Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

Xynthia

Zamieszcza historie od: 30 sierpnia 2017 - 21:03
Ostatnio: 28 marca 2024 - 13:32
  • Historii na głównej: 124 z 131
  • Punktów za historie: 16508
  • Komentarzy: 497
  • Punktów za komentarze: 3796
 

#85382

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia oprócz tego, że piekielna, to jeszcze dziwna, dotyczy mojej przyjaciółki i mnie, a piekielna jest w tym wszystkim pewna firma.

Wczoraj przyjaciółka zapytała mnie, czy mogłabym wpaść do niej na chwilę i odgrzać jej dzieciom obiad, gdy ona będzie w pracy, bo mikrofalówka jeszcze nie dotarła, a jej kuchenka gazowa to grat, który jak dla mnie powinien być użytkowany tylko przez osoby pełnoletnie, najlepiej z wysokim ubezpieczeniem od NN.

Gdy byłam u niej, zadzwonił telefon, odebrałam, miły pan zapytał, czy rozmawia z panią Agnieszką Iksińską, a w sumie nie, nie zapytał, to było stwierdzenie: "pani Agnieszka Iksińska, tak?". Zawiesiłam się na moment, bo co prawda stoję w kuchni Agnieszki, rozmawiam z jej dziećmi, podgrzewam im obiad, a drzwi otworzyłam własnym kluczem, no ale nie, mimo tego wszystkiego nie jestem Agnieszką Iksińską. Przez głowę jeszcze przeleciała mi myśl, że właśnie w związku z powyższym facet myśli, że jestem Agnieszką, ale natychmiast uświadomiłam sobie, że on dzwoni na mój telefon. Mój. Komórkowy. Odblokowało mnie, poinformowałam go, że nie rozmawia z panią Iksińską, facet mocno zdziwiony, ale nadal grzeczny zapytał mnie, kim w takim razie jestem dla pani Agnieszki Iksińskiej. Odruchowo odparłam, że przyjaciółką, na co usłyszałam: "W takim razie proszę poinformować przyjaciółkę, żeby skontaktowała się z nami na ten nr telefonu. Dziękuję, do widzenia", po czym rozłączył się.

Czyli tak - dzwoni do mnie jakiś facet, nie przedstawia się ani nie podaje z jakiej firmy dzwoni i jest bardzo zdziwiony, że nie rozmawia z Agnieszką Iksińską. Wujek Google nie pomógł, numeru telefonu z którego do mnie dzwoniono (stacjonarny, z Wrocławia) nie znalazłam tam. Agnieszce oczywiście opowiedziałam tę sytuację, pozastanawiałyśmy się przez chwilę o co tu biega, po czym stwierdziłyśmy "olać to".

Dzisiaj kolejny telefon, tym razem z numeru komórkowego i tym razem pani, w przeciwieństwie do wczorajszego pana bardzo niemiła. Przytoczę rozmowę:

- Dzień dobry, czy pani Agnieszka Iksińska?

- Nie proszę pani, nie jestem Agnieszką Iksińską.

- Dlaczego pani Iksińska się z nami nie skontaktowała?

- Hmm... może dlatego, że pani kolega nie przedstawił się, nie powiedział w jakiej sprawie dzwoni ani jaką firmę reprezentuje? Zresztą pani też mi się nie przedstawiła, ja nie wiem, z kim rozmawiam.

- Czyli utrudnia mi pani kontakt z panią Iksińską?

- Proszę pani, tak jak powiedziałam, nie wiem z kim rozmawiam. Może pani być np. oszustem, naciągaczem, złodziejem, skąd ja mam to wiedzieć?

- Czy pani sobie zdaje sprawę z tego, że rozmowa jest rejestrowana i ja mogę panią oskarżyć o zniesławienie?

- A czy pani zdaje sobie sprawę z tego, że ja mogę panią oskarżyć o nękanie telefoniczne?

- Pani Iksińska ma się z nami jak najszybciej skontaktować, inaczej będą wyciągnięte konsekwencje! Firma Gebleble!

Serio, nazwa firmy właśnie jakoś tak mi zabrzmiała, pani rzuciła ją szybko i niewyraźnie, po czym do kompletu rzuciła słuchawką. Znaczy, rozłączyła się z fochem wyczuwalnym nawet przez telefon.

Wujek Google tym razem nie zawiódł i ten numer wyświetlił mi się w wynikach. Ups, windykacja... Natychmiast zadzwoniłam do Agnieszki i zaczęłyśmy zastanawiać się, o co tu chodzi? Po prawie godzinnej rozmowie doszłyśmy do pełnego consensusu, a mianowicie - nie wiemy, o co chodzi! Owszem, zarówno Agnieszce, jak i mnie zdarzało się brać różne kredyty, nawet chwilówki, ale wszystko uczciwie i w terminie spłacane. Zaległości u swojego operatora również żadna z nas nie ma, a poza tym Agnieszka dopiero od niedawna ma abonament telefoniczny, do tej pory preferowała tzw. "ofertę na kartę" i doładowywanie telefonu. Ale główne pytanie, które nas nurtuje brzmi: skąd, do jasnej ciasnej, oni wzięli taki "komplecik" - jej imię i nazwisko + mój numer telefonu? Uprzedzając komentarze - nie, na pewno nie wzięła "chwilówki" czy czegokolwiek nie zamierzając spłacać i specjalnie podając "na odczepnego" mój numer.

Dodam jeszcze, że firma ma nieciekawe opinie w internecie i niektóre jej działania są określane jako oszustwo. Nazwa firmy poniżej.

GetBack

Skomentuj (17) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 136 (144)

#85355

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia użytkowniczki Nikusia1 i przedstawiona w niej postać Kacpra przypomniała mi Maćka (i Ewę).

Pracowałam wtedy w Domu Opieki i któregoś dnia przełożona oświadczyła nam, że zatrudniono dwoje nowych opiekunów. Wiwatów i oklasków nie było, mimo że jak najbardziej dodatkowe osoby do pracy były potrzebne - nauczeni doświadczeniem (był taki czas, że same "wynalazki" do pracy przychodziły), woleliśmy wstrzymać się z objawami zachwytu.

Pierwsze wrażenie było dość sympatyczne, Ewa bardzo miła, Maciek trochę za bardzo w typie Don Juana, ale nachalny nie był, więc dało się przeżyć. Stanowili parę, o czym kilkakrotnie i z dużym naciskiem poinformowali, dodając przy tym, że oni zawsze mają być razem na zmianie. Hm, nie moja sprawa, nie ja układam grafik, jak się tak da, to pracujcie sobie razem, tylko gryzło mnie pytanie PO CO? Młodzi ludzie, owszem, ale tak po dwadzieścia parę lat mieli, więc ich związek nie był zauroczeniem nastolatków, kiedy to "nie wytrzymam bez ciebie ani minuty!".

Bardzo szybko okazało się, dlaczego oni MUSZĄ pracować razem. Mianowicie pracowała tylko Ewa, Maciek zaś stał z rękami w kieszeniach i przyglądał się temu. Na nasze (początkowo) delikatne uwagi, że może by jej pomógł, odpowiadał: "a po co, przecież sobie radzi". Próby rozdzielenia ich i przydzielenia do różnych zadań kończyły się tym, że Ewa kończyła to, co miała zrobić i biegiem leciała do Maćka, który albo nie zrobił nic, albo (później nieco) bardzo nieudolnie symulował, że jednak coś robi.

No cóż, pracodawca nie będzie płacił dwóm osobom, kiedy w rzeczywistości pracuje tylko jedna, a ta druga po prostu JEST w pracy i tyle... Po okresie próbnym zostało im zakomunikowane, że na Ewę czeka umowa, a Maćkowi dziękują. Oburzyli się straszliwie, stwierdzili, że tak się nie robi, oni są parą i jak się zatrudniają, to razem, tu ich nie chcą, to pójdą gdzie indziej!

Z tego, co wiem, to nie znaleźli jeszcze tego swojego wymarzonego "gdzie indziej".

dom_opieki

Skomentuj (4) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 145 (147)

#85045

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Albo bardzo podpadłam sąsiadce, albo jest ona po prostu osobą mocno niezrównoważoną umysłowo (delikatnie rzecz ujmując).

Może pamiętacie historię o brudnym chodniczku - https://piekielni.pl/84882.

Nie wiem, jak u was, ale u mnie dzisiaj padało. Akurat wracałam z pracy, akurat miałam parasol - nie cierpię nosić tego ustrojstwa, ale czasem się przydaje, tak jak dzisiaj. Parasol po deszczu zazwyczaj bywa mokry, a nawet wręcz ociekający wodą, więc zostawiłam go rozłożony na klatce schodowej do wyschnięcia. Mój przedpokój ma niestety rozmiary wręcz mikroskopijne (ogólnie jest mały, a ja uparłam się wcisnąć tam jeszcze szafę, żeby nie zagracać ani mojego, ani Młodej pokoju), najkrócej można go scharakteryzować tak - jedna osoba bez problemów zdejmie tak kurtkę i buty, dwie już robią tłok, trzy się po prostu nie mieszczą...

Więc parasol wylądował przed drzwiami. Naprawdę TUŻ przed moimi drzwiami, żeby nie przeszkadzał na tej klatce schodowej, i naprawdę dosłownie na pół godzinki, żeby tylko zdążył wyschnąć. Nic z tego, sąsiadka zdążyła.

Puk, puk, puk! Podchodzę, otwieram, za drzwiami parasol, za nim sąsiadka.

- Pani tu parasol zostawiła!

- Dzień dobry. Tak, zostawiłam. Mokry jest.

- On przeszkadza, klatka schodowa jest wspólna!

- Komu przeszkadza???

Tu króciutkie wyjaśnienie - mieszkam na dziesiątym piętrze, owszem, drzwi mam koło schodów, ale schodami tak wysoko już nikt nie chodzi. Poza tym parasol był naprawdę tuż przed moimi drzwiami i gdyby którykolwiek z sąsiadów z mojego piętra miał fantazję pokonać tę wysokość bez pomocy windy, to nieszczęsny parasol by mu w tym nie przeszkodził.

- No wszystkim!

- Proszę pani, parasol jest rozłożony przed samymi moimi drzwiami, prawie że na wycieraczce, przeszkadzać może tylko i wyłącznie osobom, które chciałyby do mnie wejść. Nikomu innemu.

- O, no właśnie! Ja teraz chciałam do pani wejść i ten parasol mi przeszkadzał!

- Aha... a po co chciała pani do mnie wejść?

- No jak to, przecież mówię cały czas, chciałam powiedzieć, że ten parasol przeszkadza! On nie może tu być!

Zgłupiałam. Większość zwojów mózgowych, wzięta z zaskoczenia, przestała działać, pozostałe głośno popiskiwały, że szanowna pani sąsiadka właśnie robi sobie "panią lekkich obyczajów" z logiki.. Zazwyczaj nie mam problemów z tego typu sytuacjami, cięte riposty przychodzą mi bez problemów (czasem potem żałuję...), ale tym razem przegrałam. Nic mi nie przyszło do głowy, więc zabrałam parasol (wysechł już) i zamknęłam drzwi.

Sąsiadka vs ja - 1/1.

blok_mieszkalny

Skomentuj (17) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 106 (170)

#85159

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Po dodaniu historii https://piekielni.pl/85157#comments i przeczytaniu komentarzy naszła mnie taka refleksja... Nikt nie jest od razu "specjalistą" od wychowywania psów, a niektórym potrzeba mocnego "kopa", aby sobie uświadomili, dlaczego tak istotne jest nauczenie psa reagowania na komendy.

W tej historii piekielna będę ja - młoda gówniara (19 lat) świeżo po maturze, natychmiast znalazłam pracę i wyprowadziłam się do chłopaka (wojna z matką od kilku lat). Mieszkanie też nie chłopaka, tylko jakiejś babcio-cioci, ale póki mieszkamy, mamy tylko płacić czynsz + opłaty (śmieszne kwoty), no to czego więcej chcieć?

No jak to czego, kogoś do "zaopiekowania się"! Na szczęście na dziecko się nie zdecydowaliśmy, ale pies jak najbardziej! Czystym przypadkiem, przyszedł kumpel i spytał, czy nie chcemy szczeniaczka. Mama rodowita foksterierka, problem w tym, że za chole*ę nie chciała powiedzieć, kto był tatusiem... (w tym miejscu duże gratulacje dla właścicieli, nie upilnować rasowej suni podczas cieczki!). Chcieliśmy. Pół-foksik dostał imię Pik (łatki miał w kształcie pika w kartach) i był chyba najbardziej rozpieszczonym psem na świecie. Wszystko mu było wolno, niczego go nie uczyliśmy i niczego od niego nie wymagaliśmy. No, prawie niczego. Mnie się nieco w domu nudziło (chłopak pracował dłużej niż ja), więc nauczyłam Pika reagowania na komendę STÓJ! Po prostu bawiło mnie to, jak po tej komendzie pies zatrzymywał się w miejscu, zawsze go za to nagradzałam, chwaliłam, bo to takie śmieszne było - ja krzyczę STÓJ, a pies staje jak wryty...

I ta jedna sytuacja, kiedy uświadomiłam sobie, że posiadanie psa to nie tylko przyjemność i zabawa. Gdzieś na mieście byliśmy, pies nie nauczony posłuszeństwa biegał, gdzie chciał (smycz? jaka smycz, Pik nie będzie chodził na smyczy, zresztą nie umiał, szarpał się jak nie wiem co na tym "świństwie") i do dzisiaj pamiętam widok psa biegnącego prosto na ulicę i samochodu, idealnie na "kursie kolizyjnym" z psem. Serce mi stanęło, zresztą wszystko mi stanęło, zamarło, co tam chcecie jeszcze, krzyknęłam STÓJ! tak, że chyba całe miasto mnie słyszało. Psa "wryło" w ziemię, a ja wtedy dobitnie zrozumiałam, dlaczego szkolenie psa i uczenie go posłuszeństwa jest takie ważne... Samochód minął go o centymetry.

Głupia dziewiętnastolatka bawiąca się w dorosłość. Pika nie we wszystkim udało mi się "naprostować", do końca był niesfornym i nieposłusznym psem, mimo że po tym zdarzeniu naprawdę dużo pracy włożyłam w jego wychowanie. Ale od tamtej pory już wiem, że jeśli kochasz psa, to wymagasz od niego pełnego posłuszeństwa - to była lekcja, której nigdy nie zapomnę.

duże_miasto

Skomentuj (4) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 148 (166)

#85157

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Szlag mnie najjaśniejszy trafi...

Wyszłam na wieczorny spacer z Kruszyną. Chodzimy sobie, ja obserwuję psa, pies wącha interesujące go rzeczy, ona na luzie, ja "na oriencie" - Kruszyna biega luzem, więc muszę uważać na różne rzeczy. Wychodzimy z za zakrętu i widzę na "kursie kolizyjnym" panią z młodym labradorem na smyczy. Znam z widzenia, jak wszystkich psiarzy, więc zdziwiło mnie nieco, że pies nadal prezentuje ten sam poziom psiego ADHD, jak kiedy był szczeniakiem (teraz to już raczej taki psi podrostek). Wołam Kruszynę do nogi, żeby pani mogła przejść (w miarę) spokojnie, bo labek oczywiście z całych sił się wyrywa do mojej psicy.

- Pani się nie boi, on się tylko bawić chce!

Na ten tekst zawsze mi się scyzoryk w kieszeni otwiera, ale grzecznie wyjaśniam, że to nie ja się boję ani nawet mój pies, tylko po prostu chcę jej umożliwić przejście, bo widać że jej własny pies średnio jej słucha (to "średnio" to duży eufemizm w tym przypadku).

- A jak pani to robi, że ona taka posłuszna? Przybiegła natychmiast na zawołanie, a teraz grzecznie przy nodze idzie? Bo mój to nie słucha wcale...

Serio? No nie zauważyłam... Ponieważ pani była już dosłownie kilka kroków ode mnie, "zwolniłam" Kruszynę słowem "idź" ze wskazaniem kierunku, na co pani zareagowała kolejną falą zachwytów w stosunku do mojego psa. Labrador dalej szarpał smycz, przy czym nie mógł się zdecydować czy chce biec za Kruszyną, czy też w całkiem inną stronę.

- Wie pani, bo ja to już nie mam siły... On jest taki nieusłuchany, to chory pies, ja go chyba do uśpienia oddam!

Wiecie co, potraktowałam to dosłownie - że pies jest chory, poważnie chory, cierpi straszliwie i dlatego jest ciągle taki pobudzony. Z dużym przejęciem i troską zapytałam co też psu dolega, czy nie da się tego leczyć, czy na pewno uśpienie psa to jedyne wyjście. Odpowiedź dosłownie zwaliła mnie z nóg i spowodowała, że oprócz otwartego scyzoryka w kieszeni, jeszcze mi się kałasznikow sam odbezpieczył...

- A nie wiem, no ale zdrowy pies to się tak nie zachowuje, prawda? No, wystarczy na pani psa popatrzeć, to jest normalny pies! A ten wiecznie szarpie, ciągnie, nie słucha! Ja mam dość, idę z nim do weterynarza, niech go uśpi!

Powstrzymując chęć odpalenia rakiet ziemia-ziemia w kierunku tej pani (bo mogłyby też trafić psa) próbowałam jej wytłumaczyć, że z psem trzeba PRACOWAĆ. Owszem, z tego co zaobserwowałam dotychczas (widząc ją co jakiś czas z psem na spacerach), to trafił jej się wyjątkowo żywiołowy i "nieopanowany" egzemplarz, ale do jasnej chole*y, uśpić psa, bo ktoś sobie nie radzi z jego wychowaniem? Mam nadzieję, że żaden weterynarz nie przyjmie jej argumentów i nie uśpi młodego, zdrowego psa tylko dlatego, że pani sobie z nim nie radzi... Najbliższa lecznica na pewno nie, chodzę tam z Kruszyną i znam weterynarzy, ale nie znam wszystkich lecznic i weterynarzy w mieście.

Nie wiem, jak to skomentować. W ogóle nie wiem, co zrobić, bo rozmową pani nie przekonałam, argumentów siłowych nie próbowałam (chociaż miałam wielką ochotę), jakąś fundację zawiadomić? I co mam im powiedzieć? Ta pani sobie nie radzi z psem i planuje go uśpić? No już widzę jak lecą, pędzą, nie twierdzę, że ich nie obchodzi, ale możliwości raczej małe mają, to nadal JEJ pies, JEJ własność.

Szlag mnie najjaśniejszy trafi...

osiedle

Skomentuj (22) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 103 (125)

#85229

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Komentarze pod historią https://piekielni.pl/85228#comments nasunęły mi pewne skojarzenie.

Pracowałam wtedy w Domu Opieki, gdzie siłą rzeczy była również pralnia. Pralnia prała wszystko - pościel, ręczniki, rzeczy podopiecznych, ogólne obrusy, zasłony, firanki, służbowe stroje, ścierki, ściereczki, mopy, no po prostu WSZYSTKO. I owo "wszystko" obsługiwała jedna osoba oraz dwie pralki - bynajmniej nie przemysłowe, chociaż trochę lepszej jakości niż "marketowe". Na nasze jęczenia i błagania pani dyrektor odpowiadała, że pralki przemysłowe są za drogie, Domu na to nie stać. Wreszcie nadszedł taki czas, że nowa osoba zatrudniona na pralni stwierdziła, że "nie da rady" i na tych dwóch pralkach nie uda się oprać całego Domu.

Rozwiązanie? Część prania zaczęła być oddawana do prywatnej pralni, przychodziła stamtąd owszem ładnie uprana, z fakturką od 300 do 500 zł... Trzy razy w tygodniu (poniedziałek, środa, piątek).

Zadanie na poziomie piątej klasy szkoły podstawowej - po jakim czasie zwróciłby się dyrekcji zakup pralek przemysłowych?

dom_opieki

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 149 (149)

#84917

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Po przeczytaniu kilku historii o niewychowanych, rozwydrzonych dzieciach, przypomniała mi się moja dawna przyjaciółka Magda, a raczej jej stosunek do dzieci. Otóż Magda byłaby wręcz książkowym przykładem MADKI, gdyby nie to, że nie miała dzieci (i mam nadzieję, że nadal nie ma).

Już wyjaśniam.

Magda uwielbiała dzieci - od niemowlaków po nastolatki, bez różnicy, z każdym chętnie spędzała czas, każdym się potrafiła zaopiekować i lubiła to. Dzieci wzajemnie uwielbiały "ciocię Madzię", ale jakoś niewielu rodziców decydowało się zostawiać swoje pociechy pod opieką Magdy. Dlaczego?

Otóż Magda pozwalała dzieciom na WSZYSTKO. No dobra, powiedzmy, że prawie wszystko, bo nigdy żadne dziecko pod jej opieką nie doznało najmniejszego uszczerbku na zdrowiu, więc przypuszczam, że skakać z okna, bawić się nożami i zapałkami tudzież wkładać gwoździ do kontaktu raczej im nie pozwalała, ale wszystko spoza tej kategorii to już tak. Co mógł zastać rodzic w domu po zostawieniu dziecka pod opieką Magdy?

Ano:
- pięknie pokolorowaną kredkami lub co gorsza farbkami ścianę ("na kartce było za mało miejsca");
- rozsypane produkty sypkie w kuchni ("wysypało mi się trochę, a jej się to spodobało");
- otwarte drzwi od lodówki ("słuchaj, on jest po prostu zafascynowany tym, że tam się światełko świeci");
- powywalane wszystkie ciuchy z szafy ("bawiłyśmy się w przebieranki");
- ogólnie koszmarny bałagan ("ooo, już jesteś... właśnie mieliśmy sprzątać...").

Oprócz tego nigdy nie można było mieć pewności, o której dziecko pójdzie spać i co będzie jadło - mimo dokładnych wytycznych zostawianych Magdzie w tej kwestii. Nie, wróć, źle to ujęłam, raczej można było mieć pewność, że dziecko nie pójdzie spać o wyznaczonej godzinie i że nie zje tego, co zostało dla niego przygotowane, za to napcha się do wypęku słodyczami. Nie masz słodyczy w domu? Nic nie szkodzi, jak masz jajka i cukier, to "ciocia Madzia" zrobi twojemu dziecku kogel-mogel, bo ono nie chce przygotowanego wcześniej posiłku, chce coś słodkiego!

Nie pomagały prośby i tłumaczenia. Argumenty Magdy były zawsze takie same: "To tylko dziecko! Jak można mu żałować, jak można mu odmówić, jak można mu zabraniać? To przecież DZIECKO!!!".

No cóż, nikt się chyba nie dziwi, że Magda raczej rzadko miała okazję do opieki nad dziećmi, mimo posiadania sporej ilości "dzieciatych" znajomych. Ale czasem kogoś mocno "przycisnęło", opieka nad maluchem potrzebna nagle i "na już", a Magda nigdy nie odmawiała, wręcz z entuzjazmem przyjmowała propozycje zajęcia się Jasiem/Stasiem/Kasią/Basią.

W takiej właśnie podbramkowej sytuacji znalazła się kiedyś mama Emilki, dziewczynki w wieku ok. 3-4 lat. Emilka była bardzo żywym i psotnym dzieckiem, więc często słyszała od dorosłych, że jest małym urwiskiem i to zdanie sobie zapamiętała, no niestety niezbyt dokładnie... Oddana na jakieś dwie godzinki pd opiekę Magdzie, wymyśliła wyjście na spacer. Dziecko chce, Magda spełnia życzenie, idą na spacer. Przechodzą koło sklepu, Emilka chce do sklepu, no oczywiście, że wejdziemy. Emilka chce kupić milion rzeczy, oj, tu jest problem, u Magdy zawsze cienko z kasą... Jakoś zrozumiała (Emilka, nie Magda), ale jak nie ma zakupów, to jest zabawa! Zabawa polegała na bieganiu po sklepie i wrzeszczeniu na cały głos, Magda usiłowała przywołać Emilkę do porządku, co jej się oczywiście nie udawało (hmm... ciekawe dlaczego?), wreszcie zrozpaczona krzyknęła:

- Emilka! Dlaczego ty mnie w ogóle nie słuchasz?

Na co Emilka, wziąwszy się pod boki, odpowiedziała dumnie:

- Bo ja jestem małym ku*wiszkiem!

Całą tą sytuację opowiedziała mi Magda, zarzekając się na wszystko na świecie, że więcej do tego sklepu nie pójdzie. Niestety, nadal nie rozumiała prostej zależności pomiędzy zachowaniem Emilki a faktem, że wcześniej jej na wszystko pozwalała. "Przecież to tylko dziecko...".

sklep

Skomentuj (7) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 100 (148)

#85102

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jestem opiekunką osób starszych. Obecnie nie pracuję w żadnym Domu Opieki, tylko w domach u podopiecznych.

Społeczeństwo nam się starzeje, w związku z tym jest coraz większe zapotrzebowanie na moją pracę. Ale niektórzy chyba nie ogarniają do końca, na czym polega praca opiekunki...

Najczęstszy przypadek - kontaktuje się ze mną rodzina, chcą opiekunkę dla mamy/cioci/babci. OK, jaki zakres obowiązków? "No wie pani, mama to w zasadzie jest całkiem samodzielna, ale towarzystwo by jej się przydało, tak całe dnie sama siedzi... Posiedzieć, porozmawiać, na spacer zabrać, książkę poczytać, bo u mamy już oczy słabe. To jak, może być?". Hmm... Państwo moje dane mają z pewnego portalu, gdzie podane są różne informacje, w tym moja stawka godzinowa. I na tym samym portalu jest milion ogłoszeń od studentów, oferujących "spacery, czytanie, organizację czasu wolnego" za dużo niższą stawkę. Delikatne zapytanie, dlaczego akurat ja, skutkuje odpowiedzią "no bo my chcemy PROFESJONALNĄ opiekunkę". Aha, to tak jakby na korepetycje dla ucznia podstawówki zatrudniać profesora renomowanego uniwersytetu, ale spoko, ich sprawa, ich pieniądze, skoro chcą...

Po dwóch-trzech wizytach u mamy/cioci/babci zazwyczaj zostaję poinformowana, że skoro i tak prawie nic nie robię (!!!), to mogłabym posprzątać. No nie, nie mogłabym. Żeby nie było - jeśli podaję podopiecznej obiad (śniadanie, kolację), to po tym posiłku sprzątam i zmywam. Jeśli coś jest rozlane, przewrócone, nabałaganione - posprzątam. Ale nie umyję wam okien czy podłogi, nie zrobię innych generalnych porządków, ani też nie będę latać po całym mieszkaniu ze ściereczką do kurzu, wypatrując najmniejszego pyłku.

"No ale mamusia to w sumie jest całkiem samodzielna, ona potrzebuje tylko pomocy w utrzymaniu porządku w mieszkaniu!". Serio? To proszę zatrudnić sprzątaczkę/gosposię, a nie opiekunkę. Mój zakres obowiązków jest całkiem spory, ale sprzątania i gotowania nie obejmuje. Tu następuje "obraza majestatu" - ja panią zatrudniam i ja pani mówię, co pani ma robić! No nie. Nie pracuję "prywatnie" (czytaj - "na czarno"), zatrudniacie mnie na umowę zlecenie, wy się rozliczacie z projektodawcą, a mnie płaci UE - tak, całkiem fajny projekt. Mam wyszczególniony w projekcie zakres obowiązków, a wszystko, co jest poza nimi, jest do załatwienia za pomocą magicznej formułki: "Pani Xynthio, czy mogłaby pani...?". Mogłabym. Dużo rzeczy mogłabym - poodkurzać, powiesić pranie, wynieść śmieci, zrobić zakupy. MOGĘ to zrobić, nie MUSZĘ. I często to robię, bo ręce mi od tego nie odpadną ani też korona mi z głowy nie zleci (mocno się trzyma!), a uprzejmością zyska się o wiele więcej niż chamskim "ja chcę, mi się należy!". Radzę się najpierw zorientować, co się należy, a potem się ciskać...

Podsumowując - na kilkanaście ofert typu "mama/ciocia/babcia potrzebuje tylko kogoś do towarzystwa", miałam JEDNO, gdzie faktycznie było to zgodne z prawdą. Fantastyczna starsza pani, dwie godziny z nią mijały jak z bicza strzelił, ona opowiadała mi o czasach swoje młodości, ja jej anegdotki ze swojego życia, jedyna "ciężka" praca to asekuracja jej przy kąpieli i obieranie ziemniaków na obiad - ręce miała powykręcane reumatyzmem, nie radziła z tym sobie.

Ciąg dalszy nastąpi, bo mylenie opiekunki ze sprzątaczką/gosposią, to nie jedyna piekielność.

opieka

Skomentuj (7) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 167 (173)

#85121

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Część trzecia piekielności w pracy opiekunki, czyli "ja wiem lepiej".

Drogie rodziny moich drogich podopiecznych! Ja wiem, że to wy znacie najlepiej mamę/ciocię/babcię, wiecie jakie ma potrzeby, nawyki, przyzwyczajenia itp. I dlatego wysłuchuję was uważnie, stosuję się do waszych wskazówek i w ogóle staram się, aby nasza współpraca przebiegała jak najlepiej i z jak najlepszym efektem dla seniora. Ale to ja mam wiedzę i umiejętności, za które mi zresztą płacicie, więc uszanujcie jeśli już nie mnie i nie mamę/ciocię/babcię, to przynajmniej te pieniądze, które na to poświęcacie.

W opiece nad osobą starszą ważne jest utrzymanie jej jak najdłużej w sprawności fizycznej. I potrzeba tu naprawdę sporo wyczucia, żeby określić, co podopieczny ma robić sam (bo jest w stanie, mimo że czasem nie chce), w czym pomóc, a w czym wyręczyć. "Przegięcie" w każdą stronę jest niewskazane, bo wyręczanie podopiecznego we wszystkim skutkuje bardzo szybką utratą tej reszty sprawności, która mu pozostała, ale upieranie się, że "mamusia sobie z tym radzi" niestety nie przywróci utraconej umiejętności...

Sytuacja nr 1 - pani po wylewie, leżąca, do kompleksowej opieki, ale lewa ręka sprawna. Oprócz normalnej toalety (zmiana pampersa, umycie) podaję jej również posiłki. No właśnie - podaję, nie karmię. Bo pani (powiedzmy) Maria tą lewą ręką sięgnie sobie jedzenie z talerza, zje spokojnie, w swoim tempie i tyle ile chce. Przychodzi jakaś kuzynka (potem mi zostało wyjaśnione, że "to taka daleka rodzina, co blisko mieszka"), przysuwa sobie krzesełko, siada koło pani Marii i ładuje jej te kawałki kanapek do ust... Na moją delikatną uwagę, że pani Maria umie sama jeść, dostaję odpowiedź: "No ale ta bidulka tak się z tym męczy, ja pomogę". Męczyła się raczej z przełknięciem tego wszystkiego, co jej kuzynka ładowała do ust, no ale ugryzłam się w język, kuzynka na szczęście więcej nie przyszła - w sensie wtedy, gdy ja tam byłam.

Tak, wiem, chciała dobrze. Biedna, schorowana pani Maria i ta niedobra opiekunka, której się pewnie pracować nie chce, więc każe jej samej jeść, zamiast ją nakarmić. Tylko że jeśli takiej osobie przestaniemy dostarczać bodźców, to bardzo szybko zamieni się w roślinkę. Ona leży całe dnie w jednej pozycji, obracana na boki tylko podczas mycia/zmiany pampersa, w pokoju cichutko gra radio i tyle. Kiedy przychodzę, rozmawiam z nią (a raczej mówię do niej) i tak, motywuję ją do tego, żeby jadła sama, skoro rękę ma sprawną.

Sytuacja nr 2, dokładnie odwrotna - pani ma coraz większe problemy z utrzymaniem moczu, to nie jest już "popuszczanie" paru kropli, potrafi oddać mocz w dowolnym momencie i nie zauważyć tego. "Ale mamusia nie potrzebuje pampersów, ona sobie radzi z chodzeniem do toalety! Jak popuszcza, to wystarczą wkładki/podpaski". Przepraszam bardzo, ale mamusia nie "popuszcza", mamusia już niestety sika w majtki nie zdając sobie z tego sprawy. "Jak mamusia była u mnie miesiąc temu, to przecież widziałam, że nie ma żadnych problemów z kontrolowaniem moczu". Miesiąc to bardzo dużo w przypadku starszej osoby, a regres jest nieunikniony. Pewne zmiany można powstrzymać, spowolnić, ale kiedy już nastąpią, nie da się ich odwrócić. Mamusia nie zacznie nagle z powrotem chodzić na ubikację tylko dlatego, że x razy posikała się w majtki i jest jej mokro. Nie, ona tego albo nie zauważy, albo nie skojarzy jednego z drugim.

A mnie szlag trafia, bo tu już nie chodzi o moją tzw. "robotę głupiego" - bo na dwie godziny spędzone u pani przebieram ją z mokrych ciuchów kilka razy, a kilkanaście dopytuję się, czy na pewno nie chce iść do toalety. Nie, ja skończę pracę i wyjdę, a pani zostanie z wkładką w majtkach i za chwilę będzie mokra. Jaki w tym sens?

Naprawdę, byłoby miło, gdyby rodziny podopiecznych rozumiały, że to co im sugeruję odnośnie mamy/cioci/babci jest podyktowane zarówno moim doświadczeniem, jak i po prostu troską o podopiecznego. Lubię moją pracę i lubię moich podopiecznych, naprawdę chcę dla nich jak najlepiej i dlatego z lekka absurdalne wydaje mi się, że o to "jak najlepiej" muszę się niemal wykłócać z rodzinami. "Bo ja wiem lepiej!".

opieka

Skomentuj (3) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 122 (128)

#85103

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Mam dzisiaj natchnienie, będzie druga część. W pierwszej było mylenie opiekunki ze sprzątaczką/gosposią, teraz będzie wymaganie od opiekunki zdolności nadprzyrodzonych, a mianowicie umiejętności jasnowidzenia.

Ja wiem, że w domu u swojej mamy/cioci/babci czujecie się jak u siebie. I że dokładnie wiecie, gdzie co jest. Więc jeśli zatrudniacie opiekunkę, to poinformujcie ją o tym, do cholery!

Sytuacja nr 1 - przychodzę do podopiecznej na 4 godziny, zastaję karteczkę: "Przed wyjściem proszę dać mamie kisiel, jeśli nie będzie spała, bo ja będę późno, żeby nie była głodna". Nie ma problemu, tylko gdzie ten kisiel? Duża kuchnia, z milionem szafek i szafeczek, otworzyłam jedną, drugą - nie ma. Po dłuższym wahaniu otworzyłam trzecią, no nadal pudło, nie będę dalej grzebać, tym bardziej że w kuchennych szafkach były bardzo prywatne rzeczy, nie czuję się upoważniona do przeszukiwania czyjegoś mieszkania! Mama na szczęście spała, zostawiłam kartkę wyjaśniającą sytuację, otrzymałam informację zwrotną, gdzie szukać kisielku/budyniu (w szufladzie! nie wpadłabym na to...) i na przyszłość było OK.

Sytuacja nr 2 - tu już sprawa poważniejsza, bo chodziło o leki. Pierwsza wizyta, ustalenia, uzgodnienia, m.in.: "mamie trzeba podać leki". Wszystko rozumiem, pudełeczko z lekami na stole, rozpiska jak je podawać też, jaki może wystąpić problem? Ano taki, że kiedy przychodzę na drugi dzień, nie ma ani leków, ani rozpiski... Ponieważ pani leki wziąć musi, a ja absolutnie nie czuję się upoważniona do myszkowania po całym mieszkaniu w celu znalezienia ich, no to dzwonię/piszę sms-a (teraz już nie pamiętam). Odpowiedź - "No przecież leki są w barku w dużym pokoju, a rozpiska w trzeciej szufladzie od dołu, nie wie pani?". No nie wiem, skąd mam wiedzieć, jeśli nikt mi nie powiedział? "No ale one zawsze tam są!"... Aha...

Sytuacja nr 3 - znowu leki. Tutaj (do czasu) wszystko bez zarzutu, leki na stole, rozpiska tuż obok, przychodzę któregoś dnia i przygotowuję leki do podania. Jeden, drugi, trzeci... ups, nie ma kolejnego! Przeszukuję całe pudełko, no nie ma! "Wygooglałam" sobie ten lek, dosyć ważny, więc co mam robić? Telefon/sms do rodziny - "A nie, lekarz jej ten lek odstawił, nie trzeba go już podawać! No chyba jak go nie ma, to jest oczywiste, że nie trzeba podawać, prawda?". Nie. To nie jest oczywiste. Mogło po prostu skończyć się opakowanie danego leku, a nowe być w jakimkolwiek miejscu mieszkania. Oczywiste dla mnie byłoby wtedy, gdyby lek został wykreślony z rozpiski - a nie był!

Chyba powinnam zainwestować w szklaną kulę...

opieka

Skomentuj (7) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 147 (153)