Siódma rano. Ale nie sobota. Budowa na terenie zamkniętym.

Dla tych, którzy nie widzą: żeby dostać się na teren budowy, pracownik musi się wylegitymować na bramie dowodem. Dostaje jednorazową przepustkę, wchodzi sobie, a potem ja mu w ciągu dnia wyrabiam stałe papiery, uprawniające do dostępu.

Siedzę, piję kawę, skroluję kilometry przedmiaru w pdf, gdy do budy pakuje mi się pracownik. Z mojej ulubionej ekipy do prac na wysokości.

- Pani Talu, problem jest na bramie. Mareczka nie chcą wpuścić.
Noszcurfa!

Odkładam kawę i sunę na tę bramę, radosna niczym chmura gradowa.

- Trzeźwy?
- Tak.
- Dowód ma?
- Tak.
- Ważny?
- Tak.

No to czego jeszcze chcieć od życia? Docieram do bramy i się dowiaduję.

No o co nie spytałam? No o co?

O to, czy ten dowód jest cały.

Pracuję sobie na budowie na terenie zamkniętym.
Ostatnia historia o gościu z popękanym dowodem zaowocowała moim bieganiem przez prawie godzinę po wszystkich świętych Instytucji, która używa terenu na którym pracujemy. W wyniku tego mój Szef się... poirytował.

Okazało się, że to była bardzo kluczowa godzina kiedy coś potrzebował się ode mnie dowiedzieć, a nie mógł, co spowodowało u niego... pewne napięcie emocjonalne.
Kiedy ta fala uderzeniowa irytacji przeszła, co usłyszało chyba pół budowy, Szef uznał, że jest to problem głównie systemu w jakim wydawane są przepustki. I że nie będę ich teraz robić na bieżąco, tylko na zaś.
Tzn. dostanę listę pracowników, ich numery dowodów, zdjęcia i będę wyrabiać im przepustki wcześniej.

(Nie żeby tak można było od samego początku i żebym nie mówiła, że tak będzie mi łatwiej...)

(...i nie żebym o to nie prosiła każdego po kolei szefa brygady, a i tak zawsze przyjechali na żywioł i trzeba im było wydawać na bieżąco...)

W każdym razie Szef zarządził. Dostałam więc na maila ładny spis pracowników z numerami dowodów i zdjęciami, którym miałam wyrobić przepustki na dzień następny. Co też zrobiłam. Cała szczęśliwa podałam je do bazy przez kierowcę, żeby sobie na następny dzień pracownicy mogli wejść bez najmniejszej mojej interwencji.

Następnego dnia stoję sobie obok rusztowania i patrzę jak budynek rośnie, gdy przychodzi jeden z moich chłopaków i mówi:
-Kierowniczko, problem je na bromie.
Z rusztowania gdzieś na wysokościach rozległ się pełen mściwej satysfakcji rechot.
Ech...
Ponieważ cały ten system przepustek wychrzania się na pracownikach w bardzo dziwnych i trudnych do przewidzenia miejscach, postanowiłam nie zgadywać, tylko spytałam się w czym problem.
-Mówio, że oni niepodobni.
Im bliżej byłam bramy, tym bardziej widać było sedno problemu.

Otóż na bramie stało pięciu pracowników koło sześćdziesiątki.
-Oni mówio, że to nie jo - poskarżył się od razu jeden z panów.
Patrzę na przepustkę - zawadiaka w kwiecie wieku, z czarnymi puklami włosów opadającymi na ramiona i złotym kolczykiem na odsłoniętym do zdjęcia uchu.
Patrzę w naturze: łysy facet w okularach 30 kilo i lat później.
I tak każdy jeden.

No tak. Kazałam wysłać zdjęcia. Nie powiedziałam, że aktualne. To mi ich kadrowa wysłała te z podań o pracę. Z lat 90.

Pracuję sobie na budowie na terenie jednostki wojskowej. Jestem jedyną osobą z firmy, która mieszka w tym samym mieście co ta budowa, cała reszta ludzi zjeżdża z okolicznych i mniej okolicznych wiosek.
Zeszła sobota rano była dla mnie obfitująca we wnioski. Takie z zakresu zarządzania ludźmi...

Primo: Jeśli Kierownik Budowy wywoła odpowiednie ciśnienie emocjonalne, to może okazać się, że szef ekipy pracującej na wysokościach może zechcieć pracować w sobotę o 7, żeby nadgonić. I kto się będzie musiał zwlec na 7 na budowę? No ja.]

Drugie primo: To że umówią się na 7 nie znaczy, że nie spóźnią się 45 minut.

3) Jeśli siedzisz sobie spokojnie i grasz w mahjonga sącząc kawę, a tu do budy pakuje ci się Żandarmeria Wojskowa, to jest źle.

4) Żeby szybko zorientować się w sytuacji należy podejść od zawietrznej do stojącej na bramie, awanturującej się grupy robotników.

5) Trzeba umieć zadawać pytania. Np. na pytanie "czy pan DZISIAJ pił", pracownik opowiada że nie. A ty organoleptycznie stwierdzasz, że chyba tak. Należy się spytać "o której pan WCZORAJ skończył pić". No o 4. O 4 rano. Ale to wczoraj pił do czwartej, później się położył i od rana już nie pił. Czyli DZISIAJ nie pił.

6) Należy się wściec, bo jak ŻW sprawdzi wszystkich, to na każdego jest 500 zł kary na głowę, a na razie sprawdzili tylko dwóch. Lepiej dzielić 1000/5 niż 2500/5. Trzeba więc zapałać świętym oburzeniem, zrugać ich tak, że ZW zaczyna ich bronić i zapędzić do auta.

7) W tym momencie orientujesz się, że kierowca też jest wczorajszy. Czy dzisiejszy jak kto woli. Honorowo odwieź ich 30 km pod Piekiełko do Dziury Dolnej, czy skąd oni tam są.

8) Ponieważ nie teleportujesz się z powrotem do Piekiełka, to wracasz ich autem

9) Ponieważ jest to ich jedyne auto, to musisz w poniedziałek po nich pojechać rano i ich przywieźć do pracy, czyli wstajesz 30 minut wcześniej niż normalnie.
Brawo ja.

Godzina siódma, minut kilka, sobota, moja ulubiona budowa na terenie zamkniętym. Siedzę z budzie i - jak przed tygodniem - czekam na panów od prac na wysokościach.
Nagle do budy - poprzedzony energicznym pukaniem - wchodzi żołnierz. Aż mi z wrażenia nogi ze stołu spadły.
- Mamy problem na bramie - z niejasnym poczuciem daja vu podchodzę od zawietrznej...
...
(napięcie rośnie)
...
Ale chyba ok.

- W czym problem? - pytam się, bo nikt się nie chwieje, nie bełkoce i wyglądają tak dość ok.
- Wacka nie chcą wpuścić.

Wacek to był pracownik, który miał być przywieziony do roboty dziś po raz pierwszy jako wsparcie interwencyjne. Oznacza to, że mają wypisać mu przepustkę jednorazową, bo reszta ma stałe. Żeby wypisać pracownikowi przepustkę musi on okazać dowód osobisty. I być trzeźwy.
Idę do biura przepustek... i dalej nic. Żadnej zagęszczonej atmosfery dnia poprzedniego...
Wacek stoi przed okienkiem, obok szef brygady, za okienkiem żołnierz.

- Dziendobrybardzo, co się stało?
- Pan nie ma dowodu - streścił problem wartownik.
- Ale paszport mam - dodał zaraz Wacek. No i faktycznie, gość za okienkiem trzymał w ręku paszport z orzełkiem.
- No niech pan nie będzie służbistą - uderzam w proszący ton - w paszporcie zdjęcie jest, dane są, widać że obywatel PL.
- Ja bym na paszport wpuścił, ale ten jest nieważny.
- Jak to nieważny..?
- 3 lata - zakończył wartownik, dobijając tym ostatni gwóźdź do trumny nadziei.
- Ale przecież się nie zmieniłem - odezwał się Wacek - a koledzy potwierdzą, że to ja.
- No, to jest Wacek - potwierdził skwapliwie szef brygady.

W ciszy która nastała, słychać było jak mi ciśnienie rośnie.

- A prawo jazdy przy sobie pan ma? - zatliła się iskierka nadziei.
- Zabrali mi - i pyk iskierka zgasła.
- Ma pan jakikolwiek dokument potwierdzający tożsamość? - prawdę mówiąc nie wiem co miałoby to być. Karta wędkarza? Legitymacja AA? Książeczka dawcy krwi?
- No paszport mam - wyjawił bardzo z siebie zadowolony Wacek.

Skapitulowałam. Z pustego i Salomon nie naleje.

- Poproszę ten paszport, przepraszam za utrudnienia, idziemy - zawinęłam szefa brygady z Wackiem i idziemy na parking.
- Ale Pani Talu, co teraz?
- Teraz Pan wróci do domu, bo Pana na jednostkę nie wpuszczą. A w poniedziałek może Pan przyjechać tylko z dowodem osobistym. Wtedy wyrobię Panu przepustkę.
- Ale ja nie mam dowodu.
- On nie ma dowodu Pani Talu.
- No to niech poszuka. A jak znajdzie to przyjdzie.
- Ale Pani Talu, on nie ma w ogóle dowodu - na te słowa szefa brygady nastąpił u mnie system error.
- Ale jak to?
- No ważność mu się skończyła...
- ...2 lata temu... - dodał Wacek
- ...i nie wyrobił nowego.

Noszcurfa.

- I CO JA MU PORADZĘ? TO NIECH W PONIEDZIAŁEK IDZIE I WYROBI NOWY - zirytowałam się - A PAN GDZIE MI SIĘ ŁADUJE?! - Bo Wacek przestraszony wybuchem, pobiegł do auta prosto za kierownicę.
- No do domu będę wracał.
- PAN NIE MA PRAWA JAZDY.
- No nie mam bo zabrali, ale umiem prowadzić - jeśli by teraz który z robotników zaczął mi potwierdzać, że Wacek umie prowadzić, to bym chyba dostała ataku apopleksji.
- Pan go odwiedzie do Dziury Dolnej - nakazałam szefowi brygady.
- Ale to mi zajmie z godzinę z dniówki.
- TRUDNO.
- A Pani, Pani Talu to by mnie nie odwiozła, a potem nie wróciła autem?

Tadam tsss.

Sporo ostatnio chodzę po mieszkaniach do remontu - jako wsparcie techniczne i głos rozsądku. I po którymś obejrzanym naszła mnie refleksja. A właściwie refleksja i obserwacja.

Refleksja jest taka, że ogłoszenia kłamią. Np. jest napisane, że w kamienicy gaz jest, a naprawdę jest w drodze. Nie że go właśnie robią w tej kamienicy, tylko że ten gaz jest w ulicy przy której kamienica stoi. Pod asfaltem. "Jak pan chce se podłączyć to se proszę zrobić przyłącz." Albo jest napisane "dwa pokoje" i faktycznie mieszkanie ma dwa pokoje - bez kuchni, łazienki i przedpokoju. Boki zrywać.

Obserwacja jest natomiast inna. Po wielu amerykańskich filmach miałam takie - błędne jak się okazuje - wyobrażenie, że agent nieruchomości robi wszystko, by nieruchomość sprzedać. Np. umawiać się będzie tylko popołudniu, bo wtedy wpada słońce przez okno pod optymalnym kątem, a działający za rogiem tartak jest po godzinach pracy. Albo rozpyla zapach pierników w aerozolu, żeby pokreślić "domowy" charakter miejsca, rozkładając równocześnie świeże kwiaty w wazonie.
Albo przynajmniej, że pomalują ściany na biało, żeby nie było widać satanistycznego graffiti.

No więc nie. Zamówienie sprzątaczki, żeby przynajmniej śmieci wyniosła czy wywietrzenie mieszkania to zabiegi niespotykane.
Z resztą śmieci - śmieciami. Żeby butelki po piwie czy ślady po bezdomnych wynieśli. Te organiczne.
Albo przynajmniej butem strącili martwe gołębie z balkonu. Nie mówię jakimś zamaszystym kompem, ale tak w ogóle...
Stan lokali "do remontu" woła o pomstę do nieba i nie dziwię się, że historyczne centrum pustoszeje w tym kontekście.
Chyba, że to taka specyfika rynku lokalnego.

Pracuję sobie m.in. robiąc dokumentacje na pozwolenie na budowę. W pracy tej poznaje się takich tam i innych owych, m.in. ludzi będących właścicielami kamienic.

No i dzwoni do mnie taki jeden i pyta się, czy nie miałabym najemcy na mieszkanie, kawalerkę. Bo on ma do wynajęcia.
Akurat się składa, że bym miała.

Pytam się o warunki. "Mieszkanie do remontu". Mieszanie do remontu może oznaczać malowanie, więc proszę, żeby wysłał zdj. Coś nie chciał. Zagadałam więc administratora tej kamienicy co z tym mieszkaniem nie halo, no i się dowiedziałam.

Jest to pokój, w którym stoi kuchnia kaflowa jako jedyne źródło ciepła i toaleta. W tym pokoju. Prysznica nie ma, umywalka na korytarzu.

Acha.

Nie przekazałam kontaktu do kolegi, który szuka mieszkania.

Tak trochę offtopic, bo nie piekielni ludzie, ale piekielny system.

Zbliża się okres rozliczeń i można swój 1 % przekazać np. osobie niepełnosprawnej.

Od kiedy zaczęłam pracę przekazywałam 1% na syna koleżanki, który urodził się bez dłoni i stopy.

W tym momencie rozliczam się już 11 rok i wśród ludzi których znam są tacy, którzy mają dzieci z:
1) lekooporną padaczką,
2) dziecko bez kości piszczelowej w nodze czekające na operacje w Stanach,
3) 9 latka na wózku, po uszkodzeniu mózgu podczas porodu,
4) dziecko, które nigdy w życiu nie spało snem niewywołanym fakmakologicznie i ma duży stopień upośledzenia umysłowego,
5) dziecko czekające na operację oczu.

Poza tym ojciec koleżanki miał wylew i zbiera na rehabilitację.

A kolega z pracy rozdaje ulotki dot. dziecka, które jest w stanie wegetatywnym.

Poza tym ja mam własne przekonania, chciałabym wesprzeć np. schronisko pod miastem. Albo jakieś organizacje ekologiczne. I broniące praw człowieka. I aktywizujące kobiety zawodowo.

I co? I nie wesprę, bo muszę wybrać, a ludzie ważniejsi.
Ale dlaczego muszę wybrać, skoro oni wszyscy potrzebują pomocy? Czy nie powinno być jakiegoś krajowego funduszu na tych chorych? No jest- nazywa się NFZ. Wszyscy wiemy jak leczy się NFZ.

Więc muszę wybrać, choć przyznam się szczerze, że ten mój 1 % to nawet na pieluchy dla tej dziewczynki na wózku nie starczą.

Po prostu nie rozumiem, dlaczego żeby kogoś wyleczyć to trzeba Owsiaka, 1%, ludzi dobrej woli, Fundacji Polsat i innych takich, a ja co miesiąc broczę grubymi pieniędzmi w ZUS-owską otchłań bez dna.

Czasami, jak się ładnie poprosi, to w Urzędzie nie trzeba czekać 60 dni, tylko powiedzmy 30.

Trzeba przyjść, wyjaśnić, że się człowiekowi śpieszy, trochę się popłaszczyć, powiedzieć, jakie to ważne i dotacja unijna i pani w banku i uśmiechać się tak długo, że aż twarz boli…

I jak się już dostanie telefon od Pani w Urzędzie, że papier gotowy, to się mówi Inwestorowi: idź pan do tego Urzędu i odbierz go, żeby pocztą zawiadomienia nie słali, bo jaka jest poczta, każdy wie.

I idzie taki Inwestor do tego Urzędu, odbiera ten papier od tej obłaskawionej i ulitowanej Urzędniczki...

I jełop patrzy na te dwie kartki A4 i wypala:

- I co? Tak trudno to było w jedną godzinkę przed południem napisać? Tak trudno było? - w mściwą satysfakcją w głosie pyta, zamiast normalnie jak człowiek podziękować, że zrezygnowała kobita z tej trzeciej kawy i okazała resztkę serca, żeby dotacji osioł nie stracił.

Jełop.

Pracuje sobie ostatnio na budowie na terenie zamkniętym. Na terenie mieści się Instytucja. Ale Inwestorem naszej budowy jest - nazwijmy to - Urząd od Tego Typu Spraw, ze siedzibą 500 km od nas.

Dziś nadszedł ten piękny dzień, w którym mieliśmy wykopać w rożnych miejscach na terenie zamkniętym pewne dołki - upraszczając sprawę.
Piękny dlatego, bo ilość i lokalizacja tych dołków była przedmiotem trzech miesięcy ustaleń, wymiany pism pomiędzy rożnymi urzędami i takiej administracyjnej gry w pomidora.
Po przejściu tej wyboistej personalno-urzędowej drogi stałam się posiadaczem unikalnej wiedzy, gdzie te dołki i w jakiej ilości wykopać. Każdy z tych dołków to były trzy machnięcia łyżką koparki.

Stoję więc, patrzę jak gość kopie i myślę:
-Yapyerdole ale zimno. Stóp już nie czuje do połowy, a jeszcze 14 dołków przede mną. Chora będę jak nic na święta! Ciekawe czy Szefu przywiózł czosnek i czy mi chłopaki wszystko zeżarli, wciągnęłabym na przerwie tak ze trzy ząbki profilaktycznie na kanapeczce... - i tak oddawałam się słodkim marzeniom stojąc na wietrze i mrozie gdy rozległ się nagle trzask, a koparkowy zaklął szpetnie:
-Motyla noga! - no dobra. Inaczej zaklął.
-Co je?
-Kabel elektryczny.
-Pan pójdzie na drugi dołek, a ja po Szefa.

No to idę.
Dołki były od budowy może nie rzut kamieniem, ale powiedzmy rzut takim młotem sportowym w wydaniu olimpijskim. Na pewno bliżej niż rzut oszczepem.
Idę. Przede mną szeroka, prosta droga, na której końcu widać ogrodzenie i bramę naszej budowy, a za bramą na hałdzie urobku stoi Szef. Widzę jak omiata pańskim okiem, dzieli i rządzi.
Jak byłam mniej więcej w 1/3 drogi (tej na rzut młotem) widzę jak zaczyna się klepać po spodniach i odbiera telefon.
Podchodzę, on wyłącza się i tako rzecze:

-Upitoliłaś kabel.
-Kopałam gdzie wskazali. A skąd Szef wie? Zadzwonili z Instytucji?
-Ta. Ale nie do mnie. Do Inwestora.
-Te 500 km? Nie mogli do nas? Daleko nie mają.
-Robimy im straty wizerunkowe i generalnie straszne szkodniki jesteśmy. Nie mogą przez nas pracować. Skandal, jak tak dalej będziemy skargę na ans złożą.
-A co im odłączyliśmy? Połowę Instytucji?
-Choinkę odłączyliśmy - to już rozumiem czego straty wizerunkowe i nie mogą wypełniać przez nas obowiązków zawodowych - Weź Tadka, on elektrykiem jest, niech to połata.
Czas akcji: 7 minut.

Historia Krolewny o wątpliwym poziomie serwowanego doświadczenia artystycznego - drogą wolnego skojarzenia - przypomniała mi pewną historię.

Otóż mieszkam w mieście, które jest nieduże, ale swoją kropkę na mapie ma. Przez tę kropkę chyba od czasu do czasu znajduje się na trasie różnych zespołów. W takim przypadku miasto sięga do swoich "zasobów" i robi im koncert w jednej z trzech lokalizacji: na scenie na zamku, na scenie w kinie albo w knajpie "Piekiełko".

W Piekiełku ląduje cała muzyka, która nie jest muzyką klasyczną i recitalem śpiewanej poezji JPII.

Piekiełko jest sklepioną krzyżowo piwnicą pod urzędem miejskim, pomalowaną na żółto i różowo, z szerokim na 1.5 m filarem, podtrzymującym sklepienie 2 m od sceny. Posiada podest na 10 cm robiący za scenę, pluszową kotarę w kolorze czerwonego wina i napis "Centrum kultury i nauki Piekiełko" wycięty ze styropianu nad sceną.

Piekiełko zasłynęło kiedyś tym, że na koncercie punkowym rozstawili krzesełka pod sceną, bo im się pomyliło z wieczorem jazzowym.

Na co dzień w Piekiełku sprzedaje się frytki, pierogi i piwo, a lokalem zajmuje się najemca, ale na czas koncertu przychodzi - KHEM- miastowa ekipa koncert obsługiwać.

Ustawiają głośniki, podpinają kable, ustawiają JEDEN reflektor, który oświetla scenę i przy scenie do stopnia jasności pomieszczenia biurowego, światłem stałym i żółtym.

- Moja mama miała tu wieczorek poetycki w zeszłym tygodniu i ten sam reflektor się świecił - wyjawił mi kolega, kiedy sączyliśmy piwo, czekając na Kwasożłopy.
- Przynajmniej wynieśli krzesełka - pocieszyłam go, bo trenuje się w byciu optymistą.

Czy pamiętacie, że 2 m od sceny jest szeroki na 1.5 m filar? A wiecie, co jest na czole tego filaru, od strony sceny właśnie? Wiecie? Panel z kontrolkami jest!

Więc grają sobie Kwasożłopy, reflektor się świeci, publiczność sobie poguje, bardzo starając się nie wpadać na zespół (bramki? jakie bramki?) i nagle światło zaczyna migać. Myślę sobie: "Niemożliwe! Ktoś zaczął robić lightshow! Może własnego człowieka przywieźli i miga teraz tym jednym reflektorem do rytmu". Po czym światło zgasło. Ale nagłośnienie działa, zespół gra niewzruszenie, udając że wszytko ok, pogujący tłum i tak poguje na ślepo, żeby nie widzieć tego różowego i żółtego na ścianach, bo to psuje nastrój.

Ktoś od zaplecza się przeciska, dopada panelu z kontrolkami i światło znowu jest.

- PROSZĘ DUPAMI NIE WPADAĆ NA PRZYCISKI! - wrzeszczy do pogującego tłumu. Kwasożłopy grają. Facet sobie idzie. Światło gaśnie. Facet wraca - NIE WPADAĆ MÓWIĘ - po czym został staranowany przez wielbiciela miejskiej kultury i sam zgasił światło szlachetną częścią ciała.

Doszło do niego sedno problemu i postanowił go rozwiązać. Stanął tyłem do zespołu, oparł się ramionami o filar i siłą autorytetu swoich 100 kg bronił przełączników własnym ciałem przez cały koncert. I z całym swoim poświęceniem obronił! Reflektor nie mignął i nie ruszył się już ani razu.

To natomiast, co dzieje się po koncercie wymaga osobnego akapitu:
WSZYSTKIE normalne knajpy po to robią koncert, żeby sprzedać dużo piwa i zarobić trzy razy tyle, co przez cały tydzień.

W Piekiełku po koncercie wychodzą panie z odkurzaczami i mopem i przeganiają gości z kąta w kąt, bo trzeba ogarnąć, a koncert już się przecież skończył, no! Więc wszyscy goście się wynoszą do prywatnej knajpy obok i czają w oknie na wychodzące zespoły.

P.S. Na szczęście przed kolejnym koncertem panel z kontrolkami przenieśli.