Moja poprzednia historia dotycząca wychowywania (bądź nie) dzieci nie spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem, ale mimo wszystko napiszę drugą, na podobny temat.

Siedzę sobie w pokoju i słyszę głosy z hallu. Moją córkę poznaję, siostrzenicę mojego partnera też, ale coś tych głosów za dużo. Wychodzę, a tam stoją wnuki sąsiadów, sztuk dwoje, i negocjują z moją córką, żeby poszła się z nimi bawić. Do tego chłopiec miał ze sobą strzelbę na kapiszony i strzelił ze dwa razy w progu pokoju mojej córki. Podejrzewam, że właśnie to ją wkurzyło. :D

Zanim się odezwałam, córka ich pogoniła ("To mój pokój, nie zapraszałam was!"), więc skierowali się w stronę schodów. Moje sarkastyczne pytanie: "A co się mówi, jak się do kogoś wchodzi?" spotkało się jedynie ze spojrzeniem mówiącym: "O co ci właściwie chodzi?".

Nie wiem, czy to taki trend w wychowaniu dzieci, że ładują się komuś do domu jak do obory? Bez zaproszenia? Ani "dzień dobry" ani "do widzenia"? Jeszcze jakby często u nas bywali, ale nie, to była ich pierwsza "wizyta", odkąd tu mieszkam.

Dla porównania - siostrzenica mojego partnera, bywająca u nas niemal codziennie, potrafi ze schodów zawołać: "Cześć, ciociu, N. u siebie?" i już wiem, kto przyszedł, kiedy i do kogo.

I że ten ktoś zauważa moje istnienie, a to też jest przecież ważne.

własny dom

Idę sobie chodnikiem, po lewej stronie mam dwupasmową jezdnię, dalej drugi chodnik. Nie wiem, jaka odległość dzieliła mnie od niego, ale chyba łatwo to sobie wyobrazić?

Była to niedziela, więc jezdnia puściutka po horyzont, chodniki też pustawe. Z przeciwnego kierunku, drugim chodnikiem, zmierzają trzy nastolatki, które niemal z miejsca wzbudziły moją antypatię.

Panny, zamiast iść, jak należy, blisko siebie, w jakimś porządku, zajmowały cały chodnik, do tego jeszcze "rozmawiały" tak strasznie cicho, że po przeciwnej stronie jezdni doskonale słyszałam, kto kogo i dlaczego p...oli. Słownictwo takie, że uszy mi więdły, a zdążyłam się już uodpornić.

Nie mogłam się powstrzymać i spojrzałam na nie, wydaje mi się, że moje spojrzenie łączyło w sobie potępienie i zaskoczenie. Jedna z dziewcząt poczuła się chyba zaatakowana, bo, jeszcze bardziej gromko niż przedtem, zapytała uprzejmie: "Co się k...a gapisz?!".

Kurczę, muszę strasznie młodo wyglądać, skoro dziewczyna mogąca być moją córką startuje do mnie na "ty"... Niewiele myśląc, odkrzyknęłam "A patrzę, kto się tak drze, myślałam, że małpy z ZOO wypuścili!".

Tutaj już kreatywność się skończyła, zostałam poproszona o jak najszybsze oddalenie się oraz zasugerowano mi chorobę umysłową.

Oddalić się i tak zamierzałam, w końcu szłyśmy w przeciwnych kierunkach, było mi wstyd za to, że w ogóle się odezwałam (zrobiłam dokładnie to co one - wydarłam się na całą okolicę), więc zignorowałam sytuację.

Ale przysięgam na wszystko, co mi drogie, że jeśli moja córka tak się zachowa kiedykolwiek, to, choć jestem przeciwna surowym karom, z pokoju nie wyjrzy do matury. Choć oczywiście zamierzam jej wcześniej przekazać, że to przejaw skrajnego buractwa...

Teraz się zastanawiam, kto jest tu piekielny - rodzice, którzy nie przekazali odpowiednich wartości dziecku, czy też dziecko, które w wieku kilkunastu lat dokonuje już przecież świadomych wyborów?

młodzież

Tym razem postaram się krótko:

Byliśmy niedawno w Biedronce, m. in. zrobić zapas aromatyzowanej wody z cukrem, znanej powszechnie jako napoje gazowane. Mój Partner załadował zgrzewki do samochodu, ja rzuciłam na tylne siedzenie siatkę z drobnicą i (niestety) moją torebkę, po czym zabrałam wózek, żeby go odstawić na miejsce.

Idąc w tamtą stronę zwróciłam uwagę na samochód szukający wolnego miejsca - piękny, czarny, lśniący nowością mercedes. Wracając również go zauważyłam.

Na parkingu były dwa wolne miejsca obok siebie, jedno zwykłe, drugi oznaczone kopertą i pionowym znakiem "dla niepełnosprawnych". Kierowca mercedesa widać czuł się niepełnosprawny tylko połowicznie, bo zaparkował na obydwu.

Niestety, telefon miałam w torebce, nie mogłam zrobić zdjęcia, a doniesienie na policję czy straż miejską nie miało moim zdaniem sensu - zanim przyjadą, on odjedzie. Gdyby było zdjęcie, byłby dowód, a tak...

A kurczę, kiedyś myślałam że bogaci ludzie mają wpajane podstawowe maniery wszyscy jak leci, bo nosić garniak od Armaniego i zachowywać się jak burak to się moim zdaniem nie zgrywa.

bogaty_a_cham

Gdy losowałam historie, przypomniała mi się jedna przygoda, jaka spotkała mnie na progu dorosłego życia.

Pierwsza "poważna" praca (czyli nie umowa-zlecenie na dwa tygodnie, a wtedy zlecenia naprawdę były śmieciówkami), samodzielność - wyprowadzka.

Wynajęłam pokój u pewnej dość sympatycznej staruszki. Układało się nawet nieźle, choć miała swoje przyzwyczajenia, np. jeśli wyszłam z domu bez kluczy, mogłam dzwonić dzwonkiem do upojenia, weszłam do środka dopiero wtedy, gdy wróciła sublokatorka z drugiego pokoju. Ale dało się przyzwyczaić.

Wyprowadziłam się jakoś tak w czerwcu. Ot, po prostu znalazłam coś, co wydawało mi się lepsze (ale nie był, to w sumie materiał na następną historię) i pożegnałyśmy się w zgodzie.

Mniej więcej w okolicach listopada, został mi przez znajomego tejże pani (znałam go) dostarczony do pracy, (pracowałam wciąż w tym samym miejscu, wiedziała gdzie, bo po co miałabym to ukrywać) list od niej, w którym oskarżała mnie o to, że przy wyprowadzce ukradłam jej złotą biżuterię (na oczy jej nie widziałam) oraz mikser. Padła zapowiedź doniesienia na policję, jeśli nie zwrócę rzeczy bądź odpowiednika w gotówce.

Przeprowadziłam rachunek sumienia - mikser widziałam, ale nie używałam, biżuterii nie widziałam. List podarłam, wzruszyłam ramionami i stwierdziłam że będzie co ma być. Niech idzie na policję, ciekawe jak mi udowodnią, że zrobiłam coś, czego nie zrobiłam.

Pracowałam tam jeszcze przez rok, kontaktu ze strony policji się nie doczekałam.

I do dziś nie wiem, czy pani liczyła na to, że mnie zastraszy i wyskoczę z paru stówek, czy też któraś z dziewcząt wynajmujących u niej pokoje naprawdę ją okradła, a ona jakimś niepojętym sposobem próbowała zwalić to na mnie?

Było, jest i pozostanie to dla mnie jedną z najdziwniejszych sytuacji, jaka mnie spotkała...

wynajęty_pokój

Jak rodzona matka psuje krew człowiekowi nawet na odległość i nieświadomie...

Na wstępie muszę uprzedzić, że moja matka miała kiedyś nade mną wadzę absolutną, od dzieciństwa uparcie tępiła we mnie dążenie do samodzielności (nie wolno było mi wychodzić wieczorami, nawet w wieku nastoletnim) oraz asertywność. Efekt tego był taki, że w wieku 20 lat pytałam jej czy wolno mi wyjść na dwie godzinki.

Oczywiście miała swój arsenał środków, sprzyjających osiągnięciu celu, na czele z płaczem. Dopiero niedawno się na niego uodporniłam, jeszcze parę lat temu pomagałam jej tylko po to, żeby przestała jęczeć.

Z czasem udało mi się wyrobić asertywność, ale tylko w stosunku do innych osób, do matki mam raczej takie "Jezus, ona znowu zaczyna..." i jeszcze do niedawna potrafiłam jej ustępować dla świętego spokoju.

Moja matka mieszka w domu razem z moją babcią i moją młodszą siostrą. I tu muszę zaznaczyć ważną rzecz - matka jest alkoholiczką. Nie wiem, na jakim jest teraz etapie, dochodzą do mnie sprzeczne wiadomości, a ja też nie po to się przeprowadziłam, żeby się teraz pijaństwem matki przejmować.

Oczywiście i babcia (na emeryturze) i siostra (pracująca, chyba nawet pracoholiczka) ciosają matce kołki na głowie, żeby poszła do pracy. Więc matka znalazła świetną metodę, o ile mogę wierzyć memu ojcu stosowała ją jeszcze przed moim urodzeniem. Znalazła sobie w okolicy zaprzyjaźniony dom i przesiadywała tam całymi dniami, udając że jest w pracy.

Dawno temu był to dom nieżyjącej już obecnie sąsiadki. Potem na jakiś czas matka się ustabilizowała, urodziła mnie, moje rodzeństwo, pracowała, posiedziała trochę na wychowawczych (było nas czworo jednak...), potem znów pracowała.

Dygresji wstecz koniec, jesteśmy w czasach mniej więcej obecnych. Powiedzmy niedaleka przeszłość, tak ze trzy lata temu.

Ponieważ miałam własne mieszkanie, moja matka potrafiła po stracie pracy przesiadywać u mnie, póki się sprawa nie wydała. Skąd brała pieniądze - nie wiem, ja ją wtedy już przestałam wspomagać, mam dziecko i o nie muszę zadbać. Matka dorosła jest, ręce, nogi ma, niech zarobi.

I znowu relacje są sprzeczne. Zdaniem mojej siostry matka codziennie wracała pijana (ode mnie wychodziła trzeźwa!). Od jakiegoś sąsiada, który z matką kilka miesięcy na magazynach pracował, dowiedziałam się że matka pracuje tylko co drugi dzień, bo moja babcia od dwóch tygodni leży w szpitalu. No patrzcie, a wczoraj ją na targu widziałam...

Znajdowała pracę i ją traciła, siedziała u mnie po 7 godzin, gadając coś do mnie, a na mnie jej obecność działała okropnie - ręce mi opadały i odechciewało mi się wszystkiego, w efekcie ona grała na tablecie, ja na telefonie, a córka oglądała bajki. Ach te rodzinne popołudnia... Ale jak zaznaczyłam na początku - moja asertywność w przypadku matki leży i kwiczy, zresztą - co mi szkodzi, że sobie posiedzi?

W końcu nadszedł upragniony czerwiec (zeszłego roku), dziecię skończyło zerówkę, zapakowaliśmy toboły i się przeprowadziłam, oficjalnie kończąc z byciem samotną matką. Mamie zostawiłam jeszcze klucze, bo chciała dla siebie moje meble, których nie zabierałam.

Niestety, zostawiłam też sąsiadom mój numer telefonu.

Okazało się, że moja matka zrobiła sobie z mojego mieszkania melinę. Gdy któregoś dnia przyczołgała się pijana w sztok i zaczęła rozpalać w piecach tak, że dym poszedł na całe podwórko, najbliższa sąsiadka się zeźliła, wyrzuciła ją z mojego mieszkania i zabrała klucze.

Oczywiście gruba awantura obiła się i o mnie, dzwonili do mnie po kolei sąsiadka, matka i ojciec. Co się nerwów najadłam, to moje. Po tym incydencie przestałam do matki dzwonić, o co miała pretensje, co jakiś czas albo dzwoni albo wysyła sms-y, jaka jestem niedobra, że się od rodziny odwracam.

Dlaczego piszę o tym akurat teraz?

Ano dlatego, że dostałam wiadomość na messengerze. Od młodej kobiety, której nie znam, ale znam jej mamę, pracowałam z nią kiedyś.

Jest to samotna matka (ta młoda), ma małe dziecko (dzieci?), na pewno ma córeczkę ciut młodszą od mojej, bo odkładałam dla niej ubrania. W wiadomości było napisane "Powiedz matce, żeby oddała mi moje pieniądze, siedziała u mnie całe dnie, jadła za moje, pożyczyła kasę i zniknęła, tak się nie robi."

Ano nie robi się. Szkoda mi tej dziewczyny, ale co jej poradzę? Sama z siebie do matki nie zadzwonię, jak zadzwoni to jej powiem, ale co to da?

I tylko nerwy znów od rana, bo przeczytałam tę wiadomość o piątej...

Czy ja się kiedykolwiek uwolnię od tej kobiety i jej wpływu? Czy nawet 200 km od niej nadal będę z nią kojarzona?

I te ciągłe wyrzuty, że na święta nie przyjeżdżam, że nie dzwonię, że jej nie zapraszam, że wnuczki jej nie przywożę... Serio mam taki obowiązek? Bo jakoś się nie poczuwam.

rodzina...

W temacie https://piekielni.pl/84788.

Muszę przyznać, że jestem mocno zaskoczona niektórymi komentarzami. Chodzi mi konkretnie o te utrzymane w tonie "A co ci szkodzi po nich posprzątać" albo "Sama taką pracę wybrałaś, to jest wpisane w zawód kelnera".

Wychowano mnie byle jak, ale swoje w życiu przeczytałam i wiem, że uprzejmość się opłaca.

W poprzednim mieście miałyśmy z córką swoją ulubioną kawiarnię. Zawsze po wypiciu i zjedzeniu kontrolowałam stolik, wycierałam, co trzeba serwetką, córcię posyłałam do kosza ze śmieciami, a sama odnosiłam naczynia na kontuar. Nie, nie miałam takiego obowiązku, były kelnerki, ale co mi szkodzi? Pomieszczenie malutkie, blisko było.

Efekt? Zawsze witano nas uśmiechem, czasem kelnerka mrugnęła, żeby tego ciastka nie brać, a skakała wkoło nas, jakby sama Elżbieta II przy tym stoliku siedziała.

Tak samo zachowuję się wszędzie, nawet w kebabie. I jeszcze nigdy tego nie żałowałam.

Nie rozumiem, skąd na piekielnych takie przyzwolenie na chamskie traktowanie pracowników usług. Że co, wchodząc do restauracji i zamawiając nawet superobiad z szykanami za nie wiadomo ile (nawet nie wiem, jakie ceny bywają w takich miejscach) mam prawo traktować obsługę jak niewolników? To chyba jakiś żart.

Nie, chamstwo klienta nie jest wpisane w zawód kelnera. Posprzątanie naczyń, śmieci, okruchów, starcie stołu po posiłku - tak.

Ale na logikę - jeśli z tego stolika nie było zamówienia albo było tylko na jakiś soczek, to czemu jest tam syf jakby tornado przeszło? Tak samo dzieci - moim zdaniem z dzieckiem na etapie "już chodzi, ale jeszcze nie bardzo łapie, co i jak" raczej nie należy chodzić w takie miejsca, a jeśli już, to tylko z dzieckiem, a nie na ploty. Na ploty można iść z dzieckiem na tyle starszym, żeby wiedziało już, jak się ma zachować (no ale wcześniej rodzice muszą je nauczyć, stąd pomysł, żeby chodzić tylko z dzieckiem).

A przede wszystkim warto stosować się do bardzo prostej zasady - traktujmy obsługę tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani na ich miejscu.

Zdaję sobie sprawę, że ta historia nie będzie cieszyć się powodzeniem, liczę jednak na ciekawą dyskusję w komentarzach.

uslugi

Kierunkowskazy, kierunkowskazy...

Stoję sobie na podporządkowanej przed znakiem STOP (a właściwie linią ciągłą, wyznaczającą miejsce, gdzie trzeba się zatrzymać) i mrugam prawym kierunkowskazem, czekając aż na głównej utworzy się luka. Luka się robi, akurat taka, że jak wskoczę i sprawnie przyspieszę, to odległość od tego za mną wciąż będzie bezpieczna.

Jak pomyślałam, tak zrobiłam, hop, zyg w lusterko, sprzęgło, dwójka, zyg w lusterko - spoko, daleko jest, nawet zwalniać nie musiał, sprzęgło, trójka i przyspiesza...

A takiego!

Auto przede mną postanowiło skręcić w taką boczną drogę i wszystko byłoby ok, gdyby nie pomyliła mu się kolejność czynności.

Zdaniem tegoż kierowcy manewr skrętu w prawo wykonuje się tak:
1) Zbliżyć się do krawędzi jezdni (auto małe nie było);
2) Zwolnić niemalże do zera;
3) Wrzucić kierunkowskaz i skręcić.

W sumie nic wielkiego się nie stało, musiałam tylko zwolnić, ale mojemu silnikowi zbytnio się nie spodobało, że przed chwilą wrzuciłam trójkę, a teraz nagle wciskam hamulec. Ale można się pobawić w gdybanie, bo gdybym spanikowała, mogłabym np. zgasić silnik, co sprawiłoby kłopoty temu za mną...

A wszystko dlatego, że ktoś nie pamięta, iż kierunkowskaz włącza się najpierw...

polskie drogi...

Ta historia może i nie jest piekielna, jeśli zachowanie tu opisane potraktujemy jak kiepskie hasło reklamowe. Jednak jeśli przyjąć, że pani "doradza" w ten sposób wszystkim rodzicom, albo i wychowuje tak własne dzieci... Brrr...

Zaszłyśmy dziś z córką na halę targową. W drodze do pasmanterii mijałyśmy stoisko z bielizną i kostiumami kąpielowymi. Córce spodobał się jeden, faktycznie ładny, więc chwyciła wieszak i zażartowała "No, kupujemy, kupujemy!".

Odparowałam bez zbytniego zastanawiania się "Spoko, wyciągaj pieniądze i kupuj." Pośmiałyśmy się i strój został odwieszony na miejsce, a my skierowałyśmy się dalej.

I wtedy padł komentarz "Nie no, ale jak dziecko chce to trzeba kupić!"

Tak? No już się rozpędziłam - myślę sobie, a na głos powiedziałam tylko "Ma strój kąpielowy, jest dobry, posłuży jej do końca wakacji, nie będę kupować kolejnego fatałaszka tylko po to, żeby go mieć."

Odpowiedziało mi pogardliwe spojrzenie okraszone "No można i tak, można i tak..."

Ja rozumiem, że ta pani chce sprzedać, na tym zarabia, ale takie gadki uważam za przesadę. To moja sprawa, ile strojów kąpielowych ma moje dziecko, a trzeba wziąć pod uwagę, że przekazywanie ubrań tak osobistych młodszym dzieciom z rodziny jest moim zdaniem mało higieniczne. Więc dodatkowe szmatki to dodatkowe śmieci i tym też się kieruję dobierając córce garderobę.

Cóż, jeśli system hierarchii pani sprzedawczyni układany jest wg tego, ile zbędnych rzeczy kto kupuje, to zapewne plasuję się gdzieś w okolicach dna tej drabinki...

I niewiele mnie to w sumie interesuje.

sklepy

Podjechałam parę dni temu po córkę do szkoły.

Zazwyczaj kończy ostatnią lekcję 12:25, ja odbieram ją ok 12:30-35, żeby już zaczęła się następna lekcja, bo nie znoszę tego szkolnego rejwachu. Wbijam więc na świetlicę, witam się, oglądam prezentowane rysuneczki, powoli się zbieramy, summa summarum zrobiła się nawet 12:45, więc lekcja trwała już od kwadransa.

Wychodząc z sali spotkałam na korytarzu chłopca ze starszej klasy i nauczycielkę. Wywiązał się między nimi dialog:

N: Janek, chodź do klasy.
J: Zaaaraz...

I kieruje się w stronę drzwi wyjściowych.

N: Janek, chodź do klasy, czekam na ciebie!
J: No zaaaraaz...

I wychodzi na podwórze. My zaraz za nim. Uczeń kręci się trochę w tę i nazad, aż ze środka dobiega krzyk.

N: Janek! Ja już idę do klasy!
J: No idę przecież, idę...

I krokiem anemika, jakby miał ze sto lat człapie z powrotem.

Za piekielność uważam fakt, że nauczycielka nie ma prawa w odpowiednim momencie złapać gówniarza za rękaw i zaciągnąć do klasy. Widać było po chłopaku, że kieruje nim coś pośredniego między złośliwością a lenistwem. Nie mogłabym być nauczycielką, bo bym czegoś takiego nie stolerowała i prędzej czy później wywaliliby mnie z roboty...

edit: imię chłopca oczywiście zmienione.

szkoła młodzież

Uwaga, będzie mocno obrzydliwie. Ale niestety jak to z siebie wyrzucę, zrobi mi się lepiej.

Z partnerem mamy w zwyczaju kupować mięso dziś na dziś, ewentualnie na dzień następny.

Zaplanowaliśmy sobie kurczaka a'la KFC, więc po krótkiej debacie zakupiliśmy po prostu całego kuraka, bo ten lubi piersi, tamta nogi...

Kurak po przyniesieniu do domu został umyty i podzielony na porcje. Jeden kawałek bardzo mi nie pasował, zdawał się bardziej ugotowany niż surowy, poza tym ten konkretny kawałek wydzielał silny zapach, a pozostałe było normalnie czuć jak to drób trzymany w plastikowej torebce w upał.

Odcięłam więc ten fragment (był to ten luźny kawałek pod jedną z piersi) i wrzuciłam do kosza na kuchenne odpadki (mamy kosz, do którego wrzucamy wszelkie rzeczy niegdyś jadalne, nawet resztki z talerzy, ponieważ wyrzucamy to potem kurom) z myślą, że gdy będę szła to wyrzucić, smyrgnę ten kawałek psu.

Może nie do końca higienicznie postąpiłam, ale poszłam wyrzucić te śmieci dopiero dwie godziny później.

Zawartość kosza sama się poruszała, połowy rzeczonego kawałka już nie było, a z reszty radośnie wypełzały białe robale...

Są dwie możliwości. Pierwsza, mniej prawdopodobna, zakłada że robactwo było w koszu wcześniej, ale nie było tam nic, co mogłoby służyć za pożywkę dla larw much, które żywią się przecież białkiem. Owocówki tak, w końcu wrzucamy tam obierki, ale nie muchy. Poza tym zauważyłabym je wcześniej.

Druga - że ten kawałek, który mi się nie podobał był swego rodzaju gniazdem, i że póki mięso miało niską temperaturę, robactwo było w stanie hibernacji. W koszu się ogrzało, więc...

Nie pobiegniemy teraz do sklepu po zwrot, bo jak im to udowodnimy?

Najgorsze, że już narobiłam sobie apetytu, a reszta kurczaka się marynuje. I nie pomoże tłumaczenie sobie, że te robaki mogły być w koszu, bo wciąż mam przed oczami ten dziwny, zbyt twardy i rozpadający się na włókna kawałek...

Trudno określić