Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

janhalb

Zamieszcza historie od: 4 lutego 2011 - 17:48
Ostatnio: 22 marca 2024 - 18:44
  • Historii na głównej: 69 z 77
  • Punktów za historie: 22858
  • Komentarzy: 1223
  • Punktów za komentarze: 9644
 

#9007

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Sporo ostatnio przygód z PKP - dorzucę więc swoje pięć groszy. Było to ponad 15 lat temu. Wracałem pociągiem z Zakopanego do Warszawy. Czasy studenckie, na ekspres nie było mnie stać - jechałem więc słynną "rzeźnią pospieszną", której pokonanie tej trasy zajmowało 9 nocnych godzin...

Pech chciał, że kiedy już szedłem na dworzec w Zakopanem - ubrany tylko w lekką koszulę, z plecakiem na plecach... - lunął deszcz. Deszcz - jak to w górach wczesną jesienią: nagły, mocny, ale dość krótki, tak że nawet nie zdążyłem wyjąć z plecaka kurtki przeciwdeszczowej. Kiedy doszedłem na dworzec już nie padało - ale ja byłem kompletnie przemoczony.

Była połowa września, pociąg był niemal pusty - szybko znalazłem wolny przedział, zadekowałem się w nim. Zmieniłem koszulę na suchą - ale niestety drugich spodni nie miałem (podarły się dwa dni wcześniej gdzieś na Zawracie...). Zostałem więc w mokrych... i - jak się łatwo domyśleć - kiedy zapadła noc i spadła temperatura, zaczęło mi się robić zimno.

Kiedy koło 22:00 (czyli po 2 godzinach jazdy) w przedziale pojawiła się pani konduktor (K), wywiązał się między nami następujący, jakże typowy dla PKP dialog.

(Ja): Czy mogłaby pani włączyć ogrzewanie w wagonie?
(K): Nie, nie mogę.
(Ja, zdziwiony): - Ale dlaczego? Przecież jest naprawdę zimno...

Czekałem na klasyczne wyjaśnienie typu "zepsuło się", ale usłyszałem coś zupełnie innego:

(K): Nie mogę, bo sezon grzewczy się jeszcze nie zaczął.
(Ja, naiwnie sądząc że życiem codziennym powinna rządzić logika): Proszę pani, myślałem że ogrzewanie włącza się nie wtedy kiedy jest "sezon grzewczy", tylko wtedy kiedy jest zimno...
(K, z wyraźnym oburzeniem): No co pan? Sezon grzewczy trwa od 1. października do 31. marca. I wtedy grzejemy. A we wrześniu nie. (Nota bene - do tego magicznego 1. października zostało wtedy raptem kilka dni).
(Ja, pół żartem): To znaczy, że jak w połowie marca zrobi się 20 stopni, bo przecież tak bywa, to i tak będzie pani włączać ogrzewanie?
(K, zgorszona moją ignorancją): Ależ OCZYWIŚCIE, że tak! Bo to będzie jeszcze sezon grzewczy!

Po czy przedziurkowała mi bilet i poszła. Marzłem do rana...

A "post scriptum" tej historii przeżyłem niecałe pół roku później, kiedy pod koniec marca jechałem z Warszawy do Zakopanego. Za oknem była wiosna, temperatura nawet w nocy nie spadała poniżej 10 stopni, ale był "sezon grzewczy", więc grzejniki w przedziałach były GORĄCE.

PKP

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 466 (554)

#8408

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kilka dodanych ostatni opowieści taksówkowych przypomniało mi spotkanie z piekielnym taksówkarzem...

Bodaj rok po ślubie (nie mieliśmy jeszcze dzieci) Wracaliśmy z żoną z wakacyjnej wyprawy z Francji. Tanie linie lotnicze jeszcze nie funkcjonowały, więc z Paryża jechaliśmy autobusem. Podróż trwała mniej więcej 20 godzin...

Późnym popołudniem, nieco wymęczeni, wysiedliśmy wreszcie w Warszawie, na Dworcu Zachodnim PKS. Mieszkaliśmy wtedy na Służewcu, z Dworca Zachodniego to był "rzut beretem", był nawet bezpośredni autobus... Ale okazało się, że autobus właśnie odjechał, następny miał być za 40 minut (linia w ogóle kursowała dość rzadko, w dodatku była niedziela...). Byliśmy zmęczeni, nie chciało nam się czekać - poszliśmy na postój taksówek.

Na postoju stały bodaj ze trzy taksówki - wszystkie "zwykłe", czyli nie z korporacji. Wsiedliśmy do pierwszej, pan grzecznie pomógł nam zapakować bagaże, po czym - kiedy już wsiadaliśmy - zapytał gdzie jedziemy. Po usłyszeniu że na ulicę X oznajmił:

- To wyjdzie jakieś 50 złotych.

Że co proszę?! Rzadko jeździłem taksówkami, ale zdarzało się, więc doskonale wiedziałem, że nawet przy niedzielnej taryfie za taką trasę nie mieliśmy wtedy prawa zapłacić więcej niż 30 zł (a raczej 20 - 25). Zwłaszcza, że nalepka z ceną za kilometr na szybie taksówki wcale nie należała do najwyższych w mieście. Nie chcą się kłócić, powiedziałem tylko (grzecznie i uprzejmie):

- Wie pan, ile wyjdzie na taksometrze, tyle zapłacimy.

- Ale taksometr mam zepsuty - oznajmił pan radośnie.

Tu mnie już szlag trafił. – Jeśli pan ma zepsuty taksometr, to jakim prawem zabiera pan pasażerów?! Przecież wie pan równie dobrze jak ja, że stąd na ulicę X to NA PEWNO nie będzie 50 zł...

- Jak się nie podoba, to proszę wysiadać - warknął kierowca. I miał pecha, bo my rzeczywiście wysiedliśmy. I jeszcze musiał nam bagaże z kufra wyciągać...

A ja poszedłem do automatu telefonicznego (komórki wtedy jeszcze nie miałem...) i zadzwoniłem do jednej z korporacji taksówkowych. Taksówka z logo korporacji była pod dworcem w ciągu 5 minut. Wsiedliśmy, pomachaliśmy jeszcze wściekłemu oszustowi - i pojechaliśmy do domu.

Kosztowało nas to niecałe 25 złotych...

taxi

Skomentuj (7) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 607 (665)

#8354

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jestem tłumaczem - nie takim od umów i dokumentów, tylko takim od książek :-)
Jestem freelancerem, pracuje w domu, współpracuję na stałe z dwoma wydawnictwami i okazjonalnie jeszcze z trzema innymi.

Zwróciło się do mnie kiedyś wydawnictwo X. Nazwy nie podam :-) - ale wydawnictwo szacowne, z "marką", wydające głównie książki naukowe i podręczniki akademickie. Temat książki średnio mi pasował, ale że akurat miałem "przestój", to pomyślałem że wezmę - zawsze to jakieś pieniądze, a poza tym w razie czego można sobie zawsze w CV wpisać "tłumaczenia dla wydawnictwa X" - i od razu każdy potencjalny klient / pracodawca inaczej na człowieka patrzy...

Niestety, to był błąd. Książka okazała się potwornie nudna, źle napisana, pełna błędów rzeczowych. Redakcja żądała ode mnie różnych idiotycznych (naprawdę idiotycznych!) przeróbek. Pieniądze były niewielkie, w umowie - płatność w ciągu 40 dni (!), i to nie od oddania tłumaczenia, ale od jego zatwierdzenia (co im zajęło kolejne trzy tygodnie...). Zresztą i tak się z tą płatnością spóźnili...

Wymieniać mógłbym długo - ale najlepsze miało miejsce na końcu. Oddałem już cały tekst, ze wszystkimi idiotycznymi zmianami etc. Po kilku dniach dzwoni do mnie jakaś pani redaktor z wydawnictwa X, która opracowywała książkę - i tłumaczy mi, że prześle mi kurierem wydruk (! - jak za króla Ćwieczka - po co papier marnować i płacić za kuriera, jak można przysłać pliki w .pdf?) całej książki po wstępnym złamaniu, żebym przejrzał i powiedział, czy jako tłumacz akceptuję wszystkie wprowadzone zmiany (redakcja zawsze coś poprawia, skraca, przesuwa...). OK., w zasadzie nie muszę tego robić - ale w naiwnym odruchu uznałem, że to objaw szacunku do tłumacza, który ma prawo sprawdzić, co zrobili z tłumaczeniem, pod którym - bądź co bądź - pospisuje się własnym nazwiskiem.

Ale pani redaktor już prawie się rozłączając mówi, że przyśle mi DWA egzemplarze. – Ten drugi to po to, żeby pan mógł opracować indeks.

SŁUCHAM?!

Mocno zdziwiony pytam panią, czy jest pewna, że to ja mam opracowywać indeks. Dla niewtajemniczonych: opracowanie indeksu rzeczowego w naukowej książce do TYPOWA praca redakcyjna, nie mająca nic wspólnego z zadaniami tłumacza, a przy tym zajmująca (w zależności od grubości książki) od dwóch-trzech dni do tygodnia i dłużej.

Ale pani twardo że tak, mam to zrobić. Sięgnąłem po umowę i (wciąż ze słuchawką przy uchu) zacząłem ją czytać, choć i bez tego byłem pewien, że mam rację. Zacytowałem pani redaktor odpowiednie fragmenty umowy, z których jednoznacznie wynikało, co należy do moich obowiązków. I zasugerowałem (nieco złośliwym tonem), że oczywiście mogę ten indeks zrobić, jeśli wydawnictwo podpisze ze mną stosowną umowę i zapłaci mi za to odpowiednią sumę.

Pani szybko powiedziała, że "w takim razie to ona jeszcze sprawdzi" - i rozłączyła się.

Następnego dnia kurier przywiózł mi - rzecz prosta - JEDEN wydruk, a o indeksie nikt więcej mi nic nie mówił.

Mówiąc wprost: pani redaktor myślała, że znalazła jelenia który za darmo odwali ZA NIĄ cztery czy pięć dni roboty... Bo, jak się domyślacie, zrobienie tego indeksu (co później przez znajomego sprawdziłem) należało oczywiście do jej obowiązków.

Potem tylko moja żona śmiała się ze mnie, kiedy na drzwiach pokoju w którym pracuję wywiesiłem tabliczkę z logo wydawnictwa X i napisem: "Tych klientów nie obsługujemy".

Skomentuj (20) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 574 (678)

#8011

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Wiele late temu... To ja byłem "piekielnym klientem", choć nie do końca z mojej winy...

Londyn, indyjski kawiarenko-sklepik z kilkoma stolikami, gdzieś na Camden bodaj. Siedzimy sobie z dziewczyną (dziś już od 12 lat żoną) i z kumplem. Podchodzi właściciel i kelner w jednej osobie, Hindus rzecz prosta. Pyta co chcemy do picia - ja zamawiam kawę, kumpel jakąś colę, moja towarzyszka się zastanawia (za kawą nie przepada). Uprzejmy Hindus proponuje zatem znakomity napój - a mówi angielszczyzną poprawną, ale wymowę ma... Łomattko. Rozumiemy tyle, że może podać coś, co się nazywa (cytuję fonetycznie) "kapatii".

Co to jest "kapatii", na brodę Nelosna?! Jakiś indyjski specjał? Mówię, że nie bardzo wiemy i proszę, żeby wyjaśnił. Hindus robi wielkie zdziwione oczy i minę pod tytułem "Jak można tego nie wiedzieć?".

Przez dłuższą chwilę usiłujemy się o tym tajemniczym napoju czegoś dowiedzieć - ale okazuje się to niełatwe, bo właściciel jest ewidentnie przekonany, że robimy sobie z niego jaja. Irytuje się coraz bardziej (muszę, po prostu muszę zapisać to fonetycznie):
- Ju mast noł, łot is kapatii! Evry łan nołs what is kapatii! Evry łan drinks a kapatii!!!

Sytuacja robi się niezręczna. Żeby jej nie zaogniać, zgadamy się na "kapatii", zakładając że jak będzie niedobra, to najwyżej się ją zostawi i tyle.

Nieco udobruchany, ale wciąż zirytowany Hindus znika na kilka minut, wraca, przynosi kawę (dla mnie), colę (dla kumpla), a przed moją towarzyszką stawia...

...A CUP OF TEA, oczywiście.

Śmialiśmy się tak, że prawie się nie udusili. Hindus śmiał się razem z nami, choć chyba nie do końca był przekonany, że wie z czego...

Skomentuj (17) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 697 (861)
zarchiwizowany

#7836

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Mój kumpel razem z żoną poszedł do "Smyka" (Warszawa) kupić prezent urodzinowy dla córki. Chodzili po piętrze z zabawkami, aż się na chwilę rozdzielili: żona poszła w jedną stronę, on w drugą (żona oglądała domki dla lalek, on - klocki LEGO :-)

Nagle zorientował się, że nigdzie jej nie widzi - więc stanął między półkami, wyciągnął szyję (jest dosyć wysoki) i zaczął się rozglądać.

W tym momencie podeszła do niego - rzecz prosta - panna z obsługi, bo myślała że szuka jakiegoś konkretnego towaru. Dziewczę młode, plakietka z napisem "praktykantka" i nieśmiertelny tekst "Czy mogę panu w czymś pomóc?"

Na co mój kolega odparł - absolutnie zgodnie z prawdą:

- Wie pani, szukam żony...

I pewnie nic by z tego nie wynikło, gdyby nie to że kiedy "usłyszał" co właśnie powiedział, lekko się zmieszał i zaczął się tłumaczyć:

- To znaczy nie, wie pani, ja MAM żonę, tylko właśnie jej szukam...

Żona kolegi opowiadała mi potem, że znalazła go czerwonego jak burak w towarzystwie duszącej się ze śmiechu dziewczyny z obsługi...

Skomentuj (1) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 99 (289)

#7713

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Byłem kiedyś dziennikarzem w dziale miejskim Pewnej Dużej Gazety. Wśród wielu pisanych tekstów o bardzo różnych sprawach był także dział "Interwencje" - czytelnicy zgłaszali różne problemy z urzędami, firmami, sklepami etc., a myśmy sprawę opisywali próbując im pomóc przez jej nagłośnienie.

Zdarzyło mi się kiedyś opisywać historię pani, którą bardzo nieprzyjemnie potraktowała duża telewizja satelitarna X (nazwy sobie darujmy :-). Historia jakich wiele: źle naliczony abonament, wezwania do zapłaty mimo, że pani już dawno nie była ich klientką, straszenie komornikiem etc. Opisałem całą historię dokładnie, niestety nie udało mi się uzyskać jakiejkolwiek odpowiedzi od firmy X (pani rzecznik prasowa dość dokładnie olała moje pytania mailem, a telefonu nie odbierała). Napisałem to w tekście. Tekst się ukazał.

Gazeta jest w kiosku rano. Przychodzę do pracy koło 12:00 (taka specyfika pracy w gazecie codziennej...), a kolega mówi mi że jakaś wściekła baba (to cytat) wydzwania do mnie od ósmej rano. Po chwili dzwoni znowu. Kto? Pani rzecznik prasowa firmy X. I awanturuje się w słuchawkę, że co to znaczy, że jakim prawem, że szargam dobre imię firmy, że... i tak dalej.

Jak już skończyła krzyczeć, usiłowałem się od niej dowiedzieć do czego konkretnie ma "zarzuty". Czy coś przekręciłem, popełniłem błąd, dałem jakieś nieprawdziwe informacje? (To się zdarza, niestety - wtedy trzeba grzecznie sprostować i przeprosić). Ale pani dalej się drze i awanturuje, po czym rzuca tekst, który mnie po prostu zatkał:

- Jak pan może źle pisać o firmie X, skoro firma X i firma Y (czyli wydawca gazety w której pracowałem) prowadzą wspólne interesy!

Przez dłuższą chwilę usiłowałem grzecznie wytłumaczyć tej pani, gdzie (i jak głęboko) mam kwestie interesów i zależności finansowych firm X i Y, dodając że jako rzecznik prasowy powinna wiedzieć, na czym polega niezależność dziennikarska. Ale pani podniosła wrzask, że na w takim razie porozmawia z moim szefem!

Ależ proszę bardzo: dałem jej telefon do naczelnego działu miejskiego - i szybko podbiegłem do jego biurka, żeby go ostrzec. Po chwili pani zadzwoniła...

Miała pecha - naczelny powiedział jej mniej więcej to samo co ja, tylko w dużo ostrzejszych słowach, a na koniec poradził, żeby - jeśli uważa że coś jest nie tak - podała gazetę do sądu.

Później, przypadkiem, dowiedziałem się, że kiedy ja próbowałem dodzwonić się do pani rzecznik, żeby zapytać ją o stanowisko firmy w tej sprawie, ona (w godzinach pracy) była na prywatnej wycieczce. I jak się ukazał artykuł, jej szefostwo zrobiło jej Jesień Średniowiecza, że sprawy nie dopilnowała (bo w tekście stało, że "mimo licznych prób nikt z firmy X nie chciał się z nami skontaktować i wyjaśnić sprawy). Czyli pani rzecznik robiąc mi awanturę i grożąc konsekwencjami próbowała po prostu ratować własny tyłek...

Skomentuj (10) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 717 (809)

#7696

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Robiłem zakupy w supermarkecie. Mamy trójkę dzieci, w tym najmłodsze jeszcze "pieluszkowe", a "poważne" zakupy robię raz w tygodniu - więc siłą rzeczy są to DUŻE zakupy. Nie lubię stać w długich kolejkach, a że sam blokują kasę na dłuższą chwilę, staram się odwiedzać lokalny supermarket w takich godzinach, kiedy nie ma w nim tłumów - zwykle przed południem (pracuję w domu, więc nie jestem ograniczony "siedzeniem w pracy".

No i stoję sobie przy "taśmociągu", wykładając kolejne produkty. Sporo tego było, po poza "zwykłymi" tygodniowymi zakupami spożywczymi musiałem akurat kupić dużą paczkę pieluch i żarcie dla psa (worek 15 kilo...).
Pani kasjerka - spokojna, uśmiechnięta, kulturalna... - kasuje kolejne pozycje sprawnie, ale cała operacja siłą rzeczy trwa.

Za mną w kolejce - małżeństwo w średnim wieku bez przerwy komentuje, nawet nie próbując przyciszyć głosu (cytuję stosunkowo wiernie): "Patrz, ile to nakupił! O,jeszcze kawę, tę najdroższą! I kto to wszystko zeżre? Po cholerę mu tyle żarcia? Bo tylko kupować i kupować, taka jest dzisiejsza młodzież (MŁODZIEŻ??? Mam 41 lat, a ci państwo byli pewnie po pięćdziesiątce...). Ludzie w kolejce stoją, a ten tyle kupuje, że pół godziny to trwa! Cholery na takich nie ma" - i tak dalej, i tak dalej.

Jak głosi przysłowie: "nie dyskutuj z idiotą, bo sprowadzi cię na swój poziom i pokona doświadczeniem" - więc udaję że nie słyszę i spokojnie wykładam dalej. Ale państwo wyraźnie mają ochotę na pyskówkę:

"O, i jeszcze ta kawa, ta najdroższa... (zaraz, czy ja mam deja vu, czy o kawie już mówili przed chwilą?..) A w dodatku TA KROWA TAK WOLNO KASUJE".

Tu niestety moja tolerancja się skończyła - zwłaszcza, że zobaczyłem że kasjerka aż się skrzywiła. Odwróciłem się i najbardziej zjadliwym tonem na jaki było mnie stać powiedziałem:

- Proszę państwa, robię duże zakupy bo mam dużą rodzinę, a przy tym pracuję, więc w przeciwieństwie do was nie mam czasu codziennie przychodzić po trzy plasterki szynki. Co kupuję i za ile to moja sprawa, a nie wasza. A jeśli jeszcze raz usłyszę, że obrażacie panią w kasie, to wezwę policję i narobię wam takiej poruty, że wam bokiem wyjdzie.

Pan umilkł jak niepyszny - ale jego żona była bardziej "do przodu". Zaczęła się na mnie wydzierać, informując mnie że "mnie zniszczy" i używając klasycznych zwrotów z gatunku "pan nie wie, kim ja jestem!".

- Nie wiem i niespecjalnie mnie to interesuje - odpowiedziałem. - Ale zaraz się wkurzę i wtedy pani się dowie kim JA jestem!

Oczywiście - nikim specjalnym nie jestem, ale wiem z doświadczenia, że ludzie rzucający takie teksty to zwykle mali tchórze i potraktowani własną bronią natychmiast się wycofują. I rzeczywiście - pani natychmiast zrobiła się malutka i umilkła.

A najśmieszniejsze, że po wszystkich uwagach na temat mojej "najdroższej kawy" pani wyłożyła na taśmę... najdroższą (chyba) whisky jaka była w sklepie. Za samą tę butelkę zapłaciła prawie tyle, co ja za całe tygodniowe zakupy.

Pozdrawiam panią kasjerkę z Carrefoura - życzę jej, żeby żadne głupie chamidło więcej jej nie obrażało i podziwiam jej spokój i zimną krew.

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 931 (1021)