Jestem obecnie na pierwszym roku studiów magisterskich. W związku z tym, że za rok obrona, w tym semestrze mieliśmy mieć zajęcia z jednym z profesorów, poświęcone rozmowom na temat naszych prac pisemnych. Nie był on naszym promotorem, po prostu miał nam tylko przekazać wytyczne i pomóc w wyborze tematu. Profesor jest może nie piekielny, ale mieliśmy ciekawe z nim historie.

1. Ludzie nie czytają książek! W tym mogłabym się po części zgodzić, ale wydaje mi się, że obecnie już ludzie sięgają po książki. Profesor uważał, że nikt nic nie czyta, księgarni w wielkich miastach nie ma (nawet empików), tak samo kin (jak mu powiedzieliśmy o Heliosie, Cinema City i Multikinie to był zdziwiony). Uważa, że inteligentni ludzie czytają publikacje naukowe. Nawet jak chcą się odprężyć, ponieważ zwykłe książki czytają tylko osoby, które nie chcą się rozwijać i nie są inteligentni.

2. Rozumiem, że nie można znać się na wszystkim. Profesor jednak uważa, że człowiek powinien orientować się we wszystkim, nie ważne czy to gry komputerowe czy filozofia. W czasie jednych konsultacji kolega rozmawiał z profesorem o swoim temacie. Mówił, że chce pisać o artystach digital painting (graficy, którzy za pomogą tabletu graficznego rysują na komputerach). Profesor kilka razy musiał dopytać się o nazwę a następnie stwierdził, że kolega może poczytać o Duchampie (artysta z początku XX wieku), ponieważ był jednym z przedstawicieli, co było oczywistą bujdą. Gdy zwróciliśmy mu uwagę, to stwierdził, że pomyliło mu się z innym zagadnieniem. Jakim? Nie powiedział.

3. Koleżanka zdecydowała, że będzie chciała pisać u profesora pracę pisemną. Chwalił się on już, że był promotorem tylu prac licencjackich i magisterskich. Koleżanka już miała obgadany temat, chciała już zgłaszać promotora w dziekanacie, a tu nagle zonk. Okazało się, że profesor nie może i nie mógł być promotorem pracy magisterskiej. Czemu? Ponieważ ma tylko tytuł magistra. Cóż, o tym zapomniał nam powiedzieć.

studia

Mój kierunek studiów jest tak specyficzny, że jeżeli ktoś nie zrozumiał profesora na zajęciach, albo chce pogłębić wiedzę, zawsze na dany temat może znaleźć poradniki w internecie. Często ludzie na roku z nich korzystają, bo głównie na uczelni pojawiają się podstawy.
Mam dodatkowo dwie koleżanki, powiedzmy, że A i B. A poradniki oglądała jeszcze przed początkiem studiów (a obecnie jesteśmy na magisterce). Zna się na tym co robi i bardzo dobrze jej to wychodzi. Nic dziwnego, że połowa roku pyta się jej o porady, czy rozwiązania problemów. Za to koleżanka B zawsze ma problemy. Nie takie, że nagle się jej wszystko czepia co złe, tylko sama wynajduje. Poprosiła o pomoc w pewnym projekcie koleżankę A. A podała stronę do poradnika, gdzie było wszystko wytłumaczone. B jednak uważała, że to za mało i, że musi przyjechać do A aby ta jej wszystko wytłumaczyła. W końcu A powiedziała, że ma za dużo rzeczy na głowie i nie da rady. B obraziła się na nią, bo przecież mogła powiedzieć na początku, że nie da rady jej pomóc. Obecnie rozpowiada wszystkim, że A porzuciła ją, z wielkim problemem kilka dni przed oddaniem projektów. Tak, wszystko się zdarzyło w sesję, a A zwyczajnie miała za dużo problemów ze swoimi projektami.

studia

Niedziela późne popołudnie, wybrałam się z chłopakiem na przejażdżkę rowerową do jednej z galerii handlowych. Zbliżaliśmy się do przejścia dla pieszych skonstruowanego tak, że gdy ludzie wejdą na chodnik, aby iść dalej muszą przejść przez przejście na ścieżce rowerowej. Chłopak jechał przede mną, trochę szybciej, ja zwolniłam, bo wiedziałam, że czasami ludzie nie patrzą na rowery i idą przed siebie. I tak się stało tym razem. Szła sobie trzyosobowa grupka facetów, na moje oko po czterdziestce. Rozchachani, prawdopodobnie jeszcze lekko podchmieleni. Doszli do ścieżki rowerowej, dwóch z nich się zatrzymało, mimo, że stali w takim kierunku, w którym prawdopodobnie mnie nie widzieli, a trzeci radośnie wszedł na ścieżkę. Wprost na mnie. Dobrze, że wolno jechałam, to zakończyło się jedynie uderzeniem w kierownicę mojego brzucha, gdy zeskakiwałam z roweru. Facet tylko się popatrzył, uśmiechnął, powiedział "Oj" i dalej przechodził przez ścieżkę. Tu już się trochę zdenerwowałam, nie na dodatek nieuważnie chodzi, to i jeszcze nie przeprasza. Powiedziałam, żeby uważał (dodając z przodu proszę pana), a on stwierdził, że to ja mam uważać. Czyli jak wyjdzie metr przed samochód na przejściu dla pieszych i zostanie potrącony to uważa, że to samochód ma uważać?

ścieżka rowerowa

Chłopakowi porwał się kabel do komórki w stylu mini usb. Potrzebował na już więc poszedł do sklepu z elektroniką i kupił nieformowy kabel, zastępczy na jakiś czas. Po tygodniu kabel znowu się porwał. Chłopak już nieco zdenerwowany, poszedł zgłosić reklamację. Miła pani w obsłudze klienta sprawdziła, kabel rzeczywiście nie ładował, przygotowała wszystkie dokumenty, aby mógł wymienić kabel, lub dostać zwrot. Chłopak po tym wyszedł ze sklepu, aby sprawdzić, czy w innych sklepach są lepszej jakości kable, jednak nic ciekawego nie znalazł. Wrócił do wcześniejszego sklepu z elektroniką, poszedł na dział z kablami i co tam zauważył? Swój kabel, który nie działał, powieszony w pudełku, aby koś go kupił. Skąd wiedział, że ten sam kabel oddawał? Pudełko było lekko rozerwane w charakterystyczny sposób.

sklepy

Chciałabym dzisiaj opisać oszukiwanie w grze Pokemon Go (tak, jeszcze ludzie w to grają i to dosyć tłumnie). Czym jest ta gra (dla osób, które ominęły wiadomości i inne informacje, których było pełno w wakacje)? Jest to gra na smartfony i tablety, w której ludzie mogą łapać stworki (pokemony) do swojej kolekcji, dzięki temu zdobywają wyższe poziomy. Dodatkowo stworki można ewoluować (w inną, silniejszą formę), powerupować (zwiększać ich siłę), a potem walczyć, lub wstawiać je na gymy (gymy, to miejsca treningowe dla pokemonów). Na jednym z pierwszych poziomów gry, gracze mogą zdecydować do jakiego zespołu dołączą, są do wyboru trzy- Valor, zespół czerwony, Mistic, zespół niebieski, oraz Instinct, zespół żółty. Gra polega w głównej mierze na przejmowaniu gymów (przykładowo gdy ja jestem w zespole niebieskim, mogę walczyć z pokemonami z gymu żółtego i czerwonego, dzięki czemu po wygranych walkach mogę wstawić swojego pokemona, a gym wtedy zmieni kolor na niebieski), lub na wstawianiu swoich pokemonów do gymów swojego zespołu, wtedy też trzeba walczyć z pokemonami, jednak zamiast obniżać (jak to było w trakcie walki z gymem innego koloru) nasza walka zwiększa punkty doświadczenia danego gyma. Po osiągnięciu przez gym danego poziomu można wstawić swojego pokemona. Liczba miejsc na gymach jest ograniczona- może na nim stać maksymalnie 10 pokemonów, a każdy gracz może wstawić jednego pokemona na dany gym. Ilość posiadanych gymów jest nieograniczona. Dzięki temu można codziennie odbierać wirtualne pieniądze, za które kupuje się ulepszenia do gry. Jak już zapewnie się domyślacie, do gry jest potrzebne połączenie internetowe (gra się także i z innymi graczami, mimo, że ich się nie widzi w trakcie swojej gry). Gra jednak nie odbywa się w wymyślonym przez twórców świecie, tylko w alternatywnej rzeczywistości. Na ekranie gry można zobaczyć mapkę z wyrysowanymi drogami i budynkami w okolicy, w której znajduje się dany gracz. Wszystko polega na tym samym co GPS- określa Twoją lokalizację, jednak w grze zamiast wyznaczonej drogi, aby dostać się z punktu A do punktu B, pojawiają się pokemony, gymy i pokestopy (znaczniki znajdujące się w ciekawych miejscach- rzeźbach, ważniejszych budynkach itd, z których dostaje się pokeballe, którymi można łapać pokemony). Więc, aby w ogóle grać, trzeba samemu poruszać się po okolicy, samochodem, rowerem, czy pieszo. Inaczej nie można kontrolować miejsca, w którym postać gracza się znajduje. Firma produkująca grę chciała, aby ludzie wyszli sprzed komputerów, do innych ludzi, aby mogli się poznać itd.

Więc jak można oszukiwać w tej grze? Ludzie wymyślili aplikacje na komórki i tablety, które zmieniają miejsce położenia według GPS. Przykładowo taki Staś z Pściny Mniejszej gdzieś w środkowej Polsce może ściągnąć aplikacje, włączyć ją i nagle pojawić się w Nowym Jorku. Może tam też łapać pokemony, pokestopy oraz podbijać gymy. Zwykle takie osoby siedzą z włączonymi mapkami (są dostępne w internecie mapki pokazujące gdzie pojawia się jaki pokemon na całym świecie) i zwyczajnie wysyłają swoją postać w miejsce gdzie występuje rzadki pokemon. Twórcy gry nic większego z tym nie robią, jedynie czasem można dostać soft bana, czyli brak możliwości łapania pokemonów, walki na gymie oraz zbierania pokestopów przez kilka do kilkunastu minut. Rozumiem, że wiele osób chce mieć jak najlepsze pokemony, aby być najlepszym, nie przeszkadza mi to, że ktoś oszukuje łapiąc pokemony na drugim końcu świata. Najgorzej jest jednak, gdy ktoś oszukuje przejmując gymy. Tak jak pisałam wcześniej, aby wstawić się na gym swojego teamu, przeba podbić jego doświadczenie w górę. Często, na wyższych poziomach danego gymu jest to dosyć długie. Przykładowo aby gym miał z 4 poziom, trzeba wbić 2 tysiące punktów doświadczenia, a aby gym miał 10 poziom, czyli maksymalny, trzeba wbić, aż 10 tysięcy punktów, gdzie jedna walka z jednym pokemonem daje zwykle około 500 punktów doświadczenia (przykładowo, jeżeli gym ma 3 poziom, są na nim 3 pokemony i pokonanie wszystkich 3 daje 1500 punktów doświadczenia dla gymu). Czasami można stać z 30-50 minut podbijając dany gym, a jak wiadomo, pogoda nie służy obecnie do takich gier na świeżym powietrzu. W osobach oszukujących w grze najgorsze jest ich podbijanie gymu. Przykładowo, znalazłam gym, niebieski, taki jak mój team, chcę wstawić się jako 10 na niego, więc muszę wbić około 9-10 tysięcy doświadczenia, do każdej walki przygotowuję się starannie, wybieram odpowiednie pokemony, aby szybciej poszło, ale i tak zajmuje mi to około 30 minut. Następnie wychodzę z walki, chcę wstawić mojego pokemona, bo widzę, że osiągnęłam wymaganą ilość punktów doświadczenia, aby móc się wstawić, ale nie widzę guzika wybrania pokemona do wstawienia. Za to na miejscu zrobionym przeze mnie stoi inny pokemon. Rozglądam się, nie ma ani jednej osoby, która mogłaby przejść się i dorzucić do gymu. To nie jest sytuacja, która występuje rzadko. Osoba poszkodowana nie tylko zmarnowała czas, aby wbić dużo punktów, ale i nic z tego nie miała. Oszukiwanie stało się na tyle popularne, że nikogo nie dziwi, jak na grupach, albo forach poświęconych grze, ktoś się przyzna, że oszukuje i nawet się z tego cieszy.

gry

Matula moja ponad rok temu dowiedziała się, że ma zaćmę. Do okulisty chodziła badać się co roku, tak jak okulista jej zalecił, aby sprawdzić, czy podejrzenie zaćmy nie przeobraża się w zaćmę. Jednak wzrok pogorszył się do tego stopnia, że pierwsze oko musiałaby zoperować w przeciągu dwóch, trzech miesięcy, a na drugie mogła maksymalnie czekać rok. Inaczej by oślepła. Gdzie piekielność?
Matula zadzwoniła do szpitali, gdzie wykonują operację. Najbliższy termin- styczeń 2017. Dzwoniła także do prywatnych okulistów, którzy wykonują takie operacje. Mieli terminy na już, tylko opłata około dwa- trzy tysiące złotych, plus opłata za prywatną wizytę okulistyczną.
Szybciej w tym kraju można stracić wzrok i zdrowie niż doczekać się w kolejkach.

słuzba_zdrowia

Inpost.
Do tej pory zamawiałam cztery razy przesyłki przez Inpost. Trzy razy miałam z nimi problemy.

Przesyłka numer 1:
Jeszcze wtedy Inpost wchodził na rynek. Wszędzie było pełno informacji, jak to szybko i kiedy się chce, można odebrać paczkę z paczkomatu. Byłam wtedy już na studiach, a moja młodsza siostra jeszcze w liceum. Miała mieć wigilię klasowa, wylosowala z prezentem swoja koleżankę, więc chciała jej dać coś lepszego niż kubek. Jako, że mieszkałam wtedy w większym mieście, poprosiła mnie abym kupiła jej killa ciekawych kosmetyków. Chciała abym szybko wysłała, jednak kurier czasami zamiast 2-3 dni roboczych dostarcza przesyłki w 4. Kuzynki w tym czasie chwalily paczkomaty, że paczka przychodzi do 3 dni. Zdecydowałam się wysłać Inpostem. Na stronie podalam swój numer do odbioru, wybrałam paczkomat, zaniosłam, idealnie. Dostałam maila 2 dni później, że paczka jest na miejscu. Siostra pojechała odebrać, wpisuje wszystkie kody, numer telefonu, nic. Pisała do mnie, czy czegos źle nie podałam, ale nie, wszystko tak jak powinno. Następnego dnia wróciłam na weekend do domu i ja próbowałam odebrać paczkę. Ciągle to samo. Zadzwoniłam na infolinie, podałam numer przesyłki, okazało się, że w paczkomacie był wpisany zupełnie inny numer niż ja podałam przy wykonywaniu zamówienia. Nie różnił się jedna, czy dwoma cyframi. Był to zupełnie inny numer. Co jeszcze dziwniejsze, SMS z informacja o dostarczeniu przesyłki do paczkomatu dostałam na swój poprawny numer.

Przesyłka numer 2:
Z nią nie miałam żadnych wiekszych problemów. Możliwe, że dlatego, że zamawiałam ja do paczkomatu do Warszawy. Nie było w nim miejsca wiec czas dostarczenia wydłużył się do 5 dni. Mogłam odebrać ja wcześniej w punkcie Inpostu. Był to okres świąteczny, więc nie zdziwilam się, o takie opóźnienie.


Przesyłka numer 3:
Znowu zamówiłam do tego samego paczkomatu w Warszawie. Dostałam smsa. Poszłam do paczkomatu. Wpisywałam numer, przesyłki nie było. Chwile później dostalam maila, że paczka czeka 48 godzin w punkcie Inpostu. Później zostanie odesłana do nadawcy. To juz średnio mi odpowiadało, był juz wieczór, następnego dnia wyjeżdżałam na święta do domu. Nie miałam przy sobie karty miejskiej, wiec musialam iść tam na piechotę. W Warszawie jeden z punktów mieści się w ciemnym podwórku, przy miejscu gdzie wszystkie paczki są pakowane albo przyjmowane. W holu było pełno ludzi, a na ścianach wisiały plakaty z hasłem "tanio, szybko, konfortowo". Brzmiały jak sarkazm. Po przesyłkę czekalam 30 minut.

Przesyłka numer 4:
Mama przed świętami chciała zamówić kilka rzeczy do zrobienia ozdób świątecznych. Specjalnie szybciej wykonała przelew, aby doszło jeszcze tydzień przed świętami. Zamówiła przesyłkę kurierem impostu. Po tygodniu do mnie napisała, czy mogłabym sprawdzić status przesyłki, bo jeszcze jej nie ma. Wpisałam numer, okazało się, że z powodu świat będą opóźnienia w dostarczeniu przesyłek kurierskich. Postanowiłam rano zadzwonić na infolinię, jednak dostałam maila, że była pierwsze próba doręczenia. Napisałam mamie, niech uważa jutro, bo może znowu być kurier (i znowu może nie dzwonić, co już mi nie pasowało). Następnego dnia próbowałam zadzwonić na infolinię, ale było za dużo połączeń. Napisałam maila (20 grudnia- do tej pory nie dostałam odpowiedzi). Ponownie dostałam maila o próbie doręczenia, znowu bez wcześniejszej informacji, że doręczenie będzie realizowane tego dnia (a odstęp miedzy dwoma doręczeniami wynosił około tygodnia). Minęły święta oraz 3 tygodnie od zamówienia. Nadal nie dostałam przesyłki.

Inpost

Dzisiaj chcę opisać to, czemu zrezygnowałam ze wspaniałej oferty wynajmowania kawalerki z dwoma pokojami.

Od października zaczynałam kolejne studia w nowym mieście. W mieście tym jest dosyć trudno znaleźć mieszkanie- wszyscy od razu po dodaniu oferty rezerwują mieszkanie wpłacając kaucję, nawet nie oglądając go. Po miesiącu poszukiwań, poddałam się. Moja mama usłyszała od znajomej, że druga znajoma posiada mieszkanie, które wynajmuje. Idealnie, trzeba dzwonić i się dopytać. Moja mama, która znajomą zna lepiej niż ja, zadzwoniła, popytała się, ustaliła cenę (powiedzmy xxx), datę przeprowadzki, oraz dwuosobową listę osób, mieszkających w mieszkaniu (ja i moja znajoma, o której więcej napiszę później). Cena nam odpowiadała, wynosiła nie za mało, żeby nawet właścicielka nie mogła się przyczepić, ani za dużo. Po prostu idealnie jak na wielkość kawalerki i standard. Mimo, że była to znajoma rodziny, postanowiliśmy umowę podpisać- aby właścicielka legalnie mogła zarabiać na nas. Umowa miała być podpisana jednak tydzień po naszej przeprowadzce. Była to kawalerka, jeden duży pokój, oddzielnie kuchnia, oddzielnie łazienka i niewielki przedpokój. Już drugiego dnia zaczęły pojawiać sie problemy.

Problem 1: Sąsiadka z dołu.
W bloku mieszkają głównie starsze osoby, najczęściej ze swoimi dziećmi (a dzieci już w wieku 50-60 lat), jest kilka rodzin młodych, z dziećmi z podstawówki albo gimnazjum, oraz jedno mieszkanie wynajmowane przez studentów. Pierwszą sąsiadkę poznaliśmy już drugiego dnia. Zaprosiłyśmy wtedy wspólnego znajomego na piwo, jedno, bo następnego dnia współlokatorka miała pracę. Usiedliśmy we trójkę z piwem w ręku, nie włączaliśmy nawet muzyki, tylko rozmawialiśmy. A wiadomo, nawet jak jedno piwo się wypije, trzeba chodzić do łazienki, to chodziliśmy, z pokoju przez przedpokój do łazienki. Po jakiejś godzinie usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewaliśmy, więc to było trochę dla nas dziwne. Otworzyłam drzwi, a tam kobieta w wieku może 60 lat. Zaczęła mi gadać, że ona chce spać, że my robimy imprezę, chodzimy, tupiemy w butach, że jeżeli znowu się to powtórzy, wzywa policję. Byłam lekko zdziwiona, nawet nie rozmawialiśmy ze sobą głośno. Zwróciłam sąsiadce uwagę, że podłoga skrzypi, że my tylko z pokoju do łazienki i do kuchni chodzimy raz na jakiś czas i że mamy nawet same skarpetki na nogach, więc tupać nie mamy jak. Pogadała chwilę i poszła.
Przyszła kilka dni później. Sprzątałam w mieszkaniu, akurat chciałam wynieść śmieci. Ubrałam buty (noszę akurat takie dosyć ciężkie, które tupią) i przeszłam się z przedpokoju do pokoju po klucz. Gdy wróciłam sąsiadka stała już pod drzwiami. Znowu słyszałam, że tupię, że cały sufit się trzęsie i jeżeli tak samo będzie po 22 to ona wezwie policję. Powiedziałam, że przeszłam tylko dwa kroki, nie moja wina, że podłoga skrzypiała, a chodzić muszę po mieszkaniu, bo nie mam skrzydeł. Weszłam do mieszkania i zamknęłam jej drzwi przed nosem.
Ostatnio znowu przyszła. Rozmawiałam z rodzicami przez telefon. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi, powiedziałam do rodziców, że zaraz oddzwonię, bo prawdopodobnie współlokatorka zapomniała kluczy i muszę otworzyć jej drzwi. Odłożyłam komórkę, znowu usłyszałam dzwonek do drzwi, tym razem dłuższy. Otworzyłam drzwi. W nich stała znowu sąsiadka. Tym razem nie chodziłam za głośno, tylko za głośno rozmawiałam. Odpowiedziałam ironicznie, że w takim razie będę przeskakiwać z mebla na meble i ze współlokatorką będziemy pisać do siebie karteczki, skoro nawet mówimy za głośno. Zamknęłam drzwi.
Na dodatek od właścicieli słyszałam, że kobieta ta potrafiła przyjść do matki właściciela (kobieta w dniu śmierci miała 96 lat) i mieć pretensje, że za głośno szura nogami.

Problem numer 2: Właściciele.
Jak wspomniałam wcześniej, właścicielką była znajoma mojej mamy. Cena była odpowiednia do standardu i wielkości mieszkania. Cena wyższa nawet o 100 zł musiałaby nieść ze sobą wyższy standard. Tydzień po przeprowadzce przyszli właściciele, dali nam umowę, ja zaczęłam ją czytać, współlokatorka wysłała zdjęcia swojej umowy siostrze, która jest adwokatką. Po chwili pokazała właścicielom kilka błędów- głównie, że cena xxx, na którą wcześniej moja mama się dogadywała, była tylko na jedną osobę (w umowie napisane było tak, że każda płaci xxx plus opłaty, bez możliwości wprowadzenia się osób trzecich, nie wymienionych w umowie). Współlokatorka dała znać, ze jest tam błąd, źle sformułowane, na to właścicielka, że nie, że przecież tak się dogadywaliśmy. Ja już zaczęłam zastanawiać się, czy moja mama niczego nie pokręciłam, ale stałam przy niej w trakcie, gdy się dogadywała z właścicielką i byłam pewna, że mówiła o xxx plus opłaty za całe mieszkanie. Powiedziałam o tym właścicielce, dodając, że za xxx plus opłaty na osobę można w tym mieście wynająć coś w centrum w standardzie luksus. Kobieta zaczęła coś kręcić, zaczęła gadać, ze nie jest to kawalerka, tylko mieszkanie z 2 pokojami, więc powinniśmy płacić jak za takie mieszkanie. W końcu dała się przekonać, gdy powiedziałyśmy, żeby w takim razie zmieniła kuchnię w pokój, to będziemy więcej płacić, obiecała dogadać się z moją mamą, z którą na początku ustalała. Dogadały się o 200 zł więcej za osobę niż wcześniej miałyśmy płacić. Stwierdziłyśmy ze współlokatorką, że w tej cenie możemy znaleźć dobre pokoje jednoosobowe, a nie kawalerkę.

Problem numer 3: Współlokatorka.
Współlokatorkę znałam już jakiś czas. Dogadywałyśmy się, więc postanowiłyśmy razem zamieszkać. Jednak po 2 miesiącach zmieniłam zdanie.
1.Pierwszym problemem było to, że gdy dowiedziała się o podwyżce mieszkania zwyzywała mnie i moją mamę. Uważała, że to nasza wina, specjalnie chciałyśmy podwyższyć cenę, aby zostać same, albo żeby ona miała problemy. To zostawię bez komentarza, nie odzywałyśmy się do siebie przez kilka dni.
2.Ciuchy. Mam dosyć sporo ubrań, jednak we wszystkich chodzę. Ucieszyłam się, że w mieszkaniu będziemy miały wielką szafę. Zmieniłam zdanie, gdy współlokatorka zaczęła zwozić ubrania. Obecnie w szafie zajmuje od 1/4 do 1/3 miejsca, a ubrania współlokatorki walają się na krzesłach, oraz są upchnięte w każdym wolnym miejscu w mieszkaniu.
3.Sprzątanie. Nie uważam, że jestem pedantką, wręcz przeciwnie, jednak wiem, że dwa razy na tydzień trzeba ogarnąć mieszkanie (a jak szybciej się bałagani to częściej) a raz na tydzień porządnie posprzątać. Przez pierwszy miesiąc sprzątałam, potem się poddałam, bo musiałabym sprzątać generalnie codziennie. Wszędzie walały się ciuchy współlokatorki, która chętnie zostawiała je na krzesłach, obok pojemnika na brudną bieliznę (często pustego). Dodatkowo uwielbia znosić talerze i sztućce na szafki koło łóżka. Gdy prosiłam ją o odkurzenie podłogi, robiła to z wielkim fochem, a potem się do mnie nie odzywała. Postanowiłam, ze przez miesiąc nic nie będę sprzątać. Pod dwóch tygodniach współlokatorka stwierdziła, że posprząta mieszkanie, gdy mnie nie będzie (pisała i gadała o tym przed moim wyjazdem). Gdy wróciłam ubrania z krzeseł były przeniesione na dno szafy i nadal chwaliła się, że posprzątała. Kilka dni temu, gdy właściciele mieli przyjść po pieniądze, nie wytrzymałam i powiedziałam, że mam dosyć sprzątania po niej, zostawiłam na jej łóżku wszystkie jej rzeczy. Obraziła się i zaczęła gadać, że to ja bałaganię, a to ona najwięcej sprząta.
4. Siedzenie do późna. Jestem osobą, która lubi spać. Kładę się więc po 23 i wstaję najczęściej o 10-11. Nie lubię wstawać o 7, jednak ze względu na zajęcia, muszę to robić w tygodniu. Najlepiej więc jest dla mnie jak kładę się o 23, zmęczona, od razu zasypiam. Gdy wstaję, staram się być cicho- widzę, że współlokatorka śpi, zamykam drzwi od pokoju, w kuchni niczym nie trzaskam itd. Za to współlokatorka uwielbia siedzieć długo. Wiecznie jest spóźniona na zajęcia, bo kładzie się o 2-3 a potem nie może się obudzić kolejnymi budzikami. Gdy siedzi do późna, potrafi zrobić sobie obiad do 2, nie przeszkadza jej to, że śpię i potrafi nie zamykać drzwi od pokoju, trzaskać w kuchni, a potem siedzieć w pokoju i jeść, głośno opuszczając sztućce na talerz. Gdy nocuje u niej chłopak, oglądają filmy z włączonym dźwiękiem w laptopie. Natomiast gy ona wcześnie chce iść spać, to wkurza się za każdą minutę, kiedy jest zapalone światło i o każdy mój szelest.
5.Rzeczy do mieszkania i interesowani się mieszkaniem. Na samym początku kupiłam kilka rzeczy do mieszkania- papier, mydło, proszek do prania, kilka środków czystości. Dogadałyśmy się, że współlokatorka kupi następne,gdy się skończą. Wyszło tak, że znowu to ja musiałam wszystko kupić, bo nie mieliśmy czym myć rąk przez tydzień, oraz przez 2 dni podcierałyśmy się chusteczkami. Dodatkowo nigdy nie robi prania- to zwykle ja gdy pojemnik na brudną bieliznę jest pełny, wyjmuję wszystko i nawet pytam się, czy współlokatorka nie ma nic więcej (dodatkowo dorzuca jeszcze kupę ciuchów i to wszystko). Ostatnio brała prysznic w momencie gdy prała pralka. dy wyszła z łazienki, ja poszłam zabrać i rozwiesić pranie. Zastałam zalaną łazienkę wodą z pralki. Oczywiście współlokatorka nic nie wytarła, tylko następnego dnia powiedziała, że pralka się psuje.

Całe szczęście od tego tygodnia się przeprowadzam, mam swój własny pokój, za tą samą cenę, współlokatorów, którzy sprzątają, właścicielkę, która nie podwyższa czynszu, oraz miłych sąsiadów, którzy nie czepiają się o to, że chodzę i rozmawiam we własnym mieszkaniu.

stancja

W związku z kilkoma dniami wolnego w czasie Wszystkich Świętych, zdecydowałam się wrócić do domu na kilka dni. Do miasta gdzie studiuje wracałam w środę samochodem. Aby dojechać ode mnie z domu, do autostrady prowadzącej do wielkiego miasta, musiałam przejechać wąską drogę przez las. Wracałam w godzinach juz popołudniowych, wiec już się ściemniało, a w lesie było ciemno jak w nocy. Akurat trafiłam na tira, więc na jednej z dłuższych prostych zaczęłam wyprzedzać. Gdy zjeżdżałam już na swój pas zauważyłam rowerzystę. Bez świateł, na czarnym rowerze, w szarych ubraniach. Droga w większości prowadzi przez las, jest dojazdowa mielędzy autostradą, a moim miastem, obecnie używana jako droga dojazdowa dla tirów na budowę dalszego kawałka autostrady. Gdyby rowerzysta spotkał tira, który wyprzedza, zostałby zmiarzdżony.

Rowerzysci

Kable od ładowarki komórki bardzo często mi się sprzeciwiają, czyli zwyczajnie rwą się w najmniej odpowiednim momencie. Nawet gdy dbam o nie, zwijam, zawsze się zdarzy, że po jakimś czasie nawet te najgrubsze i oryginalne mi się porwą. Było tak i tym razem. Komórka potrzebna, więc potrzebowałam zamówić jak najszybciej kabel (wtyczkę miałam działającą więc szukałam tylko samego kabla). Trafiłam na aukcję na allegro, wszystko pięknie, można wybrać kolor kabla, wysyłka w ciągu 24 godzin. Na zapas chciałam kupić dwie sztuki, w razie czego, aby za miesiąc lub dwa nie szukać znowu. Niestety zaznaczone było, ze w paczce może być tylko jedna sztuka. Wysyłka była jednak dosyć tania, więc zdecydowałam się kupić dwa kable. Napisałam w wiadomości, że chcę obydwa białe (pasują do wtyczki), przelałam pieniądze i czekałam.

Informację o wysłaniu dostałam już następnego dnia, więc cieszyłam się, że jedno zapewnienie jest spełnione.

Przesyłka doszła jednak po tygodniu (z miejscowości spod Warszawy do Warszawy). Po 4 dniach chciałam sprawdzić numer przesyłki, aby ją śledzić, jednak w mailu o wysłaniu takiego nie znalazłam. Drugi zgrzyt- dostałam tylko jedną paczkę. Otworzyłam, a tam dwa kable. Jeden zielony, jeden fioletowy. Zdziwiłam się, wolałam napisać do sprzedającego, że się pomylił, że jakby mnie poinformował, że trzeba czekać na białe to bym poczekała (miałam drugi kabel, który słabiej ładował, ale zależało mi na kolorze). Sprawdziłam wcześniej, czy na aukcji jest napisane o informowaniu w momencie gdy nie ma kabli danego koloru, ale nic takiego nie znalazła. Napisałam grzecznego, poważnego maila, ze wstępem, z wyjaśnieniem sytuacji i z proponowanym rozwiązaniem (ja odsyłam a on mi wysyła dwa białe). Po chwili dostałam odpowiedź.
"Nie, na aukcji jets napisane ze w przypadku braku wysyłamy losowo !! TO TYLKO KOLOR KABELKA !!!!!!!!" (mail oryginalny).

Nie pozostało mi nic tylko wystawić negatywny komentarz (nie znoszę chamstwa, gdy ja podchodzę do czegoś grzecznie i ugodowo) i czekać na reakcję sprzedającego.

Edit: Podłączyłam komórkę do ładowania. Kabel ani jeden, ani drugi nie ładuje.

sklepy_internetowe