Kilka lat temu w Internecie wybuchła dyskusja, a właściwie potok zażaleń na jedną z aptek w moim miasteczku. Głównym zarzutem były potwornie zawyżone ceny leków.

Apteka należała do sieci, która raczej szczyciła się niskimi cenami i świadczyła usługę internetowego zamawiania leków z odbiorem w aptece. A pomimo podanej w zamówieniu ceny, apteka przy płatności domagała się dużo wyższej. Szły skargi, apteka podobno była karana za te praktyki, ale niewiele się zmieniało.
Jedyny sposób - nie korzystać.

I omijałam tę aptekę, bo przecież tyle innych wokół, ale tak wypadło, że potrzebny lek mogłam zamówić tylko przez Internet, więc poszłam na całość - z dostawą i płatnością w aptece. I nastawieniem, że sprawdzę, czy coś się zmieniło i będę walczyć do ostatniego grosza, nawet jak trzeba będzie zadzwonić na infolinię sieci.

No i nastąpiło moje zdziwienie, bo kwota do zapłaty nie różniła się od tej podanej na zamówieniu. I już zmieniłabym złe zdanie, gdyby nie klientka obsługiwana przy sąsiednim okienku. Ona nie miała zamówienia do odbioru, tylko chciała po prostu kupić bandaż. Samoprzylepny. Cena wyniosła jakieś 18,70. Ponieważ farmaceutka wymachiwała tym bandażem, to miałam okazję obejrzeć zarówno opakowanie jak i produkt, a w domu sprawdziłam cenę na stronie sieciówki. 6 złotych.

Chyba tylko nawrócili się w zamówieniach, bo własne ceny mają trzykrotnie wyższe. A na półkach z lekami samoobsługowymi nie ma nigdzie wystawionych cen.

W pewnym hipermarkecie mają naprawdę dobrą białą kiełbasę. Według składu nie zawiera ona konserwantów, i co sprawdziłam sama, za długo nie może leżeć w stanie pierwotnym, bo przestaje się nadawać do jedzenia.

Przed świętami sklep zawalony był kiełbasą w cenie ok. 24 zł/kg.
Po świętach cena spadła do 12 zł, ale wiadomo, ludzie po świętach już nie tak chętnie kupują, więc została. W sobotę leci z głośników komunikat, że biała kiełbasa w cenie 5 zł/kg. Akurat staliśmy z mężem przy kasie, widzimy reakcję ludzi, jakieś uśmiechy pod nosem.

Odezwałam się, że tyle po świętach, to nawet taka cena by mnie nie skusiła, mąż zaczął się śmiać, że jeszcze kilka dni i zrobią darmową degustację przy wyjściu ze sklepu, a kasjer z miną męczennika powiedział całkiem poważnie:
- wam to nic nie grozi, ale u nas na stołówce to na pewno będzie kiełbaska

sklepy

Tak przy okazji lekcji WF.

W rodzinie był taki dzieciak, któremu na WF nie bardzo się udawało. Słabszy, wolniejszy.

Okazało się, że jest to choroba genetyczna powodująca osłabienie stawów, przez co niemożliwe było wykonywanie niektórych ćwiczeń typu pompki, podciąganie, wybijanie się do skoku i kilka innych. Czasem choroba powodowała ból utrudniający nawet chodzenie, ale było sporo dni, kiedy funkcjonowanie było dobre.
Oczywiście odpowiednie zaświadczenie lekarskie i przy dogadaniu z nauczycielem, chłopak robił te ćwiczenia, na które czuł się na siłach. I o dziwo, zaczął chętniej chodzić na WF, starał się i wszyscy byli zadowoleni.

Tak minęła podstawówka i gimnazjum, nastała szkoła średnia. Musiał się znaleźć nauczyciel, który stwierdził, że z dzieciaków uczyni mężczyzn i lekcje prowadził tak, że nawet zdrowi uczniowie narzekali na jego metody.

Oczywiście nie było mowy o zwolnieniu z niektórych ćwiczeń, bo to takie fanaberie, uważał, że ktoś np. ze zwichniętą nogą może biegać itp. Chłopak besztany za niewłaściwe wykonywanie ćwiczeń, przeforsowany, obolały, z trudem wytrzymywał w ławce kolejne zajęcia w szkole, zdarzało się, że następnego dnia nie mógł przyjść do szkoły, bo stawy odmawiały współpracy. A WF sporo godzin było w tygodniu.

Zostało tylko jedno rozwiązanie - całkowite zwolnienie z zajęć, tego nauczyciel nie mógł zakwestionować.

Tylko nikt na tym dobrze nie wyszedł.

Żebyście nie mówili, że nie można doprosić się diagnozy dysleksji i innych dys-.

Syn mojej przyjaciółki jest osobą bardzo inteligentną i bardzo szybko przyswajającą wiedzę, szczególnie w zakresie języków - zarówno obcych, jak i język polski z całą gramatyką i ortografią nie stanowi dla niego wyzwania. W podstawówce z sukcesami brał udział w różnych konkursach. Jednocześnie problemem jego jest, że nie lubi zmian i tłumów ludzi. Przy czym te tłumy, to już może być rozwrzeszczana klasa.

Po skończeniu podstawówki, przyszedł czas na gimnazjum, czyli wszystko nowe - szkoła, koledzy w klasie, nauczyciele, nowe przedmioty - a przede wszystkim - język rosyjski. Na ogarnięcie i przyzwyczajenie się do nowych warunków chłopak potrzebował trochę czasu, a los chciał, że w połowie września trafił do szpitala, co kosztowało go chyba koło 3 tygodni nieobecności.
Wychowawczyni była bardzo wyrozumiała, inni nauczyciele dali czas na uzupełnienie zaległości, tylko dziwił się, że pani od rosyjskiego jakoś krzywo na niego patrzy, ciągle próbuje go pytać, udowadniać, że nic nie umie. Chłopak jeszcze bardziej zamknął się w sobie, na lekcje rosyjskiego chodził jak za karę, zaczął się bać, unikać.

Rodzicom nic nie powiedział, bo po co się mają denerwować, ocenami też się nie chwalił i dopiero wyszło, że półrocza nie miał zaliczonego. Poprawka. Nauczycielka z satysfakcją dała mu zakres materiału.

Wtedy też okazało się, to już powiedzieli koledzy, z którymi zdążył nawiązać dobre stosunki, że kiedy nie było go w szkole, bo leżał w szpitalu, nauczycielka wskazując puste miejsce stwierdziła:
- A to ten chłopiec, on ma dysleksję, on sobie nie poradzi
i jak widać, próbowała mu to udowodnić.

Chłopak zawziął się, materiału się nauczył, zaliczył. jednak przedmiot nie stał się jego ulubionym, ciągły stres na widok nauczycielki, znowu specjalne odpytywania, udowadnianie nieistniejącego. W końcu pod koniec drugiej klasy kobieta stwierdziła
- Ty jednak nie masz dysleksji, ty jesteś po prostu leniwy.

Jak widać nie jest potrzebny psycholog, żeby komuś udowodnić dysfunkcję

szkoła

Razem z mężem zajmujemy się małą poligrafią cyfrową. Historia ta zaczęła się ponad rok temu, kiedy przyszedł do nas pewien klient. Z racji charakterystycznej urody wskazującej na pochodzenie i lekko pokaleczonego języka polskiego, roboczo nazwaliśmy go Maharadża.

- Ja chcę wydrukować ulotki, ja mam pieniądze, ja płacę, ja 100 złotych zapłacę.

Wyjaśniłam mu, co może zrobić ze swoimi 100 złotymi, albo ile ulotek za to wydrukować. Nie był zadowolony, więc przestał mnie zauważać, zaczął rozmawiać z moim mężem. Nie miałam nic przeciwko, widocznie kobieta to nie partner do interesów. Jakoś doszli do porozumienia, ulotki były czarno-białe, cena wyższa, przychodzi do odbioru, on płaci 100 zł, przecież mówił, że tyle zapłaci. W bólach wytrząsnął resztę pieniędzy.
Bo on wcześniej drukował gdzie indziej za 100.
To niech tam idzie drukować.
Nie może, bo tamci już nie istnieją.
Za jakiś czas chce dodruk, ale w kolorze.

- Jak to drożej za kolor? Jak mam płacić za kolor, to niech tego koloru będzie tyle, żebym wiedział za co płacę.

Ja za takie zużycie tonera policzyłabym więcej, ale niech będzie, cena wcześniej podana, damy radę. Za projekt nie zapłacił, przy płaceniu za ulotki tak kombinował, żeby niepostrzeżenie schować stówę do kieszeni. Na szczęście pieniądze leżały na biurku, mój mąż ich nie dotykał, więc łatwo było udowodnić, że czegoś brakuje. Z łaski dopłacił.

- A poza tym ja przyjeżdżam tu 50 kilometrów, ja paliwo zużywam.
- Pana wybór, proszę znaleźć sobie coś bliżej.
- Ja chcę u was drukować.

Następny telefon w poprzedni czwartek. O dwudziestej. Jakieś poprawki do wprowadzenia.

- OK, jutro wprowadzę i wyślę do sprawdzenia.
- Jak to jutro?
- Dzisiaj już nie pracuję.

Następnego dnia wysłane poprawki, i cena, wyższa niż poprzednio, bo wiadomo co dzieje się na rynku. Przyjmijmy dla historii, że to było 350 złotych. Oczywiście SMS-em, bo maila nie odbiera, godz. 14, dzwoni, że gdzie poprawki. Wysłane. A, rzeczywiście. 16 - akcept.

- Ja za 2 godziny będę po odbiór.
- Za 2 godziny to nie będzie jeszcze czego odbierać, bo nie zdążę zrobić.
- Ile można drukować, ja jestem niedaleko, ja potem nie będę.

Przyjechał jak dostał wiadomość, że może odebrać.

- Ja płacę 250 zł, bo zima idzie i mam przestój.
- Podałem 350 i też zima idzie.
- Nie dostałem ceny.
- SMS - Proszę.
- To 300.
- 350, bo nie wydaję ulotek.

Zapłacił, obraził się, nawet do widzenia nie powiedział.

- Może już nie wróci - rozmarzyłam się.
- Wróci, wróci - podsumował mąż - gdzie on drugiego takiego cierpliwego osła znajdzie.

uslugi

Po pogrzebie mojej mamy na grobie zostało Jej zdjęcie oprawione w ładną, ażurową, mosiężną ramkę. Nie było przymocowane, po prostu stało i przez kilka miesięcy nikomu w niczym nie przeszkadzało.

Kika dni temu zrobiliśmy odkrycie - ramka została ukradziona, ale zdjęcie przełożone do innej, zwykłej z tworzywa sztucznego.
Czyżby nowy poziom hieny cmentarnej, z wyrzutami sumienia?

cmentarz

W tej historii nie będzie nic o polityce, sytuacji w Polsce, ani o pewnej grupie osób. Wszystko skupia się wokół jednej sprawy.

Jestem matką osoby transseksualnej. Oswojenie się z tą sytuacją zajęło mi i mojemu mężowi sporo czasu, szczególnie, że inaczej niż przyjmuje się za wzorzec, przez 16 lat nie przyszło nikomu do głowy, że to dziecko to nie chłopiec. Zabawy, gry, zainteresowania, ubrania zawsze były chłopięce. Chłopiec - chociaż trochę inny - bardziej wrażliwy, delikatniejszy, ale chłopiec. Wiadomość była jak uderzenie obuchem, jakaś nierzeczywistość, dziwny żart, ale jednak (a minęły już 3 lata) okazała się prawdą. Powoli przyzwyczajaliśmy się do nowego imienia i formy żeńskiej. Tylko dziadek (mieszkający pod tym samym adresem co my) powiedział, że na pewno, nigdy, nie zwróci się jak do kobiety. Nie i już. Nie odrzucił, nie unikał, ale cały czas to był wnuk, nie wnuczka.
W kontaktach z naszymi znajomymi i rodziną zachowywaliśmy dużą ostrożność. W końcu to ludzie z różnymi poglądami, a ukrywanie czegoś, co trudno ukryć nie ma sensu, ale okazało się, że właściwie wszyscy, którym o tym mówiliśmy zachowali się w porządku, rozumieli, wspierali nas. Przekrój wieku 40-80 lat.

Aż w końcu spotkałam znajomą, mającą syna w tym samym wieku co moje dziecko. Chłopcy (jak jeszcze obydwaj byli chłopcami) bardzo się przyjaźnili, spędzali ze sobą dużo czasu, potem jakoś się to rozlazło i praktycznie od dłuższego czasu nie utrzymywali kontaktu. Zresztą podobnie jak i my, rodzice.
- O, co słychać, jak M.?
No co ukrywać, nie ma M., jest A. I znowu słowa wsparcia, że takie życie, trzeba wspierać, nie odrzucać, kochać itp. Powiedziałam, że owszem, kochamy, tylko dziadek ma pewien problem z zaakceptowaniem sytuacji.
- Co się dziwisz, to starszy człowiek, trzeba i dziadka zaakceptować i kochać, bo nic innego nie poradzicie. Musicie być silni.
Pierdu, pierdu, tona słodyczy.

Kilka dni później dziadek wrócił do domu wyraźnie wkurzony. Znajoma gdzieś go spotkała i zaczęła swoją litanię: że to moda to całe LGBT, że jedni napędzają drugich, sami nie wiedzą czego chcą, że to TRZEBA LECZYĆ, a nie ustępować i kilka minut takiego wykładu.
A doświadczenie w wykładach ma, bo ta kobieta jet nauczycielką, to ona wychowuje dzieci późnopodstawówkowe, pokazuje im kierunek nietolerancji. Może spodziewała się, że dziadek łyknie jej gadanie, może zasieje jakiś ferment, skłóci nas? Nie wiem. Chyba łatwiej byłoby mi to przełknąć, gdyby przy spotkaniu ze mną wyraziła swoje poglądy, a nie jak sądziła wzięła się za najsłabsze ogniwo.

A dziadek odpowiedział jej coś w swoim stylu, zupełnie nie po jej myśli, broniąc swojej rodziny, po czym podjął decyzję, że jednak ma wnuczkę i od tej pory konsekwentnie zwraca się do niej w rodzaju żeńskim. Tyle dobrego, a znajomą omijam.

Dziecka mojego nigdy nie wychowywałam w karnym posłuszeństwie, że na każde żądanie ma być w gotowości wykonywania poleceń, co nie znaczy, że na prośbę o pomoc, czy wykonanie czegoś zapiera się rękami i nogami. Wie, że ma prawo odmówić, jeżeli czynność mu nie pasuje, przełożyć w czasie, albo po prostu, jak to pełnoletni nastolatek - zbuntować się, bo tak. Jednak większość próśb o pomoc w domu jest rozpatrywana pozytywnie. Wyjątkiem jest praca na ogrodzie - nie znosi tego.

Mój tata mieszka w domu obok, niby osobno, ale mamy wspólny ogród, którym głównie zajmuje się on i mój mąż. Raczej nie jednocześnie, każdy robi to w czasie i na odcinku odpowiadającym jemu samemu. Współistniejemy tak od jakichś 18 lat, więc żadnych nowości.

Pod nieobecność moją i męża do naszego domu wpada dziadek z propozycją nie odrzucenia:
- Chodź, pozbierasz liście.
- Nie, teraz wyjątkowo mi się nie chce.
próbował jeszcze namawiać, nie prosił o pomoc, że jemu jest potrzebne wsparcie, bardziej namawiał po prostu do opuszczenia domu i przewietrzenia się. W końcu stwierdził, że daje 10 minut i wyszedł.
Po jakimś czasie przyszedł znów i gdy zobaczył swoje wnuczę w tym samym miejscu, w którym je zostawił, zaczął wykrzykiwać:
- nie chcę cię znać, nie odzywaj się do mnie, nie będę ci mówił dzień dobry - i znów wyszedł.
Po takiej zachęcie, wiadomo, że nikt nie zerwie się polecieć grabić liście, szczególnie w tak nastawionym towarzystwie, więc trzecie wejście skończyło trzaśnięciem przez dziadka w bezpieczniki prądu, niezbyt miłą wymianą zdań.

Taka zwykła scena z życia, ale dziadek obraził się. I na moją i mojego męża sugestię, że przeprosiny nie są tym, czego powinien oczekiwać, obraził się również na nas i oznajmił, że czeka na przeprosiny od nas wszystkich, bo został upokorzony.
Na próby załagodzenia konfliktu z najmłodszej strony, odpowiedział, że przeprosiny nie są szczere i ich nie przyjmie.
Właśnie mija miesiąc od awantury i nadal nie rozmawiamy.

dom rodzinny

Piątek, o godz. 18, jak zresztą jest opisane we wszystkich możliwych miejscach, zamykam firmę. Przede mną bardzo trudne dni, urywają się telefony od rodziny.

Godzina 20. Dzwoni jakiś numer, dość krótko, nie zdążyłam odebrać. Normalnie bym nie oddzwaniała, ale dzisiaj nic nie jest normalne, więc myśląc, że może ktoś kolejny z rodziny, czyjego numeru nie znam, oddzwaniam.

Okazuje się, że to pan klient. Pyta się, czy możliwe jest zrobienie jakiejś pracy. Tak, możliwe, a na kiedy pan to chce, bo w poniedziałek zamknięte na głucho, wyłączone telefony, mogę się zająć dopiero we wtorek.

- To jak to, dzisiaj nie mogę przynieść?

Córka znajomych chodziła do przedszkola, które było jakieś dwie ulice od naszego domu. Mała miała - jak to ma wiele dzieci - ulubioną przytulankę owieczkę. Z nią chodziła do przedszkola, z nią zasypiała. Bez owieczki nic nie mogło się dziać. I któregoś dnia nie zabrała jej z przedszkola.
Mama Małej zadzwoniła do mojego męża, żeby podszedł do przedszkola i owieczkę zabrał, a ona podjedzie do nas trochę później.

Mąż mój podszedł do placówki, zadzwonił domofonem, a na pytanie w jakiej sprawie odpowiedział; "Chciałem odebrać owieczkę". Został wpuszczony na korytarz, a z sali do szatni wypchnięto jakąś dziewczynkę, że tatuś po nią przyszedł. Nie wiem, może dziewczynka miała na imię Oleczka, może ktoś nie zrozumiał, ale trzeba było się nieźle rozejrzeć, żeby znaleźć jakąś opiekunkę i wytłumaczyć pomyłkę. Faktem jest, że mąż w tym przedszkolu był pierwszy raz, nikt go nie mógł kojarzyć, a pracownicy przedszkola nie było za wesoło, jak okazało się, że naprawdę niewiele brakowało, żeby nie ta "owieczka" wyszła za bramę.

przedszkole