Jak ostatnia ofiara losu zepsułam sobie wczoraj laptop. Szybka diagnoza stanu pobojowiska, bo to nie pierwszy raz, jak sprzęt mi ulega awarii - wszystko przeżyło, zostaje wymienić gniazdo zasilania, pogrzebać chwilę w bebechach z lutownicą i będzie śmigać. Zazwyczaj w takich sytuacjach pomaga mi mąż przyjaciółki, bo ma cały warsztat w piwnicy (ja, durna, nawet zwyczajnej lutownicy nie mam), ale po krótkiej wymianie SMS-ów okazało się, że wyjechał do następnego weekendu. Trudno, zacisnęłam zęby i wyruszyłam rano w pielgrzymkę po okolicznych punktach naprawy laptopów i inszej elektroniki. Zeszły mi 3 godziny, zdaję relację na świeżo:

1) Paaaani, a co to w ogóle jest? Nie podejmę się! - No kurde, laptop w Polsce bardzo rzadki, szybko zniknął z rynku (i się nie dziwię), kosztował kosmiczne pieniądze (i się bardzo dziwię), rozkręca się to dziadostwo wyjątkowo upierdliwie, ale wygląda na to, czym jest, czyli laptop, więc może przynajmniej pan rozkręci śrubki, zdejmie obudowę i zobaczy, że w środku nie ma nic specjalnego do robienia? NIE! BO ON TEGO NA OCZY WCZEŚNIEJ NIE WIDZIAŁ! (Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli...)

2) Paaani, ja to znam, ja tego gówna za żadne pieniądze nie dotknę! - Cóż, gdyby chodziło o naprawę wiatraka albo grafy, to bym powiedziała to samo, ale gniazdo zasilania już miałam okazję sama w nim naprawiać i wiem, że to akurat nie jest skomplikowane. NIE. Pozostawiam bez komentarza.

3) Tak, mamy doświadczenie w naprawie tego modelu (SERIO? HURRA!), tak, możemy to zrobić na przyszły piątek (zdecydowanie nie hurra, liczyłam na poniedziałek), płaci pani 700 zł (CO K*RWA?!). To ja jednak podziękuję...

4) Nie, bo nie mamy części. - Ale to standardowe gniazdo zasilania, poza nim nie trzeba żadnych części. - Nie, bo i tak nie mamy. - Średnio w to wierzę, żeby nie miał pan gniazd zasilania na stanie. - Nie mam i co mi pani zrobi? (A klątwą impotencji pod nosem j*bnę...)

5) Wie pani co, to już lepiej nowego kupić, bo ten na sto procent się spalił, tutaj mamy idealny sprzęt dla pani...
- Ale nawet pan do środka nie zajrzał!
- Ale ja widzę... (Nie no, jasnowidzów podobno mamy 100 000 w tym kraju, ale to pierwszy w mojej karierze).

Na tym etapie skończyły mi się warsztaty i cierpliwość, więc poturlałam się do domu, zamówiłam na allegro gniazdo, przy okazji trochę pierdółek, napisałam do przyjaciela SMS, że poczekam na jego powrót i pozostaje mi się modlić, żeby wszystkie dane zdążyły się automatycznie zbackupować, bo inaczej czeka mnie pisanie ekspertyzy od nowa, a już byłam na samym końcu...

Jak szybko wzbić się w łaski (na szczęście niedoszłej) teściowej i z nich spaść na brudną ziemię potępienia? Bądź uczciwą, prawdomówną i szczerą jednostką. Wystarczy.

Spotykałam się z chłopakiem na tyle długo, że nastał moment, w którym powinnam poznać jego rodziców. O ojcu mówić nie będę, bo jego postać dla tej historii jest bez znaczenia, ale matka... O, matka to zupełnie inna para kaloszy. Mężczyzna mój uprzedzał mnie, że mamusia ma bardzo trudny charakter. Uwierzyłam, ale nie sądziłam, że to określenie okaże się daleko idącym eufemizmem.

W czasie kolacji zapoznawczej mamusia przesłuchała mnie na okoliczność pochodzenia, rodziców, rodziny, poglądów politycznych, obyczajowych, rozmiaru noszonej bielizny i preferencji smakowych przyprawy do omułków. Każda kolejna informacja wywoływała coraz większą dezaprobatę. Informację o tym, że pracuję w laboratorium przyjęła skrzywieniem twarzy, bo ona zawsze marzyła o tym, że jej syn zrobi dobrą partię, o, taką lekarkę mógłby sobie znaleźć.

Ja w śmiech i mówię, że w zasadzie jej marzenia się spełniają, bo właśnie skończyłam ostatni rok medycyny. Od tego momentu nastawienie Jaśnie Mamusi zmieniło się o 180 stopni, zrobiła się słodkopierdząca, ponarzekała, że kolejki teraz długie, leki drogie, na badania nie można się dostać, a tu ją strzyka, tam ją rwie, tutaj pypeć wyskoczył, pani, zdrowie już nie te.

Sielanka trwała jakieś pół godziny. Przy deserze wystrzeliła z pytaniem, jaką specjalizację mam zamiar wybrać, bo ONA najbardziej chciałaby kardiologię. Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że żadną, bo mam zamiar pracować w pierwszym wyuczonym zawodzie, który daje mi i pieniądze, i samorealizację, i perspektywy rozwoju - i jeszcze parę rzeczy.

Zostałam wyproszona z kolacji, nazwana zakałą ludzkości, złodziejką, co się wyuczyła z podatków, a oddawać nie chce, to przeze mnie ten kraj tak wygląda i powinnam się wstydzić, bo tyle ludzi marzy o medycynie, a ja miejsce zabrałam i pasożytuję.

Jakoś mi nie wstyd. A z chłopakiem znajomość kontynuuję mimo braku błogosławieństwa jego rodzicielki.

Opisywałam kiedyś dwie skłócone damy z mojej pracy.

Złożyło się nieszczęśliwie, że obie zostały zmuszone do bezpośredniej komunikacji nad papierologią i materiałami, bo zabrakło pośredników. Co gorsza, przedmiot sprawy dotyczy spraw kompetencyjnych i stawia je w konflikcie merytorycznym.

Koszmar, bo jedna musi w końcu drugiej ustąpić, tylko która której? Na dwoje babka wróżyła. I tak sobie siedzą od poniedziałku, wygrażając i plując jadem, wychodząc co chwilę z podniesionym głosem i wzdychając teatralnie nad kawą w socjalnym, jaki je dopust Boży pokarał.

Padł dzisiaj argument przeważający szalę zwycięstwa. Cytuję:

"NO NIE! ONA SPECJALNIE SIADA NA MOIM KRZEŚLE I W NIE PIERDZI, A POTEM JA PRZESIĄKAM SMRODEM!”.

Praktykanci zwinęli się na podłodze i zaczęli kwiczeć ze śmiechu. Ja również.

Czekam na dalszy ciąg, ale nie wiem, czy to, nad czym akurat będę pracować to przetrwa, bo jak nic zapluję parsknięciem.

Epoka ustępowania miejsca "bo siedzi ktoś młody" się skończyła. To znaczy, przeszła ewolucję jak pokemon i występuje w silniejszej formie.

Jechałam z pracy, słońce nadawało na całego i w autobusie panowało gorąco wespół z duchotą. Standard letni i nic nowego. Siedziałam, czytałam, nagle usłyszałam nad głową "czy może mi pani miejsca ustąpić?". Spojrzałam - babka po 60, nie wyglądała na słabującą, ale OK, wciąż ma 30 lat więcej niż ja, niech jej będzie. Wstałam i zorientowałam się, że - TADAM - w autobusie są wolne miejsca - po drugiej stronie pojazdu. Nie ma drugim końcu, po drugiej stronie. Usiadłam na wolnym, nie będę robić z siebie kretynki i zrzucać kobiety z fotela, bo ja pierwsza na nim siedziałam. Przeczytałam jakieś 10 minut, autobus się zapełnił i usłyszałam nad głową "to teraz możesz mi z tego zejść".

Tym razem moja odpowiedź brzmiała "chyba zgłupiałaś". Zaczęłam panią sukcesywnie ignorować, kiedy się zapowietrzała i krzyczała "PRZECIEŻ TAM JEST UPAŁ!"

Co się zmieniło? Autobus skręcił i tym razem to moja strona była nienasłoneczniona. Chyba chciała skakać z miejsca na miejsce wraz ze zmianą cienia na trasie...

A jak znajomy kiedyś opowiadał mi, że wybuchła awantura, bo nie ustąpił miejsca po określonej stronie tramwaju, to nie uwierzyłam. Mój błąd.

Lato w pełni, a skoro lato, to letnie praktyki, skoro praktyki, to praktykanci, a to oznacza... przygody. Niestety.

Dostaliśmy osobnika... Hmmm... Niech mi wszyscy święci walutowi przebaczą, ale w pierwszej chwili pomyślałam: "co za ci**a”.

Trampeczki różowe, koszulka w sraczkowaty wzorek psychodelo, rureczki, tlenione włoski, etui na telefon w serduszka i podkład na gębie. Wprost z transparentów Marszu Czystości Narodu. Zachowanie odpowiada wyglądowi - prawie że płacze nad losem biednych roślinek, które umarły, żeby Fyrma miała co produkować. Uśmiecham się wred... miło i rozmawiam z pozostałą siódemką praktyków.

Przyszedł dzisiaj rano, pokręcił się, porobił, co do niego należało i nagle podchodzi do mnie.

[P] Patrz, skaleczyłem się! - słowo daję, małe, bezdomne, głodne kotki nie umieją tak żałośnie miauczeć.

Zdarza się, że w laboratorium coś się stłucze. Luz, szkło ma to do siebie, że pęka i w ogóle wrednie krucha cholera. Posprzątać, wziąć nowe i uważać. Codzienność pracy laboratoryjnej.

Spojrzałam na jego palec, rozcięcie jest, ale nic nadzwyczajnego, nawet nie krwawi, plaster załatwi sprawę.

[Ja] To zdezynfekuj i się opatrz, wiesz, gdzie jest apteczka. I pokaż mi, co się rozbiło.
[P] Ale nie będzie szycia?

Chirurg by mnie wyśmiał, gdybym mu kazała coś takiego zszywać…

[Ja] Nie będzie, zmieniaj plastry i za 4 dni nie będzie śladu. Co się stłukło?
[P] Nic się nie stłukło, czemu stłukło?
[Ja] To czym się rozciąłeś?
[P] Nożem, jak robiłem kanapkę w socjalnym...

Gwiazdy śmierci w oczach. Tę kanapkę zeżarł na moich oczach o 9 rano, a przylazł się żalić dobrze po 10.

[Ja] I OD GODZINY ŁAZISZ TU Z ROZCIĘTYM PALUCHEM? WSZYSTKO KRWIĄ ZAJ*BAŁEŚ!

I jednocześnie chłopaczek poszedł w płacz, a reszta praktykantów w śmiech. Po solidnym obsztorcowaniu ("JESTEŚ DOROSŁY FACET CZY TOTALNA PIERDOŁA!?") dziecko uciekło wreszcie się zakleić, a mi powiedziano, że od godziny chodził od człowieka do człowieka i się żalił, że go ten palec boli i jak to strasznie wygląda, bo on się boi krwi.

Dlaczego zawsze trafia na mnie...

W budynkach uczelni latem odbywa się kurs polskiego dla małpiszo... cudzoziemców. Jak odbębnią tę przyspieszoną szkółkę i zdadzą "egzamin", to będą mogli studiować w Polszy bez chodzenia 2 razy w tygodniu na lektorat przez 4 lata i - co niezwykle ważne - koniec końców, dostaną dyplom z klauzulą przyznania prawa wykonywania zawodu na terenie Polski, czyli - upraszczając - prawie całej UE. W konsekwencji wrócą sobie potem do domku i będą w Paryżu, Lizbonie czy innej Barcelonie praktykować w szpitalach i aptekach za 1/4 kosztów edukacji w swojej ojczyźnie.

Osobiście wolałabym, żeby zamiast lekcji polskiego mieli zajęcia z uczłowieczania się.

Spotkałam wczoraj w damskiej toalecie dwa iberyjskie dziewczątka zajęte mazaniem szminką po lustrze (osobniczka brzydka) i wyrzucaniem ręczników papierowych z pojemnika na posadzkę (osobniczka gruba). Zwróciłam im uwagę (in inglisz), że śmiecą i brudzą, a potem ktoś nie będzie mógł wytrzeć rąk i przejrzeć się w zwierciadle. Usłyszałam hiszpańskojęzyczną wiązankę pod swoim adresem, opisującą mój wygląd, profesję i preferencje erotyczne.
Cieszę się, że nie oszczędzałam na lekcjach hiszpańskiego, bo mogłam im odpowiedzieć tym samym. Parę komentarzy pod adresem grubej monobrwi i wielu nadmiarowych kilogramów ujęło im trochę buty. :]

Na odchodnym usłyszałam, że Polacy to niegościnne, ksenofobiczne świnie.

Byłam dzisiaj świadkiem próby reklamowania truskawek z chodnikowego straganiku. Próba była bardzo długa i bardzo nieudana, ale nie uprzedzajmy faktów.

Pani klientka (75+) wbiła się w kolejkę z wołaniem "JA TU Z REKLAMACJĄ! Z REKLAMACJĄ!", przerwała trwającą transakcję, wyciągnęła zrywkę z czerwoną zawartością (jakaś mała garstka, jeśli chodzi o objętość) przed straganiarkę i zaczęła głośno warczeć, że przebierała truskawki i te, które przyniosła z powrotem były OBITE i - zgrozo - ZGNIECIONE. I teraz ona chce wymiany tych truskawek na nowe i zwrotu pieniędzy za całość, bo dwa razy musiała chodzić i to jest skandal, bo jest upał, i ona ma chore serce i ma prawo.

Logiki, sensu i ludzkiej przyzwoitości w powyższym zdaniu, przytoczonym tak, jak utkwiło mi w pamięci, nie doszukiwałam się. Na wszelki wypadek.

Straganiarka roześmiała się w twarz.
Zaczęły się groźby, bo sprzedaż bez paragonu, bo owoce bez atestów, bo waga bez certyfikacji, bo straganik bez standardów ISO, a sprzedająca bez książeczki sanepidowskiej. Bo ona ma prawo reklamować i wymieniać, i tyle, bo widziała w telewizji.

Skończyło się, kiedy straganiarka straciła cierpliwość i krzyknęła, że jak się kupuje 6 kilogramów, po 3 w torbie, to na dnie się muszą pognieść, bo takie jest prawo ciążenia i prawo truskawki. Klientkę przepłoszył chyba gromki śmiech, który się wtedy rozległ. Bo w zrozumienie, co próbowała zrobić, mocno wątpię.

Nie masz cwaniaka nad warszawiaka, racja. Ale ludzie, aż tak?

Jak wylecieć z praktyk w trybie natychmiastowym, z przywaleniem w łeb przez kierownika laboratorium?

Od wejścia chwal się tym, że strzelasz z łuku, tańczysz, śpiewasz, grasz i gotujesz. I żonglujesz. Spróbuj się tym popisać przez współpraktykantkami, bo co prawda muskulatury za bardzo nie masz, ale nadrabiasz innymi przymiotami.

Na oczach kierownika labu zacznij żonglować pojemnikami z próbkami do badań wirusologicznych, bo jesteś takim superżonglerem, że na pewno nic się nie stanie.

Miej wielkie pretensje, że wylatujesz z miejsca, z dzikim opieprzem i solidnym kopem w zadek na rozpęd.

W sumie to dziewczątka z publiczności się popłakały, bo im się dostał jeszcze większy opiernicz za głupotę. Zamiast próbować go powstrzymać, stały i klaskały.

Od dzisiaj domagam się zaświadczenia o posiadaniu mózgu od kandydatów na praktyki w moim laboratorium.

Na Ojca, Syna i Wnuka...

Wczorajszy późny ranek, jadę autobusem miejskim i usiłuję zachować jedną pozycję za wszelką możliwą cenę. W pewnym momencie podbiega do mnie pięcio-, może sześcioletni chłopiec i kopie łydkę.

Cela miał wybornego, bo trafił prosto w naciągnięty trzy dni temu mięsień brzuchaty. Łzy w oczach, szum w uszach, a ręka poszła sama za wyćwiczonym latami odruchem i chlasnęła gnojka przez łeb tak, że aż się obrócił i upadł, zanim zaczął wyć.

Co wykrzyczała do mnie jego matka z bezpiecznej odległości 2 metrów?

"Co mu pani robi, niech go pani nie bije, ON JEST Z IN VITRO!"

Przysięgłabym, że z ZOO.

ludzkość

Odbieram zaległe wolne i pracuję przez telefon, więc mogę w spokoju śmiać się i cieszyć, że nie ma mnie dzisiaj w firmie.

Dzisiaj chłopcy od przyjmowania zleceń musieli wytężyć szare komórki i znaleźć sposób na wytłumaczenie niedoszłemu klientowi, że:

1) Jeżeli wysyła zlecenie w Wielką Sobotę po południu, to raczej nikt tego nie przeczyta przed dzisiejszym porankiem, nieważne, ile razy wpisze w zleceniu "BARDZO WAŻNE!!!" (Pan Klient nie rozumie, że firma nie pracuje przez święta na pełnych obrotach);

2) Jeżeli standardowo przedmiot zamówienia przy produkcji wymiaruje się w dziesiątkach i setkach tysięcy sztuk (gdzie 10 000 to przeważnie najmniejsza wielkość zamówienia przyjmowana przez producentów), to jego zlecenie na 150 sztuk(!) nie postawi we wtorek całej kompanii na nogi, bo takie ilości, tym bardziej w standardowej specyfikacji, to można dostać od ręki na rynku, nie trzeba osobno produkować;

3) Nie będzie specjalnego rabatu za "nasze opóźnienie";

4) Darmowej dostawy tym bardziej nie będzie;

5) Naprawdę nie rozumiemy i nie chcemy rozumieć, jaka szansa nam ucieka sprzed nosa, bo współpraca z jego jednoosobową firmą nie jest dla nas zaszczytem.

Pan na szczęście strzelił focha, zanim chłopcom strzeliła cierpliwość i posłali go do diabła. Bo dzwonił od 8.00 już kilka razy z tym swoim "zleceniem życia". A dopiero południe.