Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

Satsu

Zamieszcza historie od: 11 września 2013 - 19:54
Ostatnio: 9 lutego 2025 - 22:35
  • Historii na głównej: 107 z 115
  • Punktów za historie: 30451
  • Komentarzy: 312
  • Punktów za komentarze: 2649
 

#87669

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kontynuacja historii #87667, nie sądziłem, że aż tak szybko coś się ruszy. A właściwie powinienem powiedzieć, że tak szybko znowu postanowią mi podnieść ciśnienie.

Mały skrót żeby było wiadomo o co chodzi. Dzisiaj rano otrzymałem wezwanie do zapłaty od firmy windykacyjnej. Rzekomy dług z 2010 roku jednak nie istnieje, gdyż posiadam potwierdzenie umorzenia pozostałej kwoty od wierzyciela pierwotnego. Poza tym na sprawę zostały dodane horrendalnie wysokie koszty.

Od ostatniej rozmowy minęło kilka godzin. Pracowałem sobie spokojnie z kubkiem kawy u boku gdy nagle zadzwonił telefon.

[Pani z Windykacji]: Witam tutaj Anastazja Męczygrucha (dane zmienione, ale oryginalne imię i nazwisko było na tyle abstrakcyjne, że myślałem, że sobie ze mnie jaja robi) z firmy Windykacja, czy dodzwoniłam się do Satsu?

Oho zaczyna się. Po weryfikacji Pani od razu przeszła do rzeczy.

[PW]: Jestem z działu reklamacji. Koleżanka zgłosiła mi, że upiera się Pan, że nie spłaci długu.
[Ja]: W skrócie tak...
[PW]: A wie Pan, że jeśli nie będzie Pan płacił to sprawa może zostać skierowana na stronę postępowania sądowego?
[J]: (Nosz urwał znowu...) Nie wiem czy w tej firmie...
[PW]: Proszę Pana czy Pan wie, że jeśli wygramy postępowanie sądowe to możemy skierować Pana sprawę do komornika i wtedy Pana konto może zostać zajęte?
[J]: Nie chcę być niegrzeczny, ale czy wam tam płacą za przerywanie ludziom w połowie zdania? Jeśli tak to...
[PW]: Proszę Pana...
[J]: Proszę mi nie przerywać. Niech Pani teraz spojrzy na moje zadłużenie. Ile wynoszą koszty sądowe?
[PW]: 560 zł
[J]: Czyli...?
[PW]: ...
[J]: Ehhh... Czyli moja sprawa podobno już była w sądzie. Nie można zasądzić kosztów sądowych jeśli sprawa nie była w sądzie. Koszty egzekucji również są, więc i u komornika moja sprawa wylądowała. Problem polega na tym, że po pierwsze list który dzisiaj otrzymałem od Państwa jest pierwszą próbą kontaktu Państwa ze mną mimo, że mój domniemany dług ma już ponad 10 lat.

Po drugie nie otrzymałem żadnej decyzji z sądu, nigdy też na oczy nie widziałem komornika ani żadnej korespondencji od niego. To sprawia, że dług jeśli nawet by istniał, to i tak dawno temu byłby przedawniony. Jednak dług nie istnieje. Państwo nabyliście mój "dług" drogą cesji wierzytelności w maju 2013 natomiast ja posiadam dokument poświadczający umorzenie pozostałych odsetek w wysokości 5,43 zł wystawiony w roku 2010.

[PW]: Proszę Pana mnie nie interesuje co Pan tam ma, mnie interesuje kiedy spłaci Pan zaległość. Inaczej sprawa pójdzie do sądu.
[J]: Myślałem, że wyjaśniliśmy sobie, że moja sprawa podobno już była w sądzie?
[PW]: To będzie złożona jeszcze raz...
[J]: Zdaje sobie Pani sprawę, że jeśli sprawa raz była w sądzie to nie można składać ponownego pozwu?
[PW]: Oczywiście, że można.
[J]: Aha... Rozumiem. Pani jest z działu reklamacji? W takim razie ja chciałbym złożyć reklamacje.
[PW]: Ja nie dzwonię tutaj w sprawie reklamacji tylko żeby wyjaśnić Panu, że musi Pan zapłacić. Jest dług i trzeba zapłacić.
[J]: To proszę mnie połączyć z kierownikiem.
[PW]: Oczywiście, ale kierownik powie Panu to samo co ja. Anitka! Ten debil od umorzenia chce z tobą gadać. Przełączę go. Proszę chwilę poczekać już łączę.

[Kierownik z Windykacji]: Anita Jakaśtam kierownik działu windykacji telefonicznej, w czym mogę pomóc.
[J]: Chciałbym się upewnić czy jest Pani zaznajomiona ze sprawą z jaką dzwonię.
[KW]: Oczywiście, osobiście zleciłam telefon do Pana. Słucham w czym problem?
[J]: Otóż jak pewnie Pani wie posiadam dokument poświadczający umorzenie odsetek wystawiony przez poprzedniego wierzyciela.
[KW]: Rozumiem jednak mnie to nie interesuje. Dług występuje w systemie więc istnieje.
[J]: To w takim razie proszę mi powiedzieć kiedy pozew w mojej sprawie został złożony do sądu? Pani jako kierownik powinna mieć dostęp do takich danych.
[KW]: Chwileczkę już sprawdzam... Pana sprawa jeszcze nie została skierowana do sądu.
[J]: To proszę mi w takim razie wyjaśnić skąd do cholery wzięło się 560 zł kosztów sądowych.
[KW]: Obsługą finansów zajmuje się dział...
[J]: Proszę Panią mnie nie interesuje jaki dział zajmuje się finansami. Mnie interesuje dlaczego wymagacie ode mnie spłaty zadłużenia, które nie istnieje gdyż posiadam dokument poświadczający umorzenie pozostałej kwoty odsetek? I skąd się wzięły te wszystkie koszty skoro moja sprawa nawet nie była w sądzie.
[KW]: Proszę się uspokoić. Pana sprawa widnieje w systemie, więc dług jest wymagalny...
[J]: To Pani ostatnie słowo.
[KW]: Oczywiście...
[KW]: To w takim razie spotkamy się w sądzie. Do usłyszenia.

Tak jak wspomniałem w poprzedniej historii przez jakiś czas pracowałem w windykacji jako programista. Wiem, że istnieją firmy, które zarabiają głównie na oszustwach a gdy robi się gorąco to się zwijają i po jakimś czasie otwierają pod nową nazwą. Ale po tej rozmowie nie mam pytań.

Niestety nie nagrałem rozmowy z pierwszej historii, ale te dwie mam nagrane.

windykacja

Skomentuj (16) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 155 (163)

#87661

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jestem programistą i poza pracą na etacie bardzo często wyszukuję jakieś zlecenia, aby sobie dorobić. Trochę się tego nazbierało, więc postanowiłem opisać wam te najciekawsze.

Firma magazynowa, która niedawno kupiła drugi magazyn ma problem. Ich program nie ma żadnych funkcji sieciowych, więc w pierwszym magazynie nie wiedzieliby co jest w drugim i na odwrót. Szef firmy, zamiast kupować nowy program, postanowił zlecić napisanie programu w 100% pod ich wymagania. I tutaj pojawiam się ja. Spędziłem dwa dni na rozmowie z kierownikiem o tym co ta aplikacja ma robić. Oto założenia jakie sobie spisałem:

Program powinien obsługiwać dwa magazyny z możliwością dodania kolejnych. Do każdego magazynu miały być przypisane miejsca magazynowe. Program powinien umożliwiać dodawanie, edytowanie i usuwanie miejsc magazynowych. Każde takie miejsce powinno być opisane rozmiarem (szerokość, wysokość, głębokość) oraz maksymalną wagą jakie może przyjąć. Poza tym jako, ze program miał mieć mapę miejsc magazynowych to każde miało też mieć swoje położenie. Mapa miała być edytowalna na wypadek zmiany ustawienia regałów w magazynie. Do tego program miał mieć możliwość wprowadzenia listy nowych towarów i miał je automatycznie rozkładać po magazynie tak aby towary z jednej dostawy były ułożone stosunkowo blisko siebie. Aby to działało każdy towar musiał być opisany podobnie jak miejsce magazynowe. Do tego dochodziły informacje dodatkowe jak opis, cena, itp. Dostawy również miały być opisywane przez takie informacje jak opis, pochodzenie, itp. Poza tym program miał mieć możliwość wypluwania wybranych danych do excela, tak aby można było robić różne zestawienia. Do tego system kodów kreskowych, aby móc szybko wyszukiwać dane towary w systemie bez potrzeby ręcznego wpisywania identyfikatora.

Po szybkiej estymacji poinformowałem kierownika, że sama praca nad programem zajmie mi od 45 do 50 dni, natomiast konfiguracja środowiska w obu magazynach jakiś tydzień (nie mieli żadnego serwera, poprzedni system stał na zwykłym komputerze). Za wszystko zażyczyłem sobie 8500 zł* (zawsze podaje minimalnie zawyżoną cenę jakby klient chciał się targować, poniżej 8000 zł bym nie zszedł). Reakcja kierownika?

- No ciebie chyba pop***liło! OSIEM TYSIĘCY, Marian słyszałeś gościa? Facet ja ci za to zapłacę maksymalnie 300 złotych i ani grosza więcej.

Nie zostało mi nic innego jak odrzucić tą jakże intratną propozycję. Oczywiście kierownik próbował oklepanych już tekstów: wpiszesz sobie w CV, doświadczenie jest ważniejsze niż pieniądze. Takie kity to można juniorom bez doświadczenia wciskać. Szkoda tylko dwóch dni na zbieraninie założeń. Musze podpytać radcę prawnego, czy mogę napisać jakąś umowę wstępną, w której byłby podpunkt mówiący o zapłacie za czas zbierania wymagań gdy nie zostanie podpisana główna umowa.

Dalej mała sieć pizzerii. Jej kierownik prosi o napisanie aplikacji która zbierze zamówienia z Pyszne.pl, Glovo i UberEats w jednym miejscu i na podstawie adresu dostawy wybierze jedną z trzech pizzerii do jakich zamówienie ma trafić. Poza tym obsługa takich rzeczy jak przyjęcie zamówienia, ustalenie czasu dostawy, itp. Wszystkie posiadają własne API (interfejs, który z poziomu kodu pozwoliłby mi na łatwe przetwarzanie zamówień), jednak Pyszne.pl nie udostępnia go byle komu, w tym mi. Musiałem sobie poradzić inaczej. Napisałem skrypt, który porusza się po stronie pyszne.pl pobiera wymagane dane i wykonuje odpowiednie akcje.

Aplikacja oddana, kasa na koncie. Czyli można zapomnieć o temacie, ale gdyby tak było to nie powstałaby ta historia. Jakiś miesiąc po zakończeniu prac dzwoni kierownik bo program nie działa. Zamiast przypisywać zamówienia do różnych pizzerii wrzuca wszystkie na jedną. Przyczyna okazała się bardzo łatwa do znalezienia, ktoś grzebał w kodzie i zrobił błąd w jednym warunku. Po chwili kierownik przyznał się, że chciał odciążyć jedną z pizzerii i przerzucać zamówienia z pewnego dużego osiedla do lokalu X zamiast Y. Zmiany dokonał jego siostrzeniec, który jest w technikum informatycznym. Usterkę naprawiłem, spisałem raport z naprawy, którą kierownik podpisał i poprosiłem o zapłatę (w umowie mam punkt mówiący, że za darmo naprawiam tylko błędy aplikacji wynikające z nieedytowanego kodu, resztę napraw wyceniam na podstawie roboczogodzin).

No i zaczęło się... On nic nie będzie płacił, jestem partaczem, sprzedałem mu niedziałające g**no, itp. Ostatecznie nie zapłacił a ja poszedłem do sądu. Pieniądze za naprawę odzyskałem z nawiązką.

Fryzjer. Pani chcę ładną, statyczną stronę wizytówkę. Na pierwszej rozmowie ustalamy jak ma wyglądać. Informuję również panią, że każda zmiana mocno odbiegająca od pierwotnego opisu będzie płatna Zwykle nie robię problemów gdy ktoś zmienia położenie jakiegoś panelu itp., ale trafiają się asy, które po zobaczeniu projektu graficznego zmieniają dosłownie wszystko. I tak było tym razem, pani nie podobało się kompletnie nic. Powiadomiłem więc o naliczeniu dodatkowej opłaty za zmianę całego projektu i zacząłem spisywać jej wizję. Drugi projekt wymagał kilku zmian, które wyceniłem na około 50 zł i w końcu udało się. W tym miejscu poinformowałem panią fryzjerkę o tym, że na etapie kodowania strony każda zmiana względem projektu będzie dodatkowo płatna. Jak możecie się domyślić w trakcie pisania strony projekt został zmieniony... 8 razy. No i gdy przyszło do płacenia zaczął się płacz, bo kazało się, że początkowe 350 zł urosło prawie trzykrotnie. Na początku nie chciała zapłacić, ale wystarczyło postraszyć trochę sądem i pieniądze się znalazły. Ale to jeszcze nie koniec bo pani była bardzo zdziwiona, że aby strona była widoczna w internecie musi jeszcze wykupić serwer i domenę (jakieś pozycjonowanie w wynikach googla też by się przydało). Oczywiście informowałem o tym na samym początku.

Dalej firma human resources. Mają swój program w którym zapisują CV, ale trochę im nie pasuje, że muszą robić to ręcznie. Zamarzył im się OCR (optical character recognition - program służący do rozpoznawania znaków w plikach graficznych), który zaczyta dane ze zeskanowanego dokumentu i "wklei" w odpowiednich polach programu. Sam OCR to nie problem, jest masa bibliotek, które pozwalają konwertować obrazek do postaci tekstu. Problemem jest nauczenie programu jak rozpoznawać co jest czym. Komputer jest głupi, zaczyta frazę Jan Kowalski, ale nie wie, że Jan to imię i ma trafić w programie do pola imię. Trzeba go tego nauczyć. Na początku chciałem wykorzystać sztuczną inteligencję, ale nie mam w tej dziedzinie dużego doświadczenia (a szkoda), więc zdecydowałem się na bazę wiedzy i porównywanie wzorców. Działa to tak, że program porównuje zaczytaną frazę z bazą wiedzy i szuka słów kluczowych. Im większa baza wiedzy tym większa trafność. Do budowy bazy dostałem ponad 100 tyś. różnych CV. Na początku było słabo, ale po 10 tyś. CV program miał około 98% skuteczności. Poza tym baza jest budowana na bieżąco podczas używania programu. Opisuje to wam abyście pojęli skalę projektu, który był największym jaki do tej pory udało mi się dorwać. Pracowałem nad nim coś koło 5 miesięcy.

Jakoś dwa tygodnie przed końcem projektu dzwoni do mnie pani z firmy HR. Byłem w tym momencie na etapie ostatnich testów i pisania dokumentacji. Okazało się, że na samym finiszu ktoś wpadł na genialny pomysł aby sprawdzić umowę kupna programu, którego używają i okazało się, że nie mają prawa sami modyfikować kodu programu, więc bardzo dziękują mi za współpracę. Zapytałem się więc kiedy mam przyjechać się rozliczyć i zdać kod, który udało mi się napisać. Pani bardzo się zdziwiła bo to chyba oczywiste, że skoro nie użyją tego programu to nic mi nie zapłacą. Nie ze mną takie numery. Kazałem pani spojrzeć na podpisaną przez nich umowę i sprawdzić punkt, który dokładnie opisuje kwestię rozliczenia w przypadku zerwania umowy (punkt w umowie jest zgodny z bodajże 644 artykułem kodeksu cywilnego, mogłoby go tam nie być, ale po pewnej przygodzie z pewnym panem z firmy ubezpieczeniowej, który twierdził, że artykuł 644 nie istnieje wolałem go jednak dopisać). Pani obiecała, że sprawdzi umowę, porozmawia z dyrektorek i odezwie się jutro. Jak można się domyślić pani się nie odezwała. Więc odezwałem się ja telefonicznie, listownie i ostatecznie złożyłem pozew. Wtedy nagle firma się obudziła i próbowali mnie ubłagać bym wycofał pozew a oni mi zapłacą 50%. Haha takiego, projekt był w 99% skończony a ja mam dostać ledwie połowę kasy. Sprawę wygrałem, dostałem 100% wynagrodzenia. Poza tym firma w trakcie procesu zrzekła się praw do programu (zasługa mojego prawnika). Gotowy OCR postanowiłem obudować pozostałymi funkcjami potrzebnymi w aplikacji dla firmy HR i sprzedać. Niedługo kończę pracę i mam już kupca. Konkurencyjną firmę HR z tego samego miasta.

Ps. Z tego co udało mi się dowiedzieć w umowie kupna ich programu był też punkt, który mówił, że dostęp do kodu mają tylko osoby upoważnione. Jak można się domyślić ja nie byłem taką osobą :) Nie wiem czy zostały wyciągnięte jakieś konsekwencję czy sprawa została zamieciona pod dywan.

Jako freelancer robię już dobre 10 lat. Moja umowa rozrosła się w tym czasie z dwóch stron A4 do prawie pięciu. Poza tym wszystko co ustalam z klientem następnie spisuję i daję do podpisu. Nawet gdy klient prosi o przeniesienie jakiegoś elementu o 2 mm w lewo i nie pobieram za to żadnej opłaty. Ludzie są nadzwyczaj kreatywni gdy przychodzi do płacenia. Zarzucą ci kłamstwo, zmieszają z błotem, utną kontakt. Przez te 10 lat 5 razy byłem w sądzie i zawsze wygrywałem, nawet z dużymi firmami. Chociaż wiem, że umowa, którą mam jeszcze będzie ewoluować. Ludzie nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać. Na przykładzie firmy magazynowej, jeszcze nie miałem sytuacji, ze ktoś po tak długim zbieraniu wymagań ostatecznie nie podpisał umowy. I na to muszę się zabezpieczyć aby odzyskać pieniądze za stracony czas.

*Cena może wydawać się duża, ale gdy biorę zlecenie to praktycznie pracuję na dwa etaty plus muszę zapłacić podatki. A 8500 zł brutto za około 50 dni pracy to dość niska stawka dla programisty. Istnieją tańsze programy specjalistyczne mieszczące się w okolicach 300-400 zł, ale albo nie mają opcji na rozbudowę/zmianę (np. poprzedni program w firmie magazynowej), albo każda pierdoła jaka ma się zmienić w programie jest zlecana do jego twórcy a ten kasuje za to niezłą sumkę. Sprzedaż aplikacji a kodu aplikacji to dwa różne światy.

Skomentuj (47) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 177 (189)

#87679

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Ostatnio coś mam pecha do piekielnych sytuacji. Jestem programistą i pracuję w software housie. Gdy zaczynałem w nim pracę zostałem przydzielony do grupy, która już praktycznie kończyła swój projekt. Gdy tylko się wdrożyłem i poznałem flow pracy w tej firmie, została mi przydzielona własna drużyna i projekt. Niestety jakiś miesiąc temu manager pierwszego projektu złożył wypowiedzenie. Szefostwo firmy stwierdziło, że zamiast szukać kogoś nowego to ja zajmę się dalszym rozwojem tego programu (w końcu jakiś czas nad nim pracowałem). Natomiast na moje miejsce wyznaczono programistę z mojej starej grupy.

Zwykle tworzyliśmy oprogramowanie na zlecenie, jednak projekt jakim miałem się zająć był przeznaczony na sprzedaż i tak się nie fajnie złożyło, że niedawno ktoś go kupił, więc czasu na wdrożenie się miałem dość mało.

Całym etapem sprzedaży zarządzał były manager, jednak szkolenia dla pracowników miałem przeprowadzić ja. Program kupiła dość mała firma, licząca raptem 13 pracowników. Na samym początku przeprowadziłem szkolenie dla dwóch administratorów. Tutaj poszło z górki. Tydzień później, gdy program stał już na serwerze należącym do klienta miałem poprowadzić szkolenie z obsługi programu dla pozostałych pracowników. Niby człowiek sobie myśli, że ma do czynienia z dorosłymi ludźmi, ale serio sprawniej by mi poszło przeszkolenie grupy uczniów z podstawówki niż tych ludzi.

- Umówieni byliśmy na godzinę 10:00, pierwsze osoby na teams zaczęły się pojawiać około 10:20. Zanim wszyscy dotarli zrobiła się prawie 11.
- Pojawienie się wszystkich ni jak nie oznaczało jeszcze początku szkolenia. Najpierw trzeba było sobie porozmawiać, a to ktoś wyskoczył sobie kawkę zrobić, a to Pani musiała dziecko przewinąć. Próbowałem zacząć szkole jakieś 10 razy. Gdy mi się w końcu udało dobijała już 11:30.
- To, że zaczęliśmy spotkanie nie oznacza, ze rozmowy się skończyły. One tylko przeniosły się z czatu głosowego na tekstowy.
- Co jakiś czas jednak ktoś starał się sprawiać wrażenie zaangażowanego w szkolenie i zadawał pytanie. W większości przypadków odpowiedź na to pytanie omawiałem dosłownie przed chwilą, lub było kompletnie bezsensowne. Przez całe szkolenie naliczyłem aż dwa sensowne pytania.
- Gdy wybiła 15:00 (zaplanowany koniec szkolenia) zaczęły się narzekania. Moje tłumaczenie, ze zaczęliśmy z prawie 2 godzinnym poślizgiem było oczywiście olewane.
- Około 16:00 jedna z Pań stwierdziła, że to jakaś kpina i ona nie będzie siedzieć po godzinach i wyszła ze spotkania. A z nią kilka innych osób. Na spotkaniu oprócz mnie pozostały trzy osoby, ale podejrzewam, ze ich od dawna już nie było. Do końca szkolenia nie padło żadne pytanie, czat tekstowych był głuchy a gdy się żegnałem to nie odpowiedział kompletnie nikt.

Dzisiaj dostałem email od prezesa tej firmy (sam nie był na szkoleniu) z listą ponad 30 pytań od swoich pracowników i zażaleniem na jakość szkolenia. Zgodnie z prawdą odpowiedziałem, ze wszystkie zagadnienia związane z tymi pytaniami były omawiane. W odpowiedzi załączyłem plan szkolenia jak i udostępniłem nagranie z niego*.

Jeśli cała ich praca wygląda jak to szkolenie to ja się zastanawiam jakim cudem ta firma jeszcze prosperuje. Na odpowiedź jej prezesa czekam.

*o nagrywanie szkoleń poprosił sam prezes podczas podpisywania umowy, więc nie informowałem pracowników o tym, że są nagrywani. Same nagrania miałem zamiar zgrać na płyty i wysłać pocztą (swoje ważyły), ale postawiony pod murem wrzuciłem je na moją firmową chmurę.

Skomentuj (22) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 126 (134)

#87667

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dzisiaj rano otrzymałem wezwanie do zapłaty z pewnej firmy windykacyjnej. Od razu przeprowadziłem szybki rachunek sumienia i sprawdziłem kalendarz czy aby nie zapomniałem o jakiejś opłacie. No, ale nie wszytko opłacone. Otwieram więc list i czytam.

Okazało się, że firma dochodzi długu z 2010 roku odkupionego od firmy X w maju 2013 roku. Tutaj zaczęło mi coś świtać. W tamtym okresie robiłem remont mieszkania do czego wynająłem firmę X. Jednak z powodów rodzinnych spóźniłem się jakiś czas z zapłatą i zostały naliczone odsetki w wysokości 5 złotych 43 grosze, które po zapłaceniu i wyjaśnieniu sprawy zostały umorzone. Oczywiście mam wszystko na papierze. Ale nie to w tym wezwaniu było dziwne. Prawdę mówiąc trochę mi się słabo zrobiło gdy zobaczyłem kwotę do zapłaty.

Kapitał: 0 zł
Odsetki umowne: 0 zł
Odsetki umowne za opóźnienie: 5,43 zł
Koszty windykacyjne: 1480 zł
Koszty sądowe: 560 zł
Koszty egzekucyjne: 1020 zł
Pozostałe opłaty: 63,11 zł

Pozostało do spłaty: 3252,77 zł

Co nieco na windykacji się znam, pracowałem w tej branży jakiś czas jako programista i na pierwszy rzut oka już trzy rzeczy nie zgadzają mi się w tym zestawieniu. Po pierwsze saldo pozostałe do spłaty jest wyższe od składowych zadłużenia o 124,23 zł.

Po drugie nawet jeśli firma X błędnie przekazała mój "dług" do firmy windykacyjnej to nie pasuje mi, że umorzona wtedy kwota znajduje się na rejestrze odsetek umownych za opóźnienie, a nie na kapitale. Zwykle gdy spłacany jest kredyt, raty, czy cokolwiek innego to wpłaty alokowane są w pierwszej kolejności na koszty i odsetki, a dopiero potem na kapitał. Czyli jak mam dług w wysokości 1005 zł, gdzie 1000 zł to kapitał, a 5 zł to odsetki i wpłacam 1000 zł, to ostatecznie zostanie mi do spłaty 5 zł kapitału. Nigdy nie spotkałem się z innym podejściem.

No i po trzecie skąd się wzięły tak horrendalnie wysokie koszty. Koszty windykacyjne to najczęściej opłaty za wysłane listy, wizyty windykacji terenowej, itp. Do mnie przez te ponad 10 lat wysłano tylko jeden list (zmieniałem miejsce zamieszkania, ale stare mieszkanie jest wynajmowane i lokatorzy przekazują mi wszystkie listy adresowane do mnie). Koszty sądowe jak sama nazwa wskazuje są naliczane przy wysyłce sprawy do sądu. Jak możecie się domyślić wezwania na sprawę ani żadnej decyzji nie dostałem. A jakaś decyzja musiała zapaść. Na sprawie są też koszty egzekucyjne, czyli sprawa poszła do komornika po otrzymaniu nakazu zapłaty i klauzuli wykonywalności. I znowu ani wizyty komornika, ani nawet kontaktu z nim się nie doczekałem. No i pozostałe koszty czyli taki rejestr śmietnik, do którego trafiają wszystkie inne koszty, które nie pasują nigdzie indziej.

Chwyciłem wszystkie papiery i telefon, odczekałem 15 minut słuchając usypiającej melodyjki i w końcu udało się.

[Pani z Windykacji]: Witam, tutaj firma Windykacja w czym mogę pomóc.
[Ja]: Witam, dzwonię w takiej sprawię. Otrzymałem dzisiaj od Państwa wezwanie do zapłaty...
[PW]: Oczywiście, aby sprawdzić sprawę w systemie muszę przeprowadzić weryfikację.

Weryfikacja...

[PW]: Dobrze wszystko się zgadza. Z tego co widzę ma pan dług na rzecz firmy X na kwotę 3252,77 zł. Rozumiem, że chce Pan dokonać spłaty zadłużenia?
[J]: Niekonieczni...
[PW]: Wie Pan, że nie spłacanie długu może prowadzić do skierowania sprawy do sądu?
[J]: (Już trochę zirytowany) Wiem i jakby Pani nie zauważyła sprawa podobno była już w sądzie i podobno mam też komorni...
[PW]: No to w czym problem? Proszę zapłacić i po problemie. Jeśli nie stać Pana na jednorazową spłatę to mogę zaproponować ugodę z rozłożeniem spłaty zadłużenia na dogodne raty. W przeciwnym wypadku proszę powiedzieć kiedy może Pan wpłacić, zapiszę deklarację.
[J]: Po pierwsze proszę mi nie przerywać. Od początku naszej rozmowy nie udało mi się dokończyć ani jednego zdania. Po drugie nie mam zamiaru nic płacić, bo...
[PW]: Proszę mnie posłuchać! Jeśli nie zapłaci Pan to zostaną wyciągnięte odpowiednie konsekwencje.
[J]: (Tu już się wkur... zdenerwowałem) O nie to teraz Pani mnie posłucha i odpowie na moje pytania. Po pierwsze dlaczego kwota zadłużenia w piśmie jest różna od sumy składowych?
[PW]: Nie ma możliwości aby...
[J]: Proszę spojrzeć na pismo, jakie państwo do mnie wysłali i policzyć sobie wszystkie kwoty jakie tam występują. Na bank ma Pani dostęp do wysłanych pism.
[PW]: Proszę poczekać...

Minutka z kalkulatorem...

[PW]: No rzeczywiście jest tu błąd, ale należność i tak wynosi 3252,77 zł. Więc kiedy może Pan wpłaci...
[J]: Już mówiłem, że nie będę nic płacił, ale to nie koniec moich pytań. Kiedy sprawa została wysłana do sądu i dlaczego ja nic o tym nie wiem?
[PW]: Niestety nie mam takich informacji mogę wysłać zapytanie do osób zajmujących się obsługą prawną spraw.
[J]: W takim razie proszę również zapytać o egzekucję ponieważ ani komornika ani żadnego pisma od niego nie widziałem na oczy.
[PW]: Zgłoszenie wysłane, odpowiedź w ciągu 5 dni roboczych. Jeśli nie będzie kontaktu z naszej strony proszę o kontakt telefoniczny po upłynięciu terminu 5 dni roboczych. A teraz czy mogę się w końcu dowiedzieć na kiedy mam zanotować deklarację spłaty zadłużenia?
[J]: Czy Pani mnie w ogóle słucha? Poza tym to nie koniec moich pytań. Proszę mi powiedzieć co zrobimy z fantem, że posiadam dokument potwierdzający umorzenie 5,43 zł przez firmę X wydany przed sprzedażą mojego wyimaginowanego długu do Państwa firmy?
[PW]: Takie pytanie powinien Pan kierować do poprzedniego wierzyciela...
[J]: Sprawdziłem i okazuje się, że ta firma nie istnieje. W grudniu 2013, czyli kilka miesięcy od sprzedaży "długu" do Państwa firmy ogłosili upadłość.
[PW]: To ja przełączę do działu reklamacji.
[J]: Poproszę.

Na ten moment tyle, bo po prawie godzinnym oczekiwaniu i słuchaniu melodyjki z windy nie wytrzymałem i się poddałem. Będę próbował się dodzwonić ponownie, a jak mi się nie uda wyślę list z prośbą o wyjaśnienia. Jak to nic nie da, pozostanie mi tylko sąd.

Jednak czuję tutaj ostry szwindel. Nie ma opcji by przez tyle lat nie doszła do mnie najmniejsza informacja o postępowaniu sądowym czy egzekucji. Na moje albo mają burdel, albo błąd w systemie, albo chcą mnie wydym... No tego.

windykacja

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 151 (155)

#87591

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Historia #87589 przypomniała mi rozmowę z moją mamą sprzed kilku tygodni. Prowadzi ona sklep spod szyldu zielonego płaza, który znajduje się na osiedlu domków jednorodzinnych.

Jeśli chodzi o klientelę to przeważają osoby starsze, ale i młodych jest dość sporo. Jak to się ma do godzin dla seniorów? Ano tak, że ilość klientów w tym czasie spada praktycznie do zera. Rekordem były cztery dni pod rząd gdzie w godzinach od 10:00 do 12:00 mama nie miała ani jednego klienta. Średnio jest to około 4-6 osób, gdzie normalnie w dwie godziny obsługiwanych jest coś około 50-60 klientów. A co się dzieje chwile po 12? Do sklepu ściąga tłum ludzi i pod drzwiami tworzy się zbiorowisko oczekujących. I bardzo często jest tak, że grupka ta składa się z większej liczby osób starszych niż młodych.

Mama postanowiła wypytać starszych, stałych klientów dlaczego nie przychodzą na zakupy w czasie tych dwóch godzin. Na około 20 spytanych osób, tylko jedna kobieta podała sensowny powód, wizyty u fizjoterapeuty. Cała reszta stwierdziła, że mają to gdzieś i będą przychodzić jak im się podoba. Najlepszy jednak był dziadek, który stwierdził, że ma w czterech literach te godziny, a dosłownie po chwili opierdzielił jakąś dziewczynę, że ma nos odsłonięty i chce go zabić (nie, sam maski nie miał).

Sam pomysł nie jest zły. Jedynym problemem jest starsze społeczeństwo, które nie chce się dostosować i rząd który nie chce cofnąć decyzji, która ni w ząb nie działa. Tak po prawdzie, w tym momencie, kolejki tworzące się po zakończeniu godzin dla seniorów są o wiele bardziej niebezpieczne niż gdyby tych godzin w ogóle nie było.

Skomentuj (22) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 161 (187)

#87555

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Kilka lat temu dodałem historię o tym jak moja nadambitna ciocia próbowała uczynić ze mną kierowcę. I w tej historii wystąpi jako ta piekielna. Nie będę jednak ponownie przedstawiał jej charakteru, jeśli ktoś jest ciekawy zapraszam do wpisu #78808.

Ciotka ma dwóch synów, moich kuzynów, z którymi spędziłem znaczną część dzieciństwa. Znaliśmy się jak łyse konie i nigdy nie sądziłem, że coś nas poróżni. Nie powiem by mieli szczęśliwe dzieciństwo. Gdy ja byłem karany za uwalenie się cały w błocie oni dostawali opieprz za najmniejszą plamkę na ubraniach. Gdy ja przynosząc ze szkoły tróję dowiadywałem się, że jestem zdolny ale leniwy, tak oni za czwórkę z plusem dostawali szlaban. Podobnych przykładów było wiele. Co prawda wuja strofował swoją żonę... A przynajmniej próbował.

W końcu skończyliśmy studia. Ja wtedy pracowałem w serwisie komputerowym i dorabiałem sobie pisząc strony internetowe na boku. Natomiast kuzyni po skończonych studiach ekonomicznych (narzuconych przez ciocię) wzięli pierwszą lepszą robotę i szukali pracy w zawodzie.

Jakoś dwa lata temu znalazłem pracę na drugim końcu Polski. Oczywiście przez cały czas starałem się utrzymywać kontakt z kuzynami. Poza tym widywaliśmy się za każdym razem gdy wracałem w rodzinne strony. Jednak czułem, że z miesiąca na miesiąc nasze stosunki stają się co raz bardziej oziębłe. Kilka miesięcy temu przestali mi w ogóle odpisywać.

Gdy w tym roku, przed świętami chciałem się z nimi spotkać nawet nie odebrali telefonu. Zapytałem mamę czy wie co się dzieje. Powiedziała mi wtedy tylko: jedź do ciotki to pewnie się domyślisz. Tak też zrobiłem.

Ciocia przywitała mnie cała rozpromieniona. Posadziła przy stole i zaczęła opowiadać i oto co się dowiedziałem o moich kuzynach.

"Nieudacznicy... Jeden w kebabie jakieś świństwo gotuje a drugi w markecie siedzi. Nie to co ty światowy."

"Ja im drzwi uchyliłam, a te głąby je z kopa zatrzasnęły."

"Nie chce mi się więcej gadać o tych dwóch zawszonych... Tfu."

Może i byłoby tego więcej, ale nie wytrzymałem, wstałem i wyszedłem. Od awantury dzieło mnie tylko to, że obiecałem mamie, że nic nie odwalę.

Kilka lat temu ja byłem gorszy bo jej synowie mieli prawo jazdy, a ja nędzny darmozjad nie. Teraz gdy mi się lepiej powodzi finansowo, to ja jestem wysławiany, a oni traktowani jak robaki. Z jednej strony nie dziwię się im, że mają do mnie pewnego rodzaju uraz, ale z drugiej żal mi trochę, że ulegli podszeptom tej... Brakuję mi kulturalnego słowa.

Mam jednak nadzieję, że uda mi się przemówić do rozsądku tym dwóm kretynom.

Skomentuj (17) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 155 (173)

#87511

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jako, że nie dam rady pojawić się w tym roku w moim rodzinnym mieście na święta, postanowiłem wykorzystać czas, że jestem teraz w miarę dostępny i odwiedzić rodzinkę. I tak bardzo rzadko u nich bywam.

Drugiego dnia pobytu poszedłem w odwiedziny do mojej babci, u której kilka miesięcy temu zamieszkała moja ciocia ze swoją córką. Kuzynkę widziałem ostatni raz gdy miała jakieś trzy latka, gdyż ciotka wcześniej mieszkała na drugim końcu Polski. Aktualnie ma ona 16 lat.

Usiedliśmy więc do kawy, ciasta i wesoło sobie gawędziliśmy. W pewnym momencie kuzynka zapytała mnie co sądzę o strajku kobiet. Zgodnie z prawdą odpowiedziałem, że inicjatywa ok, powód zrozumiały i ogólnie jestem za, ale niektóre trochę się zapędziły i wręcz zieje od nich fanatyzmem.

Ja i ten mój niewyparzony język. Na swoją obronę przypominam, że kuzynki nie widziałem od lat i nie wiedziałem, że z niej taka wojująca feministka. Tutaj nastąpił wywód, że się mylę, że rząd ogranicza kobietom wolność i każdy sposób jest akceptowalny aby walczyć z pisowskim reżimem. Kilka argumentów obaliłem, jednak kuzynka nie przyjęła tego do wiadomości, więc po kilku minutach, zmęczony tą jednostronną dyskusją, grzecznie uciąłem temat. Rozmowa wróciła na spokojniejsze tematy, przynajmniej na chwilę...

Po kilku minutach kuzynka znowu mnie zagadnęła. Tym razem zapytała czym się zajmuję, na co zgodnie z prawdą odpowiedziałem, że jestem programistą. Po czym wywiązał się następujący dialog:

[Kuzynka]: Ha wiedziałam jesteś szowinistą i męską świnią! (przypominam szesnastolatka mówi do dorosłego faceta, którego ostatnio widziała jak miała trzy lata).
[Ja]: Dlaczego tak sądzisz?
[K]: Bo wszyscy programiści to szowiniści...
[J]: A są szowinistami bo?
[K]: Bo nie pozwalają kobietom być programistami, a jak już jakaś zostanie to robią tak aby zarabiała mniej i ją wyśmiewają!
[J]: Skąd wytrzasnęłaś takie rewelacje?
[K]: Każdy o tym wie...
[J]: No to muszę wszystkich zmartwić. W mojej ekipie 40% pracowników stanowią kobiety. Natomiast najlepiej zarabiającym programistą w zespole jest właśnie kobieta. Jeśli chodzi o zarobki to każdy zarabia tyle ile wynegocjował na rozmowie okresowej.
[K]: A z kim negocjują?
[J]: Z głównym kierownikiem projektu i kierownikiem zespołu.
[K]: I to dyskryminuje kobiety!
[J]: ?
[K]: No bo jest dwóch facetów na jedną kobietę!
[J]: A jak facet negocjuje to jest dwóch facetów na jednego faceta. Co za różnica?
[K]: Bo faceci sobie pomagają, a kobietom nie...
[J]: Jakoś kobieta, która zarabia najwięcej dała radę sama wynegocjować od dwóch facetów najwyższą pensję w zespole...
[K]: Ale...

I tutaj kuzynka się rozpłakała i wybiegła do swojego pokoju. Babcia skwitowała to krótkim "Boże cóż za nieznośna dziewucha...". Natomiast ciotka fuknęła na mnie, powiedziała, że jestem bez serca i pobiegła za swoją córeczką do jej pokoju.

No i uj bombki strzelił rodzinną atmosferę...

Skomentuj (109) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 215 (243)

#87489

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jestem programistą i jakieś sześć miesięcy temu zacząłem pracować w pewnym software housie. Dla niewtajemniczonych jest to firma, która na zlecenie kontrahentów tworzy różnego rodzaju oprogramowanie. Pierwszy miesiąc spędziłem z ekipą, która już praktycznie kończyła swój projekt i w tym czasie jedynie wdrażałem się i dowiadywałem jak ta firma w ogóle działa. Po tym okresie przydzielony zostałem do nowego projektu jako kierownik jednej z dwóch grup programistycznych. Nade mną stał tylko główny project manager.

Aplikacja z jaką przyszło mi się zmierzyć miała dwa moduły (stąd dwie grupy programistów), które w pewnych kwestiach komunikują się ze sobą. Natomiast estymowany czas zakończenia projektu to jakieś dwa - trzy lata.

Historia będzie dotyczyć zarządcy drugiej grupy, dla porządku niech będzie Maciuś. Na samym początku projektu nie miałem z nim zbyt wiele do czynienia. Ogólnie działamy na takich zasadach, że komunikujemy się ze sobą w dwóch przypadkach. Gdy przychodzi potrzeba komunikacji pomiędzy systemami, omawiamy wtedy jak będzie wyglądało API (tłumacząc na ludzkie sposób komunikowania się dwóch rożnych systemów między sobą). Oraz podczas comiesięcznych spotkań z głównym project managerem.

Po pierwszym spotkaniu nie miałbym Maciusiowi nic do zarzucenia. Ot facet po czterdziestce, taki trochę śmieszek, kucharz z zamiłowania. Na tym właśnie spotkaniu otrzymaliśmy od project managera wstępne założenia do naszych aplikacji. Niestety firma nie była w stanie wyłożyć od razu pełnych wymagań, więc byliśmy zmuszeni budować aplikację modularną (stąd też taka rozbieżność w estymacji czasu pracy nad całą aplikacją).

Pierwszy miesiąc prac nad projektem przeleciał dość spokojnie. Pierwsze dwa dni spędziliśmy nad ogarnianiem założeń i wybraniem odpowiedniego środowiska i strategii. Dalej ekipa zajęła się stawianiem środowiska a ja w tym czasie zgłębiałem założenia i spisywałem zadania do wykonania na kolejne 2 miesiące. Na początku drugiego tygodnia zaakceptowałem środowisko i zaczęliśmy pracę.

Dlaczego to opisuję? Ano dlatego, że na pierwszym comiesięcznym spotkaniu spotkaniu okazało się, że grupa Maciusia ma gotowe około 30% ze wstępnych założeń a moja niecałe 15%. Śmieszków od strony Maciusia nie było końca... "Łuki (imię zmienione) co wy tam robicie? Kawkę cały czas pijecie?", "Jak tak dalej pójdzie to moja ekipa pół projektu w chill roomie przesiedzi czekając na was.", "Oddam ci dwóch swoich, może wtedy będą równe szanse.". Już tutaj zapaliła mi się lampka ostrzegawcza. Znacie to, szybko ale ujowo, albo wolno i porządnie?

Po tym spotkaniu zostałem na rozmowie z project managerem. Ten kazał mi po prostu działać dalej. Ogólnie koleś konkretny, ale istny milczek.

Dalsze problemy nadeszły gdy pojawiła się pierwsza potrzeba zintegrowania dwóch systemów. Gdy wiedziałem w planach, że coś takiego będzie potrzebne, pisałem do Maciusia mail z tygodniowym wyprzedzeniem, że będziemy potrzebowali to, to i to. Zwykle odpowiedź dostawałem po kilku dniach i brzmiała ona zawsze tak samo: "Nie wyrobimy się, dajcie nam jeszcze X dni", Gdzie ostatecznie X zwykle okazywało się X + Y. Natomiast z jego strony wyglądało to tak: "Na jutro potrzebujemy to, to, to i to". Na odpowiedź, że nie ma szans zwykle dostawałem mail typu: "Łuki kurde wstrzymujecie nas...". I tutaj informacyjnie, przygotowanie takiego API, nawet ze sztucznymi danymi, gdy nie mamy danego modułu skończonego, to około dwa, trzy dni pracy.

Na drugim comiesięcznym spotkaniu Maciuś nie omieszkał naskarżyć, że stopuję ich pracę. Tutaj obyło się bez śmieszków, gdyż Maciuś nie był do końca świadomy, że PM widzi całą naszą korespondencję (nie wiem czy wspomniałem, ale Maciuś też jest nowym pracownikiem). Na tym spotkaniu zapadła decyzja o przeprowadzeniu tak zwanego code review, czyli sprawdzeniu kodu pod kątem poprawności i dobrych praktyk. W tym przypadku obie grupy miały sprawdzić swój kod nawzajem, ale nieoficjalnie dowiedziałem się, że sprawdzi go też dwóch niezwiązanych z projektem programistów. Na ten moment druga grupa wyprzedzała nas mając 80% gotowych założeń, gdy my mieliśmy 55%. Kolejne założenia miały dojść za dwa miesiące, czyli grupa Maciusia mogłaby spędzić ponad miesiąc na nic nierobieniu.

Kod drugiej ekipy do przeglądu mieliśmy dostać dwa tygodnie od w/w spotkania. W tym czasie dostawałem od PMa informacje o skargach na mnie od Maćka, które dementowałem jednym mailem. A Maciuś miotał się z lewa na prawo próbując udowodnić mi, że API, które wystawiła moja drużyna nie działa. Oczywiście nie był w stanie nic ugrać, bo kod działał tak jak opisał, że ma działać.

I nadszedł dzień gdy dostaliśmy kod Maciusia do przejrzenia. I tu nastaje trudny moment tej historii, gdyż muszę się postarać by wyjaśnić jaki dramat wtedy ujrzałem. Po pierwsze od czasu gdy dowiedzieliśmy się o code review moja grupa zdołała dotrzeć do 65% założeń a grupa Maćka stanęła na 80%. I to jest najbardziej piekielne, wiedział, że piszą totalne bagno i postarał się zredagować kod dopiero gdy nastało widmo jego sprawdzenia. Ale co dadzą dwa tygodnie poprawek do dwóch miesięcy pisania kodu? Ano dały jeszcze większe bagno... I na prawdę nie wiem jak wam to opisać. Kod wyglądał jakby kilkunastu malarzy z kilku odrębnych epok spotkało się i postanowiło namalować razem obraz. Istny miszmasz bez ładu i składu. Bez jakiejkolwiek szansy na rozbudowę. A przypominam, że kolejne założenia mieliśmy dopiero dostać.

W efekcie Maciuś został zwolniony. Ja na miesiąc zostałem kierownikiem dwóch grup, a teraz z nowym kierownikiem nowej grupy staramy się ogarnąć projekt tak aby go dostarczyć bez opóźnień. Niby mamy ponad dwa lata, ale druga aplikacja jest do wywalenia. Aktualnie staramy się ją zaprojektować od nowa.

Skomentuj (11) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 154 (160)

#87364

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jestem programistą i zawsze starałem się, poza pracą na etacie wyszukiwać jakieś dodatkowe zlecenia. Ze względu na panującą pandemię konkurencja na rynku freelancerów znacznie wzrosła, więc przestałem się ograniczać jedynie do zleceń dotyczących programowania i zacząłem udzielać również korepetycji z programowania, matematyki i fizyki. W tym temacie nazbierało mi się już kilka piekielnych historii, jednak sytuacja z ostatniego zlecenia wygrała w kategorii 'WTF?!' i to ją postanowiłem wam dzisiaj opisać.

Pewne technikum ogłosiło, że poszukuje specjalistów, z różnych dziedzin IT, którzy mają doświadczenie komercyjne i zechcą się nim podzielić z uczniami. Mimo, że wykład miał mieć charakter wolontariatu i tak zgłosiłem się bez chwili zastanowienia. Prawdę mówiąc jedyne co mnie odwiodło od zawodu nauczyciela to śmiesznie niskie zarobki i narzucony system nauczania. Uwielbiam uczyć ludzi.

Zaczęło się od wypełnienia i wysłania kwestionariusza. Kilka godzin później otrzymałem telefon od pani z sekretariatu z informacją, że następnego dnia zadzwoni do mnie nauczyciel programowania, aby sprawdzić moje kwalifikacje. Zrozumiałe.

Rozmowa minęła całkiem miło. Pan zadawał pytania typu gdzie pracuję i od kiedy, jakie znam języki, jakie programy mniej więcej piszę. Zadał też kilka pytań, które miały sprawdzić moją wiedzę. Tutaj plus bo pytania były ciężkie i uderzały zarówno w podstawy jak i bardziej zaawansowane meandry języka, którego używam. Widać, że chłop zna się na rzeczy, aż bym powiedział, że się marnuje... Ale nie mnie o tym decydować :) Dalej przedstawiłem o czym dokładnie mam zamiar mówić podczas wykładu. Na koniec stwierdził, że według niego mam zielone światło i niedługo powinna skontaktować się ze mną pani z sekretariatu z dokładnymi informacjami na temat wykładu. Powiedział mi również, że wykład odbędzie się na ich platformie do e-lerningu i będzie nagrywany, a następnie zmontowany, tak aby wyciąć niestosowne zachowania młodzieży i udostępniony na stronie szkoły.

Aby podbudować poziom polskiej młodzieży, żaden montaż nie był potrzebny. Było oczywiście kilka śmiesznych komentarzy, ale zawsze dążyły one do merytorycznych odpowiedzi. Ogólnie było super.

Pierwszy zgrzyt. Pani z sekretariatu zadzwoniła do mnie aby dogadać termin. Według niej miałem się pojawić w wyznaczonym terminie w mieście, w którym znajduje się szkoła i wygłosić wykład poprzez komputer w sekretariacie. Trochę się zdziwiłem gdyż całość miała odbywać się online. Według pani z sekretariatu wszystko się zgadza ponieważ ja będę na komputerze w szkole oddalonej od mojego miejsca zamieszkania o 500 km a uczniowie będą w domu, więc jest zdalnie. Na mój komentarz, że no nie za bardzo, stwierdziła: "Boże kolejny, który przyjechać nie może. Kolejne konto trzeba będzie zakładać.". Zostawiam to bez komentarza.

Sam wykład wyszedł świetnie (według mnie, uczniów i nauczyciela). Zacząłem od moich zarobków. Jak od minimalnej krajowej w firmie z małego miasta, w pięć lat dotarłem do aktualnej pensji w międzynarodowej firmie. Opowiadałem o planach założenia własnej firmy. Wspomniałem jak ważny jest język angielski w dzisiejszych czasach i jakie możliwości daje jego znajomość. Mówiłem o moim spojrzeniu na technikum i studia. Że istnieją one według mnie tylko po to aby ukierunkować młodego człowieka i dać podstawę wiedzy, która jest czasami mocno nieaktualna i niepotrzebna, ale jednak jest. Podkreślałem, że bez wkładu własnego, zaangażowania i ukierunkowania się w jedną dziedzinę szkoła/uczelnia nie da się na start znaleźć super pracy za miliony monet. Mimo to szkoła bardzo pomaga w wybraniu własnej drogi. Następnie zaznaczyłem jak bardzo ważna jest umiejętność czytania i rozumienia kodu. W końcu będąc programistą w jakiekolwiek firmie często musisz rozumieć kod napisany przez kogoś innego i musisz umieć go zmodyfikować. Nie ważne jak źle ten kod jest napisany. I na koniec zaznaczyłem jak ważna jest komunikacja z ludźmi z biznesu, którzy w większości ledwo ogarniają MS Office (no offence :D) a dostarczają wymagania do nowych funkcjonalności. I jak ważne są umiejętności miękkie.

Ten wstęp trwał około 30 minut, a przez pozostałe półtorej godziny tłumaczyłem część kodu własnej open sourcowej aplikacji (dostępnej dla każdego) starając się przedstawić zasady pisania dobrych aplikacji.

Wykład bardzo spodobał się nauczycielowi programowania i powiedział, że wykład pojawi się na stronie szkoły w przeciągu tygodnia.

Jak możecie się domyślić tak się nie stało. Napisałem do nauczyciela programowania z pytaniem czy są jakieś opóźnienia w publikacji. Okazało się, że dyrektorka szkoły po obejrzeniu wykładu oburzyła się, że na samym początku mówię jedynie o zarobkach, bo uczyć się trzeba dla wiedzy a nie dla zarobków (WTF?). Poza tym kategorycznie odrzuca tezę, że technikum i studia przekazują jedynie podstawy. Według niej jej szkoła przygotowuje ucznia do pracy w takich prestiżowych firmach jak Microsoft, Apple czy Fujitsu(?!).

Nie jest to moje pierwsze doświadczenie z wykładami czy to na uczelniach czy w szkołach i dopiero drugi raz spotkałem się z piekielnym zachowaniem. Mimo to decyzja dyrektorki mi leży i powiewa. Wykład nagrywałem i jako, że odbywał się on na zasadach wolontariatu mogę go pokazywać moim uczniom na korepetycjach bez żadnego problemu.

Skomentuj (24) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 202 (212)

#87330

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Na początek rys sytuacyjny aby nikt mi nie zarzucił, że raz mówię, że mieszkam w bloku, potem, że buduję dom jednorodzinny i tymczasowo mieszkam u teściowej, a teraz znowu mieszkam w bloku.

Jakiś czas temu napisałem historię o tym jak to wyszła ze mnie ostatnia cebula i podczas budowy domu postanowiłem przyoszczędzić. Wynająłem własne mieszkanie (żałuję) i na czas budowy wraz z małżonką przeprowadziliśmy się do teściowej, gdzie do szału doprowadzał nas mój szwagier. Niestety ze względu na pandemię budowa troszkę się wydłużyła. Na całe szczęście mój przyjaciel nie mógł słuchać jak męczymy się z tym... Brak mi kulturalnych określeń. I pozwolił nam zamieszkać u siebie (sam od pół roku siedzi w Niemczech i nie wiadomo kiedy wróci).

Ale wracając do historii, która będzie dotyczyła dyspozytora 112. Tak ja wspomniałem aktualnie mieszkamy wraz z małżonką w mieszkaniu mojego przyjaciela, które znajduje się w najzwyklejszym polskim bloku. I wiadomo jak to w bloku hałasy się niosą. A jak nie znasz sąsiadów to za cholerę nie da rady zlokalizować z jakiego mieszkania dany hałas pochodzi.

Dzisiaj wyjątkowo musiałem jechać do firmy i żona została sama w domu. Małżonka wiedziała, że przez cały dzień miałem mieć spotkania, więc koło dwunastej dostałem od niej jedynie sms o treści "Chyba kogoś mordują. 112 mnie zlało bo nie wiem z jakiego mieszkania są krzyki. Nigdzie nie wychodzę.". I teraz zaczyna się opowieść mojej żony.

Około godziny dwunastej trzykrotnie usłyszałam huk, który przypominał jeb***cie drzwiami. Po kilku sekundach usłyszałam krzyk kobiety. To nie było żadne wołanie o pomoc, brzmiało jak wycie z przerażenia. Okropne. Od razu zadzwoniłam pod 112 i po tej rozmowie **uj mnie strzelił.

[Żona]: "Dzień dobry tutaj Żona Satsu chciałam zgłosić, że na Ulicowej 12 przed chwilą usłyszałam trzy razy mocny huk i od tego czasu jakaś kobieta krzyczy z przerażenia."
[Dyspozytorka]: "A gdzie to było?"
[Ż]: "Ulicowa 12, to jest blok. Nie wiem dokładnie z jakiego mieszkania dochodzą krzyki..."
[D]: "Ale dokładnie jakie to mieszkanie?"
[Ż]: "Nie mam pojęcia. W bloku hałasy się niosą równie dobrze to może być na tym piętrze..."
[D]: "To proszę wyjść i sprawdzić."
[Ż]: "Nie mam zamiaru nigdzie wychodzić, nie chcę być pobita. Od takich rzeczy jest..."
[D]: "Ale Pani rozumie, że ja nie wyślę policji jeśli nie wiem w jakim mieszkaniu to się dzieje? Przecież policja nie będzie chodzić po całym bloku i szukać gdzie kogoś pobito."

I tutaj mnie szlag trafił i tylko przytakiwałam tej kobiecie aby tylko zakończyć rozmowę.

Kobieta w tym mieszkaniu krzyczała przez 15 minut. Gdyby dyspozytorka wysłała policję od razu, to bardzo możliwe, że trafiliby w moment gdy słychać krzyki i namierzyliby mieszkanie. A nawet jeśli nie to od czego niby jest policja jak nie od takich spraw. Ile zajęłoby im przepytanie mieszkańców pobliskich pięter? A nóż trafiliby na mieszkanie, w którym to się działo. A teraz nawet nie wiemy czy gdzieś w bloku nie leży jakaś skatowana kobieta.

I teraz do opowieści znowu wracam ja. To nie pierwszy taki przypadek z 112 w roli głównej jaki słyszałem. A i w kilku sam brałem udział.

Ja rozumiem, że to stresująca praca, ale kuźwa. Miałem kiedyś nawrót mojej choroby i nie miałem siły wstać z łóżka, wiedziałem czym to grozi. Dzwoniłem 10 razy na 112. Nie miałem jak samemu dojechać do szpitala i dopiero płaczem, krzykiem i groźbą wymusiłem na dyspozytorce wysłanie karetki. Według lekarza jeszcze kilka godzin i bym nie żył.

Mieszkałem dawno temu nad jednym z tych "kasyn" dla patologii. Dziecko mające maksymalnie roczek od 22 do 24 płakało wniebogłosy. Około 22 zadzwoniłem na 112. Pani zgłoszenie przyjęła, ale powiedział, że nie wie czy ktoś przyjedzie. Około 23 zadzwoniłem ponownie i okazało się, że zgłoszenia nie było i nie będzie bo nie ma wolnych patroli. Rano znaleziono dziecko i matkę w śmietniku nieopodal. Na szczęście dziecko żyło. Zasrane i zarzygane. Znalezione przez sąsiadkę.

Za czasów gimnazjum szwendaliśmy się z kumplami po najgorszych możliwych miejscówkach (nadal się tak mówi czy stary już jestem? :D) w mieście. Wiele razy trafialiśmy na meneli. Ale raz trafiliśmy na bezdomnego. Nie śmierdział alkoholem, był po prostu zaniedbany. Leżał w krzakach, trzymał się za klatkę piersiową i mamrotał "serce, serce...".

Jak to dzieciaki na początku zesraliśmy się nieźle, ale po krótkiej naradzie zostałem wybrany na najinteligentniejszego (:D) na rozmowę z policją. Która wyglądała mniej więcej tak:

[Ja]: "Za biedronką w parku Tysiąclecia leży bezdomny. Nie czuć od niego alkoholu. Trzyma się za klatkę piersiową i powtarza 'serce'."
[Dyspozytorka]: "Jesteś pełnoletni?"
[J]: "Nie."
[D]: "Czy wiesz, że za nieudzielenie pomocy grozi kara?"
[J]: "Mam 16 lat. Wiem tyle, że gdy ktoś nie oddycha należy..."
[D]: "A oddycha? To wysyłam policję."
[J]: "Ale to może być zawał."
[D]: "Ale to menel..."
[J]: "To co mam robić?"
[D]: "Wysłałam policję."

Wiadomo, że było to wiele lat temu i rozmowa ta brzmiała inaczej. Ale sam sens został zachowany. Mimo to mocno byliśmy zesrani po słowach "za nieudzielenie pomocy grozi kara".

Tym bardziej się zestresowałem, gdy przyjechała policja i jeden z nich rzucił do mnie tekstem, że gdyby on już nie żył to by była moja wina... Moja ku**a wina... 16 latka, który znalazł bezdomnego w krzakach, trzymającego się za serce i dowiadującego się od od dyspozytora 112 jedynie, że pomagasz menelowi i gdy mu nie pomożesz to grozi za to kara. Po chwili rozmowy z bezdomnym policjant sam wezwał karetkę. Nie wiem co się stało z tym człowiekiem, ale czy karetki nie mógł wysłać od razu operator 112?

I jak tu się dziwić, że w tym kraju panuje taka "znieczulica".

Skomentuj (29) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 162 (170)