Jak szukałam mieszkania w UK.

Po zakończeniu 1go roku studiów wybierałam się na wakacje do Polski więc mieszkanie na kolejny rok postanowiłam zaklepać sobie i przyjacielowi przed wakacjami. Oto kilka kwiatków:

1. Czego i za ile tu nie ma

Ogłoszenie zwięzłe, foto średniej jakości, jedziemy oglądać. Wita nas pan nie pierwszej i nie drugiej świeżości. Pokazuje norę świeżości nawet nie dziesiątej przy okazji pokazując paluchem i zachwalając, że na kran wydał 60f, na dywan 100f, na to tyle a na tamto jeszcze więcej. Dziękujemy, na luksus życia w towarzystwie tak drogich sprzętów nas nie stać.

2. Dekorator

W ogłoszeniu nie ma foto ale dzielnica miodzio, cena też. Dzwonimy - oglądać dopiero jutro, dziś pan kończy dekorowanie. Już zadowoleni, bo w takim razie lokum musi być świeżo po remoncie, jedziemy dnia następnego. Syf, brud, smród. Dwa pokoje to w rzeczywistości jeden pokój przedzielony szafą i lodówką (!!!). Dekorowanie polegało na uszczelnianiu rury, studenci przecież lubią takie klimatyczne klitki.

3. Sponsor

Mieszkanie fajne ale wynajmujący jakoś dziwnie podąża za mną w każdy kąt. Takiego samego zainteresowanie nie okazuje mojemu towarzyszowi, coś jest nie tak. Pod czas drugiej rundy po łazience dostaję jakże intratną propozycję, że za kilka numerków w miesiącu będę miała mieszkanko za friko, tylko ten drugi będzie musiał płacić swoją działkę. Biznesu nie ubiliśmy.

4. Pojawiam się i znikam

Nareszcie, jest mieszkanie. Ścisłe centrum, 50f ponad budżet ale damy radę. Umeblowane, czyste, wykładziny mają być wymienione po obecnych lokatorach. Jedynie w moim potencjalnym pokoju łóżko należy do lokatora ale nic, pani wstawi mi nowe. Bosko. Depozyt zapłacony, rozjeżdżamy się na wakacje.
Wracamy po wakacjach, ja kilka godzin wcześniej niż współlokator. Wchodzę a tam nic. Zupełnie nic. Zero jakichkolwiek mebli, łóżka, nawet abażuru, w wykładzinie setki dziur. W te pędy do baby (miała sklep na parterze). Dowiaduję się, że przecież ona mówiła, że najwyżej łóżko może wstawić, że meble nie jej, wykładzina jest dobra, syf w łazience mam sama posprzątać. Po pertraktacjach dosyć doniosłym głosem do przyjazdu współlokatora pojawiły się dwa łóżka.

Tydzień później, po wielkich problemach z odzyskaniem depozytu, wyprowadziliśmy się piętro niżej. Mieszkanie idealne, czynsz mieszczący się w budżecie, nawet wodę dorzucili nam w cenie.

mieszkanie

Gorący apel do wszystkich piekielnych mamuś, tatusiów, babć, dziadków, cioć, pociotek i innych, którzy uważają, że każdy właściciel psa powinien z chęcią go odstąpić do zabawy.

- Dzieciak z umazanymi lodem/czekoladą/jedzeniem dłońmi nie jest wymarzoną osobą do głaskania psa.

- Wycie waszego dziecka i wasze gorące namowy żeby dać pieska bo dziecko płacze zdecydowanie nie zachęcają do partycypacji.

- Siedząc na ławce z psem nikt nie staje się automatycznie niańką bo wy ′tylko na chwilkę′ pójdziecie do sklepu.

- Jak wasz dzieciak podnosi, lub ma zamiar podnieść, rękę na moje zwierzę to mam ochotę i nie zawaham zrobić się dokładnie tego samego.

- To samo tyczy się obsypywania psa piaskiem z piaskownicy lub straszenia zwierzaka.

- Pies gryzie. Szczególnie jak dzieciaczek ciągnie go za ogon, uszy lub próbuje wsadzać palce w oczy.

- I najważniejsze: jakkolwiek nie będziecie namawiać to nie, nie sprzedamy wam zwierzęcia, z którym aktualnie jesteśmy w terenie.

To tylko kilka punktów zebranych w obserwacji mojej i moich znajomych. Zwierzę nie zabawka. Zrozumcie to wy - dorośli i uczcie tego samego swoje dzieci.

Historie o psach przywiązanych w lesie przypomniały mi psiaka mojej cioci zdobytego przed egzekucją.

Pewien zwyrodnialec i alkoholik podjął decyzję - pies się nie nadaje więc zarąbie się go siekierą. Tu trzeba nadmienić, że nie były to przechwałki, facet lubił robić porządek tym narzędziem.
Nie wytrzymaliśmy. Zapadła decyzja, że zwierzę zabieramy do nas, a konkretnie zabiera go ciocia z sąsiedniego podwórka.

Po 20km najgorszej podróży naszego życia przyjechał pies - na wpół zdziczały, świata poza łańcuchem nigdy nie widział, na grzbiecie dosłownie kożuch ze skołtunionej sierści, kolonia pcheł mogłaby liczbą konkurować z miastem stołecznym.

Po dwóch dniach został doprowadzony do porządku, momentalnie przyzwyczaił się do ludzi. Okazało się, że kąpiele uwielbia, jeść lubi (poprzedni właściciel twierdził, że ′żreć nie chce dlatego taki chudy′) a do zabawy lgnie jak żaden inny.

pies

Historia miała miejsce kilkanaście lat temu.

Parking pod jednym z warszawskich supermarketów, wtedy jednym z jeszcze nielicznych, więc samochodów dużo, trudno o miejsce.
Wyskoczyłyśmy z mamą z samochodu, tata miał sam zaparkować i do nas dołączyć.
Chodzimy po sklepie, trochę zakupów już w koszyku, taty nie ma, pewnie nie może zaparkować. W pewnym momencie rozlega się przez głośniki ′Pani Mama Piekielna proszona do Punktu Obsługi Klienta′. Pędzimy, pewnie tacie coś się stało. I stało się.

Przed sklepem zastałyśmy tatę z jeszcze zakrwawionym i złamanym nosem wsiadającego do karetki oraz radiowóz.

Co się okazało, tata upatrzył sobie miejsce do zaparkowania, włączył kierunkowskaz, zaczął skręcać, a na upatrzone miejsce nagle wpadła babka. Tata twardo jadąc do przodu przepędził intruza, a po zaparkowaniu wysiadając z samochodu, dostał z zaskoczenia z główki w nos.
Jeszcze na miejscu policji udało się ustalić, że paniusia miała nadzieje, iż swoją osobą zagrodzi tacie wjazd i tym samym zajmie miejsce dla samochodu męża. Ten, rozsierdzony niepowodzeniem akcji, postanowił ukarać mojego tatę za zajęcie jego (!) miejsca.

Tata dostał odszkodowanie, a nos zrastał się długo.

parking pod supermarketem

Na kilka dni przed Wielkanocą zapisywałam mamę do lekarza. Ponieważ życie pacjentowi należy ułatwiać to w przychodni mamy nie można już zadzwonić i zapisać się na wizytę, oj nie. Trzeba rano zjawić się w okienku i powiedzieć magiczną formułę ′Cashianna Piekielna, ulica Piekiełkowa, do doktor Piekielnej′. Zapisy otwierają się o 7:30, realny czas ustawienia się pod drzwiami przychodni aby się zapisać to 6:50.

Pojechałam więc zapisać mamę (w końcu ona chora, ja zdrowa to logiczne, że ja idę walczyć o zapis), godzina 6:50 dołączyłam do ogonka emerytów (ważne: byłam jedyna osobą poniżej 60go roku życia), ktoś pokrzykuje, że już od 5:20(!!!) stoi. Godzina 7:15 podjeżdża rejestratorka, tłumek jakimś cudem się zagęszcza, spod ziemi wyrastają dodatkowi emeryci ale ja dzielnie napieram. Zaczyna się szturm na drzwi, ktoś krzyczy, że był 5 w kolejce, a teraz nagle 10. Mamę oczywiście zapisałam ale w walce o byt poniosłam następujące szkody:

- siniak na stopie po wbiciu mi w nią parasolki przez panią emerytkę
- siniak na ramieniu bo zdzielono mnie z łokcia
- mocny kuksaniec w plecy poparty rześkim ′Szybciej się po tych schodach ruszaj!′

Odbyłam także krzepiącą konwersację oskarżającą mnie o bycie zdrową i niepotrzebne zajmowanie kolejki. Soczysty komentarz, że właśnie dlatego zapisuję chorą matkę uciszył rozochoconego Pana emeryta.

Zastanawia mnie jedno: skoro tyle w tych staruszkach werwy, energii i siły, to po co im lekarz?

przychodnia

Historia użytkownika Beniacz o zakupie świnki morskiej, przypomniała mi pewne wydarzenie z pracy mojego przyjaciela.

Ponieważ angielskim włada on doskonale oraz skończył odpowiednie studia na tutejszym uniwersytecie, to w ramach zdobywania doświadczenia zatrudnił się w biurze na wschodzie jakże malowniczej Anglii. Biuro jak biuro – meble, krzesła, trochę elektroniki. No właśnie elektronika. Niestety w UK istnieje idiotyczny przepis, że każdą czynność musi wykonywać osoba do tego uprawniona.

Pewnego dnia w biurze pojawił się przedłużacz wetknięty do gniazdka. Niby nic, prawda? Niestety nie tutaj.

Przyszła inspekcja sprawdzać porządek w papierkach no i zaczęło się. Czemu przedłużacz jest w gniazdku? Żeby było więcej wolnych gniazdek. Ale dlaczego jest w tym gniazdku, czy są na to uprawnienia? Yyyyyy, nikt nie wie. Jak nikt nie wie to znaczy, że nie powinno go tam być. Przedłużacz trzeba wyciągnąć i położyć w kąt. Ale nie myślcie sobie, że każdy pracownik biura może tak zwyczajnie podejść, wysilić kończynę górną i wyjąć go z gniazdka. Na wyjęcie przedłużacza trzeba mieć uprawnienia, bodajże jakieś związane z elektryką, w końcu obchodzimy się z prądem.

Finał? Ponieważ w biurze nie było nikogo, kto miałby odpowiednie przeszkolenie do wyciągania przedłużacza z gniazdka trzeba było zadzwonić po specjalistę. Jeszcze tego samego dnia specjalista przyjechał inkasując 60 funtów (dla łatwiejszego rachunku można liczyć, że funt po 5 zł).

biurokracja

Historia kurierska.

Zaraz po skończeniu liceum, a przed wyjazdem na studia, chciałam założyć sobie nowe konto bankowe. Dotychczasowe miałam podpięte pod konto mamy ale stało się płatne, więc szukałam jakiegoś niepłatnego, bo i tak studiując poza Polską nie będę go za bardzo używała. Znalazłam ofertę wirtualnego banku, nazwijmy go wBank.
Wypełniłam wszystko na stronie, kurier (ten teoretyczne dobry na D) miał dostarczyć wszystko w 7 dni do podpisania. W razie niepodpisania, automatycznie nie staję się klientem banku.

Tu muszę zaznaczyć, że mój dom rodzinny znajduje się w małej miejscowości dosłownie 10min od Warszawy przy trasie na Sochaczew, do którego to mam dobrze ponad godzinę. Firma na D ma najbliższe mi bazy przesyłkowe (przynajmniej wtedy miała) w Warszawie i Sochaczewie.

Czekam na przesyłkę, czekam. Mija tydzień, półtora. Dzwonię do wBanku, dokumenty do podpisania nadane, dostałam numer listu przewozowego, mam się kontaktować z kurierem. Kurier przeprasza, wszystko nadal leży w bazie w Warszawie, dotrze w najbliższych dniach.

Mija tydzień. Telefon do kuriera - nadano dalej. Ale gdzie? Jakby to było wczoraj pamiętam, że wisiałam na telefonie 30min aby dowiedzieć się co się dzieje z dokumentami dla mnie. Okazało się, że Warszawa nie obsługuje mojej miejscowości, wszystko poszło do Sochaczewa. Na moje pytanie czy Warszawie nie łatwiej było pofatygować się 10min do mnie do domu niż wysyłać do Sochaczewa, który to będzie musiał jechać do mnie ponad godzinę, odpowiedzi nie dostałam.

Dzwonię do Sochaczewa. Tak, dostali, będzie za dwa dni. Mija pięć, nic. Dzwonię. Odesłano do Warszawy bo to jednak ich rejon. Dzwonię do Warszawy, tak, tak, będzie. Mijają kolejne dni, już bardzo zirytowana dzwonię. Nie wiedzą, ale przecież mieszkam w rejonie obsługiwanym przez Sochaczew. W tym momencie stwierdziłam, że ja to już dziękuję. Za dużo straciłam czasu i pieniędzy na telefony, zabawa mnie znudziła.

Co najlepsze. Dobry miesiąc od mojego ostatniego telefonu zadzwonił do mnie kurier z Sochaczewa pytając się na kiedy możemy umówić się na dostarczenie przesyłki. Grzecznie podziękowałam mówiąc, iż na przesyłkę czekałam ponad 2mce temu, teraz już jej nie chcę. Po kolejnych 2-3 tygodniach dzwonił do mnie oburzony wBank z pytaniem czemu nie podpisałam dokumentów.

Konta w polskim banku nie mam do dziś.

kurier wirtualnego banku

Tytułem wstępu.

Ponieważ studiów nie kończyłam w Polsce to nie miałam także polskiej legitymacji studenckiej. Miałam za to zawsze legitymację z zagranicznej uczelni oraz ISIC - międzynarodową legitymację studencką uprawniającą do zniżek, między innymi na Koleje Mazowieckie. Aby mieć na bilet KM zniżkę studencką, trzeba okazać owego ISICa i legitymację uczelni zagranicznej. Niestety wiem, że kanar to zazwyczaj człek niezbyt lotny, więc zwykłam nosić ze sobą wydrukowany przepis mówiący o moim uprawnieniu do zniżki. A nuż, widelec się przyda.

Odwiedzając rodziców postanowiłam udać się do stolicy - 20-25min jazdy pociągiem. Kupiłam bilet studencki, w kieszeni ISIC i legitymacja z uczelni. Byłam zadowolona bo spotkałam kumpla jeszcze z podstawówki więc podróż miała minąć na miłej rozmowie. Wsiadamy do pociągu, miejsca siedzące, gadka szmatka, wchodzi [K]anar. Chłopak lat jakieś 28, widać, że miłośnik odzieży sportowej, "bileciki do kontroli". Daje mu bilet studencki, ok, legitymację proszę. Wyciągam mój stały zestaw i tu zaczyna się problem.

K: Ale co ty mi tu dajesz?
J: Legitymację uprawniającą do zniżki.
K: Ale co to jest? Gdzie masz legitymację? (to już przeszliśmy na "ty"?)
J: Właśnie ma pan ją w ręku.
K: Ale co to za gówno? To ci żadnych zniżek nie daje, będzie mandat, dowód osobisty proszę.

Zagotowało się we mnie. Co jak co, ale podstawy swojej pracy każdy powinien znać, nawet kanar. Wyciągam z torebki mój wydruk z przepisem o ISICu i podaję kanarowi. Kanar zmarszczył brew, czyta, czyta, czyta i czyta. Tekst miał raptem 5-6 linijek, a ten nadal czyta. Mój kolega zaczął już niepewnie się rozglądać, bo sytuacja zaciekawiła współpasażerów. Nagle kanar wychodzi z konkluzją:

K: No właśnie, masz tu napisane, że nie ma zniżki.
J: Słucham?!
K: Nie masz zniżki, musisz mieć legitymację, gdzie masz legitymację?
J (zirytowana): Ma pan ją w ręku.

Kanar ogląda moją legitymację. Z jednej strony, z drugiej, znowu przewraca, i znowu.

K: Ale to nie jest legitymacja.
J: Jest.
K: Nie jest, gdzie masz pieczątki?
J: Nie mam, w Anglii nie ma pieczątek.
K: No to to nie jest legitymacja, będzie mandat. Dowód proszę.
J (zrezygnowana): Dobrze. (Podaję dowód, kanar wyjmuje bloczek do wypisywania mandatu i upuszcza mój dowód na podłogę co rozsierdziło mnie ostatecznie) Nie życzę sobie aby brudził pan moje osobiste dokumenty. Proszę o pana imię i nazwisko, numer legitymacji służbowej.
K: CO?!
J: To, co pan słyszał. Poproszę pana dane osobowe i numer legitymacji służbowej. Mam zamiar niezwłocznie napisać odwołanie i skargę na bezpodstawnie wystawiony mandat oraz na pana za obrażanie mojej osoby i nieznajomość przepisów dotyczących wykonywanego przez pana zawodu.
K: CO?!
J: Dostanę to, o co proszę czy wzywamy inne służby?
K: Pokaż tą legitymację!!! (Tu wyrywa mi z ręki legitymację, patrzy się na nią wzrokiem bazyliszka. W tym momencie już cały przedział ciekawsko wychylał się ku temu przedstawieniu, a mój kolega był czerwony niczym logo Piekielnych).
K: Niech ci będzie, ale to ostatni raz jak cię puszczam bez mandatu. I tak myślę, że kombinujesz!
J: To co z tymi danymi i numerem pana legitymacji?

Nie popuściłam. Skarga poszła, dostałam przeprosiny oraz prośbę o zgłaszaniu kolejnych takich sytuacji bezpośrednio do nadawcy listu. Od tamtej pory podobne skargi wysłałam jeszcze dwie.

kanar w pociągu

Będzie o proboszczu z mojej rodzinnej parafii i o tym, dlaczego ostatni raz z własnej woli byłam tam 10 lat temu.

Proboszcz lubił rzeczy dobrej jakości. Kiedy byłam w wieku przedlicealnym proboszcza wzięło na remonty. Wymienił ogrzewanie, ławki, pomalował kościół, zrobił witraże. Wszyscy się cieszyli, że nagle widać na co idą pieniądze, a taca jednak nie marnuje się na plebani (swoją drogą większej niż niejeden okoliczny dom). Ksiądz położył także kostkę wokół kościoła, co spotkało się i z moją aprobatą, bo w procesji w końcu nie trzeba będzie chodzić po błotku. Co ważne: w tamtym czasie moja mama i jej siostra pracowały w Gminie, więc miały świetne rozeznanie na co Gmina wydaje pieniądze.

Pewnej niedzieli poszłam sama na mszę. Ksiądz podczas ogłoszeń parafialnych pochwalił się kostką, powiedział, że kostka częściowo była na kredyt i trzeba ją do reszty spłacić. Zebrano już 5 tysięcy ale do pełnej kwoty brakuje kolejnych 20, więc wszelkie datki będą mile widziane.

Wróciłam do domu, akurat zastałam mamę i ciocię, pytanie co było w kościele. No to i to, opowiadam o kosztach kostki. Mama i ciocia oczy w słup.

Okazało się, że kostkę wokół kościoła w całości sponsorowała nasza Gmina, ksiądz nie musiał się do niej dorzucić nawet złamanym groszem. Na co poszły pieniądze niczego nieświadomych wiernych? Śmiem tu nadmienić, że ksiądz jeszcze w to samo lato zmienił samochód.

proboszcz

Tyle już było o szkolnych higienistkach, że i ja postanowiłam dorzucić swoją cegiełkę.

W moim życiu higienistki, obiegowo zwane Pigułą, były dwie.

Pierwsza.

Okres przedlicealny. Mimo tego, że sama Piguła była pulpecikiem ledwo odrośniętym od podłoża, to jej sztandarowym hasłem było ′powinnaś schudnąć′. Akurat w tamtym okresie życia byłam okrąglejsza, więc nawet nie liczę ile razy mi się oberwało za wagę. Przez to ciągłe ′nadal nie schudłaś?′ panicznie bałam się do niej chodzić. Do czasu. Przy jednej z wizyt w jej pokoiku dowiedziałam się, że jeśli nie schudnę, to żaden chłopak, a już na pewno starszy, mnie nie zechce. Pech chciał, że akurat w tamtym okresie żywo interesował się moją osobą syn Piguły, o rok starszy.

Druga.

Moja licealna Piguła wszelkie dolegliwości leczyła Apapem. Względnie jeśli bolączka dotyczyła żołądka, dostawało się Rennie.
Mieliśmy w LO chłopaka z sąsiedniej klasy biol-chem, bardzo dobry uczeń. Często stawiany nam, humanistycznym matołom, za wzór przez naszą chemiczkę.

Pewnego dnia byłam u Piguły z wymiotującą jak kot koleżanką, na co wchodzi nauczyciel w-f z wyżej wymienionym chłopakiem. Chłopakowi kręci się w głowie, potyka się o własne nogi, coś jest generalnie nie tak. W ruch poszedł Apap, będzie żył.

Jeszcze tego samego dnia mieliśmy jedną z najbardziej spektakularnych akcji w dziejach szkoły w postaci lądującego na szkolnym boisku helikoptera w celu zabrania wyżej wymienionego. Chłopak przedawkował narkotyki.

higienistki