniej wysyłka wychodzi) i czekam. Dość szybko odezwała się pani o nazwisku brzmiącym lekko z francuska, zadając mi pytanie: "Czy jest możliwość wysyłki kurierem InPost po wcześniej wpłacie na konto? Zamówię kuriera i pokryję koszty wysyłki. Kurier to zapakuje i zabierze z domu. Ok?".

Jeszcze nic złego nie podejrzewałam, jednak wyjaśniłam pani, że ze względu na charakter mojej pracy ciężko mi powiedzieć, kiedy będę w domu, a kiedy nie, więc umówienie się z kurierem byłoby mocno problematyczne. Ponieważ jednak rozumiem chęć otrzymania paczki kurierem do domu (może pani ma złamane obie nogi, może jest chwilowo chora i musi leżeć, a może po prostu ma taki kaprys, że paczka ma być dostarczona do domu), to zaproponowałam, że ja nadam w paczkomacie, ale z opcją dostarczenia jej kurierem do pani do domu - InPost ma taką usługę.

W odpowiedzi otrzymałam wiadomość: "kurier zadzwoni się w celu dogadania kiedy przyjechać i pod jaki adres". No tu już parsknęłam sobie śmiechem, wyobrażając sobie moją rozmowę z kurierem:

- Dzień dobry, tu kurier, kiedy mogę podjechać po odbiór paczki?
- Nie wiem, będę dzisiaj w domu między 14.00 a 16.00, ale teraz jeszcze nie wiem dokładnie o której, nie wiem też jak długo będę dostępna w domu, może dwie-trzy godziny, a może po prostu wejdę i wyjdę, czy to jakiś problem?
- Ależ oczywiście że nie, będę o 14.00 i poczekam tak długo, jak będzie trzeba!
- No ale gdybym jednak nie dotarła do domu, to mógłby pan być jeszcze ok. 23.00? Wtedy już na pewno wrócę.
- Oj, oj, ja pracuję tylko do 23.00, czy mogłaby się pani postarać być o 22.59? Bardzo proszę...
- No dobrze.

Ubawiłam się setnie tą wyimaginowaną rozmową, odpuściłam sobie dalszą korespondencję z panią, godzinkę później pojawiła się kolejna chętna osoba, przedmiot "się sprzedał". Ale męczy mnie kwestia, co tamta pani chciała "ugrać", bo nikt mi nie wmówi, że przedmiotem jej pożądania był używany przedmiot, wyceniony przeze mnie na 35 zł. Macie jakieś pomysły, o co jej chodziło? Gdybym się na to nabrała, zyskałaby adres i nr tel., no dobra, mogła chcieć mnie okraść, ale na jakiej podstawie wytypowała właśnie mnie na ofiarę kradzieży? Bo wystawiłam przedmiot za 35 zł???

Ktoś ma jakiś pomysł?

sprzedaz_internetowa

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 107 (127)

#90815

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Ostatnio mój pies (na potrzeby kilku historii tutaj nazwana Kruszyną) coś mi niedomagał, więc stwierdziłam, że odrobinę przyspieszę wizytę na szczepienie i pójdę z nią do weta już teraz. Kot też się "załapał", ale kota zostawmy w spokoju.
Standardowe pytanie przed szczepieniem "czy pies zdrowy? nie wymiotował, nie miał biegunki w ostatnim czasie?". Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że nie, natomiast ma bardzo dziwny kaszel, który mnie niepokoi, taki bardziej przypominający krztuszenie się. Wet z uśmiechem stwierdził "OK, zaraz to sprawdzimy", poszedł po stetoskop i zaczął osłuchiwać Kruszynę. Bardzo szybko uśmiech zniknął mu z twarzy i wyrwało mu się coś w rodzaju "o mój boże!".

Krótko, bo to nieprzyjemny temat - Kruszyna ma bardzo chore serce, nie pracuje prawidłowo, część krwi "cofa się", co powoduje obrzęk płuc, czego skutkiem jest ten dziwny kaszel. Weterynarz uczciwie powiedział, że lepiej nie będzie, ale można wdrożyć leczenie, które spowoduje, że nie będzie gorzej... Wykonano jeszcze echo serca i wet dobrał leki.

Po zapłaceniu za pierwszą wizytę (no dobra, tam jeszcze kot podwyższył koszty) i za drugą (echo serca i dobranie leków) mój portfel zaczął rozpaczliwie świecić pustkami, w związku z czym trzeba było na szybko znaleźć jakieś rozwiązanie. Nawet długo nie trzeba się było zastanawiać, wspólnie z Młodą doszłyśmy do wniosku, że rezygnujemy z zaplanowanego, ale na szczęście jeszcze nie opłaconego krótkiego wypadu "do ciepłych krajów" w listopadzie, kiedy u nas jest najpaskudniej, pieniądze odłożone na ten cel pójdą na leczenie Kruszyny.

W związku z powyższym zgłosiłam kierowniczce w pracy, że te kilka dni urlopu, które chciałam wziąć w listopadzie, to już nieaktualna sprawa. Ponieważ aktualnie mamy dwie osoby na L4, kierowniczka przyjęła moją rezygnację z urlopu z dzikim entuzjazmem, bo tym sposobem grafik jej się jakoś "zepnie". Oczywiście współpracownicy też zadowoleni, że jednak nie będą pracować w okrojonym składzie, padło pytanie o przyczyny rezygnacji z urlopu i wyjazdu, po czym zaczęło się:

- Zwariowałaś? Pies i tak zdechnie, po co z wyjazdu rezygnujesz?

Grzecznie odpowiedziałam, że każdy kiedyś umrze, w tym ja, więc idąc tropem tej logiki, nie opłaca mi się już nigdzie wyjeżdżać.

- Odbiło ci? To tylko pies, a ty na niego ostatnie pieniądze wydajesz!

Nie dyktuję nikomu, jak ma żyć i jak ma traktować innych, dopóki do zwierząt ma stosunek przyzwoity, to nie wnikam też w jego relacje ze zwierzętami domowymi. I tego samego oczekuję wzajemnie, nie wpie*dalaj mi się w życie i w rodzinę, bo dla mnie pies (i kot) to członek rodziny. Poza tym nie "ostatnie pieniądze", tylko kasę przeznaczoną na przyjemność, bez której da się żyć, ale to akurat szczegół, bo "ostatnie" też bym dała.

- Zobaczysz, córka ci tego nie daruje, ze zamiast fajnego wyjazdu wolałaś zmarnować pieniądze na psa.

No akurat to Młoda pierwsza rzuciła hasło "ale w takim układzie to nigdzie nie jedziemy!", nie tyle ze względów finansowych (bo te jej w pierwszym momencie nie przyszły do głowy), co z powodu "nie zostawię Kruszyny nawet na kilka dni, co będzie, jeśli jej się coś stanie wtedy, jak wyjedziemy?".

Tylko jedna osoba stwierdziła spokojnie "rozumiem, jak mój pies sobie rozwalił łapę na szybie, to pół pensji na weta wydałam".

I wiecie co mnie wkurza najbardziej? Nawet nie podejście "to tylko pies", ale takie wcinanie się komuś w życie. Wszyscy inni wiedzą lepiej, jak masz żyć, co ma być dla ciebie ważne i na co wolno ci wydawać pieniądze.

A na co dzień to fajni, mili i rozsądni ludzie...

nie_mow_mi_jak_mam_zyc

Skomentuj (19) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 154 (180)

#90421

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia singri https://piekielni.pl/90415#comments, a zwłaszcza niektóre komentarze pod nią, przypomniały mi zdarzenie z wczesnego dzieciństwa Młodej. Od razu mówię, że sytuacja nie jest w pełni analogiczna, bo nie chodziło o diagnozę lekarską, ale owszem, problem został rozwiązany po jednej rozmowie telefonicznej, więc postawienie diagnozy po jednej wizycie/rozmowie (zwłaszcza że i tu, i tam objawy były "książkowe"), jest możliwe.

W wieku niecałych dwóch lat w Młodą "diabeł wstąpił". Moje grzeczne, spokojne dziecko w niedługim czasie przeistoczyło się w rozwrzeszczanego, upartego i wiecznie niezadowolonego potworka, moje metody wychowawcze nie przynosiły żadnych efektów (a przynajmniej tak mi się wtedy wydawało), postanowiłam więc szukać pomocy. Wybór był prosty, zadzwoniłam do instytucji, w której zaledwie rok wcześniej odbywałam praktyki studenckie, poprosiłam o rozmowę z dowolnym psychologiem dziecięcym, pani psycholog mnie pamiętała, ja ją również, więc rozmowa przebiegała bez większych problemów.

Poopowiadałam, jak to Młoda się zachowuje, z czym mamy problem i na koniec zadałam pełne rozpaczy pytanie "Co robię źle? Dlaczego Młoda taka jest, gdzie popełniam błędy wychowawcze, co mam robić???". W odpowiedzi usłyszałam cichutki śmiech z słuchawki telefonicznej i wypowiedziane żartobliwym tonem stwierdzenie: "No, pani Xynthio, ja chyba muszę się skontaktować z dr Iksińską, żeby anulowała pani tę ocenę bdb z psychologii rozwojowej...".

Na hasło "psychologia rozwojowa" otworzyła mi się jakaś klapka w mózgu i już wiedziałam, jednak wolałam się upewnić:

- To znaczy... Bunt dwulatka?

- Dokładnie. Klasyczny, podręcznikowy przykład. Pewnie jeszcze...

Te trzy kropeczki oznaczają dłuższą wypowiedź pani psycholog, która zaczęła mi wymieniać inne zachowania Młodej, o których nie zdążyłam jej opowiedzieć, ja mogłam tylko słuchać, przytakiwać, a w tym czasie wszystko układało mi się w logiczną całość. To nie choroba, nie zaburzenia, nie błędy wychowawcze, tylko normalny etap rozwoju, który minie. Oczywiście, należy tego pilnować, kontrolować i odpowiednio reagować (albo i nie, w niektórych sytuacjach najlepszą reakcją jest brak reakcji), ale jednak tę ulgę, że nie jestem najgorszą matką świata, a moje dziecko nie jest wcielonym złem, pamiętam do dzisiaj.

Pytacie gdzie piekielność? Bo jak na razie to historia może długa, ale nadal raczej nadająca się na komentarz pod historią singri? Otóż chciałam wskazać dwie, każdą będącą przegięciem w inną stronę:

Pierwsza - "wieszanie psów" na matkach, których dzieci zachowują się niegrzecznie. Jeśli jest to dziecko w okolicy dwóch lat, to nie jest to niewychowane dziecko, tylko dziecko w okresie buntu rozwojowego. Komentarze typu "jakie niegrzeczne dziecko", albo "wzięłabyś się może za wychowywanie tego dziecka" są bez sensu i nie spowodują nic z wyjątkiem poczucia winy i bezsilności u danej matki. No bo jak to, ja moje dziecko wychowuję, reaguję na niewłaściwe zachowania, tłumaczę, stosuję konsekwencje i nic nie działa!!! Działa. Tylko powoli i z opóźnieniem. Nie ma co liczyć na to, że jeśli trzy razy damy odczuć dwulatkowi niestosowność jego danego zachowania, to on tego czwarty raz nie zrobi. Zrobi to czwarty raz. I czternasty. I czterdziesty. Tak, w końcu do niego dotrze, że tak nie wolno się zachowywać, ale serio, nie już za czwartym razem.

I druga piekielność, dokładnie odwrotna - matki, a raczej madki, tłumaczące zachowania dzieci "bo on tak ma, on taki jest". Nie, to nie on taki jest, tylko przegapiłaś, przeoczyłaś pewien etap rozwoju (fakt, dosyć trudny), nie chciało ci się reagować (bo łatwiej dla "świętego spokoju" ustąpić dziecku, zwłaszcza że żądania dziecka zazwyczaj nie są wygórowane), więc dziecko stosuje zachowania, które przynoszą efekty. Serio, jak widzę pięcio- czy sześciolatka, który rzuca się na ziemię i wali rękami i nogami, bo mama nie chce kupić zabawki, to mi się scyzoryk w kieszeni otwiera! To jest zachowanie typowe dla buntu dwulatka, jeśli sześcioletnie dziecko nie wyzbyło się go do tej pory, to oznacza, że to u niego "działa", tzn. powrzeszczę, pokopię i mama ustąpi.

A co do późniejszego buntu czterolatka, to Młoda przeszła ten etap już bardziej "ulgowo", może dlatego, że bardzo ambitnie przepracowała bunt dwulatka (chyba żadnej opcji opisanej w książkach nie ominęła), ale jedną akcję odwaliła taką, że chyba ją tu opiszę. Żeby zostać "zjechaną" w komentarzach ;)

problemy _wychowawcze

Skomentuj (20) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 108 (130)

#90385

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia, która przeczytałam tu wczoraj lub przedwczoraj przypomniała mi czas, kiedy nie piłam alkoholu na imprezach. Nie, w odróżnieniu od tamtej historii nie zamierzam narzekać na namawianie mnie do picia, bo nic takiego nie miało miejsca, chodzi mi raczej o mocno wkurzające podejście "ty to załatw, bo ty jesteś trzeźwa".

Tytułem wyjaśnienia - moi ówcześni znajomi to osoby używające alkoholu z umiarem, nikt na imprezach nie upijał się do nieprzytomności (no dobra, z jednym wyjątkiem, o którym za chwilę), po prostu kulturalnie spożywali sobie alkohol "na humorek" i tyle. Ale to ja byłam ta niepijąca i w związku z tym:

Marek z Krzyśkiem pokłócili się i skoczyli sobie do gardeł - za pomocą słów, nie rękoczynów. "Xynthia, weź z nimi pogadaj, bo ty trzeźwa jesteś!" Kurczę, między chłopakami od dawna było jakieś "ale", po dwóch-trzech piwkach któryś z nich nie wytrzymał i zaczęła się kłótnia. Mam rozwiązywać zadawniony konflikt, bo ja akurat w tym momencie jestem trzeźwa?

Magda faktycznie napruła się jak messerschmitt i zasnęła przy stoliku, w dodatku integrując się z owym stolikiem na amen, czyli po prostu z całych sił obejmując i ściskając blat. Za nic nie dało jej się dobudzić ani oderwać od blatu, a planowaliśmy już opuścić lokal i nie było opcji, aby ją tam zostawić, razem przyszliśmy, razem wychodzimy. "Xynthia, ty trzeźwa jesteś, weź coś zrób". Taaak, fakt niespożywania alkoholu dodał mi nadludzkiej siły, na pewno bez problemów poradzę sobie z pijackim uściskiem i oderwę Magdę od blatu...

Asia źle obliczyła swoją wytrzymałość na zmęczenie, po intensywnie przepracowanym tygodniu poszła z nami na imprezę i po wypiciu jednego piwa zasnęła, najzwyczajniej w świecie ze zmęczenia. Dało się ją dobudzić, podkreślam, nie była pijana tylko trochę "pod wpływem", oprócz tego nieprzytomna ze zmęczenia, nie było dobrym pomysłem, żeby w takim stanie wracała sama do domu. "Xynthia, odprowadzisz ją? Bo ty trzeźwa jesteś...". No kurczę, akurat ja mieszkałam najdalej od Aśki, były osoby, które niewiele by musiały zboczyć z drogi do swojego domu, aby Aśkę odstawić pod jej, no ale to ja byłam trzeźwa.

Część naszej grupki miała jakąś drobną scysję z kelnerką? Barmanką? Już nie pamiętam. Nie było mnie przy tym, totalnie nie wiedziałam o co chodzi, o co poszło, czyja racja tak naprawdę, ale "Xynthia, no weź tam idź i to załatw, bo ty trzeźwa jesteś".

Tego typu sytuacji było na tyle dużo, że w pewnym momencie takie wypady ze znajomymi przestały być dla mnie przyjemnością, zamiast się rozerwać i zrelaksować, zastanawiałam się, co tym razem będę musiała załatwiać "bo ty trzeźwa jesteś".

Dobrze, że nigdy samochodu ani nawet prawa jazdy nie miałam, bo pewnie obligatoryjnie robiłabym za kierowcę, tak to wracaliśmy taksówkami albo pieszo. A, no i oczywiście "Xynthia, zadzwoń po taksówkę, bo ty trzeźwa jesteś". Serio.

imprezy

Skomentuj (4) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 120 (132)

#90306

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Takie tam ze szkolnego mobidziennika...

Wczoraj o godz. 17.07:

"Szanowni Państwo,

Zapraszam na kolejna zabawę w imieniu Samorządu Uczniowskiego. W czwartek 20.04 odbędzie się Dzień Tęczowy. Zachęcam wszystkich uczniów do ubrania kolorowego stroju-tęczowego. Wszelkie jednorożce również można przynieść-maskotki, pluszaki lub inne elementy odzieży z tym stworzeniem.

Uczniowie, którzy przebiorą się będą zwolnieni z pytania i z niezapowiedzianych kartkówek.

Opiekun SU."

Dzisiaj o 13.37:

"Dzień dobry,

nazwa akcji Samorządu Uczniowskiego zaplanowanej na jutro (20.04.2023 r.) wzbudziła wśród niektórych rodziców naszych uczniów kontrowersje. W związku z tym akcja ta nie odbędzie się. Zachęcam do udziału w kolejnych przedsięwzięciach, które już niebawem.

Opiekun SU."

Krótki przegląd akcji samorządu Uczniowskiego:


- Dzień Misia -> ale super, dzieciaki przynoszą miśki do szkoły, im większy, tym lepszy!

- Dzień Szalonej Fryzury -> milion warkoczyków, wymyślnego koka czy po prostu "artystyczny nieład" na głowie?

- Dzień Maski -> kurczę, nawet z papieru dziecku wytnę, żeby tylko była!

- Dzień Piżamy -> hmmm, czy mamy jakąś taką piżamę, w której można by iść do szkoły?

- Dzień Tęczowy -> ale jak to tęczowy??? absolutnie się nie zgadzam, szkoła jest od nauki, nie od głupot, co to za jakieś "tęczowe" ubieranie się! piszę skargę!!!

Oczywiście ja też napisałam skargę. Po otrzymaniu dzisiaj drugiej wiadomości i brzmiała ona tak (skarga, nie wiadomość):

"Dzień dobry.

Odwołanie akcji "Dzień Tęczowy" uważam za niewystarczającą reakcję na tę wstrętną, paskudną tęczę. Nie wiem, czy ktoś zauważył, że występuje ona również (o zgrozo!) z przyczyn naturalnych. W związku z tym zalecam podjęcie przez Szkołę zdecydowanych działań, mających uchronić przed nią nasze dzieci, typu:

- zasłanianie okien po deszczu, kiedy istnieje możliwość pojawienia się tęczy;

- wystawianie negatywnych uwag dzieciom, które ośmieliły się ujrzeć tęczę na niebie;

- odpowiednie okrojenie materiału z przyrody i geografii (tam, gdzie mowa o powstawaniu tęczy);

- zrezygnowanie z zajęć plastyki, ewentualnie pozwolenie na używanie w pracach plastycznych max. dwóch kolorów;

Więcej propozycji na razie nie mam, liczę jednak na kreatywność Szkoły w tym zakresie.

To oczywiście ironia. Bardzo gorzka ironia. Nie wchodząc w kwestie ideologiczne, po przeczytaniu informacji o Dniu Tęczowym odniosłam wrażenie, że po prostu ma być wesoło, dziecięco, kolorowo, co podkreślała informacja o jednorożcach i innych pluszakach. Jest mi bardzo przykro, że garstka (hmm, mam nadzieję, że garstka) homofobicznie nastawionych osób jest w stanie wypatrzyć "niebezpieczeństwo" tam, gdzie go nie ma i zablokować fajną inicjatywę Samorządu Uczniowskiego.

Nie wiem, czy mój głos coś da, ale to mój głos i moje zdanie - jeśli ktoś jest przeciwny organizowaniu Dnia Tęczowego, to ja jestem zdecydowanie przeciwna tym sprzeciwom i blokowaniu fajnych inicjatyw!

Życzę powodzenia przy następnych akcjach.

Pozdrawiam."

Otrzymałam krótką odpowiedź z podziękowaniem za słowa wsparcia i informacją, że Dzień Tęczowy został odwołany przez przełożonych pani opiekunki Samorządu Uczniowskiego, którzy z kolei otrzymali takie polecenie od swoich przełożonych...

Bez komentarza.

szkoła

Skomentuj (27) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 174 (212)

#90250

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Po przeczytaniu historii https://piekielni.pl/90249 przypomniało mi się moje doświadczenie z wprowadzania nowego pracownika w obowiązki.

Pracuję jako opiekunka osób starszych w Domu Pomocy Społecznej, Ostatnio cierpimy na niedobór rąk do pracy, co zaowocowało ogłoszeniami na kilku portalach, a w efekcie zaczęły się zgłaszać osoby chętne do pracy. Chociaż wyraźnie było zaznaczone, że poszukujemy opiekunki/opiekuna (czyli NIE osoby do przyuczenia!), zgłoszenia były raczej od osób "a bo ja się babcią/ciocią zajmowałam w domu, jak chora była". No dobra, ponieważ jakoś kolejka się do pracy u nas nie ustawiała, to "bierzemy" takich i patrzymy, co z nich będzie, w sumie praca nie jest jakoś bardzo skomplikowana, no i widać od razu, czy ktoś się nadaje, czy nie.

Przyszła pani, dajmy jej na imię Kasia. Ponieważ ja naprawdę nie lubię kogoś wprowadzać, uczyć, tłumaczyć, poszła pracować razem z Dorotą, dla której taka sytuacja to raj na ziemi i w ogóle cała szczęśliwa, że może komuś coś przekazać, czegoś nauczyć. Nie wiem jak jej szło z Dorotą, nie wtrącałam się, ja robiłam swoje. Jednak już przy końcówce porannych toalet minęłam się z Dorotą na korytarzu, widząc mnie poprosiła "Xynthia, zerknij na Kasię, jak jej idzie, bo ja muszę pilnie do toalety!". No OK, zerknę. Weszłam do pokoju, Kasia właśnie zmieniała pani Bożence pampersa (nawet jej to jakoś szło), skończyła i zapytała mnie, co teraz.

- Teraz musimy posadzić panią Bożenkę na wózek.

Kasia spojrzała na mnie z paniką w oczach, nie dziwię się, pani Bożenka waży ze 100 kg, kto to będzie dźwigał? No nie my, nie my, tylko dźwig*. Poszłam po dźwig, podłożyłam pod panią Bożenkę taką specjalną płachtę, przypięłam płachtę do dźwigu, uniosłam ją nad łóżko i przesunęłam nad wózek inwalidzki - tyle mogłam zrobić sama, do "dalszego ciągu" potrzebowałam pomocy drugiej osoby. Wręczam Kasi pilot od dźwigu, prosząc ją o opuszczanie pani Bożenki w dół, podczas gdy ja będę ją odpowiednio "usadzać" w wózku. Kasia zareagowała tak, jakbym jej wręczyła karabin i kazała strzelać do ludzi:

- Ale ja nie mam szkolenia z obsługi dźwigu! Ja tego nie zrobię!

- Rozumiem, Kasiu, w takim razie szybkie szkolenie - tu są tylko dwa przyciski: "w górę" i "w dół". Naciskasz "w dół", a ja robię resztę, OK?

- Ja nie mam przeszkolenia z obsługi dźwigu! Nie!

Słuchajcie, ja jestem naprawdę spokojną osobą. Rzadko kiedy się wkurzam, większość rzeczy przyjmuję ze stoickim spokojem, a jeśli jakaś bardzo nieprzyjemna sytuacja ma choć minimalny wydźwięk humorystyczny, to raczej ją wyśmieję, niż się nią zdenerwuję. Ale wtedy, w tym momencie, Kasia podniosła mi ciśnienie na maxa i tylko powrót Doroty uchronił mnie przed koniecznością popełnienia morderstwa.

Ostatecznie Kasia u nas nie pracuje. Jednak jest czasem wspominana jako "ta, której udało się zdenerwować Xynthię".

*Tzw. "dźwig" jest najzwyklejszym podnośnikiem hydraulicznym, do jego obsługi nie potrzeba żadnych szkoleń, kursów, certyfikatów itp.

dom_opieki

Skomentuj (15) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 141 (151)

#90188

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Po przeczytaniu historii i komentarzy https://piekielni.pl/90186#comments.

Jak ja "uwielbiam" ludzi, którzy wiedzą lepiej ode mnie, co mam zrobić z moim życiem, moim dzieckiem i moim zwierzęciem.

Od pewnego czasu mam podejrzenie, ze Młoda może mieć alergię na kocią sierść, od roku mamy kota i pewna dokuczliwa dolegliwość nasiliła się bardzo właśnie od roku. Ponieważ to "świeży" pomysł (że może to być alergia), jesteśmy jeszcze przed jakąkolwiek diagnozą, teraz na dniach zamierzam iść po skierowanie do alergologa dla niej. W takiej luźnej rozmowie z kilkoma znajomymi osobami wspomniałam o tym (chyba akurat tematy zdrowotne były "na tapecie") i oczywiście otrzymałam cały szereg "dobrych rad":

Kota natychmiast wyrzucić/oddać/uśpić! Po co robić testy, pozbądź się kota i zobaczysz, czy jej przejdzie. Tak, oczywiście, już lecę, pędzę do weterynarza zapytać czy uśpi zdrowego, młodego kota, bo tak. Ewentualnie dzwonię do schroniska zapytać, czy po roku przyjmą kota z powrotem, bo mój bombelek ma alergię. Z dziką rozkoszą też wywalę kota po prostu na zewnątrz, no bo domowy kot na pewno sobie poradzi na wolności, przecież to kot, nie?

No dobra, zrób te testy, ale już pomyśl, co zrobisz z kotem, jak Młoda faktycznie ma alergię. Ale dlaczego ja mam coś robić z kotem? Kot nie ma alergii na Młodą, więc raczej z nim (w sumie z nią, bo to nasza Jaśnie Pani) nie trzeba nic robić, to z Młodą trzeba będzie coś zrobić - w sensie podjąć jakieś leczenie, jej też nie zamierzam wyrzucać z domu.

Ale ty chyba nie zamierzasz jej podawać leków na alergię??? To są sterydy, rozwalisz dziecku organizm!!! Wyrzuć kota! Od razu mówię - nie wiem, jakiego rodzaju leki podaje się w celu odczulania, zainteresuję się tym, jeśli będzie potrzeba podawania takowych, ale bardzo wątpię, aby były to leki, które "rozwalają organizm".

Sprawdź jeszcze, czy na psa nie jest też uczulona, bo może i psa będziesz musiała oddać. A w sumie to pies już starszy, weterynarz nie powinien robić problemów z uśpieniem. Ten scyzoryk, który mi się co chwilę otwierał w kieszeni, zdążył już mi nieźle kieszeń podziurawić, ale nadal nikogo nim nie zamordowałam (trochę żałuję).

Grzecznie i stanowczo poinformowałam towarzystwo, że:

Najpierw zamierzam zrobić Młodej testy. Niezależnie od ich wyników kot zostaje. Pies zostaje. Natomiast wy wszyscy wypad. No dobra, tego ostatniego zdania nie powiedziałam, chociaż miałam wielką ochotę.

dobre_rady

Skomentuj (48) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 144 (174)

#90143

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Lubicie tzw. "męczydusze"? Ludzi, którzy nie przyjmują do wiadomości pewnych faktów, dat, terminów i uparcie oraz namolnie dopytują co się, czy to na pewno wtedy ma być? A może jednak wcześniej? Jeśli nie lubicie, to niesłusznie, bo to właściwa linia postępowania.

Pracuję m.in. jako asystent osoby niepełnosprawnej. Jest to praca na umowę - zlecenie w ramach tzw.. projektu, co generuje różne piekielności, ale ja nie o nich. Dla historii ważne jest to, że projekt trwa rok - zazwyczaj nie cały, bo zanim ruszy, jest już marzec lub kwiecień i trwa do końca roku. Nie ma kontynuacji projektu "z automatu", za każdym razem dana organizacja musi starać się od nowa o środki na organizację projektu.

W zeszłym roku byłam asystentem pewnej kobiety, nazwijmy ją Ela. Ela jest członkiem Polskiego Związku Osób z Pewną Niepełnosprawnością (oczywiście nie jest to właściwa nazwa, w nazwie jest rodzaj niepełnosprawności, ale nie podam jej nie ze względu na pana Piekielnego, tylko na Elę). Przewodniczącym Związku jest pan Piekielny - z pełną premedytacją go tak nazwałam. Ten to Związek w zeszłym roku był organizatorem projektu "asystent osoby niepełnosprawnej". Zapewniał swoich członków i nas, asystentów, że w przyszłym roku (czyli w tym), również będzie się starał o fundusze i organizację projektu.

Koło 10-go stycznia dostaliśmy informację, że na ich stronie dostępne są wnioski o udział w programie, można sobie pobrać, ale jeszcze nie składać, bo nie przyjmują, za wcześnie! Pod koniec stycznia info na maila (dla asystentów), przepisuję maila słowo w słowo: "W związku z otrzymaniem błędnej informacji o projekcie asystenckim, prosimy o wstrzymanie starań do marca br. W odpowiednim czasie przekażemy aktualną informację w tej sprawie. Przepraszam za nieumyślne wprowadzenie w błąd. W imieniu Zarządu Ryszard Piekielny".

Początkiem lutego Ela musiała się wybrać do siedziby Związku celem zapłacenia składek i podstemplowania legitymacji związkowej, napotkawszy tam pana Piekielnego zapytała, co z projektem. "Nie, nie, nie, nic nie wiemy na razie, wstrzymać się do marca, nawet do końca marca, może wtedy będzie nabór! Dam znać!".

W zeszły piątek 17.02 późnym popołudnie telefon od mojej koleżanki, też pracującej jako asystentka w tym projekcie:

- Hej, czemu was nie było na podpisaniu umów?

- Jakich umów?

- No tych na asystenta...

Nie będę przytaczała całej rozmowy, bo padło kilka mało eleganckich słów z mojej strony, ale wspólnie wydedukowałyśmy, że do programu zostały zgłoszone osoby, które codziennie lub prawie codziennie chodziły/dzwoniły do Związku i truły d*pę panu Piekielnemu "kiedy ruszy program?". Całą resztę olał.

Następnym razem, jak usłyszę, że coś jest "w marcu", to od dnia uzyskania informacji będę się dopytywać codziennie, czy to już?

osoby_niepełnosprawne

Skomentuj (6) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 163 (173)