Historia Lenki (http://piekielni.pl/68562) przypomniała mi inna historyjkę sprzed jakichś 15 lat...

Pracowałem jako dziennikarz w redakcji pewnej dużej gazety. Nowoczesny biurowiec, "open-space" (to oczywiste, każdy z każdym musi mieć szybki kontakt) - ale też świadomość, że kolega obok pisze (być może) jakiś bardzo ważny tekst "na wczoraj", więc każdy z nas starał się nie robić za dużo niepotrzebnego hałasu.

Mieliśmy kolegę (nazwijmy go Kowalski), zresztą bardzo sympatycznego chłopaka, który miał paskudny zwyczaj zostawiania telefonu komórkowego na biurku, kiedy wychodził do toalety/szedł na obiad/na kawę/pogadać z naczelnym etc. Dzwonek w telefonie miał wyjątkowo up…dliwy - takie charakterystyczne "DRRRRYŃ", jak w starych telefonach (przypominam - rzecz się działa 15 lat temu, to były jakieś stare Nokie i Siemensy, żadnej tam polifonii, chamski, elektroniczny dźwięk).

Siedzą ludzie, piszą, spieszą się - bo termin goni, bo zaraz kolegium redakcyjne, bo... - a tu dzwoni telefon. I dzwoni. I dzwoni. A Kowalskiego nie ma, po poszedł się kawy napić. A rozmówca zdeterminowany - minuta przerwy i dzwoni znowu. I tak 20 razy dziennie.

Szlag wszystkich trafiał. Tłumaczyliśmy Kowalskiemu: albo, chłopie, zabieraj telefon ze sobą, albo wyciszaj go wychodząc.
Przepraszał, obiecywał poprawę - ale zapominał i nazajutrz było to samo.
Aż ktoś miał dość i pod nieobecność Kowalskiego wziął jego telefon, wszedł w menu i... zmienił mu język. Na chiński.

Kowalski po powrocie męczył się chyba godzinę - ale bez skutku: żeby zmienić język, musiał nawigować po menu, a do tego musiał wiedzieć, co jest napisane na ekranie. A nie wiedział, bo nie znał, biedak, chińskiego. I nikt w redakcji nie znał. Pech. A komórka (jak wspominałem) stara, menu bez numeracji (jak w niektórych Nokiach), no po prostu kanał.
Kowalski musiał oddać telefon do serwisu, gdzie mu jakoś przywrócili język ojczysty, przy okazji (co za pech...) kasując całą książkę telefoniczną.

I wiecie co? Niesamowita historia: Kowalski nigdy więcej nie zapomniał telefonu odchodząc od biurka - nawet jak szedł trzy metry do kosza na śmieci...

redakcja hałas

Poczta Polska. Piekielny temat-rzeka.

Raz w miesiącu wysyłam coś pocztą, zawsze pod ten sam adres (mieszkam 30 km od Warszawy, adres jest w Warszawie). Ponieważ chodzi o rachunek za wykonaną pracę, kiedyś wysyłałem poleconym - ale od jakiegoś czasu wysyłam zwykłym listem: nie jest to super-ważny dokument, jak zginie - zawsze mogę wydrukować i wysłać jeszcze raz, a stanie pół godziny w kolejce do okienka po to, żeby wysłać jeden list, doprowadza mnie do szału.

Kupiłem więc na zapas kopert i znaczków ("nominał a", bez podanej ceny, na zwykły list) - teraz tylko adresuję, naklejam znaczek i wrzucam do skrzynki.

No i wrzuciłem taki właśnie list - tydzień temu. Tylko akurat skończyły mi się zwykłe koperty, więc włożyłem go do koperty A4. No ale przecież to bez różnicy, prawda? Koperta może większa, ale wagi zwykłego listu przecież nie przekracza, zwłaszcza, że w środku jest JEDNA kartka papieru, prawda?

Nieprawda.

Dziś list wylądował z powrotem w mojej skrzynce pocztowej - zwrot, bo niedopłata w wysokości 70 gr.

Pomijam już fakt, że list wrzuciłem do skrzynki przy poczcie TYDZIEŃ TEMU, w czwartek, więc na logikę powinien wrócić najdalej w poniedziałek. Ale dlaczego "niedopłata"?

Idę na pocztę, pytam. A pani w okienku - skądinąd grzeczna i uprzejma - tłumaczy mi, że właśnie bodaj od kwietnia weszły nowe przepisy. I teraz liczy się nie tylko waga listu, ale też jego wymiary. I pokazuje mi specjalną, plastikową ramkę z dwoma wycięciami. Jak się koperta mieści w pierwszym wycięciu - to jest zwykły, najtańszy list. Jak dopiero w drugim - to trzeba dopłacić. Niezależnie od tego, że nadal jest to JEDNA kartka papieru w JEDNEJ, cienkiej kopercie.

Czy poczta informowała o tych zmianach? No nie bardzo - chyba, że ktoś nadaje list w okienku, to się dowie, że musi dopłacić. Czy jak kupuję koperty, to jestem w stanie "na oko" stwierdzić, która pasuje? też nie. To znaczy, jasne - zwykła "mała" koperta wchodzi w "najmniejsze wycięcie". Ale już ciut większe koperty A5 - nie wszystkie. Niektóre wchodzą. A inne minimalnie przekraczają - więc dopłacasz. Mimo, że "na oko" wyglądają tak samo.

Czyli jak kupujesz koperty nie na poczcie, a w supermarkecie czy sklepie papierniczym, to nie masz pewności, jaki znaczek musisz nalepić.

Kto wymyślił taki idiotyzm?! Czy nie można było ustalić, że "podstawowy" znaczek obejmuje np. koperty do wagi X i do rozmiaru A5? Naprawdę, w XXI wieku pani na poczcie przykłada mój list do wycięcia w plastikowej tabliczce i sprawdza, czy się mieści…?

Wziąłem z półki cztery różne rodzaje kopert A5 - czyli TEORETYCZNIE o takich samych rozmiarach. Trzy okazały się "za duże". Czwarta "się mieściła". Kupiłem zatem na zapas trochę tego czwartego rodzaju i modlę się, żeby nie było za zimno - bo jak od temperatury "wzorzec" się skurczy, to znowu list wróci do mnie…

poczta

Uliczka na osiedlu domków. Jadę samochodem. Przede mną młody człowiek na rowerze jedzie w tym samym kierunku co ja - muszę go wyprzedzić. Ale coś mi nie gra: gość jedzie jakoś niepewnie, trochę odbija od krawężnika w stronę środka jezdni, wraca, znowu odbija...

Ponieważ ruch na uliczce jest "zerowy" (poza nami dwoma żadnego pojazdu w polu widzenia), na wszelki wypadek omijam rowerzystę NAPRAWDĘ dużym łukiem, zjeżdżając prawie pod lewy krawężnik. Ale i to okazuje się za mało: akurat w momencie, kiedy go wyprzedzam, on nagle odbija w lewo i zjeżdża mi prawie pod auto. Pijany..?

Nie. Chłopak jedzie "bez trzymanki", ponieważ obie ręce ma zajęte: lewą trzyma smartfona, prawą coś na nim pisze (SMS? posta na Fejsbuniu? Nie wiem). I oczywiście nie patrzy na drogę, tylko w ekran.

Dałem ostro po hamulcach i odruchowo - wkurzony - zatrąbiłem. Dureń dopiero wtedy załapał, że w ogóle ktoś poza nim jest na ulicy... i przestraszył się na tyle, że wypuścił telefon. Sam jakoś utrzymał równowagę, nie wywalił się - ale telefon niestety rozwalony.

I co? I pretensja. Wrzask - że przeze mnie (!) stracił drogi telefon, że ja teraz muszę mu odkupić (!), że on policję wzywa... Wkurzyłem się tak, że mu nagadałem jak dawno nikomu - i sam wyciągnąłem telefon, żeby zadzwonić na policję. Otrzeźwiał, złapał rozwalony smartfon i zwiał.

No powiedzcie, jakim trzeba być kompletnym bezmózgiem, żeby jechać ULICĄ, nie trzymając kierownicy i nie patrząc na drogę. Kolejny kandydat do Nagrody Darwina nam rośnie.

I żeby nie było - nie krytykuję rowerzystów jako takich, sam dużo jeżdżę na dwóch kółkach - ale staram się przy tym MYŚLEĆ.

rowerzysta

Mieszkam w średniej wielkości miasteczku, pół godziny drogi od stolicy. W miasteczku są dwa warsztaty z serwisem rowerowym (to znaczy - może jest więcej, ale te dwa znam). Z serwisu pierwszego (nazwijmy go S1) korzystałem od lat. Serwis drugi (S2) jest bardziej "trendy", podobno bardzo dobry, ale znany jako droższy.

Dziś zawiozłem rower starszego syna do S1. Klasyka (robimy to co roku): wyczyścić części mechaniczne, przesmarować, wyregulować przerzutki, z tyłu wymienić klocki hamulcowe, bo zużyte. Zwykle za taką operację płaciłem koło stówy (plus cena części).

Niestety, okazało się, że mechanik, który zawsze pracował w S1, już tam nie pracuje. Pojawił się jakiś nowy - młody, wyszczekany, "śliski". Rzucił okiem na rower mojego syna - ale dosłownie "rzucił okiem", nawet nie podszedł, żeby go dokładnie obejrzeć) i wygłosił cały wykład, że "żeby było dobrze", to on tu musi połowę części wymienić, bo łańcuch rozciągnięty, bo wielotryb, bo linki z pancerzami też, a w takich hamulcach, to on klocków nie wymieni, tylko musi całe hamulce, bo to szmelc no-name…

Rentgen w oczach? Czy po prostu z założenia tak traktuje rowery tańszych marek? Rower syna to nie jest sprzęt z górnej półki - zdaję sobie z tego sprawę - ale też nie g… z supermarketu: B'Twin z Decathlonu, syn na nim jeździ juz parę lat i bardzo sobie chwali. Z ciekawości zapytałem, ile w takim razie kosztowałaby taka naprawa. Pan zaczął dodawać, wszystkie części, linki, śminki - wyszło mu prawie 800 zł (!).

Parsknąłem śmiechem po prostu - bo za taką sumę to wolałbym dołożyć dwie-trzy stówy i kupić nowy rower… Próbowałem dyskutować. Że nie chcę wymiany hamulców - że wymiana klocków zupełnie wystarczy (już kilka razy to było robione, w tym samym warsztacie, i zawsze się dało…). Że nie rozumiem potrzeby wymiany linek razem z pancerzami, bo chodzą sprawnie i nie są postrzępione. Nawet zapytałem złośliwie, czy może chciałby jeszcze ramę przemalować, bo za bardzo niebieska…

Zero refleksji. On tu jest wielki fachowiec i wie lepiej, a ja mu szmelc przynoszę i czegoś wymagam. No cóż - pozostało powiedzieć "do widzenia".

Pojechałem do S2, gdzie rower przyjęli do serwisu bez cienia protestu. Pan powiedział, że powinno się zamknąć w 200 zł razem z częściami - czyli więcej, niż w S1 w zeszłym roku, ale wiadomo, że S2 był droższy.

Czy panom z S1 nie opłacało się na mnie zarobić? Za dużo pracy? Czy do końca liczyli, że zedrą z frajera? Nie wiem. Wiem, że stracili klienta.

serwis rowerowy

Sytuacja (potencjalnie) piekielna, warto ostrzec znajomych.

Czekam na przesyłkę, która ma zostać wysłana do paczkomatu InPost. Dostałem SMS o treści:

"Wysyłka pod wskazany adres jest droższa. Prosimy dopłacić 1PLN, brak dopłaty oznacza anulowanie zamówienia."

…i pod spodem od razu link do miejsca, gdzie można wpłacić. Przypuszczam, że kliknięcie w niego oznaczałoby albo wirusa w telefonie, albo zapisanie się do jakiejś wysoko płatnej subskrypcji.

Najgorsze jest to, że SMS doskonale udaje te przychodzące z serwerów InPostu (telefon umieszcza go w tym samym wątku, w którym są inne wiadomości od InPostu - o przesyłkach czekających na odbiór w paczkomatach etc.

Biuro obsługi klienta InPost (dzwoniłem) zaprzecza, nigdy tego typu wiadomości nie wysyłają.

Uważajcie.

Spamerzy próba oszustwa

Argh, wściekłem się - i napiszę "po imieniu" o pewnej firmie, jak chcą, niech mnie pozwą.

Eventim, proszę Państwa. Wielka, międzynarodowa firma zajmująca się sprzedażą biletów na różne wydarzenia kulturalne i nie tylko. Zaznaczam - nie mówię o całej firmie, ale o jej polskim oddziale. Ile razy mam do czynienia z polskim Eventimem, tyle razy doświadczam tego, jak nieprawdopodobny bajzel tam panuje i jak bardzo mają w nosie klienta. Dwa kwiatki - jeden sprzed roku, drugi sprzed tygodnia (ale jeszcze nie zakończony).

1. Moja 15-letnia córka jest wielką fanką Eda Sheerana. Już rok temu kupiła za własne, odłożone pieniądze bilety na jego koncert w sierpniu na Narodowym. Koncert był super (tzn. ona tak mówi, ja nie byłem :-) - ale zderzenie z Eventimem... Ech.

Najpierw - kupno biletów. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że jak zaczyna się sprzedaż na koncert tak popularnego piosenkarza, to w pierwszej chwili szturm jest taki, że strony internetowe sprzedawcy siadają. Tak było w całej Europie. Tyle, że WSZĘDZIE indziej (sprawdzałem!) jak się wchodziło na taką przeciążoną stronę, to widniał na niej komunikat (po angielsku, niemiecku, francusku - w zależności od tego, czy weszło się na eventim.uk, .de czy .fr...) informujący, że trzeba CZEKAĆ - bo strona nie nadąża, ale "jesteś w kolejce", więc czekaj spokojnie. I rzeczywiście (sprawdzałem!) jak się spokojnie poczekało, to po kwadransie czy po pół godziny otwierał się panel, gdzie można było kupić bilety.

A na polskiej stronie? Guzik: nasi "fahoffcy" dali w tym miejscu napis typu "strona przeciążona, PROSIMY SPRÓBOWAĆ PÓŹNIEJ". Więc każdy próbował od nowa ładować stronę (F5) albo od nowa wpisywać adres, nie mając pojęcia, że w ten sposób ląduje za każdym razem na końcu kolejki oczekujących...

Potem - jak już udało się kupić bilety - przez PRAWIE ROK, niemal do ostatniego dnia przed koncertem, nie było dokładnie wiadomo, jak będzie z wejściem na Narodowy w przypadku osób niepełnoletnich. Córka szła na koncert z osobą dorosłą (rzecz prosta), ale ta osoba nie była członkiem rodziny, tylko znajomą. ...Naście telefonów do Eventimu - i za każdym razem inna informacja. Raz - że potrzebna pisemna zgoda od opiekuna prawnego. Innym razem - że także podpisana deklaracja o wzięciu odpowiedzialności od osoby, z którą nieletnia wchodzi. Raz, że na takim formularzu. Potem, że na innym. A ostatecznie i tak okazało się, że informacje udzielane przez Eventim miały się nijak do tego, czego wymagał organizator koncertu.

2. Tydzień temu - córka postanowiła, że chce iść na koncert Dawida Podsiadło. Umówiły się we cztery "fanki" (w tym jedna pełnoletnia). Kupujemy bilety. Podsiadło to nie Sheeran, więc na stronę dało się wejść od razu. Przechodzimy całą procedurę, dochodzimy do przelewu (z mojego konta). DotPay potwierdza, że płatność przyjęta, po czym przekierowuje z powrotem na stronę Eventimu, gdzie czeka na nas wiadomość "Przepraszamy, wystąpił błąd nie mogliśmy zrealizować zamówienia". Zonk.

Zaglądam na konto - płatność jak najbardziej ZOSTAŁA zrealizowana, czyli pieniądze poszły. Ale zamówienie - nie.

Jest godzina 19:00. Infolinia Eventimu działa do 18:00. Dzwonię następnego dnia, wyłuszczam sprawę nieco przestraszonej konsultantce. Sprawdza. Rzeczywiście, błąd, nie możemy zrealizować zamówienia, ale możemy spróbować kupić jeszcze raz.

Zaraz, a co z moimi pieniędzmi? Oni zwrócą się (!) do DotPay o zwrot kasy na moje konto.

Od tego czasu minął tydzień. Jestem po bodaj czterech telefonach do Eventimu. Dziś usłyszałem, że "z nieznanych (pani konsultantce) przyczyn przelew nie został zlecony. Więc teraz już ZOSTAŁ zlecony. I na pewno będzie najdalej we wtorek (!).

W "międzyczasie" na podany na stronie Eventimu adres wysłałem DWUKROTNIE maila z reklamacją, szczegółowo opisując całą sytuację. Cisza, nic, nawet głupiej odpowiedzi z automatu. "Drogi kliencie, wzięliśmy od ciebie pieniądze, biletów ci nie damy, pieniądze może kiedyś zwrócimy, a jak ci się nie podoba, to pocałuj nas w pompkę".

Żenujące.

Eventim

Tak mi się przypomniało...

Mąż znajomej - powiedzmy, że Andrzej - wygląda trochę jak Gregor Clegane z "Gry o tron": wzrostu 2,02, a przy tym potężny, szeroki w barach, łapy jak szufle do węgla, do tego dosyć bujna broda. No, po prostu wiking na sterydach. Do tego dochodzi twarz. Jakby to powiedzieć... taka bardziej do radia niż do TV. Mówiąc krótko - zdecydowanie nie jest to ktoś, kogo chciałoby się spotkać wieczorem w ciemnej uliczce.

Pozory mylą: jest to jeden z najspokojniejszych, najłagodniejszych i najbardziej nieagresywnych ludzi, jakich znam. Życzliwy, przyjazny, zawsze uśmiechnięty, każdemu pomoże, muchy nie skrzywdzi.

Andrzej - z powodu różnych zawirowań życiowych - nie skończył studiów. Zawodowo pracuje głównie jako spawacz - choć przy tym jest człowiekiem oczytanym, inteligentnym i z dużą wiedzą o świecie. Jego hobby - jak sam mówi - jest "robienie różnych rzeczy z metalu". Te "różne rzeczy" to na przykład repliki średniowiecznych mieczy dla różnych bractw rycerskich, ale też inne przedmioty. Kiedyś - na skutek jakiegoś zakładu z kumplem - zrobił z metalu... kij bejsbolowy. Można powiedzieć: replika w skali 1:1, ale ze lśniącej, srebrzystej stali. Ot, wygłup hobbysty. I ten kij znajomi mają w domu - wisi na ścianie w przedpokoju (to też taka forma żartu: wchodzisz i masz wrażenie, że trafiłeś do kibolskiej meliny ;-)

Znajomi mieszkają w dzielnicy, która przez lata miała w Warszawie złą sławę "krainy latających scyzoryków". Dziś jest już nieco inaczej, ale jeszcze się kwiatki zdarzają. No i taki właśnie kwiatek się zdarzył: chodzili po ich kamienicy jacyś dziwni ludzie (dresy, łyse łby, gęby zakazane), pukając do drzwi i zadając różne pytania - wszystko wskazywało na to, że to jakieś lewusy, które próbują się zorientować, gdzie ewentualnie warto się włamać.

Andrzej wiedział już, że chodzą, więc się przygotował. Kiedy zapukali do jego drzwi i po otworzeniu zapytali, "...czy zastali Marcina", Andrzej - swoim spokojnym, uprzejmym basem - odpowiedział, że to chyba pomyłka, bo żadem Marcin tu nie mieszka.

Zrobił to opierając się łokciami o obie strony framugi drzwi, głową sięgając prawie do nadproża, a w prawej ręce trzymając ten właśnie wielki kij bejsbolowy ze lśniącej stali.

Panom za drzwiami miny zrzedły, grzecznie przeprosili i dali nogę. Ponoć Andrzej usłyszał jeszcze dobiegające z dołu "Nieeee, k...a, tu chyba lepiej nie...".

Tak, wiem, że na temat PKP napisano już wszystko i pewnie nawet trochę więcej. No ale do licha…

Mój starszy syn zaczął w tym roku naukę w liceum. Mieszkamy w podwarszawskim miasteczku G., liceum w Warszawie. Szkoła położona w samym centrum, jak się wyjdzie ze stacji PKP Warszawa Śródmieście, to do drzwi szkoły idzie się równe 5 minut. Z naszego miasteczka do centrum stolicy pociąg jedzie obecnie (w zależności od godziny) od 25 do 30 minut. Teoretycznie… A w praktyce?

Pociąg z G. odjeżdża 7:19. Według rozkładu powinien być na miejscu 7:45.
- Rewelacja - mówię chłopakowi. - Nawet jak się pięć minut spóźni (…bądźmy realistami…), to i tak jesteś w szkole dobre 5 minut przed dzwonkiem.

Akurat. Rok szkolny zaczął się 3 września. Dziś mamy 12 września. Przez półtora tygodnia pociąg ANI RAZU nie dojechał do Warszawy o czasie. Raz stał 10 minut przed Zachodnią, innym razem za Pruszkowem, jeszcze innym po prostu się wlókł. NAJWCZEŚNIEJ lądował na PKP Śródmieście o 7:52.

Więc syn zaczął jeździć wcześniejszym pociągiem - odjazd z G. 7:06, na miejscu - 7:34.

I znowu - TEORETYCZNIE. W praktyce nigdy nie był na Śródmieściu wcześniej niż 7:40, a zwykle raczej 7:45.

No do jasnej, nagłej, niespodziewanej cholery! Codziennie?! Po kiego grzyba Koleje Mazowieckie w ogóle wywiesza rozkłady, skoro pociąg NIGDY nie dociera na miejsce o czasie? Tłumaczenia ze strony kolei są zawsze takie same: "Bo na odcinku z G. do Warszawy są obecnie remonty torów".

Ale, do licha, remonty trwają OD DWÓCH LAT - chyba można było w tym czasie jakoś wyliczyć REALNY rozkład? Nie mówiąc już o tym, że dla nas, mieszkańców G., paradoksalnie przez remont pociągi (teoretycznie…) dojeżdżają do Warszawy szybciej niż zwykle, bo jadą torem dalekobieżnym, nie zatrzymując się na stacjach pośrednich (których mieszkańcy muszą korzystać z komunikacji zastępczej).

Dawno, dawno temu, w czasach PRL, pewien znajomy mojej mamy, Anglik, uczący się polskiego, był przekonany, że angielskie słowo "the train" tłumaczy się na polski jako "opóźniony pociąg". Bo jak stał na Dworcu Centralnym w Warszawie, to każda zapowiedź zaczynała się od słów "Opóźniony pociąg z… do… wjedzie na peron…".

Minęło ponad 30 lat, pociągi są czyste, zadbane, nowoczesne, klimatyzowane… i dalej jeżdżą jak chcą.

PKP

Stoimy z córką w kolejce do kasy w supermarkecie. Kolejka się dłuży, moja córka wyjmuje telefon i czyta mi tekst z jakiegoś portalu - o tym, jak to Anglicy głosowali w plebiscycie na najważniejsze postaci z historii Anglii. Śmieszkujemy sobie trochę z tego, jak to jest, że w takim plebiscycie księżna Diana ma 3. miejsce, a taki Szekspir dopiero 5., nie wspominając o innych wielkich ludziach "upchniętych" gdzieś koło siódmej czy ósmej dziesiątki… Ale gdzieś po drodze pada nazwisko Paula McCartneya (pozycja 19., nieźle…).

I tu do rozmowy włącza się pan stojący za nami. I zaczyna nam opowiadać (z zaangażowaniem, entuzjastycznie), że "…z tym McCartneyem, to nie wiem, czy państwo wiecie, ale to jest ściema! Bo prawdziwy Paul McCartney nie żyje, zginął w wypadku w 1966, a Beatlesi zastąpili go sobowtórem, a potem na licznych płytach podawali sugestie, że Paul nie żyje…" - i w ten deseń przez dobrych pięć minut (historia jest znana, poczytajcie choćby w Wiki: https://pl.wikipedia.org/wiki/Paul_nie_żyje).

Potakiwałem grzecznie, tam, gdzie trzeba wrzucałem wstawki typu "O, to ciekawe!" czy "Nie wiedziałem" i cały czas zastanawiałem się, czy w ramach wdzięczności za oświecenie podzielić się z panem wiadomością, że dla odmiany Elvis żyje… Ale uznałem, że za dużo ludzi dookoła, żeby mówić o tak poważnych tajemnicach.

Uwielbiam miłośników teorii spiskowych, dają otoczeniu więcej radości niż dobry kabaret…

sklepy kolejka teorie spiskowe

Parę "psich" historyjek zainspirowało mnie do napisania paru słów.

Jestem psiarzem. Moja babcia była lekarzem weterynarii, więc miłość do psów - można powiedzieć - wyssałem z mlekiem matki (no, pośrednio...). Dawno temu, jak mieszkałem z rodzicami, mieliśmy najpierw spaniela, potem dalmatyńczyki, potem wyżły węgierskie (jedne z pierwszych w Polsce!) - a "po drodze" całą masę innych czworonogów mniej lub bardziej rasowych.

Jak się ożeniłem i urodziło nam się pierwsze dziecko - pojawił się i pies (suka malamutka, kiedyś tu o niej pisałem). Niestety, Szelma (tak miała na imię) odeszła do krainy wiecznych śniegów już parę lat temu, a że "w międzyczasie" pojawiły się różne trudne życiowe sytuacje, to nowego psa przez jakiś czas nie było. Pracy dużo, czasu mało, nie chciałem brać psa tylko po to, żeby nie mieć czasu się nim zająć. Ale w zeszłym roku moja córka ubłagała, żeby wziąć takiego śmiesznego pokraka ze schroniska. Lucek jest psem przekomicznym: przypomina krzyżówkę corgi z lisem, jest dłuuugi - jak leży wydaje się psem średniej wielkości (waży swoje 15 kilo), ale jak wstanie to… okazuje się, że jednak jest mały, bo łapy ma zdecydowanie od innego psa. Za krótkie. I krzywe. Mówiąc krótko - nie jest to wyżeł, raczej niżeł i dłużeł.

Lucek jest głuptas, niestety, nie bardzo chce się nauczyć przychodzić na zawołanie - więc na spacery chodzi jednak na smyczy (ale przez resztę czasu biega luzem - mamy ogródek przy domu). Lucek jest psem niezwykle przyjaznym… najczęściej. Ale czasami nie. Ma na osiedlu kilka psów, których nie znosi (z wzajemnością) i jak je widzi, to odstawia przedstawienie z gatunku PUŚĆCIE MNIE DO NIEGO TO GO ZJEM A POTEM WYPLUJĘ I ZJEM JESZCZE RAZ!!!

No niestety, nie puszczamy.

My nie puszczamy. Ale inni...

Klasyczny obrazek: idziemy z Luckiem na spacer. Lucek na smyczy. Idzie pańcia z dwoma piesełami. Jeden mały, kudłaty, wielkości półtora szczura - ale drugi spory, na pewno od Lucka większy (na wagę, bo że wzwyż, to jasne). Oba zwierzaki luzem. Oba idą w naszą stronę, wyraźnie chcąc się zaprzyjaźnić. A ja nie wiem, czy to dobry pomysł. Może tak. A może nie. Więc proszę panią, żeby zawołała swoje psy. Pani woła. Psy mają to w okolicach ogona i idą dalej. Pani woła głośniej. Psy mają to w tym samym miejscu i idą dalej. Coraz bliżej.

Proszę panią jeszcze raz, już zirytowany. Na co pani z uśmiechem na twarzy rzuca klasycznym tekstem:

- Ale przecież on nic nie zrobi!

Wkurzyłem się i odpowiedziałem:

- A jaką pani ma gwarancję, że MÓJ czegoś nie zrobi?

Zreflektowała się, złapała to półtora szczura, a wtedy duży (zresztą chyba bardzo łagodny) poszedł za nią.

Innym razem moja córka, jak była sama na spacerze z Luckiem, musiała wracać do domu okrężną drogą, dookoła osiedla, bo jakiś gość stał na ulicy, gadał przez telefon, a jego pies - duży, kudłaty, w typie owczarka niemieckiego - biegał luzem i córka się bała, czy nie będzie problemów. Pan na kolejne prośby o wzięcie psa na smycz nie reagował, aż w końcu powiedział mojej córce (piętnastolatce!) żeby "nie zachowywała się jak c*pa, a jak się boi psów, to niech sama z psem nie chodzi". Jak to od córki usłyszałem wyszedłem wyjaśnić panu, jak zachowuje się c*pa, ale na (jego) szczęście już go nie było.

"Ale on nie gryzie". A że skoczy, że przewróci na przykład małe dziecko, że akurat przypadkiem trafi na psa, którego nie polubi - albo który jego nie polubi - i będzie awantura... Co tam.

Dla mnie sprawa jest prosta: przepisy mówią, że w przestrzeni publicznej pies ma być na smyczy. A jeśli masz w nosie przepisy, puszczasz go luzem - to musisz mieć GWARANCJĘ, że zawróci i przyjdzie do ciebie na pierwsze zawołanie.

Psy właściciele smycz