Rozmowa matki z nauczycielką w przedszkolu (może nie dosłownie, ale zachowany sens):
- A w poniedziałek po Wigilii to jak przedszkole jest czynne?
- Jest zamknięte, przecież święta są.
- O nie! To co ja mam z dzieckiem zrobić?!- powiedziała niepracująca matka Bombelka.

Taki schemat rozmów jest i co roku, i co dłuższe przerwy świąteczne.

przedszkole

Duże miasto, trzecie pod względem wielkości w województwie, ponad 100 000 mieszkańców. Działa tu również duży szpital powiatowy.

W mieście nie ma ANI JEDNEJ apteki z dyżurem, która byłaby czynna w nocy i święta. W mieście jest kilka dużych osiedli, na każdym kilka, kilkanaście aptek. Jakby dobrze policzyć, to każda z nich w ciągu roku swój dyżur pełniłaby raz, przez tydzień. Patrząc na średnią ilość pracowników, to każdy z nich w ciągu roku raz musiałby zostać na dyżurze.
Najbliższa apteka z dyżurem jest ok. 30 km dalej (miasto ok. 15 000 mieszkańców).

W zeszłym tygodniu, w przerwie między wykładami, musiałam podskoczyć do pracy podpisać rachunek do zlecenia. Będąc w biegu, szybko zerknęłam na rachunek i pogrubiona kwota wyglądała jak kwota netto, którą sama sobie wyliczyłam. No, może była niższa o kilka złotych, ale przecież księgową nie jestem i aż tak dobrze się na liczeniu wynagrodzenia nie znam. Jako że mi się to na pierwszy rzut oka zgadzało - sprawę lekko olałam.

Coś jednak mnie tknęło i następnego dnia rano, jak chowałam swoją kopię rachunku do segregatora, zerknęłam nieco dokładniej na rachunek... Okazało się, że pogrubiona kwota jest kwotą brutto, a nie netto i od kwoty, która faktycznie ma mi być wypłacona jest wyższa o 200 zł. W pracy sprawdzone skany, maile - no jak byk powinnam dostać 200 zł więcej, a że był to weekend, biuro zamknięte, to za dużo nie da się zrobić. W niedzielę został napisany mail do księgowości, żeby wyjaśnić, co jest nie tak.

Wczoraj dostaję telefon - biegiem podpisać nowy rachunek, księgowa się w tamtym pomyliła. No to lecę, sprawdzam nowy rachunek kilka razy - wszystko się zgadza - i podpisuję. Przy okazji dowiaduję się, że wypłaty dziś (czyli wczoraj) nie dostanę, bo:
- księgowa ten rachunek musi mieć w ręce, nie może być skan (co z tego, że do wczoraj mam na umowie zapisany termin płatności);
- może, MOŻE (!) przed świętami puści kolejne przelewy i wtedy dostanę swoją kasę;
- co z tego, że ona się pomyliła przy wyliczaniu wypłaty…;
- nie, nie może mi tej różnicy dosłać kolejnym przelewem lub z kolejną wypłatą.

I nikogo nie obchodzi, że idą święta, są większe wydatki, trzeba swoje opłaty uregulować... Przelew MOŻE wyjdzie przed świętami.

A do tego czasu będę zjadać tynk ze ścian, a do pracy chodzić 30 km pieszo, bo wody do auta nie wleję.

Jedyna droga prowadząca do mojego domu przebiega pod wiaduktem kolejowym. Jak to zwykle bywa, jest tam dość wąsko - autobus i osobówka jednocześnie nie przejadą, a tym samym chodnik również jest wąski - jakieś 70 cm lub nawet mniej, gdyż obok wózka swobodnie nikt nie przejdzie.

W moim mieście dużo osób, czy to starszych, czy młodszych, jeździ na rowerach. Jestem w stanie zrozumieć rowerzystów, którzy pod wspomnianym wiaduktem prowadzą rower po chodniku. Ulica jest wąska, a podczas jazdy nią jest duże prawdopodobieństwo, że jakiś samochód zahaczy o rowerzystę. Ale niestety nie jestem w stanie zrozumieć osób, które jadą rowerem po wspomnianym chodniku z zawrotną prędkością i, mijając jakąś osobę, z tego roweru nie zejdą. Są też tacy, którzy mają pretensje, że nie ustąpi im się miejsca, "bo oni jado".

Podłożyć się takiemu gagatkowi, żeby rowerem potrącił? Czy w nieskończoność pisać pisma do władz miasta, żeby postawili znak zakazujący poruszania się rowerem?

rowerzyści wiadukt kolej

O nienawiści sąsiadów do mojego psa.

Mój pies - średniego wzrostu kundel, który nie ma w zwyczaju nikogo zaczepiać jako pierwszy, swój żywot zaczął od kilkumiesięcznego pobytu w schronisku. Potem trafił do nas - najzwyklejsze blokowisko, gdzie spacer to spora rundka na około bloków. Mieliśmy też ogródek działkowy, gdzie pies był nauczony, że po wyszczekaniu się siusiu w kwiatki niech mu będzie, ale 'dwójeczka' za furtką.

Teraz mieszkamy w domku jednorodzinnym. Cała część dzielnicy to domki (ale nie każdy taki sam z takim samym metrażem działki - kto jaką wielką działkę kupił, tak duży i wymyślny dom postawił). Pies nauczony starych zwyczajów w naszym ogródku się nie załatwi (jedynie w razie 'awarii'), więc trzeba z nim chodzić na spacery.

Sąsiad 1:
Mamy nie chodzić z psem koło jego domu, bo JEGO pies szczeka na mojego i budzi dziecko.
Pies sąsiada drze się na wszystko, co tamtędy przejdzie.

Sąsiad 2:
Również mamy nie chodzić z psem koło jego domu, bo JEGO pies biega wzdłuż płotu za moim i rozdeptuje kwiatki.
Latem wsypał sąsiadów ich wnuk, bo gdy szłam z moim psem, młody zaczął krzyczeć do dziadka czy ma otwierać bramę żeby ich Fafuś pogryzł mojego psa.

Sąsiedzi pies

Dzieci w dużych centrach handlowych.

Sytuacja 1:

Czyjeś dziecko radośnie nam biega po witrynie. Na pytanie czyje to dziecko- cisza w sklepie jak makiem zasiał. Na kolejne stwierdzenie, że jak dziecku się coś stanie, to niech nie mają do nas pretensji JEST GŁOS! Cytuję: Ja tu zakupy robię! Ty masz mi się dzieckiem zająć!

Sytuacja 2:

Dziecko (ok. 3-4 lata) biega po sklepie, jakby mu ktoś nitro dolał do tyłka. Tarza się po podłodze, zaczyna wchodzić na stół, gdzie leżą ubrania, wolnostojące wieszaki z ubraniami traktuje jak liany w dżungli. Przy tym wrzeszczy, jakby ktoś ze skóry obdzierał. Kolejna bezosobowa uwaga w tłumie- proszę przypilnować dziecka, bo upadnie i nieszczęście gotowe. Matka zajmuje się dzieckiem, ale jakoś to nie daje efektu. Wreszcie matka uderza dziecko w rękę żeby się uspokoiło (nie jakoś specjalnie mocno, ot zwykły klaps w rękę). Reakcja dziecka? Na cały sklep: TY MNIE UDERZYŁAŚ! Z pretensją w głosie...

Sytuacja 3:

Dzieci wchodzące z lodami/napojami/przekąskami itp. do sklepu z odzieżą. Pół biedy jak stoją gdzieś z boku i jedzą (zrozumiałe, że rodzic nie chce zostawiać dziecka przed sklepem, bo różne rzeczy się dzieją). Gorzej, jak łazi to to z tym lodem po całym sklepie, upaprane od stóp do głów i dotyka wszystkiego. Na drobną uwagę, że proszę, aby dziecko nie dotykało brudnymi rączkami rzeczy- przecież to tylko dziecko!
A co jak lód spadnie, napój się wyleje? Po co powiedzieć obsłudze, że się stało i trzeba sprzątnąć (o przepraszam, stało się, sam/a posprzątam po dziecku już dawno zapomniałam)? Lepiej wyjść bez słowa.


Zastanawiam się, czy szaleństwo zakupów i wyprzedaży już całkiem wyżarło niektórym mózgu, czy ten instynkt rodzicielski gdzieś tam zanikł?

sklepy galeria_handlowa dzieci rodzice

Pomijając wstępy, przejdę do sedna sprawy.

W połowie maja źle stanęłam i coś chrupnęło mi w kolanie. W nocy prawie po ścianach chodziłam, więc rano telefon na pogotowie, czy można z czymś takim przyjechać, czy muszę się udać do lekarza pierwszego kontaktu. W słuchawce pani mówi, że przyjechać można, a najlepiej to ona karetkę wyśle. Nie, dzięki, podwózkę mam.

Noga poszła do gipsu na 14 dni, skierowanie do poradni ortopedycznej na ściągnięcie jest. W drodze do domu zahaczyłam o przychodnię, żeby umówić się na wizytę. Error 1 - na skierowaniu nie mam zakreślonego pilne ani nic takiego, więc najbliższa wizyta na sierpień. Jakby było pilne, to i tak by mnie mogła wcisnąć na koniec czerwca. Dzwonić jeszcze do miasta A.

Miasto A, error 2:
W sumie to lekarz ma już przekroczony limit, ale mam przyjechać z tym gipsem (na przystanek z tą nogą jakieś 20 minut drogi plus drugie tyle jazdy busem)i czekać, może mnie przyjmie. Na stwierdzenie, że mam tłuc się do przychodni z gipsem, spędzić tam pół dnia i jeszcze mogę zostać odesłana z kwitkiem, pani stwierdza - no niech już nie przesadza!

Jak zwykle, płaci się składki, a prywatnie i tak trzeba się leczyć.

nfz słuzba_zdrowia

Czytając historię o zajmowaniu nie swoich miejsc w pociągu, przypomniały mi się moje perypetie z pewną podróżą Intercity.

DO:
Relacja mało ważna dla historii. Ważne, że bilet kupiłam przez internet, na 2 osoby. Bilet wydrukowany, a na nim: wagon 14, miejsce 10 i 12. Stoimy na dworcu, podjeżdża pociąg, no to szukamy naszego wagonu - NIE MA. Koniec składu to wagony 7, 8 i 9, a na początku 12, 13 i 15. Podchodzimy do konduktora i mówimy, pokazujemy, że mamy bilet na 14 wagon, a wagonu nie ma - Trudno, zajmować obojętnie jakie miejsce. No OK. Wsiadamy w pierwszy lepszy wagon, zajmujemy pusty przedział i jedziemy. Po kilku stacjach dosiada się do nas kolejna osoba - z biletem na miejsce, na którym siedzimy. Przedstawiamy sprawę, problemu nie ma, jedziemy całą trasę w trójkę.

POWRÓT:
W drugą stronę trochę tłoczno w pociągu, ale tym razem i wagon jest, i miejsce jest. Wszystko się zgadza. W pewnym momencie dosiada się chłopak i dziewczyna. Ale coś biegają od przedziału do przedziału. Na bilecie mieli wagon 5, miejsce 89 i 90. Wagon się zgadza, miejsce 89 też. Ale... pojawia się pewien problem. Nasz przedział kończy się na 89 miejscu, a następny zaczyna od 91. Miejsce 90 pozostaje miejscem widmo. Takim sposobem w siódemkę przesypiamy trasę.

Jak to się reklamowali? Zapowiada się DOBRA podróż?

pkp intercity

W związku z historią o 'brudnym groszu' przypomniała mi się 'kochana' pani z bufetu, z mojej uczelni.

Owa pani ma na naszym wydziale 2 bufety - jeden w piwnicy, którym włada i rządzi, a drugi na parterze, gdzie jest już inna pani i obsługa o niebo lepsza.

Jakieś okienko między zajęciami, niczego jeszcze nieświadomi schodzimy w kilka osób do piwnicznego bufetu żeby coś zjeść i przesiedzieć w ciepłym do następnych zajęć. Jako, że jestem osobą, która wiecznie gotówki przy sobie nie ma, bo wszędzie płaci kartą/telefonem/czym się da, uzbierałam z portfela, kurtki, torby i innych miejsc 3 zł na herbatę, co ważne w historii- cała 2 złotówka, 50 groszy, 20 groszy, 10 groszy, trzy 5 groszówki, dwie 2 groszówki i grosz. Hajs się zgadza, to idę zamówić.

Wspomniałam już jakim ziółkiem jest pani z bufetu? Szczęśliwi Ci, których uzna za wykładowców - swoją uprzejmością wchodzi w pewną część ciała bez wazeliny, natomiast będąc szarym studentem - traktowanie z buta to za miłe określenie (z czego tak naprawdę jej cały przybytek utrzymują studenci, gdyż wykładowcy kawę kupują już w automacie).

Niestety wyniuchała, że jestem studentem. Kiedy jej zapłaciłam wspomniane wyżej 3 zł, jakiś diabeł w nią wstąpił. Zaczęła się wydzierać na cały wydział, że takich PINIENDZY to ona nie chce, że TYLE RAZY nam powtarzała, że z takim ZŁOMEM, to do biedronki mamy chodzić, a nie do niej! Że co ona z tym zrobi! I po 5 minutach swojego finansowego monologu pyta mnie, czy nie mam inaczej? - Nie.

Woda w czajniku akurat się zagotowała, co zakończyło jej monologi. Herbatę dostałam, nigdy tam nie wróciłam, bo nie lubię braku szacunku do pieniądza. Jakiego nominału by nie był.

Chyba każdy z Was kojarzy skecz o otwarciu supermarketu, gdzie szalony tłum stojący pod drzwiami niesie na rękach reportera? Ostatnio miałam okazję również tak się poczuć.

Przed zajęciami podeszłam do Lidla. Była gdzieś 6:50, a sklep czynny od 7. Przy wejściu czai się kilka moherków, starszy pan o kuli/lasce, pan z dzieckiem w wózku i jeszcze kilka osób. Stanęłam sobie z boku, przecież otwierają za 10 minut, nie muszę się pchać pod drzwi. Wybiła godzina zero.

Z głębi sklepu idzie młody ochroniarz, by otworzyć drzwi. Moherki już z wózkami szurają prawym butem, by zaraz odpalić turbo, starszy pan nie odpuszcza, bez wózka próbuje wbić się między babcie.

7:02- Lamenty, wzdychania, bo JUŻ DAWNO miało być otwarte!
7:04- Drzwi odblokowane i.. TAK!!! 3 wózki za jednym razem chciały wjechać w otwarte drzwi! Straszy pan, gdyby tylko mógł, niczym tyczkarz, przeskoczyłby zblokowane wózki i wbiegł do sklepu.
7:10- Zaczyna robić się już późno, a pod tymi drzwiami dalej słychać:
- Pani! Ja tu już godzinę stoję pod tym sklepem! pierwszy byłem!
- To pan nie wie, że kobiety przodem się puszcza?!
- Pani, ja tylko po chleb idę i wychodzę!
Po jakiejś chwili doszli do porządku kolejki.

Wejdę pierwszy/a z rana do marketu, +15 na dzielni!

Lidl