Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

reksai

Zamieszcza historie od: 26 listopada 2016 - 17:04
Ostatnio: 31 marca 2023 - 21:59
  • Historii na głównej: 16 z 16
  • Punktów za historie: 3815
  • Komentarzy: 114
  • Punktów za komentarze: 559
 

#78933

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Ta historia miała miejsce dwa tygodnie temu temu i, choć wtedy napsuła mi sporo krwi, dzisiaj już się z niej śmieję.

Obroniłam tytuł magistra i od razu zaczęłam dzwonić do wszystkich znajomych/rodziny, informując ich o moim sukcesie. Ostatni telefon trochę się przeciągnął i musiałam skończyć rozmowę, będąc już w autobusie, którym wracałam do domu.

Dosłownie minutę po tym, jak się rozłączyłam, podszedł do mnie kontroler biletów. Pokazałam mu bilet miesięczny, po czym poprosił o legitymację. Wyciągam, podaję, a on, nawet na nią nie patrząc, mówi:
- Ale ta legitymacja jest nieważna.

Robię oczy jak pięć złotych, zerkam na nalepkę: 31.10.2017, więc mówię, że raczej jest ważna.

Kontroler kręci głową i mówi:

- Pani ta legitymacja już nie przysługuje. Pani się obroniła, pani skończyła studia. Nie jest pani studentką. Będzie mandat.

Myślałam, że facet żartuje.

Tłumaczę, że legitymacja jest ważna do końca października, a mamy czerwiec. Choć doskonale wiem, skąd wiedział, że się obroniłam, powiedziałam, że nie ma na to żadnego dowodu. Kręcił tylko głową i powtarzał: "pani nie jest studentką”.

Kłóciłam się z nim przez całą drogę do mojego przystanku, na którym wysiedliśmy razem z drugim kontrolerem. Ten był bardziej ogarnięty i wyjaśnił mu, że ja wciąż mam prawo do korzystania ze zniżki, bo legitymacja jest wciąż ważna.

Nawet nie usłyszałam "przepraszam" i zastanawiam się, czy za taki cyrk powinnam napisać skargę.

komunikacja_miejska kontrolerzy

Skomentuj (32) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 195 (211)

#77906

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Zawsze zastanawiało mnie, skąd biorą się historie o mamusiach z tak zwanym pieluszkowym zapaleniem mózgu.

Podejrzewałam nawet, że niektórzy zmyślają lub koloryzują historie związane z matkami, bo ciężko w niektóre było uwierzyć. Niestety, ostatnio dane było mi stanąć oko w oko z właśnie taką mamuśką.

Pracuję w dość drogim i ekskluzywnym sklepie odzieżowym w galerii handlowej. Była sobota, godzina 12, może 13 - idealny czas na zakupy. Był u nas dość spory ruch, ja akurat stałam nieopodal wejścia, by witać klientów i proponować pomoc.

W pewnym momencie wchodzi kobieta ze sporych rozmiarów wózkiem dziecięcym. Już na wejściu strąciła kilka pudełek z butami, których oczywiście nie podniosła. Naturalnie, myślałam, że pani ma zamiar wejść i chociaż pooglądać ciuchy, ale ona - nie zwracając uwagi na asortyment - powędrowała do mini kanapy dla osób mierzących buty, wyciągnęła dziecko z wózka, podciągnęła bluzkę i zaczęła karmić niemowlę.

Zdziwiłam się, bo przed samym sklepem stały dwie całkowicie wolne ławki. Mam niestety taki charakter, że zawsze wszystkich usprawiedliwiam, więc pomyślałam, że może pani chciała jednak pooglądać ubrania (choć nic na to nie wskazywało), dziecko było głodne (choć nie płakało), a matka nie chciała z wózkiem przepychać się z powrotem do wyjścia.

Poczułam się niezręcznie, bo klienci zaczęli posyłać kobiecie pełne oburzenia spojrzenia, niektórzy odsuwali się, bądź w ogóle wychodzili ze sklepu. Koleżanka stojąca przy ladzie posłała mi znaczące spojrzenie, wskazując dyskretnie na karmiącą kobietę. Nie miałam wyboru - musiałam interweniować.

Podchodzę więc i grzecznie mówię:
- Dzień dobry, przepraszam, ale jeśli nie mierzy pani butów, muszę panią poprosić o zwolnienie miejsca dla klientów - obok mnie stała inna kobieta z pudełkiem butów w ręku, więc miałam jak się bronić.

Wiedziałam, że nie będzie łatwo. Mamusia na mnie nawet nie spojrzała, tylko rzuciła pod nosem:
- Dziecko karmię. Nie przeszkadzaj.
Aha, więc przeszłyśmy na ty. Wciąż grzecznie, lecz bardziej stanowczo tłumaczę:
- Na zewnątrz są ławki, a piętro wyżej może pani nakarmić dziecko w pokoju dla matek z dziećmi.
- Powiedziałam, że karmię, tak? - wreszcie spojrzała na mnie wrogo. Zaczynałam powoli tracić cierpliwość.
- Proszę pani, to jest sklep. Jeśli nie ma pani zamiaru nic kupić, muszę panią wyprosić.
- A może ja chcę karmić tutaj, co? - zapytała z uśmieszkiem.

W tym momencie włączyła się klientka z butami, która nie owijała w bawełnę i wprost powiedziała, że chce przymierzyć buty i nie ma zamiaru tańczyć w powietrzu, bo baba przyszła nakarmić dziecko.

Mamusia w końcu zebrała się urażona i rzuciła na odchodne:
- Zgorzkniałe baby, pewnie same dzieci nie macie i zachowujecie się jak pępki świata. Moja noga więcej tu nie postanie!

I nie postała.
W sumie to nawet dobrze.

mamusie dzieci matki

Skomentuj (30) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 315 (353)

#76815

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dorabiam sobie jako kelnerka w małej restauracji serwującej dania wegańskie. Nie, nie będzie to wyznanie z serii "weganie to zło". Raczej troszeczkę w drugą stronę.

Lokal był w pełni roślinny od początku. Informacja o tym, że "w naszym lokalu potrawy nie zawierają mięsa i innych produktów pochodzenia zwierzęcego" znajduje się na drzwiach wejściowych i przy kasie.
Lubię swoją pracę - szef życzliwy, współpracownicy również, klienci spokojni. Piekielne sytuacje nie zdarzają się prawie w ogóle. Aż do ostatniego tygodnia.

Na naszym fanpage'u na facebooku pojawił się negatywny komentarz. Klientka została niby oszukana, że nie dostała kawy z krowim mlekiem. Koleżanka, która wtedy pracowała, skojarzyła panią z profilowego i przedstawiła sytuację ze swojej perspektywy. Owa pani spytała, jaki mamy zamiennik mleka. Bez problemu zgodziła się na mleko migdałowe, wypiła kawkę i poszła. Skąd więc ten negatywny komentarz?

Sytuacja sprzed dwóch dni. Godziny szczytu, uwijamy się jak mróweczki. Przychodzi dwóch elegancko ubranych panów i proszą o... kotlety schabowe, których nie mamy w ofercie. Wywiązał się taki dialog:
- Niestety, w naszym menu nie ma kotletów schabowych.
- A co jest?
Pokazuję im menu, które wisi za plecami.
- A może coś z mięsem?
- W naszym lokalu nie ma potraw mięsnych, proszę pana.
- Jak to nie ma? To co ja mam zjeść?
Ponownie pokazuję menu. Panowie oburzeni. Że z głodu umierać nie będą i żądają rozmowy z kierownikiem. Klienci w kolejce się niecierpliwią. Wołam szefa, który powiedział im to samo, co powiedziałam i ja. Panowie pofukali, że co to za restauracja, że wstydu nie mamy i wyszli.

Naprawdę nie rozumiem tego typu klientów. Tym bardziej, że nasza knajpa nie znajduje się na odludziu, gdzie tylko w jednym miejscu można coś zjeść - obok są dwie inne dobre restauracje, w tym jedna dużo tańsza od naszej. Jak wspomniałam, informacja o naszych daniach wisi jak wół w dwóch miejscach w restauracji. Dlaczego ludzie przychodzą jeść do miejsc, których menu w ogóle ich nie interesuje? Aż tak nudzi im się w domach?

[EDIT]
Szkoda, że dla większości z komentujących problem leży nie w zachowaniu klientów, ale w tym, że w naszej restauracji nie ma mięsa. Nie wiem, czy zauważyliście, ale w niewielu lokalach gastronomicznych jest opcja w pełni roślinna (a jeśli jest, to jest bardzo uboga). Nasza restauracja daje wielu ludziom możliwość przebierania w wegańskich potrawach. Wszystkim oburzonym proponuję po prostu omijać takie miejsca szerokim łukiem i iść gdzieś, gdzie możecie zjeść coś z mięsem. To chyba nietrudne? :)

wege klienci gastronomia

Skomentuj (83) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 365 (411)

#76688

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać.

Jedna z sióstr mojej mamy jest bezdzietna. To był jej osobisty wybór, nikt jej za to nigdy nie krytykował. Sama się swojej decyzji nigdy nie wstydziła i, gdy ją pytano, otwarcie mówiła, że nigdy dzieci mieć nie chciała. Jestem jej chrześnicą i zawsze mi powtarza, że to ja jestem dla niej jak córka, więc to wystarczy.
Ciocia dobiega czterdziestki i od jakiegoś czasu ma problemy z miesiączkowaniem. Do tej pory okres był prawie że równo co 30 dni, a od pewnego czasu przychodził z kilkutygodniowym opóźnieniem. Ciąża była wykluczona, bo ciocia nie ma żadnego partnera. Czas był zatem wybrać się do ginekologa.

Ciocia była zmuszona iść do innego lekarza niż do tej pory, bo jej poprzedni odszedł na emeryturę. Znalazła więc piekielną panią ginekolog. Po wyjaśnieniu jej wszystkich dolegliwości, pada pytanie ze strony lekarki:
- Kiedy pani rodziła?
Odpowiedź: nigdy. Ginekolożka oczy jak pięć złotych i krzyki:
- Czy pani na głowę upadła? Zaraz pani skończy czterdzieści lat, to kiedy pani zamierza zajść w ciążę?
Odpowiedź taka sama, jak poprzednio. Pani doktor o mały włos tam nie zemdlała, ale kontynuuje:
- Te dzisiejsze kobiety są tak nieodpowiedzialne... niech pani się nie dziwi, że pani ma problemy z miesiączkowaniem, skoro pani nie rodziła. Jak pani urodzi, to się skończy.

Ciotka mimo wszystko zażądała badania i poprosiła o nie osądzanie jej osobistych wyborów. Lekarka nie chciała jej zbadać - "urodzi to przejdzie", powtarzała, "ja nic tu nie poradzę, jak pani nie rodziła". W końcu jednak ciocia doprosiła się badania, wysłuchując, już trochę ciszej, jak to tak można być w tym wieku i nie mieć dzieci.

Co się okazało? Na jajniku pojawiła się torbiel, która opóźniała miesiączkę. Na szczęście, nie trzeba było jej usuwać operacyjnie. Co ciocia usłyszała na odchodne?
- Jakby dziecko pani urodziła, to by pani tego świństwa na jajniku nie miała.
Także ten.

ginekolog słuzba_zdrowia

Skomentuj (36) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 339 (357)

#76642

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Wybrałyśmy się ze współlokatorką (historia opisana za jej zgodą) na większe zakupy do jednego z większych supermarketów. Zakupy dość spore (dwie duże siatki + papier toaletowy), bo jak coś ma się u nas kończyć, to kończy się zawsze w tym samym momencie.

Wracamy do mieszkania. Łapiemy windę na trzecie piętro. Kiedy na owym piętrze drzwi się otwierają, czekają na nas dwie rozwścieczone babcie.
- Takie młode, to by po schodach latać mogły, a nie windę zajmować!
- My tu czekamy i marzniemy na klatce, a one sobie jeżdżą!
- Lepiej, żeby mi się autobus przez was nie spóźnił!
- Schodami to nie łaska?

W osłupieniu minęłyśmy panie, które wtargnęły do windy, jakby chciały nią uciec do lepszego świata, a ich wzburzone głosy dało się słychać jeszcze na parterze. My zbieramy szczęki z podłogi.
Zapytacie, dlaczego zachowanie "moherków" nas tak oburzyło? Spieszę z odpowiedzią: moja współlokatorka jeździ na wózku inwalidzkim.

mohery babcie

Skomentuj (25) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 344 (404)

#76080

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Uczelnia, na której studiuję określa się jako "przyjazna studentom pracującym, niezamożnym, matkom i kobietom w ciąży". Jeśli ktoś naprawdę potrzebuje, może starać się o indywidualny tok studiów, czy też zamiast chodzić na zajęcia, przychodzi na konsultacje bądź chodzi z wcześniejszą/późniejszą grupą. Brzmi fajnie, prawda? Niestety, rzeczywistość jest troszkę inna.

Kiedy byłam na czwartym roku studiów, stwierdziłam, że pora odciążyć rodziców finansowo i rozejrzeć się za pracą. Znalazłam - prawie że w zawodzie (studia licencjackie już miałam), elastyczny grafik, przesympatyczna szefowa. Ułożyłyśmy sobie plan pracy tak, żeby nic nie kolidowało mi z zajęciami na wydziale i przez pierwsze dwa miesiące było w porządku... Dopóki jeden prowadzący nie przełożył zajęć z godziny ósmej rano na godzinę szesnastą.
W pracy - przykro mi, nie mam nikogo na twoje miejsce. Spróbuj to przełożyć. Wykładowca akurat należał do tych "ludzkich", więc któregoś dnia złapałam go na konsultacjach i pytam, czy mogłabym przenieść się do grupy na godzinę piętnastą.
- Jest pani w ciąży? Czy ma pani dziecko? - pada pytanie. Zbita z tropu, odpowiadam, że nie.
- Więc nie mamy o czym rozmawiać - rozkłada ręce. Zdziwiona, tłumaczę, że mam pracę i chciałabym tylko przychodzić trochę wcześniej, do innej grupy. Materiał przecież jest ten sam. Odpowiedź zwaliła mnie z nóg:
- Nikt pani studiować tu nie każe.

Interweniowałam u dziekana, który też niewiele mógł zrobić. Jako że pyskata bywam, pytam, dlaczego nasza uczelnia określa się jako przyjazna studentom pracującym, po czym odprawia z kwitkiem studentkę, która chce mieć możliwość uczęszczania na zajęcia z wcześniejszą grupą, bo nie może przełożyć pracy. Odpowiedź?
- Nikt pani studiować tu nie każe.
Kurtyna.

uniwersytet studia studenci

Skomentuj (6) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 256 (284)