Wpiszę w popularny ostatnio nurt o roszczeniowych postawach rodziców z dziećmi.

Pracuję w małej restauracji. Lokal naprawdę mały, raptem 40 miejsc siedzących, w większości stoliki 2 osobowe plus kilka 3-4 osobowych. Podczas godzin szczytu (12-14) mamy najczęściej 100% obłożenia. Naszą zmorą są wtedy rodzice z wózkami dziecięcymi. Nie dlatego, że nie lubimy dzieci - raczej dlatego, że po pierwsze nawet gdy są sami lub w dwójkę, nie zadowalają się stolikiem dwuosobowym, a po drugie naprawdę ciężko u nas znaleźć miejsce, gdzie można by przy stoliku postawić wózek, tak aby nikomu nie przeszkadzał. Mamy dwa takie stoliki, które nawet staramy się trzymać jako rezerwę właśnie dla rodziców z wózkami.

Wczoraj mieliśmy w godzinach szczytu sporą rezerwację - 15 osób, firma zaprosiła pracowników na obiad w ramach świętowania jakiegoś sukcesu, poprosili o udekorowanie stolików. Tak więcej stoliki złączone, udekorowane, stoi wielki szyld "rezerwacja". Wchodzi młoda para z wózkiem dziecięcym i pytają czy znajdę dla nich miejsce. Zaproponowałam, aby poczekali chwilę, gdyż za chwilę powinien zwolnić się stolik, przy którym można dość sensownie postawić wózek, tak aby nie stał w przejściu i nie przeszkadzał gościom z innych stolików. Państwo popatrzyli z niezadowoleniem na zaproponowany stolik, pokręcili się chwilę po lokalu, po czym bez większych ceregieli usadowili się przy wspomnianym wcześniej zarezerwowanym na 15 osób stole.

- Proszę państwa, ten stolik jest zarezerwowany, proszę go zwolnić.
- No ale to taki duży stół, a my tylko dwa miejsca...
- Mimo wszystko muszę państwa prosić o zwolnienie tych miejsc.
- Ale na którą jest ta rezerwacja? Dla kogo?
- Rezerwacja jest na za chwilę, a dla kogo to chyba bez znaczenia?
- Ale my tu możemy postawić wózek.
- Właśnie zwalnia się stolik, gdzie państwo również mogą postawić wózek, zapraszam.
Państwo wstali i zdawałoby się, że chcą się przesiąść. W tym czasie musiałam na chwilę wyjść do kuchni. Wracam - państwo zmierzają w stronę wyjścia, dekoracje na stole przy którym siedzieli rozwalone, obrus ściągnięty. Doganiam ich i pytam:

- Proszę państwa, co tam się stało?!

- A nic, Maksiu pociągnął za ten obrus no i się posypało, hehehe... A my wychodzimy, wie pani, my nie będziemy tu jeść, skoro są państwo tacy nieprzyjaźni dzieciom.

gastronomia

Przeprowadzamy się i próbujemy przez ogłoszenia drobne sprzedać trochę sprzętów, których już nie potrzebujemy. Nie są to rzeczy typu "sprzedam za 5zł albo wyrzucę", tylko dość drogie i mało używane rzeczy, także ceny nie były raczej typu "X zł lub czekolada", ale mimo wszystko za tego typu rzeczy dość symboliczne. Przykładowo lodówka, którą kupiliśmy 3 miesiące temu za 300 Euro, chcieliśmy sprzedać za 60. Jak do tej pory nie sprzedaliśmy nic. Dlaczego?

1. Łóżko warte 400 Euro, na którym przespaliśmy pół roku. Nasza cena 100 Euro. Oferty?
Pierwsza:
- "Dam 30, bo w sumie łóżko mi się za bardzo nie podoba".
Druga:
- "Zapłacę 80, jak mi pani przywiezie do X" (miejscowość 300km od nas).
Poza tym jakieś 3 zapytania czy oddamy za darmo osobie potrzebującej. Dodam, że jedna z tych osób potrzebujących sama miała wystawione jakieś 50 ogłoszeń z różnego rodzaju sprzętami typu laptopy, telewizory, tablety, lodówki... łóżka...

2. Przyrząd do ćwiczeń w domu. Tu posypała się lawina ofert. Nasza cena - 50 Euro.

Najciekawsze oferty:
- "Ile jest pani w stanie zjechać z ceny?"
- "Możemy się umówić na 40 Euro, jeśli odbierze pan sprzęt w tym tygodniu."
- "Wow, 10 euro mniej. Spierd..laj."

- "Sprzeda pani za 45?"
- "Ok."
- "Ale to za dużo".

No i trafił się poważny kupiec. Konkretny, gotów zapłacić 50 Euro, przyjechał w umówionym terminie. Co ważne, w ogłoszeniu napisałam, że nie pomagamy w noszeniu ani transporcie sprzętu (narzeczony jest rzadko w domu, a ja raczej nie za wiele jestem w stanie pomóc). Facet pooglądał, zdecydowany zabrać (a dodam, że facet o posturze bramkarza z dyskoteki) i mówi:

- Spoko, to niech pani mi to zaniesie do auta, tam zaparkowałem...

Był bardzo zdziwiony, że nie zaniosłam.

3. Wspomniana lodówka. Pomijając standard, czyli oferty typu 5 Euro z dowozem, popisała się także moja znajoma. Przeprowadzała się w tym samym czasie, co my i szukała lodówki. Znam jej skąpstwo, więc nawet jej nie proponowałam, bo wiedziałam, że postęka tylko, że to drogo. Ale pocztą pantoflową dowiedziała się, że sprzedaję lodówkę i poprosiła o zdjęcia i cenę. Oczywiście, pomarudziła, że drogo i zapytała czemu sprzedajemy, zamiast wziąć do nowego mieszkania.

- Tam już jest wyposażona kuchnia.
- Tak, a za ile się odkupiliście od poprzedniego lokatora?
- Zostawił ją nam za darmo.
- Co? To ty dostałaś za darmo, a ode mnie chcesz kasę? Chyba też powinnaś za darmo oddać, nie?

Nie oddałam. Sprzęty leżą sobie w nowym mieszkaniu w piwnicy i dalej czekają na oferty...

ogloszenia

Dobrych znajomych, małżeństwo z kilkuletnim stażem, zaskoczyła radosna nowina - spodziewają się dziecka. Koleżanka, studentka, do tej pory dorabiała wieczorami w knajpie, po potwierdzeniu przez lekarza ciąży poinformowała szefową, że musi z pracy zrezygnować z wyżej wymienionego powodu. Co usłyszała? Gratulacje? Podziękowanie za 2 lata miłej współpracy? No prawie.

- No ok, jak musisz, tylko wiesz, różne rzeczy się zdarzają, jak poronisz czy coś to wracaj zaraz do pracy.

gastronomia

Paranoja.

Od razu powiem, że nie chodzi o wywoływanie tu dyskusji politycznej czy światopoglądowej... może raczej o tym, jak daleko powinni posuwać się nauczyciele w "wychowywaniu" młodzieży.

Moja siostra ma 16 lat, chodzi do (podobno) najlepszego liceum w mieście. Mądre dzieciaki, nauczyciele z powołania itd.

W piątek, 30.09.16, wychowawczyni jej klasy poprosiła całą klasę o ubranie się na czarno w poniedziałek, 3.10.16, z przyczyn chyba wiadomych. Siostra nie zastosowała się do tej prośby, widocznie miała swoje powody, może brak czarnych ciuchów w szafie, a może świadoma decyzja o niebraniu udziału w proteście. Była jedyną osobą w klasie, która nie ubrała się na czarno i z tego powodu usłyszała wiele nieprzyjemnych komentarzy od kolegów i nauczycieli.

Tego dnia pani od polskiego całą lekcję mówiła o projekcie ustawy Stop Aborcji, na koniec lekcji dodając, że ma nadzieję zobaczyć całą klasę na demonstracji w centrum miasta po południu. Zaproponowała nawet zbiórkę pod szkołą, obiecując, że każdy, kto się weźmie udział dostanie dodatkowe punkty z języka polskiego.

Nie wiem, czy tylko mi zachowanie tych nauczyciel wydaje się oburzające? Nie przypominam sobie, aby któryś z moich nauczycieli w szkole forsował na lekcjach swoje poglądy polityczne czy obyczajowe czy zachęcał uczniów do aktywności politycznej (z wyraźnym wskazaniem kierunku...), już nie mówiąc o (jak dla mnie) wykorzystywaniem dzieciaków do brania udziału w demonstracjach, gdzie ta młodzież czasem nawet nie jest świadoma, po co i przeciw czemu protestuje.

szkoła

Wakacje w Karpaczu. Pensjonat z darmowym Wi-fi w pokojach (informacja na stronie internetowej). Okazuje się, że owszem, w pokoju urządzenia wykrywają Wi-fi, ale z takim słabym zasięgiem, że nie da się z nim połączyć. Problem zgłoszony właścicielce pensjonatu. Pani najpierw długi czas wpierała, że to na pewno kwestia naszych urządzeń (wszystkich naraz), po czym stwierdziła:

- Ale co się pani wydaje, że na jednym modemie tu będzie super internet w każdym pokoju?

- No jeżeli nie, to może przeniesie nas pani do pokoju, gdzie jednak połączenie jest?

- Ale tak jest w każdym.

- ...

Natrafiłam tu kilkakrotnie na historie o niesprawiedliwie wystawionych komentarzach na Allegro. Sama sprzedawałam swego czasu sporo na Allegro. Obecnie mieszkam w Niemczech, a że szafa pękała mi już w szwach, postanowiłam pozbyć się części rzeczy na popularnym eBayu, gdzie byłam zupełną świeżynką. Jako opcję wysyłki (jedyną możliwą) ustawiłam świadomie wysyłkę kurierem i to takim nie najtańszym, bo z odbiorem paczki z domu, gdyż mam takie godziny pracy, że paczek nie nadam ani przed pracą, ani po pracy, bo poczta jeszcze/już zamknięta. Byłam świadoma, że koszta są niemałe i pewnie odstraszą niejednego klienta, lecz wolałam stracić paru chętnych niż stresować się, kombinować czy spóźniać z wysyłkami lub do pracy.

Wystawiłam sporo rzeczy - od drogich marek po tanie sieciówki, od nowych z metką po nieco już przechodzone. W pierwszym tygodniu sprzedaży dostałam mnóstwo pytań, dlaczego przesyłka jest taka droga i czy można taniej, bo przecież taką sukieneczką, to można listem za 2 euro. Z początku pisałam prawdę - godziny pracy utrudniają mi wysyłkę pocztą. Odpowiedzi?
"Ale chyba może Pani wziąć wolne"
"Na pewno są oddziały poczty otwarte dłużej"
"Niech ktoś za Panią wyśle"
"Ale to Pani problem, powinna Pani pokryć różnicę ze swojej kieszeni"

Zaczęłam więc odpisywać, że takie są warunki transakcji, których zainteresowany ofertą nie musi akceptować, a ja nie muszę się z nich tłumaczyć.

"Pani jest bezczelna"

"Tak Pani klientów nie zdobędzie"

"Ja jestem klientem i Pani ma obowiązek wysłać tak jak ja chcę"

I moje ulubione:

"Pani jest głupia"

Mimo to kilka sztuk sprzedałam, większość klientów zadowolona, ja też, pozytywne komentarze. Ale...

Część klientów po zakupie wysyłała mi wiadomości typu:

"Czy może mi Pani wysłać listem za 2,5 euro?". Na odpowiedź przeczącą i argument, że koszty i forma przesyłki podane są na aukcji i były jawne przy licytacji, dostawałam najczęściej odpowiedź:

- Ale dlaczego, co pani szkodzi, w czym problem?

Nie wdawałam się w dyskusję, grzecznie prosiłam o wpłatę w określonym terminie. W większości się nie doczekałam. Inni po prostu wysyłali wiadomość:

"Pani wyślę listem za 2,5" i tyle też doliczali do ceny ciucha przy przelewie. Znowu mailowe potyczki, prośby o dopłatę, tłumaczenia, niektórzy dopłacali, niektórzy obrażali mnie w mailach i żądali zwrotu kasy.

Bilans:

40 sprzedanych sztuk. 22 normalne transakcje. 10, w których klienci odmawiali wpłaty, bo koszta za wysokie, 3 klientów widmo, 5 zwróconych wpłat. I wiecie co? Ja tym osobom nawet nie mogę wystawić negatywa. Bo nie zapłacili, a ja nie wysłałam - czyli nie było transakcji. A to, że ja na takich ludzi tracę czas, nerwy i minął mi najlepszy sezon na sprzedawanie letniej odzieży nic nie znaczy. Owszem, mogę zgłosić takiego użytkownika jako nieprzestrzegającego regulaminu, ale jakie są tego konsekwencje - nie wiem. Być może żadne.

Na koniec najlepsze. Jakiś jełop kupił kurtkę po moim chłopaku. Dobrej jakości skóra, oryginalna cena 400 euro, ja wystawiłam za 10 euro, bo uszkodzona skóra na rękawie. Kretyn kupił, zapłacił i dosłownie kilka godzin po wpłacie zażądał zwrotu, bo kurtka uszkodzona. I to nie na zasadzie:

- Przepraszam, nie zauważyłam, że kurtka jest uszkodzona, jednak nie jestem zainteresowany, proszę o zwrot pieniędzy.

Tylko:

- Przecież to jakiś śmieć, wywal to do śmietnika i oddawaj kasę, jak śmiesz coś takiego wystawiać, idiotko!

Co będę dyskutować - zwróciłam kasę i nic nie odpisałam, bo o czym dyskutować z kimś takim. Miałam zamiar zgłosić to eBayowi, ale facet mnie uprzedził zgłaszając, że chce zwrócić otrzymany towar. Piszę do gościa, czy na łeb upadł, przecież oddałam mu kasę i towaru nigdy nie wysłałam, to co on chce oddawać. Odpowiedź:

- Ty p..zdo, chcę oddać tę kurtkę, bo to śmieć, oddaj mi kasę i zapłać za przesyłkę zwrotną!

Zgłosiłam eBayowi chamskie zachowanie i bezpodstawne roszczenia klienta. Zgłoszenie przyjęte. Dostałam jeszcze trzy kolejne przypomnienia od eBaya o zwrocie kasy klientowi, bo inaczej wyciągną konsekwencje. Aha.

Odechciało mi się jakiejkolwiek sprzedaży na eBayu. Myślałam, że na Allegro spotkałam wielu idiotów, ale eBay i niemiecka klientela przeszła moje wszelkie oczekiwania.

eBay

Plotka - straszna rzecz. Przekonałam się na własnej skórze.

Na wstępie powiem, że pochodzę z rodziny wielodzietnej, ale nie biednej, ani patologicznej. Jasne, piątka dzieciaków kosztuje, więc rzadko mogliśmy sobie pozwolić na luksusy w postaci w markowych ciuchów czy zagranicznych wakacji, ale rodzice zapewnili nam dobry start w życiu.

Od kiedy skończyłam 18 lat zarabiałam własne pieniądze, na studiach jedyne wsparcie jakie dostawałam od rodziców, to możliwość mieszkania u nich za darmo. Nie dlatego, że musiałam, tylko dlatego, że tak chciałam - uznałam, że skoro mam swoje pieniądze i zarabiam na swoje potrzeby, to wstydem byłoby jeszcze wyciąganie ręki do rodziców. Pod koniec studiów wyjechałam do Niemiec. Mam narzeczonego, którego poznałam mieszkając jeszcze w Polsce, zarabia on trochę więcej niż ja, ale ciężko mówić u nas o jakiejś przepaści zarobkowej. Pracuje on, co prawda, na kierowniczym stanowisku, ale nie wiadomo jakich kokosów też nie zarabia. Mój standard życia niewiele polepszył się od kiedy wyjechałam do Niemiec, bo w Polsce też zarabiałam dobre pieniądze.

Przy okazji Wielkanocnej wizyty w Polsce, spotkałam koleżankę z gimnazjum. Kiedyś byłyśmy dobrymi przyjaciółkami, w liceum kontakt się rozluźnił, a jakieś 8 lat temu praktycznie umarł. Przy okazji ostatniego spotkania, wiadomo, buzi buzi, co u Ciebie, co tam porabiasz itd. Koleżanka skończyła, co prawda, studia, ale pracy jakoś nie mogła znaleźć, byłaby to zresztą jej pierwsza praca w życiu. Zawsze była oczkiem w głowie rodziców, którzy zapewniali jej wszystko, ale jednak życie na utrzymaniu rodziców 2 lata po skończeniu studiów trochę jej ciążyło i generalnie bardzo żaliła się na życie w Polsce. Wypytywała mnie o życie zagranicą. Nie wdawałam się w szczegóły, ale zgodnie z prawdą powiedziałam, że mam tam dobre życie, choć różnica między standardem życia jaki znam z Polski nie jest jakaś drastyczna. W ramach wesołej ciekawostki powiedziałam też, że pracowałam m.in. jako barmanka z klubie ze striptizem. Wypytywała też o mojego chłopaka i niestety nierozważnie chlapnęłam m.in. na jakim stanowisku pracuje. Już podczas rozmowy koleżanka zdenerwowała mnie komentarzem:

- A widzisz, tobie się udało, poznałaś faceta z zagranicy, to się wyrwałaś z tej swojej biednej rodziny, żebym ja też miała tyle szczęścia.

Skrzywiłam się na ten bezsensowny komentarz, zauważyłam, że koleżanka chyba kompletnie nie słuchała, co mówiłam, tylko dorobiła sobie własną teorię, więc szybko się pożegnałam i wkrótce zapomniałam o tym kuriozalnym spotkaniu.
Przez lata zapomniałam jednak, że koleżanka zawsze była straszą paplą i plotkarą. I tak...

W ciągu tygodnia dostałam 3 wiadomości od znajomych, których nie widziałam co najmniej 6-7 lat z pytaniem, czy mój narzeczony mógłby im załatwić pracę w swojej firmie. Od innej znajomej z gimnazjum pytanie, czy mój narzeczony ma może jakiegoś kolegę, ALE TAKIEGO NA SWOIM POZIOMIE, który szuka dziewczyny z Polski.

Dobra przyjaciółka, która zresztą też chodziła ze mną do gimnazjum, zapytała mnie czy wiem może skąd wzięły się wśród naszych znajomych plotki, że pracowałam w Niemczech jako prostytutka i wśród klientów wyrwałam sobie faceta, dyrektora międzynarodowej korporacji i żyję jak księżniczka. No tak, wiem skąd. Postanowiłam się nie denerwować i olać sprawę. Kilka dni po moim powrocie do Niemiec sprawczyni całego zamieszania także napisała do mnie:

- Hej, tak się zastanawiałam, jest może opcja, żebyś rozejrzała się tam u siebie za jakąś pracą i mieszkaniem dla mnie? Wiesz, tutaj do lipa, a tobie się tak udało, też bym chciała spróbować.

- A może od razu znaleźć ci sponsora, takiego jak mój?

- A mogłabyś?

...

znajomi

Od kilku lat jestem stałą klientką pewnego salonu fryzjersko-kosmetycznego. Salon, co prawda, jeden, ale dwie osobne działalności gospodarcze, pani kosmetyczka miała swoje pracownice, a pani fryzjerka swoje.

Pani fryzjerka miała najczęściej praktykantki, lepsze lub gorsze, ostatnia zapadła mi w pamięć, bo było wyjątkowo mało zdolna, jej szefowa musiała po niej najczęściej "ratować sytuację".

Na wizyty umawiałam się najczęściej dzwoniąc do pani kosmetyczki prosząc jednocześnie o umówienie mnie za jednym zamachem do pani fryzjerki. Nie było problemu, bo panie mimo, że działały osobno, to jednak jedna drugiej napędzała klientów. Umówiłam się także na wizytę przedświąteczną, dzwoniąc do kosmetyczki z prośbą o umówienie mnie na ścięcie do fryzjerki. Jasne, nie ma problemu.

Przychodzę wczoraj na wizytę, najpierw miałam siadać na fotel fryzjerski. Od progu wita mnie wspomniana wyżej praktykantka i prosi o poczekanie chwilę, bo ma przede mną jeszcze jedną klientkę. Cóż, ja jestem punktualnie, ale ok, zdarza się. Zauważyłam jednak, że główna fryzjerka jest wolna, więc nieświadoma swojego faux pas spytałam czy może ona by mnie nie obcięła, jeśli ma czas. Fryzjerka wymieniła się z praktykantką spojrzeniami, ale zgodziła się. Obcięła mnie, ja zadowolona, idę się pielęgnować do kosmetyczki.

Pani kosmetyczka zaczyna od progu:

- A wie pani, pani to była dzisiaj na ścięcie umówiona do Joli (praktykantka).

- No tak, ale czas trochę gonił, a pani Oksana była wolna, to chyba żadna różnica, kto mnie ścina, prawda?

- No wie pani, Jola to już jest samodzielna fryzjerka i pracuje dla mnie.

- Aha, no cóż, nie wiedziałam.

Na tym mogłoby się skończyć. Pani kosmetyczka jednak stwierdziła, że zabawi mnie dwugodzinnym zachwalaniem Joli i niepochlebnym wypowiadaniem się o Oksanie. Bo Oksana skąpa, najgorsze kosmetyki i wszystkich ścina tak samo, tanie farby niszczące włosy itd itp. A Jola, taka zdolna, jeździ na szkolenia, kupują najlepsze kosmetyki itd. No nie powiem, czułam się niezręcznie, szczególnie, że pani kosmetyczka zaczęła mi w pewnym momencie robić wyrzuty, dlaczego usiadłam do Oksany na fotel, przecież byłam umówiona do Joli (o czym nie wiedziałam). Czułam się zwyczajnie głupio, jakbym się miała z czegoś tłumaczyć, chociaż nie czułam się winna. Wyszłam z gabinetu z lekkim niesmakiem. Przy wyjściu przydybiła mnie jeszcze pani Oksana mówiąc:

- Następnym razem to niech pani do mnie bezpośrednio dzwoni, jak będzie pani chciała na ścięcie przyjść. Wie pani, Jola to nic nie umie, ona panią nieładnie zetnie i do tego ma tanie kosmetyki, to mój numer, proszę dzwonić.

Aby uniknąć niezręczności chyba zmienię lepiej salon.

uslugi

Historia mojej koleżanki z pracy. Na tyle absurdalna, że gdyby nie to, że pracuję z nią dwa lata i wiem, że jest osobą absolutnie potulną i nieśmiałą uznałabym, że... no cóż, że coś poprzekręcała.

Piątkowy wieczór, koleżanka wybrała się ze znajomymi do pubu, a jej chłopak z kolegami do klubu kawałek dalej. Umówili się na wspólny powrót do domu. Około 1 zadzwonił do niej znajomy chłopaka, że ten strasznie się spił, wyszedł gdzieś z jakimś kolesiem, a teraz znaleźli go lekko poturbowanego i prawie nieprzytomnego z przepicia w okolicach klubu.

Koleżanka poleciała tam, z pomocą jego znajomych, załadowała do taksówki i jadą do domu. Kawałek od domu chłopakowi zaczęła twarz zielenieć, zanosiła się na wymioty, koleżanka poprosiła taksówkarza o zatrzymanie się i wysadzenie ich wcześniej. Odmówił, twierdząc, że jak ma wpisany jakiś adres w nawigację i wyłączy taksometr wcześniej, to jego pracodawca uzna to za przekręt. Jak dla mnie ewidentna bzdura, ale może robił takie numery wcześniej i stąd podejrzliwość pracodawcy? W każdym razie stało się nieuniknione, chłopak zwymiotował w taksówce, jak na złość jakieś 200m od domu. Taksówa się zatrzymała, złotówa, dosłownie wyszarpała chłopaka z samochodu wyrzucając na ulicę. Zaczął się drzeć na koleżankę, że musi zapłacić za czyszczenie. Koleżanka oczywiście wyraziła chęć zapłaty, przeprosiła i zaczęła zbierać obitego i zarzyganego partnera z ziemi. Taksiarz:

- Co ty, k...wa robisz? Masz tu ręczniki, sprzątaj mi auto!
- Przecież powiedziałam, że zapłacę za czyszczenie, dam panu nasze dane, wyśle pan rachunek, a teraz zabieram chłopaka do domu, nie będę panu jeszcze auta czyścić, jak i tak płacę za czyszczenie.

- O k...rwa, teraz to dzwonię po policję!

Według jego zgłoszenia oboje byli pijani, zarzygali taksówkę i próbują uciec.

W międzyczasie koleżanka zebrała chłopaka do kupy, próbowała doprowadzić do stanu jako takiej świadomości i wysłać do domu, cały czas deklarując taksiarzowi, że ona zostanie i poczeka na policję, nie oddaliła się nawet na 2 metry od taksówki. Taksówkarz zaczął ją szarpać, wyrwał z rąk kurtkę chłopaka, rzucił w rzygi i kazał jej wytrzeć wymiociny kurtką. Koleżance udało się wysłać chłopaka do domu i zaczęła szukać komórki, aby zadzwonić do kogoś znajomego i poprosić o pomoc.

Zorientowała się, że nie ma telefonu. Poinformowała o tym taksówkarza i poprosiła o możliwość poszukania go w taksówce. Taksiarz odmówił. Przyjechała policja. Trzy radiowozy. Połowa policjantów otoczyła koleżankę, druga zaczęła rozmawiać z taksówkarzem. Nikt nie odezwał się nawet słowem do mojej koleżanki. Według słów taksówkarza, oboje pasażerowie byli agresywni, próbowali uciec i go okraść. Gdy koleżanka próbowała protestować i opowiedzieć swoją wersję, kazano jej się, kolokwialnie mówiąc, zamknąć.

Końcem końców taksówkarz zażądał zapłaty 500 euro za czyszczenie i 50 euro za kurs (wart max. 20 euro). Koleżanka zaprotestowała, prosząc o rachunek za kurs i wyraziła chęć podania swoich danych oraz zapłaty za czyszczenie, ale po otrzymaniu rachunku za nie. Policjanci zaczęli ją dość agresywnie namawiać do zapłaty 550 euro na miejscu, nikt nawet nie zapytał taksiarza o rachunek za przejazd, nikt nawet nie spojrzał na taksometr. Koleżanka już nieco histerycznie zaczęła opowiadać o wrzuconej w rzygi kurtce, zgubionej komórce i agresywnym zachowaniu taksiarza. Komentarz jednej z policjantek:

- Proszę przestać kłamać i robić tu cyrk, tę kurtkę to sobie ten pijak sam obrzygał (tak, na plecy sobie sam narzygał), a komórkę pewnie pani gdzie indziej zgubiła (nie, nikt nie pofatygował się, aby sprawdzić, czy komórka jest w aucie). Końcem końców koleżanka odmówiła zapłaty na miejscu, podała swoje dane do przesłania rachunku, a na koniec powiedziała, że czuje się niesprawiedliwie potraktowana. Jeden z policjantów:

- Co, jeszcze pani pyskuje? Jeszcze słowo i zabierzemy panią na komisariat.

Koleżanka opowiedziała mi tę historię i zapytała o radę. Chciała bowiem zgłosić na policji niedopełnienie obowiązków i nieodpowiednie zachowanie policjantów. Odradziłam. Niestety, niemiecka, a przynajmniej bawarska policja jest mocno nieprzychylna imigrantom ze wschodniej Europy (koleżanka pochodzi z Bułgarii), szczególnie w starciach z Niemcami. A jak jeszcze jesteś po alkoholu, to już w ogóle przegrałeś.

Tak się tylko zastanawiam czy żadnemu z tych policjantów, nie było wstyd wydzierać się w środku nocy na drobną, przestraszoną, płaczącą dziewczynę?

policja

Pracuję w knajpie w Niemczech.

Od niedawna mamy w pracy nową koleżankę, młoda dziewczyna ze Słowacji, wcześniej pracowała gdzieś na produkcji, a pierwsze doświadczenia w gastronomii zbierała przez 3 miesiące w knajpie u jakiegoś Greka. Słowem wstępu powiem, że jak do tej pory uważam, że jest dobrą pracownicą i ma smykałkę do pracy w knajpie. Na rozmowie kwalifikacyjnej dość ogólnikowo powiedziała, że zrezygnowała z poprzedniej pracy, bo nie dogadywała się z szefem.

Dzisiaj wpadłam na chwilę do naszej knajpy odebrać jakieś papiery, a że ona akurat miała zmianę, to postanowiłam trochę dotrzymać jej towarzystwa i lepiej poznać. Pociągnęłam ją trochę za język co do poprzedniej pracy, tak żeby trochę się o niej dowiedzieć, a i zawsze to dobrze wiedzieć, jak tam to wygląda o konkurencji ;) I powiem wam, że jestem k..rwa w szoku.

Koleżanka pierwsze kilka dni w poprzedniej knajpie pracowała w żoną szefa. Praca od 19 do 5 rano, 5 euro za godzinę, podpisana jakaś lipna umowa o pracę. Co najlepsze, szefowa poinformowała ją, że jej mąż wyliczył, jakie świadczenia oni jej opłacają i ona ma im tę kwotę oddawać na koniec miesiąca. Tragedia, nie? Plusem były jednak bardzo wysokie napiwki, dlatego też koleżanka postanowiła pracę podjąć. Żona szefa, fajna babeczka, poradziła dziewczynie zapoznać się z klientami, trochę z nimi pogadać dla rozrywki - no wiadomo, normalka w knajpie. Po tygodniu dziewczyna zaczęła pracę z szefem. Na początku bez tragedii - trochę się czepiał, że za mało się uśmiecha, że za często wychodzi na papierosa, do toalety czy do kuchni. Ok, starała się poprawić. Potem pretensje, dlaczego ona siedzi, przecież ma stać za barem lub krążyć między stolikami.

W ciągu 10 godzin nie wolno jej było usiąść. Opowiadała, że zaczęła wychodzić do toalety, tylko po to, aby na chwilę chociaż usiąść. Pretensje, bo ona za mało rozmawia z gośćmi. Goście się nudzą, ona ma ich zabawiać. A dlaczego tak mało pije z gośćmi? Dlaczego nie przyjęła zaproszenia na drinka? Wiadomo, w knajpie się czasem wypije kieliszek czy dwa z gościem, ale nikt nie będzie pił wódki na litry. Koleżanka zaczęła więc zajmować się zabawianiem gości. A dlaczego z tym rozmawiała tak długo, a z tym drugim wcale? Argument, że facet był zajęty swoją komórką i nie wykazał żadnej chęci rozmowy z kimkolwiek nie został zrozumiany. Także argumenty, że czasem goście zajęci są między sobą nie też nic nie znaczyły. Jak rozmawiają między sobą, to ona ma im przerwać i poprosić, aby postawili jej drinka.

Koleżanka poskarżyła się jednego wieczoru szefowi, że niektórzy goście pozwalają sobie na za dużo, próbują obmacywać, całować, raczą ją wulgarnymi tekstami. Usłyszała:

- A co ty, jakąś zakonnicą jesteś? W życiu facet cię nie dotykał, o seksie nie słyszałaś?

Po tym tekście koleżanka postanowiła odejść, zaczęła szukanie nowej pracy, nie informując na razie szefa o zamiarze odejścia. Najgorszym jednak, co ją tam spotkało, była sytuacja, w której o godzinie 3 w nocy nachalnie podrywała ją tam banda pijanych facetów. Jeden z nich zaoferował jej 50 euro za pokazanie piersi. Koleżanka obróciła sytuację w żart i zmieniła temat. Chwilę później klient zwrócił się do szefa:

- Płacę 50 euro, jak ona pokaż cycki!

Co robi szef? Zainkasował od klienta 50 euro i mówi do swojej barmanki:

- No pokaż mu cycki.

Koleżanka w szoku, pyta czy to są jakieś żarty. Szef:

- No przecież ja nie chcę, żebyś się z nim tu ruchała, tylko mu cycki pokazała, chyba masz cycki, nie? A może facetem jesteś i masz pindola?

Dziewczyna się rozpłakała, zabrała swoje rzeczy i z rykiem uciekła do domu. Szef wydzwaniał do niej następnego dnia od rana. Nie odebrała. Wysłał jej wiadomość, że ponieważ samowolnie opuściła miejsce pracy, nie wypłaci jej pieniędzy za przepracowane dni. Ja jej poradziłam jednak o kasę powalczyć, a nawet zgłosić to gdzieś, żeby sukinsyn poniósł konsekwencje.

O takim cwaniactwie i sk..rwysyństwie słyszałam pierwszy raz, jednak wiem, że wielu właścicieli barów traktuje barmanki jak darmowe damy do towarzystwa dla gości. Znam barmanki z naszej konkurencji na tej samej ulicy. Jakiś czas temu ich szefowa żądała, aby do pracy ubierały się seksownie i stały przed barem namawiając przechodniów do wejścia do środka. Znajoma pracowała w knajpie, gdzie szef kazał barmankom rozdawać klientom swoje nr telefonu i umawiać się z nimi na randki, oczywiście w rzeczonej knajpie.

Wiecie, mój szef też się cieszy, jeśli barmanki mają dobry kontakt z klientami, są lubiane i klienci przychodzą, bo lubią sobie z barmanką pogadać, ale to wszystko jest dobrowolne, nikt nie namawia u nas do gadania z klientami, z którymi barmanka nie chce gadać, nie powinno mieć to żadnych podtekstów, a klientów, którzy naprzykrzają się obsłudze po prostu się wyrzuca.

Pracowałam w dwóch klubach ze striptizem. Nawet tam tancerki mogły sobie wybrać z którym klientem chcą gadać i pić, no i oczywiście były za to odpowiednio lepiej wynagradzane.

Zastanawiam się tylko, co pcha dziewczyny do pracy w takich warunkach. Głupota? Desperacja? Nieznajomość własnych praw?

gastronomia