Jakoś chwilę przed północą, pani wyszła z psem na spacer. Chyba bez smyczy, bo woła:

BĄBEL
BĄBEL NO CHO
NO CHO TU BĄBEL
NO K*WA CHO
PSIE GŁUPI
BĄBEL DO NOGI
BĄBEL DO DOMU
BĄBEL NOOOOOOOOOOOOOOO
BĄBEL
BĄBEL
BĄBEL
BĄBEL NO CHO, NIE BĘDĘ CIĘ GONIĆ
BĄBEL
BĄBEL K*WA

Kto mieszka w wieżowcu, wie, jak strasznie dźwięk niesie się do góry. Sama akurat nie spałam, ale ludzie wstają wcześniej, to i trochę chcą pospać. W końcu sąsiad krzyczy przez otwarte okno, żeby sąsiadka się zamknęła i wzięła tego psa do domu, skoro sam nie chce przyjść.
Na to pani odkrzykuje, że nie może, bo ona uczy psa, żeby się słuchał, a jak go przyprowadzi, to on się niczego nie nauczy.

blokowisko

Dziś podryw po katolicku. Ale tak strasznie skrajnie po katolicku. (Nie mam nic do katolików, po prostu radykalizm w każdym przypadku jest zły).

Dla historii istotne jest to, że od wielu lat jestem w szczęśliwym związku. Nie ukrywam tego, ale też specjalnie się nie afiszuję.
Wszystko zaczęło się w pewne wakacje. Z racji studiów praktyki mamy wyjazdowe, różne towarzystwo się trafia, często mieszanka społeczno-kulturowa, ale to fajnie, można poznać trochę cudzych zwyczajów, kultury... Dopóki ktoś tych zwyczajów nie próbuje komuś wpychać na siłę.

Codziennie pracowaliśmy w grupie po X godzin, wiadomo, można umilić sobie czas rozmową; po pracy wracaliśmy do wspólnej bazy, jedliśmy wspólnie obiad i każdy zajmował się swoimi sprawami lub spędzało się razem czas przy grach lub piwie. Naprawdę lubię ludzi, ale z racji mocnego introwertyzmu potrzebuję też często naładować baterie w samotności, bywało, że siadałam na uboczu z książką i nikomu to nie przeszkadzało - poza Katolickim Ropuchem.

Problemy zaczęły się z nim już na początku - nie będzie spał w jednym pomieszczeniu z dziewczętami, bo wiara mu tego zabrania. To niegodne istoty ludzkiej, żeby bez ślubu spać z kobietą pod jednym dachem (nikomu innemu to nie przeszkadzało, każdy miał swoje łóżko/materac/karimatę)! Ostatecznie spał sam w ciasnej kuchni, jak ktoś wcześniej wstawał i chciał zjeść śniadanie, musiał dokonywać akrobacji, żeby jaśniepana nie nadepnąć.

Prędko też okazało się, że niestety jestem w Ropucha typie. Nie przeszkadzało mu to, że tuż po pracy zawsze zakładałam pierścionek od narzeczonego (nie chciałam go zgubić w czasie pracy) i że kilkukrotnie wprost rozmawiałam z koleżanką o mojej lepszej połówce, kiedy KR był w pobliżu i NA PEWNO słyszał.

Po wypytaniu mnie o poglądy (okazało się, że w porównaniu do niego jestem skrajnym lewakiem, ale trudno byłoby nie być w starciu z tak skrajnie prawicowym betonem), zaczęła się próba nawracania mnie na Jedyną Właściwą Drogę. Na początku były niewinne zaproszenia do wspólnej modlitwy, kiedy konsekwentnie odmawiałam, potrafił nagabywać mnie, kiedy czytałam książkę, a później po prostu klękał gdzieś przy mnie i głośno się modlił, również za mnie, tak, abym to słyszała. Gdziekolwiek bym nie siedziała, zawsze się przypałętał.

W niedziele, które były wolne od pracy, na siłę próbował wyciągać mnie do kościoła. Kiedy odmawiałam, zapewniał, że będzie się modlił za moje zbawienie.

Podarował mi medalik z Matką Boską, kiedy odmówiłam przyjęcia, powiedział, że popełniam straszny błąd. I że bardzo się o mnie martwi, a poza tym to on próbuje mi wywalczyć niebo, a ja wszystkie jego starania zaprzepaszczam, bo jeśli ja nie zawalczę o swoje zbawienie, to jego starania spełzną na niczym. Nie docierało, że nie wierzę i dziękuję za modlitwę, ale dobrze mi tu, gdzie jestem i nie zamierzam wracać do Kościoła.

Potrafił siadać przy mnie i oznajmiać, że jest mną zauroczony... Nie zrozumcie mnie źle, ale gdzie skrajnemu katolikowi, który przekleństwa uznaje za domenę podludzi, a mieszkanie z facetem pod jednym dachem już w ogóle, do dziewczyny, która nie dość, że mieszka z narzeczonym, to jeszcze od czasu do czasu potrafi w nerwowej sytuacji rzucić mięsem? Najwidoczniej uznał, że mnie nawróci i sobie wychowa.

Dowiedziałam się, że słucham szatańskiej muzyki (nawet nie metal, przegląd muzyczny różny), czytam złe książki (fantastyka...) zawierające fałszywe dogmaty i wątki antychrześcijańskie.

Gdy zepsuł mi się jakiś przedmiot, ale wiedziałam, jak go naprawić, usilnie proponował mi pomoc, kiedy odpowiadałam, że dziękuję, ale lubię w czymś takim dłubać i sobie poradzę, powiedział, że to niekobiece i na siłę robię z siebie mężczyznę, jak jakaś, TFU, FEMINISTKA, TFU. Jeśli kobieta jest sama i sobie coś naprawi, to zaradność, ale jeśli obok jest mężczyzna, on powinien się tym zająć, bo w innym wypadku kobieta zmieni się w babochłopa-nazifeministkę-godzillę.

W końcu powiedziałam mu wprost, żeby dał sobie spokój, bo mam narzeczonego, z którym planujemy wspólne życie i nie jestem zainteresowana. Dowiedziałam się, że żyję w grzechu, on mnie z tego grzechu wyzwoli, on mi pokaże inne, lepsze życie i jak raz go zasmakuję, nie będę już chciała wrócić do tej Sodomy i Gomory, w której wegetuję teraz.

A teraz uwaga, będą momentami rzygliwe, skrajnie katolskie (bo nie katolickie) poglądy.

Nie brakowało też niestety dyskusji światopoglądowych przy piwie z innymi ludźmi... Oczywiście starał się przekonać wszystkich do swoich racji, bo tylko one są słuszne i zgodne z Wolą Pana. Standardowe teksty o tym, że seks przed ślubem to zło, jeszcze można znieść. Ale poniżanie kobiet za to, że zdecydowały się usunąć ciążę z ciężką wadą/z gwałtu/zagrażającą życiu? Jego zdaniem nawet w przypadku ciąży pozamacicznej kobieta tę ciążę powinna donosić tak długo, jak tylko może, bo poświęcenie się za dziecko to najwyższy akt miłości i to oczywiste, że każda normalna kobieta by tego dokonała.

Antykoncepcja żadna w grę nie wchodzi w małżeńskim pożyciu, bo małżeństwo musi być otwarte na życie. Na pytanie co jeśli kobieta musi brać hormony, bo jest chora, a jest to jednocześnie antykoncepcja, odpowiedzieć nie umiał.
Tak samo na pytanie co jeśli wiadomo, że ciąża mogłaby zagrozić życiu kobiety (np. tętniak lub inne choroby). Przecież małżeństwo ma być otwarte na życie, tak? To dlaczego ma się zamykać na życie kobiety? Zapowietrzył się i nie umiał znaleźć odpowiedzi.

A, no i nie można uprawiać seksu przed ślubem, bo co, bo przed ślubem kobieta da, a po ślubie nagle nie da (dosłownie użył sformułowania "kobieta da") i wtedy co? Nagle gwałt się dzieje jakiś wymyślony! Przecież to OBOWIĄZEK MAŁŻEŃSKI, który kobieta MUSI wypełniać. Ergo jego zdaniem coś takiego jak gwałt małżeński nie istnieje.

Poza tym związek musi być oparty na przyjaźni i wspólnym patrzeniu sobie w oczka i głaskaniu po rączkach, bo jak raz się zasmakuje seksu, to już ciągle będzie się go uprawiać jak zwierzęta, a trzeba ciągle panować nad swoimi popędami, które są przecież takie silne.

Leciały też teksty o tym, że kobiety w spódniczkach przed kolano, z za krótkimi rękawami lub zbyt głębokimi dekoltami same proszą się o gwałt, bo mężczyzna ma swoje potrzeby i to go usprawiedliwia. Jeśli kobieta jest lekko pijana, to też prosi się o gwałt. A w ogóle to kobiety nie powinny nosić spodni, bo gender.

Kiedy próbował mnie pocałować, mimo moich oczywistych sygnałów świadczących, że nie jestem zainteresowana, uderzyłam go otwartą dłonią w twarz, ale i to go nie zniechęcało, nadal za mną łaził. No uwziął się po prostu.

Pod koniec praktyk byłam zdewastowana psychicznie, większość czasu spędzałam w towarzystwie kolegów i koleżanek, którzy po prostu pilnowali, żebym miała spokój. Ostatecznie skończyło się na skardze do kierownika, który z KR pogadał na osobności i zabronił mu się do mnie zbliżać i rozmawiać więcej, niż to było konieczne, pod groźbą niezaliczenia praktyk.

Ale niesmak pozostał.

katolicyzm w najgorszym wydaniu

Rzecz dzieje się w jednym z osiedlowych marketów, w którym na promocję rzucono wspaniałe urządzenie typu sokowirówka, gofrownica czy inny opiekacz do kanapek. Mniejsza o sam sprzęt, ważne, że kosztował ponad sto złotych i do odbioru był przy kasie.

Szanowni Państwo, wraz z innymi swoimi towarami, pakują się już przy kasie, ale Szanowny Pan stwierdza, że trzeba jeszcze zerknąć, czy aby na pewno wszystkie komponenty potrzebne do działania urządzenia znajdują się w pudełku. Wiadomo, pudełko zostało przez Szanownego Pana otwarte, ale jakoś tak się stało, że nie zostało zamknięte. No i zakupy, jak to zakupy, Pani kasjerka kasuje szybciej, niż Szanowna Pani jest w stanie spakować, więc zaczynają się piętrzyć.

I tak piętrzą się i piętrzą, aż Szanowny Pan łapie za brzeg kartonika, chcąc wyciągnąć go spod sterty zakupów. Pech chciał, że pudełko się przechyliło, a zawartość spotkała się z podłogą, roztrzaskując się na kilka kawałków. I w końcu następuje kluczowe pytanie Szanownego Pana:

- Można to wymienić?
Pani kasjerka grzecznie zaprzecza. Na co Szanowny Pan do swojej ukochanej:
- Widzisz, k...o, szmato, wszystko twoja wina!

Szanowna Pani chyba przyzwyczajona (albo aż tak zawstydzona), bo nawet nie zareagowała...

sklepy

Pod koniec marca podjęłam z chłopakiem decyzję o konieczności przeprowadzki do innego lokum. Całość w trzech aktach.

Jakoś tak się stało, że w tym roku akademickim wynajęliśmy mieszkanie ze znajomymi, we czterech, ale dwóch z nich się wykruszyło z powodów osobistych. Na ich miejsce przyszli nowi lokatorzy, fajna koleżanka oraz... nazwijmy go Robercik.


Akt I - Mieszkanie
Mieszkaliśmy na ostatnim piętrze. Zaczęło się od tego, że śnieg się stopił i wielki grzyb wyszedł nam suficie. Pisaliśmy do właścicielki - przestała interesować się sprawą, gdy dostała odszkodowanie od ubezpieczyciela. A grzyb jak był, tak został. Walczyliśmy z nim sami i na własny koszt, ale zawsze wracał.


Akt II - Robercik
Osoba pracująca, facet około trzydziestki. Nigdy, ale to nigdy wcześniej nie miałam pojęcia, że komuś AŻ TAK mogą cuchnąć stopy. Prośby, groźby - zapomnijcie. Robercik stwierdził, że pracuje 12 h dziennie i to nie jego wina. No to może użyłby chociaż jakichś środków do stóp? A gdzie tam, po co.

Śmierdziało w przedpokoju, śmierdziało w kuchni, śmierdziało w łazience nawet, gdy Robercika nie było w mieszkaniu. Bo wystarczyło, żeby raz stanął na dywaniku, a ten trwale prześmiardnął.

W mieszkaniu miałam własną zastawę, garnki, sztućce, trochę sprzętów. Bilans: połamanych jakichś siedem widelców, zbity ulubiony kubek, odłamana rączka od nowej patelni, wyrzucony opiekacz do kanapek (chyba piekł w nim sam ser, bo wszystko było nim zalepione i naprawdę nie dało się tego doczyścić).

Robercik nie sprzątał po sobie, bo nie miał czasu, nawet w soboty oraz niedziele, kiedy nie pracował. Za to lubił zapychać zlew, psuć prysznic, takie tam.

Za kołnierz też nie wylewał, podziwiam tylko jego zdrowie, około 23 wracał pijany, pił do pierwszej-drugiej w nocy, wymiotował i rano, około siódmej, wstawał i szedł do pracy. Pecha miał ten, kto pierwszy rano musiał skorzystać z toalety, bo przy okazji musiał wszystko sprzątać.

Właścicielka mieszkania była głucha na nasze jęki i zawodzenia, bo z Robercikiem dogadać się nie dało, jemu na rękę było to, że sprzątaliśmy my, on nie kiwnął palcem i tak życie miało się toczyć.

Miarka przebrała się, gdy odkryliśmy, że Robercik nie posiada własnej szczoteczki do zębów i używa naszych, połasił się też na kilka produktów z naszych części lodówki, uraczył się płynem do prania, a raz nawet wziął sobie alkohol, który czekał na odpowiednią okazję (i jeszcze był zdziwiony, że chcemy dokładnie ten sam produkt z powrotem!).


Akt III - Właścicielka
Po okresie grzewczym okazało się, że mamy dopłacić 400 zł za ogrzewanie. Nieważne, że 3/4 jednostek nabili poprzedni lokatorzy.

Decyzja podjęta - szukamy innego mieszkania (materiał na osobną historię) i uciekamy czym prędzej. Jakoś tak wyszło, że wyprowadzała się z nami również współlokatorka, z którą teraz mieszkamy, ale mieszkanie miała opuścić kilka dni później.

Nagle okazało się, że miesięczny okres wypowiedzenia skutkuje tym, że, wyprowadzając się pod koniec marca, mieliśmy płacić jeszcze za cały kwiecień i maj, a także dać właścicielce zaliczkę za kilka dni czerwca. Oczywiście wszystko z rachunkami i w ogóle. No chyba nie.

Umówiliśmy się z właścicielką na konkretny dzień i godzinę, później mieliśmy pociąg, na który zdążyliśmy już zakupić bilety. Właścicielka spóźniała się o pół godziny, godzinę, dzwoniliśmy, pisaliśmy smsy - zero reakcji. Ostatecznie podjęliśmy decyzję o tym, że mieszkanie zamkniemy, a klucze do niego zostawimy w skrzynce na listy. Mamy świadomość, że to niezbyt miłe zagranie, ale próbowaliśmy się skontaktować - nie szło, a pociąg przecież by na nas nie zaczekał.

Przed przeprowadzką wysprzątaliśmy calutkie mieszkanie, od siebie zostawiliśmy czajnik elektryczny, trochę drobnych fantów do wyposażenia łazienki i, jak się później okazało, niechcący zapomnieliśmy zabrać z pokoju jednego, małego kartonika... Do wieczora na telefonie, którego dzwonka w pociągu nie słyszałam, miałam chyba 20 połączeń nieodebranych i podobną liczbę wiadomości. Dowiedziałam się, że w pokoju podobno zostawiliśmy chlew, że w mieszkaniu zostały sprzęty, z którymi, uwaga, nie wiadomo, co zrobić. Nie wiem, co trzeba mieć z głową, żeby mieć pretensje o to, że zostawiliśmy nowy, działający czajnik w mieszkaniu, w którym go nie było. Właścicielka miała też pretensje o to, że sprzedaliśmy NASZĄ lodówkę (bo na mieszkaniu była tylko taka malutka, bez części mrożącej). Była święcie przekonana, że lodówka z dniem wniesienia jej na czwarte piętro należała się jej. Oczywiście mała lodóweczka wróciła na swoje miejsce w kuchni. Za zostawione pudełko przeprosiliśmy, niestety to nie wystarczyło, bo właścicielka wyceniła sprzątnięcie pudełka na 50 zł.

Poinformowaliśmy właścicielkę smsem, że przelew regulujący wszystkie opłaty za mieszkanie (faktyczny okres miesięcznego wypowiedzenia, nie ten trwający do czerwca) dotrze do niej po weekendzie, z samego rana w poniedziałek. Zapytaliśmy też o kaucję, bo przecież jest zwrotna. Dowiedzieliśmy się, że kaucji nie otrzymamy z powrotem, bo, uwaga, w mieszkaniu jest grzyb (o którym często właścicielce pisaliśmy) i w ogóle chlew. Cóż zrobić, anulowaliśmy przelewy, które jeszcze nie zdążyły się wysłać i od pełnej kwoty opłaty odjęliśmy kwotę kaucji, która, jakby nie patrzeć, naprawdę się nam należała.

Do teraz wysyła nam maile lub smsy (zadzwonić się boi), że mamy oddać jej jeszcze jakieś 1600 zł i w ogóle ona sprawę zgłosi do sądu, jak jej tych pieniędzy nie oddamy. Hitem był sms, w którym napisała "proszę natychmiast odesłać mi pełną kwotę kaucji, a ja zastanowię się, czy ją państwu oddać".

A niech zgłasza, ciekawe, jak wytłumaczy się z tego, że nie odprowadzała podatku za wynajem mieszkania.

Wisienką na torcie jest fakt, że znaleźliśmy nowe mieszkanie, w identycznej cenie, dużo lepsza lokalizacja i chyba ze trzy razy lepszy standard. A właścicielka poprzedniego mieszkania zawsze mówiła, że musi koniecznie podnieść kiedyś opłaty za pokój... tak, za tego grzyba na suficie szczególnie.

mieszkanie

Poranny tramwaj, nie dość, że wypchany prawie do granic możliwości, to jeszcze zimno, bo ogrzewanie nawala. W związku z tym schodki przy wejściu są raczej śliskie; a to trochę śniegu ktoś na nich zostawi, a to topnieje i jest mokro.

Dłoń przymarza mi do poręczy, ale stoję dzielnie. Stoję, staram się nie zasnąć i obserwuję. Pani Mama rozmawia przez telefon, no tak, tak, już jedzie, tylko synka odstawi do przedszkola i już za momencik będzie, no tak, tak, oczywiście, już, już.

W tym momencie synek "podciąga się" na poręczach, umieszczonych na drzwiach po wewnętrznej stronie tramwaju. Pani Mama nie reaguje. Niedługo później tramwaj zajeżdża na przystanek. Ktoś z zewnątrz te nieszczęsne drzwi otwiera guzikiem akurat wtedy, gdy dzieciak na nich "wisiał". A że ręce miał krótsze niż szerokość drzwi, to, co tu dużo gadać, spadł na schodki, poślizgnął się i wywinął widowiskowego orła bez telemarku na przystankowy chodnik.

Chwila minęła, zanim uświadomił sobie, że to, co stało się przed momentem, zaliczyć można do kategorii "zrobiłem sobie kuku", chociaż skończyło się tylko na siniakach. Chłopak w ryk, matka we wrzask - bo kto normalny otwiera drzwi, jak chce wsiąść do tramwaju, no nie?
(Tutaj dodam, że to jeden ze starych tramwajów, z zewnątrz jest tak obklejony reklamami, że nie widać niczego, co znajduje się w środku).

No, ale przynajmniej człowiek jakiś taki rozbudzony się robi po solidnej dawce krzyków z rana...

komunikacja_miejska

Miałam do sprzedania ekspres do kawy (nietrafiony prezent, kawy nie pijam w ogóle). Jeszcze z gwarancją, fabrycznym pudełkiem i w ogóle wszystkimi bajerami, które były w środku (kawę parzono w nim może dwa razy).

Rozeznałam się trochę w cenach i pchnęłam go na Alledrogo prawie za pół ceny z przesyłką za 0 zł.

Zejść jednak nie chciał, więc postanowiłam skorzystać z portalu tablica, obniżając cenę ekspresu o 10 zł, ale dodając adnotację o tym, że biedny ze mnie student i przesyłki nie funduję. Już po paru dniach pojawiło się kilka ofert...

(pisownia oryginalna)

1. Jak da mi pani do niego młynek do kawy i dwa ubijaki no i może zejdzie tak ze 20zł z ceny to wezmę ale nie zapłacę za kuriera, bo to pani chce sprzedać ten ekspres, nie??? hehehe

2. A nieda sie opuśćić tak o 40 zł tej ceny/

3. Wezne go ale chce odbior osobisty w Piekiełku bo ja ludziom internetu nie ufam.

4. Na podany numer telefonu dzwonił też pan, który proponował, że może mi "inaczej" zapłacić za ekspres i na pewno nie pożałuję.

Nie rozumiem, czy ludzie nie umieją czytać, czy po prostu są chamscy. Opisałam dokładnie, co znajduje się w fabrycznym pudełku ekspresu, nie jestem fundacją charytatywną, żeby dorzucać gratisy. Co do drugiego punktu, Pani na moją odpowiedź, że i tak bardzo zeszłam z ceny, oburzyła się, że nie chcę zarobić... Może jeszcze miałam za czekoladę ten ekspres sprzedać? A odbiór osobisty - owszem, możliwy na terenie miasta, w którym mieszkam, a nie 300 km od niego. Ostatniej oferty nawet nie skomentuję.

sklepy_internetowe

Jestem archeologiem. Tak jakoś wyszło, że na tych wykopach z bazy na stanowisko dojechać trzeba rowerem. Bazę mamy we wsi typowej, kilka domów, gospodarstw, jeden sklep i punkt apteczny, toteż w drodze powrotnej ekspedycja, niekoniecznie czysta i pachnąca, po kilkugodzinnej przygodzie z łopatą w pełnym słońcu, zaopatruje się w lokalnym spożywczaku.

Panie ekspedientki zawsze spoglądały na nas jakoś tak nieprzychylnie, ale tłumaczyliśmy to tym, że może to dlatego, że przyjezdni, albo w ogóle nam się wydaje.
Widać myliliśmy się, bo ostatnia wypowiedź jednej Pani stojącej przy kasie, przebiła wszystko.

Nasza załoga wchodzi do sklepu i już od progu wita nas komentarz, którego pewnie nie mieliśmy słyszeć:

- Patrz, Danka, znowu te brudasy przyjechały...
Na co ktoś z tyłu odzywa się głośno:
- Widziała pani kiedyś czystego archeologa po pracy?

Dziwnym trafem, pani od tamtego momentu za każdym razem, gdy ekspedycja przyjeżdża na zakupy, rumieni się okropnie i ucieka na zaplecze sklepu, a obsługuje nas jej koleżanka :)
A wystarczyło zapytać.

wykopaliska

Tym razem o Księciu Złodziei.

Siedzę sobie w pokoju, zaduch okropny, to i okno mam otwarte na oścież. Tak sobie siedzę i ledwo dycham, a tu mi nagle miga ręka czyjaś przy oknie (mieszkam na parterze), patrzę: ktoś mi kaktusa z parapetu podprowadzić próbuje!
Jak nie ryknę: "panie, co pan odpier***asz!" (dzielnica niestety średnio ciekawa, różny element społeczny się tu kręci, to i grzecznie raczej nie dociera) i nie wyjrzę przez okno, łypiąc na złodzieja złowrogo...
Na co Książę Złodziei speszony kaktusa odstawia i mówi skruszonym głosem:
- A bo leżał...

Padłam z miejsca. Jeszcze zrozumiałabym, jakby na dużą paprotkę się pokusił lub jakby orchideę jakąś chciał porwać.
Ale małego kaktusika za 6 zł?

dziki zachód

O tym, że coś, co dla jednych jest podłogą, dla innych jest sufitem.

Krótki wstęp: Współlokatorka studiuje – kierunek zamawiany w dodatku. Radość, bo dostała stypendium, fajnie, 1000 zł to kupa forsy. Kiedyś wspomniała, że jak zdobędzie to stypendium, to będzie się już sama utrzymywać, opłaci sobie pokój, a za resztę będzie żyła.

Ostatnio wywiązała się rozmowa:

[W]spółlokatorka: Irys, wiesz, ja to stypendium dostałam!
[Ja]: No, gratuluję. Teraz pewnie połowę będziesz oddawać rodzicom na opłatę mieszkania?
[W]: No, ja tak chciałam, ale wiesz, dla mnie takie życie za 500 zł na miesiąc to skrajna bieda jest, rozumiesz?
[Ja]: No nie bardzo.

W tym momencie poczułam, że to pewnego rodzaju przytyk w moją stronę, bo po wszystkich koniecznych opłatach w polotach zostaje mi 300 zł na jedzenie, ubranie się, ksero notatek i inne takie studenckie pierdoły... i to nie tak, że chcę się skarżyć, bo naprawdę niczego sobie nie odmawiam i jakoś do końca miesiąca zawsze dociągnę, a czasem jakieś grosze odłożę. Z kolei współlokatorka ma 1000 zł na wszelkie wydatki i jeszcze pod koniec miesiąca dzwoni do rodziców, bo nie ma pieniędzy na chleb (już kilka razy pożyczała ode mnie chleb lub jajka itp., bo nie miała nic swojego, obiecywała, że odda – nie oddała, ale nigdy się nie piekliłam, w końcu i obcemu da się kawałek chleba).

[W]: Wiesz, bo ja mam wydatki. Mam potrzeby. Ja mam znajomych, nie to, co ty. Ja chodzę do kina, na zakupy, a ty ciągle w pokoju siedzisz z włączonym kompem. Ale w sumie to się nie dziwię. Wiesz, ja to mam kasę, to mogę sobie iść do kosmetyczki, a ty zobacz, jak wyglądasz. Włosy sama sobie farbujesz, chodzisz do miasta bez makijażu, to ja się nie dziwię, że cię nikt nie lubi.

Później rozmawiała jeszcze z koleżanką z roku na Skype, na tyle głośno, że słyszałam całą rozmowę. I tak wiem, że podobno chodzę do opieki społecznej żebrać na chleb, mam na koncie kilka kradzieży, chodzę po ludziach i zbieram od nich ciuchy, bo mnie nie stać na takie ze sklepu, a ostatnio to nawet zaczęła podejrzewać, że trudnię się najstarszym zawodem świata – ostatnie podejrzenia przez to, że kupiłam sobie coś droższego i jak to możliwe, że mnie było na to stać!

No. To się o sobie dowiedziałam.

współlokatorzy

Zwiedzanie Auschwitz, z przewodnikiem, co by łyknąć trochę historii. Jak się zachować w takich miejscach powinien wiedzieć każdy... Niestety – powinien, nie znaczy, że wie. Historia o tyle bolesna, że nie będzie o obcokrajowcach, a o naszych rodakach.

Wycieczka z przewodnikiem. Do polskiej grupy dołącza się rodzina z trójką dzieci. Najstarsze ma maksymalnie pięć lat. Krzyki, płacz i lamenty murowane. Dzieci oczywiście nie są niczemu winne, tylko bezmyślny rodzic.

Niektórzy ludzie powinni mieć permanentny zakaz wstępu w takie miejsca. Nie mówię już o tym, że pani ubrana była w spódniczkę typu mini, kabaretki i buty na szpilkach, bo podobno każdy może ubierać się jak chce (ale wydaje mi się, że można poświęcić się na tyle, by ubrać się odpowiednio do miejsca, w które się wybieramy), ale...

... Komentarze zmęczonego kwiatu młodzieży, która zwiedza obóz... „Ojaaa, ale mam kaca, a ta wycieczka ma trwać prawie cztery godziny”.

Komentarze na temat ludzi, którzy też zwiedzają obóz. „Ty patrz, jaka gruba krowa, pewnie nie weszłaby do pieca, he, he, he!”.

Prośba o nierobienie zdjęć w sali, w której znajdują się włosy pomordowanych ludzi. Rzecz oczywista, szczątki ludzkie, zwyczajnie nie wypada. Przechodzimy do innego pomieszczenia, a z tyłu słychać jakże zadowolony z siebie głos: „głupia krowa nie będzie mi zabraniać robić zdjęć, mam kilka fotek tych kudłów, co tam się walały”.

Zwiedzanie Birkenau. Grupa Żydów odchodzi spod pomnika, pod którym najprawdopodobniej wcześniej się modlili. Komentarze? „Ty, patrz, Żydki! Tamten to pewnie dziadka szuka!” lub „z tym to by mogli do gazu pójść!” – wszystkiemu towarzyszy donośny rechot.

Czekamy pod Bramą Śmierci na przewodnika, który miał do nas dołączyć. W tym czasie dwie nastolatki robią sobie słodkie zdjęcie na tle bramy, „dziubki” i odpowiednie pozy oczywiście muszą być obecne.

Największy szok przeżywa się jednak wtedy, gdy jakiś Włoch z wycieczki obok, podczas zwiedzania krematorium w Auschwitz, łamaną angielszczyzną prosi głośno zachowującego się Polaka o to, by był ciszej, bo przecież w tym miejscu zamordowano wielu ludzi i trzeba uszanować pamięć o nich. Odpowiedź Polaka? „Spier****j, brudasie”.

Quo vadis, Polonia?

Auschwitz/Birkenau