Ostatnia wywiadówka...

Mamusia-kwoka zgłasza, że jej dziecko jest po wizycie w Poradni i tamże panie, po specjalistycznym badaniu, orzekły zaległości w wiadomościach (nieutrwalone zasady ortografii i gramatyki).

Uczeń to taki mały leniuszek. Jego plusem jest fakt wykorzystywania każdej, niekoniecznie wolnej chwili poza lekcjami na sport (komputer, niestety, byłby najgorszą opcją).

Problem w jego przypadku polega na tym, że trzeba utrwalać i wkuwać zasady. Nauczyciel może wytłumaczyć, tak jak np. tabliczkę mnożenia, ale wkuć trzeba. Utrwalać też trzeba. No nie da się inaczej.

Mamusia twierdzi, że to wina nauczyciela. Ona nawet JEST GOTOWA KUPIĆ zeszyt. Żeby nauczyciel miał gdzie z nim ćwiczyć.

Tylko, że co to da? Sam uczeń musiałby chcieć pisać dyktanda. Nie tylko w szkole. W domu też. Wkuwać zasady. Mamusia jednak uparcie, że ona TYLKO kupi zeszyt.

Jakoś nie dotarła do mamusi informacja polonisty, że jej syn od początku roku został zaproszony na dodatkowe zajęcia wyrównawcze i na nich się nie pojawia. Wszak to zajęcia nieobowiązkowe. W jaki sposób nauczyciel ma coś z uczniem ćwiczyć? Przyjechać do niego do domu? Nie wolno.

Po co ten zeszyt, jeśli uczeń nie chce w nim pisać, zaś mamusia przypilnować w domu przez pół godziny? I przede wszystkim chłopak nie ma zamiaru uczestniczyć w zajęciach dodatkowych?

szkoła

Coś z mojego podwórka, czyli potyczki z uczniem...

Uczę plastyki - taki lekki i przyjemny przedmiot. Mam własny system oceniania, który kładzie nacisk na prace praktyczne uczniów jako podstawę oceny. Prawie dwie dekady zbierania doświadczeń pedagogicznych nauczyło mnie, że należy określić krótki termin składania gotowych prac (naprawdę nie pamiętam po 4 miesiącach co uczeń oddał lub nie we wrześniu) i przechowywać je do końca roku szkolnego w swojej szafce (a, bo pani, ja na pewno oddałem).

Kilka lat temu przychodzi do mnie gimnazjalista. Chce mieć wyższą ocenę na koniec roku.
Uczeń plastycznie dobry, ale nie uzdolniony. Typowy rzemieślnik, bez błysku.
Ocena to dobry, tak wynika z cząstkowych. Moglibyśmy się dogadać na piątkę - jakiś bardzo szybko opracowany referat plus dwie dodatkowe prace plastyczne.

Ale nie! On nie ma czasu, bo trzeba papiery do średniej zawieźć, a i przecież klasyfikacja już za dwa dni.
A tak w zasadzie to on nie chce piątki tylko celujący!

O oceno ty moja wybitna, że jak?!?
Zero udziałów w konkursach plastycznych, nawet na etapie szkolnym.
Zero udziału w przygotowaniu dekoracji, gazetek, kroniki... ogólnie zero czegokolwiek dodatkowego.

I jak dla mnie, najgorszy dla sympatyka celujących, lekceważący stosunek do przedmiotu przejawiający się jedynkami za prace plastyczne.

Tutaj muszę uzupełnić, że NIGDY nie postawię jedynki za przyniesioną w terminie pracę plastyczną (chyba, że złapię na oszustwie i podkładaniu czyjejś pracy za swoją). Nieważne w jakim jest stanie, najwyżej będzie dwója.

A mój delikwent ma ponad połowę jedynek, czyli tyle nieoddanych prac.

Ma szczęście, że chcę mu podnieść na pięć, po uprzednim jednak zapracowaniu na to.

Uczeń rzucił jednak argumentem nie do podważenia o takiej sile, że mnie rzuciło na kolana ze śmiechu ;)

Pani musi mu postawić celujący, bo on idzie do renomowanego liceum plastycznego w mieście wojewódzkim i przez panią to on będzie miał mniej punktów za świadectwo. I tak w ogóle to tam przyjmują tylko z szóstkami z plastyki!

Wredna s**a byłam, nie podniosłam. Wstydu mi przynajmniej nie przyniósł.

PS. Przeze mnie ;) wybrał liceum z profilem artystycznym w miasteczku powiatowym; po roku szkoła z niego zrezygnowała.

gimnazjum

http://piekielni.pl/28266 przypomniała mi troszkę podobną sytuację, tyle, że rozegrała się pomiędzy dorosłymi.

Do pokoju nauczycielskiego wpadła "burza z piorunami". Przyznam, że jak już zdążyłam poznać mojego kolegę - oazę życzliwości, ostoję pomocy koleżeńskiej i fundament pozytywnego nastawienia do świata (a w szczególności do homo sapiens), to w tym momencie zwątpiłam w swoją ocenę.

Był... no po prostu to była furia. Powód? Dwie nasze wspólne koleżanki i ich "kradzież" własności intelektualnej, jakbyśmy to tak nowocześnie ujęli.

Kolega był pasjonatem historii lokalnej, a bardziej tradycji, zwyczajów i obrzędów. Osobiście dreptał po domach, szukał lokalnych Matuzalemów, spisywał, dokumentował, przebijał się przez stosy jęków i żali babć i dziadków na synowe, zięciów, "dochtorów", łamanie w kościach i "aaa... panie kiedyś to inaczy bywało".

Zebrał grupkę uczniów, ich też zachęcił do szukania i opisywania, potem zaplanował inscenizację jednego z zanikających, bardzo nietypowych obyczajów (bardziej zawodu) połączoną z gawędami wiekowych lokalesów, ogniskiem i takimi innymi atrakcjami. Wymagało to od niego mnóstwa czasu, energii, ogarnięcia logistycznego, zaangażowania lokalnej społeczności (tutaj akurat oporu nie napotkał, bo zabytkowi staruszkowie dopisali wręcz koncertowo i nad wyraz żwawo), rodziców i dzieci.

Mniej więcej pół roku później zgłosiły się do niego owe koleżanki. Urząd wojewody ogłosił konkurs o tematyce związanej z lokalną społecznością, jej historią, itp.
Kobiety wymyśliły, że zgłoszą do konkursu pomysł tegoż kolegi. On miał udostępnić zebrane materiały i całą dokumentację pisaną i fotografowaną, one- opracować to pod względem stylistyczno-rzeczowo-ortograficzno-składniowo-merytorycznym, czyli w skrócie, wg wymagań konkursowych.

Kolega przystał na pomysł chętnie (patrz: drugi akapit).
Miał być umieszczony pod spodem jako współautor opracowania ("papiórów" nie znosił wręcz organicznie) i był tym faktem zachwycony. Właśnie kończył kolejny stopień stażu i taka gratka w postaci:
"po pierwsze primo"- pracy na rzecz lokalnej społeczności;
"po drugie primo"- angażowania i inspirowania uczniów do działań dodatkowych;
"po trzecie primo"- współpracy koleżeńskiej;
"po czwarte primo"- publikacji własnych opracowań;
"po piąte primo"- ewentualnie zdobycia nagrody choćby na etapie powiatowym;
byłaby miłym kwiatuszkiem w jego dossier i z pewnością wywołałaby uśmiech aprobaty na szacownym obliczu grona komisji egzaminacyjnej.

Praca poszła i słuch o niej zaginął. Kolega zajęty swoim kończącym się awansem nie dopytywał o jej losy wychodząc z założenia, że najwidoczniej przepadła w morzu konkurencji.

Przypadek sprawił, że jeden z rodziców zaangażowanych w projekt, przeczytał w wojewódzkim tygodniku listę nagrodzonych w owym wojewódzkim konkursie prac oraz listę szkół i zaangażowanych w to nauczycieli.
Porozmawiał o tym fakcie z moim kolegą a ten, mocno zaskoczony, zaczął drążyć.

Okazało się, że praca wygrała etap gminny i powiatowy, zaś w wojewódzkim, czyli w finale, zajęła drugie miejsce. Tyle, że wśród nazwisk nie było nawet inicjałów kolegi.

Rozpętała się kosmiczna awantura, której byłam świadkiem. Koleżanki szły w zaparte, że one nazwisko podały ale najwidoczniej na którymś etapie ktoś pominął.

Kolega nie podarował, bo włożył w ten projekt mnóstwo czasu i nieco finansów, a najbardziej zależało mu na dołączeniu tego do swojej teczki awansu, skoro aż tak wysoko praca się uplasowała.

Zadzwonił do miejscowego domu kultury z awanturą i od razu wykrył sprawcę błędu. Pani odpowiedzialna za ten etap konkursu wyraźnie potwierdziła, iż miała podane tylko nazwiska owych koleżanek. Na pewno nie było tam jego danych. Pani bardzo dobrze znała i owe koleżanki, i autora pracy. Nie mogła się pomylić.

Nie pomogło "chodzenie w zaparte" przez koleżanki, bo powinny od razu wyjaśnić ewentualną pomyłkę pani z lokalnej instytucji, gdyż doskonale wiedziały, że wygrały etap powiatowy, a następnie pojechały po nagrodę (dyplom dla nich i nagrody dla uczniów biorących udział w projekcie) do stolicy województwa.
Po prostu świadomie podały siebie jako jedynych autorów.

Kolega sprawę zgłosił do organizatora, został dopisany jako współautor.

praca

Z góry zaznaczam, że moim celem nie jest odstraszanie od pomocy potrzebującym, ale czasem prawda może być inna niż nam się wydaje.

Mieszkam 26 km od 15-tysięcznego miasta powiatowego. Jeszcze kilka lat temu w mojej miejscowości mieszkała z synem prawie 80-letnia kobieta. Syn pracował, a ona pobierała emeryturę.
Sytuacja przydarzyła się we wspomnianym mieście.
W jednym z bloków mieszkała kobieta w średnim wieku, pochodząca z mojej miejscowości. Po usłyszeniu dzwonka otworzyła drzwi i w progu ujrzała znaną jej bardzo dobrze staruszkę, która mocno zaskoczona zrobiła w tył zwrot.

Cóż, zdarza się, może babcia pomyliła bloki.
Nie zwróciłaby na to żadnej uwagi, gdyby nie wieczorne Polaków rozmowy na ławeczce pod blokiem.
Jedna z sąsiadek zapytała, czy była u niej starsza, bardzo biedna kobieta. Od słowa do słowa, po ustaleniu godziny wizyty, szczegółów wyglądu, ową biedną staruszką okazała się być ta znajoma.

Według sąsiadki, kobiecina w swojej opowieści pochowała męża (jedyna prawda) i dzieci (bzdura). Mieszkała sama (bzdura), nie miała żadnych środków utrzymania (bzdura), sąsiedzi pomóc nie chcieli (no, to akurat była prawda, bo nikt nie miał prawa wejść na jej podwórko), jest głodna (bzdura), itp. Prosiła tylko o jakiś chleb, może słoik ogórków, kapustę, stary sweter.
Myślę, że w tej sytuacji wiele osób postąpiłoby identycznie z pełnym przekonaniem o prawdziwości historii. Ktoś babcię nakarmił, załadował jej kanapki. Któraś z sąsiadek dała jakieś ziemniaki, wędlinę, ubrania. Ktoś jakieś pieniądze. I tak babcia chodziła od mieszkania do mieszkania, aż trafiła na znajomą i zwiała. Po usłyszeniu prawdy sąsiadom odechciało się pomagać.

Od razu wyjaśniam, babcia nie była chora psychicznie (niestety, bo łatwiej byłoby takiego człowieka zrozumieć).

Syn nie był pijakiem, a pieniądze oddawał mamusi.
I nie, nie wyrzucała otrzymanych rzeczy i produktów do kosza. Ona wszystko zabierała ze sobą do domu. Ładowała do siatek, wieszała na kierownicy roweru i PEDAŁOWAŁA 26 km do domu. Pedałowała, bo bilet na autobus kosztuje, a żaden kierowca nie chciał jej wieźć za darmo.
To była typowa kutwa, sknera inaczej mówiąc, która zbierała pieniądze dla samego ich posiadania (coś jak postać wujka Sknerusa z kreskówki Disneya). Takimi żebrami nie dość, że się najadła za darmo, to jeszcze dostała ubrania, produkty spożywcze (nikt, nigdy nie widział u niej nawet kawałka zagonka marchewki czy kapusty) i pieniądze. I nie wydała ani grosza, no może poza okresowymi naprawami roweru, ale bez tego nie dało się dotrzeć tak daleko. Tak na marginesie, do pobliskiego miasteczka (8 km) babcia chodziła pieszo, obładowana wyżebranymi na targowisku siatami też tak wracała.

Jakie było jej największe nieszczęście? Konieczność wydania pieniędzy. Myślała, że jak inkasenta do domu nie wpuści, to za prąd nie będzie musiała płacić. Wystarczył wysięgnik z elektrykami pod słupem energetycznym, by babcia otworzyła bramę i drzwi domu.
Historia brzmi trochę jak s-f, ale taka babcia naprawdę żyła, miałam okazję ją poznać i widzieć w akcji.

babcia żebraczka

O tym jak w białych rękawiczkach i "legalnie" można obłowić się unijną kasą, a my się dziwimy, że np kilometr autostrady kosztuje 2 mld euro, buduje się 5 lat i rozwala po 1 miesiącu.

Szkoły w gminie w której pracuję przystąpiły do projektu opartego na funduszach unijnych, a związanego z wyrównywaniem szans. Rzecz z założenia świetna - bezpłatne zajęcia z angielskiego, matematyki, taneczne, teatralne, logopedyczne, doradztwo zawodowe dla gimnazjów i masę innych. Do tego góra bezpłatnych pomocy, od podręczników, klocków, kart pracy i wskaźników począwszy, poprzez kostiumy, rekwizyty, programy multimedialne, kamerę, nagłośnienie, płyty CD, itp., itd. aż do laptopa włącznie.
Wartość tych pomocy na szkołę to 80 tys. zł. Żyć nie umierać, nieprawdaż? Wiedzą to nauczyciele z małych szkół. Źrenice nam błysnęły, kolega przyrodnik oczyma wyobraźni przy pomocy dyrektora już wygospodarował pod szkołą kawałek terenu na rozmieszczenie m.in. stacji pogodowej, koleżanki zaczęły wojnę o to w której klasie zawiśnie tablica multimedialna, ja z konserwatorem zaczęłam snuć plany, w którym miejscu umocować haki do kurtyny i oświetlenia sceny oraz jak rozmieścić liny do umocowania wiszących mikrofonów. Dobrze, że nikt się z pracami przygotowawczymi nie wyrwał.

Projekt przez gminę został napisany i do jego realizacji została, w drodze przetargu, wyznaczona zewnętrzna firma.
Całość ruszyła z dwumiesięcznym opóźnieniem. Rzecz do nadrobienia, bo aż tak strasznie dużo godzin nie było.
A teraz clou tego projektu!

Stopniowo zaczęły do szkół napływać "pomoce". Jakość tych pomocy? Zdecydowana większość pochodziła ze sklepów typu "Absolutnie wszystko po 5,50!" made in China. Podam kilka przykładów.

Jak wygląda wskaźnik - chyba wszyscy wiedzą drewniany lub plastikowy pręt o grubości min. pół centymetra i długości średnio 1 metra. Co dostaliśmy? Obstawiam, że nikt nie zgadnie.
Patyk do szaszłyków tylko bez ostrego końca.

Stacja pogody - deszczomierz, wiatromierz, termometr, barometr - każda z tych pozycji to oddzielna budka na słupku do wkopania w ziemię na podwórku.
Kolega ujrzał coś co się nazywa "all-in-one" albo inaczej mówiąc 3 w 1, czyli wewnętrzną domową stację pogody: na kawałku drewna z haczykiem do zawieszenia na ścianie umieszczony termometr, barometr i zegarek.

Komplet kostiumów do zajęć z angielskiego. W skład wchodziły: biały czepek, biały fartuszek, czerwony fartuszek, pióropusz Indianina z wyleniałymi piórami, opaska z uszami zająca, kapelusz czarownicy i burozielony podkoszulek z naszytym z przodu kwadratem futrzanego materiału. Podkoszulek zdecydowanie na faceta o wymiarach 120 kg żywej wagi z tendencją do znacznego utycia.

Płyty z muzyką taneczną - foxtrot, quickstep, samba, salsa, cha cha i wszystkie walce F. Chopina. O ile maluchy z podstawówki czaczę zatańczą, to salsa i samba ze względu na swój charakter jest niewskazana, a foxtrot i quickstep - cóż poziom trudności tych tańców wykracza poza salony nawet przeciętnego liceum (proszę nie mylić z dziećmi ze szkół tańca, bo to nie to samo). A walce Chopina? Jeśli mnie pamięć i słuch nie myli, a jestem choreografem i muzykiem, to są utwory do słuchania, a nie tańczenia.

Ostatnia dostawa - szczerze, nie wiemy co to jest. Być może część kostiumów teatralnych. Ogólnie wygląda to jakby ktoś uciął pas elastycznego materiału o szerokości pół metra i długości 2 metrów i zszył końce. Ostatecznie może to być fragment togi rzymskiej, bo przypomina gigantyczny damski komin - taką wersję szalika. Tylko dlaczego niektóre z nich są podarte?
Czekamy na stroje i buty do tańca, kostiumy teatralne, kurtynę, oświetlenie i inne takie, i już się boimy.

A na koniec deserek. Ceny tychże pomocy. Dostaliśmy protokół z ich wykazem.
Komplet wspomnianych kostiumów do angielskiego - 419 zł (naszym skromnym zdaniem - cena zawyżona co najmniej 10-krotnie).
Kalkulatorki - 50 zł sztuka - w sklepie z chińszczyzną identyczne kosztują 7-9 zł.
Tablice interaktywne. Tutaj jakość, przydatność i wartość edukacyjna jest bez zarzutu. Wydawnictwo WSiP. Dwa lata temu sama sobie zakupiłam takie z muzyki, więc wiem o czym piszę. Kosztowało mnie to około 140 zł.
Zdaniem firmy jedna taka płyta kosztuje 1250 zł.
Książeczka ze scenariuszami przedstawień i płytą z muzyką - 120 zł. Akurat mamy w szkole już jedną z tego samego wydawnictwa i tej samej serii tylko inną część - kosztowała niecałe 30 zł.
Pacynki paluszkowe (wygląda to jak obcięty palec z rękawiczki z doszytymi np uszami kota, czapką kucharską, policyjną i wyszytą buźką) sztuk 30. Wartość jednej naszym zdaniem to max. 50 groszy. Zdaniem firmy - komplet 350 zł.

Reszty nie pamiętam, bo jest tego dużo ale i tak niemiecki piorun mnie trafił na miejscu. Gorzej, że to jeszcze nie całość. Ciekawe ile, zdaniem firmy realizującej projekt, kosztowało będzie nagłośnienie, oświetlenie, stroje taneczne, kamera, aparat, laptop itp.

Podsumowując. Firma zakupiła w większości chiński szajs lub rzeczy zalegające w magazynach za psie pieniądze, w kosztorysie podała ceny minimum czterokrotnie wyższe i różnicę wzięła do własnej kieszeni. Nikt niczego nie udowodni, bo na wszystko są rachunki. Ktoś z hurtowni dostał w łapę odsyp za zawyżenie faktury, pozbył się badziewia, które i tak poszłoby na wysypisko a nam część tych pomocy rozleci się po jednokrotnym użyciu. A są i takie, że od razu wyrzucimy na śmietnik.
Można się dorobić "legalnie"? Można. Szkoda, że kosztem i tak niedofinansowanych szkół z terenów wiejskich i małomiasteczkowych.

szkoła