Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

Ursueal

Zamieszcza historie od: 3 września 2016 - 3:27
Ostatnio: 15 lutego 2024 - 20:18
  • Historii na głównej: 74 z 83
  • Punktów za historie: 16368
  • Komentarzy: 296
  • Punktów za komentarze: 2348
 

#76785

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Pani sprzątająca u mnie w pracy podzieliła się ze mną opowieścią o właścicielu obiektu, który zasłużył na Złotą Cebulę w konkursie na największego sknerę biznesu.

Żeby zaoszczędzić na kosztach utrzymania budynku, ekipie sprzątającej kazał przychodzić z własną wodą (! - bo zużywają na własną pracę, a pewnie w dodatku kradną z jego krwawicy) i pokrywać część kosztów odprowadzania ścieków (! - bo brudną wodę wylewają do jego kanalizacji). Po proteście i tłumaczeniu, że nikt nie wywozi mu z budynku beczek Chlorowianki Kran Deluxe, nikt też wwozić nie ma zamiaru, a woda do sprzątania jest niezbędna stwierdził, że rozwiąże sprawę inaczej - przed przyjściem sprzątaczy zakręcał główny zawór wody i wydawał sprzątającym po pięciolitrowej butli kranówki na głowę. Bo w domu patrzył, jak żona sprząta i wyliczył, że tyle wystarczy.

Ceremonia taka odbyła się raz. Pan podobno nie mógł zrozumieć, dlaczego firma sprzątająca wymówiła umowę świadczenia usług w trybie natychmiastowym - i to jeszcze z winy zleceniodawcy, tacy bezczelni ci sprzątacze byli.

Skomentuj (24) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 567 (573)
zarchiwizowany

#76529

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Przeczytałam w komentarzu do http://piekielni.pl/76458#comments zdanie mówiące, że małżonkowie osób chorych na raka powinni być objęci opieką psychologa.

Chciałam odpowiedzieć w komentarzu, że gówno prawda, ale to chyba zasługuje na mocniejszy głos. Otóż: gówno prawda.

Oferowanie opieki tylko psychologicznej tylko małżonkom tylko ludzi chorych na raka to jak naklejać plaster na złamanie otwarte i twierdzić, że tak właśnie powinno być. Skutki niezliczonych chorób nie ograniczają się tylko do fizycznego stanu zdrowia chorego. Nie ograniczają się do psychicznej kondycji jego rodziny. Jego najbliższego otoczenia. Olbrzymia liczba chorób oddziałuje na wszystkich, z którymi w jakiś sposób styka się chory.

Mieszkałam przez kilkanaście lat nad wiekowym małżeństwem, on z przeszłością wojenną, ona była chora na SM. On nie tolerował najmniejszego sprzeciwu z jakiejkolwiek strony. Ona wyła. Przez kilkanaście godzin każdej doby wyła, jak zwierzę, nie mogąc wytrzymać z bólu, więc wyła i wrzeszczała tak długo i tak głośno, póki całkowicie nie opadła z sił. On - też wrzeszczał. Do niej i na nią. I na nas, sąsiadów - reagował agresją na każdy kontakt, asekuracyjnie. Bo wiedział, że nie radzi sobie z sytuacją i że my wiemy, że nie daje rady - ta świadomość była dla niego nie do zniesienia. Teraz to rozumiem - wtedy zwyczajnie go nienawidziłam i się go bałam.

Jeżeli ktoś chce wiedzieć, co dzieje się z umysłem dziecka, która musi żyć w takich warunkach, to powiem tyle: mój przyjaciel z innego piętra na dwunaste urodziny chciał dostać piłę łańcuchową, żeby ich oboje zaszlachtować, a "jak zabić Ryję" było wiecznie aktualnym tematem zabaw dzieci na podwórku. Przez długi czas codziennie szczerze życzyłam im natychmiastowej śmierci.

Kiedyś dorośli próbowali zainteresować tym media i służby. Pamiętam, jak dziennikarka przepytywała moją dorosłą siostrę, czy jej nie wstyd napadać na schorowanych staruszków, którzy po prostu starają się żyć! Przymusowa eksmisja? Jasne - każdy z chęcią zacząłby temat, patrząc z okna na spontaniczną pikietę ludzi dobrej woli, którzy nie pozwolą krzywdzić kombatanta i jego chorej żony!

Chłonęliśmy to latami - dorośli i dzieci. Przez lata żyliśmy w koszmarnym stresie, ze świadomością, że możemy jedynie próbować uciec albo czekać na ich śmierć. Dzisiaj teoria zakłada, że ona powinna znaleźć się w ośrodku wyspecjalizowanym w leczeniu bólu. Teoria, bo nawet dzisiaj nie byłoby na to większych szans. Dzisiaj każdego z nas regularnie odwiedzałaby ich pielęgniarka środowiskowa i pomagałaby nam sobie z tym radzić - a przynajmniej powinna tak robić. Czysto teoretycznie. Bo nie odwiedzałaby.

Pomocą psychologa powinny być objęte 3 klatki mieszkaniowe, jakieś 36 rodzin, o ile dobrze szacuję, 120 osób. Z każdą z nich należałoby przeprowadzić przynajmniej jeden wywiad indywidualny (żeby oddzielić ludzi, na których długotrwały stres nie wpłynął aż tak szkodliwie oraz tych, którzy natychmiast potrzebowali pomocy psychiatrycznej), z większością należałoby prowadzić długotrwałą terapię indywidualną i równolegle grupową - rodzinną, małżeńską, wreszcie społecznościową (wiecie, jak trudno zaakceptować dziwne zachowania sąsiadów po tylu latach programowania się, że staruszkowie spod podłogi są wcielonym złem?), żeby wypracować zbliżone do normalności mechanizmy funkcjonowania. To nie trwa miesiąca. W wielu przypadkach to nie trwa roku. W wielu przypadkach terapeuta jest zadowolony, jeżeli po roku uda mu się jednoznacznie stwierdzić, że znalazł już skuteczną metodę prowadzenia pacjenta - i wtedy może zacząć pracować.

I to tylko psycholog. Dodajcie psychiatrów, dodajcie pielęgniarki, które w takich warunkach musiały uczyć, jak np. opiekować się własnymi seniorami, dodajcie położne, które musiałyby tłumaczyć, że tak, dziecko krzyczy, płacze i nie przestanie i to nie jest powód, żeby wpadać we wściekłość.

I teraz wyobraźcie sobie, że ktoś musiałby za to zapłacić i to jest tylko jedna taka sytuacja.

Wracając do początku - nie, małżonkowie osób chorych na raka nie powinni być objęci pomocą psychologa. Ich całe rodziny i najbliższe sąsiedztwo powinno być objęte kompleksową pomocą psychologiczno-medyczno-edukacyjną. Inaczej to nie ma żadnego sensu.

Skomentuj (18) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 10 (134)

#76519

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Krótko po jedenastej była u mnie sąsiadka. Mam natychmiast przestać odkurzać i w ogóle hałasować, bo ona musi wyspać się przed imprezą sylwestrową, a ja jej w tym przeszkadzam sobotnimi porządkami, przez ścianę wszystko słyszy.

Złośliwie odkurzać nie przestałam. Hałasować porządkami też nie. Sąsiadka jest oburzona moją znieczulicą i chamstwem, bo ona potrzebuje(!) odpocząć - wiem, bo wróciła powtórzyć żądanie.

Imprezę robi u siebie w mieszkaniu. Ciekawe, czy jak pójdę do niej i zażądam natychmiastowego końca imprezy, bo jestem zmęczona po sprzątaniu i muszę się wyspać, to znajdzie w sobie więcej zrozumienia dla sąsiedzkich potrzeb.

Skomentuj (16) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 265 (281)

#76418

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Po czym niezawodnie poznać, że idą dowolne święta lub dłuższy weekend?
Po świątecznych matkach.

Przed świętami mamy huk roboty w firmie, bo wieeeelu instytucjom i przedsiębiorstwom przypomniało się, że jednak mają pieniądze na złożenie u nas zamówienia. W moim wydziale brak jednej osoby w normalnym trybie pracy byłby co najwyżej niedogodnością. Teraz brak jednej osoby oznacza małą katastrofę. I właśnie wtedy na scenę wychodzą matki świąteczne.

W poniedziałek pod ekspresem z kawą (na szczęście do przełożonej wydziału dotarło, że przerwy są jednak konieczne, bo sama machnęła się w analizie z przemęczenia i to ją otrzeźwiło) Matka X żaliła się Matce Y, że jej córka jakaś taka niewyraźna, markotna, katar ma i pokasłuje, a ona wraca taka zmęczona z pracy, że się nią już nie ma siły dobrze zająć. I żeby to się w chorobę nie obróciło, bo kto się biedną zaopiekuje!
W tym momencie wciął się kolega, że przecież mąż X ma wolny zawód i pracuje w domu, to przecież może się zająć dzieckiem. Został obrzucony spojrzeniem wyrażającym czystą pogardę i nieskrywaną kpinę. Kiedy odchodził, mruknął mi, że możemy już brać robotę i X, i Y, bo ich do stycznia nie zobaczymy.

Rzeczywiście, we wtorek z samego rana X dzwoni, że jej córka "jednak zachorowała" i ona bierze zwolnienie na dziecko. Kilka godzin później swój papierek podrzuciła Y. Oba zwolnienia są - cóż za niespodzianka - do 27 grudnia włącznie. Y nawet nie chciała widzieć się z naszą przełożoną, zostawiła papier na portierni.

Nadgodziny już nawet nie są czymś, o co szefostwo nas pyta, bo szefostwo po czternastej godzinie spędzonej w labie kontrolnym i na hali produkcyjnej nie pyta o nic, tylko idzie się przebrać i do domu. A, przepraszam, dzisiaj przełożona zapytała, czy któreś z nas może się podzielić chusteczkami, bo zwolnienie na dziecko przyniosła matka Z i się szefówka z bezsilności rozpłakała. Córka Z ma 13 lat i jest tak ciężko chora, że wymaga opieki do końca roku. Z tego, co szefowa podliczyła, dzieci X, Y i Z chorują przed Wielkanocą, weekendem majowym, początkiem listopada i Bożym Narodzeniem już drugi rok z kolei. I nigdy nie mogą się nimi zająć ojcowie. Niestety, paniusie są na kontraktach eksperckich i firmy nie stać na wywalenie ich jeszcze przez 2 lata.

Matka Y wysłała mi przed chwilą SMS z życzeniami "spokojnych, pogodnych, szczęśliwych świąt i udanego wypoczynku".

Skomentuj (29) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 246 (290)

#76167

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Jak zmarnować sobotę ludziom, którzy naprawdę mają co robić?

Miej zajęcia w piątki od 17 do 20 z dyplomantami. Prowadź je tak, żeby każdy wiedział, że nie chcesz, ale musisz, a w dodatku to ty masz władzę (wiedzę też, ale się nie podzielisz, bo nie) i nie pyskować. Odwołuj je regularnie (bo piątunio, a ty mieszkasz za miastem) i każ przychodzić w soboty na odrobienie, bo zajęcia potrzebne tobie do projektu (po co płacić wykonawcom, jak studenci zrobią to samo, ale za darmo), a im do dyplomu. W soboty przychodź spóźniony co najmniej 20 minut albo 2 godziny (bo kacyk). Nikt nie podskoczy, bo grupa z poprzedniego roku, którą traktowałeś tak samo wciąż nie ma dyplomów (i prawa wykonywania zawodu). Prodziekan zupełnie przypadkiem jest twoim szwagrem. Zupełnym i czystym przypadkiem.

Siedzę już trzecią godzinę i uskuteczniam medytację zen pod labem, bo 1) pan doktor będzie, ale nie wie, o której 2), ale będzie, więc siadać na dupach i czekać 3) te zajęcia i tak będą trwać 3 godziny, nieważne, o której on przyjdzie, bo trzeba je zrobić 4) jak ktoś sobie pójdzie, to koledzy ze starszego roku nam powiedzą, jak się odpracowuje nieobecności. Planowany start o 7.30, ale przecież kto by wstawał w sobotę i przyjeżdżał na tę godzinę do pracy. To już trzecia taka akcja od października.

O 13 planowałam być w zupełnie innym miejscu i będę, choćbym miała jego wnętrzności zapoznać z zawartością sterylizatorni i spalarni odpadów.

Skomentuj (22) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 192 (214)

#75895

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dwie baby w pracy się pokłóciły i poszły w zajadłą nienawiść. Po etapie zwyczajnej upierdliwości współpracowniczej (czytaj: solidnym obrabianiu dupy przed wszystkimi, którzy chcieli i nie chcieli słuchać), nadszedł czas na ciężki kaliber.

Pani A została oskarżona o dodanie czegoś do pudełka z obiadem pani B. Tym czymś miała być niesławna pigułka gwałtu. Jakość fabuły nieco obniżyło to, że obiad został zjedzony, więc brak materiału dowodowego. Osobiście podejrzewam, że pani B szukała usprawiedliwienia dla potężnego kaca. Pani A nie pozostała dłużna i wreszcie znalazła winną uporczywego niespuszczania wody w pracowniczym kibelku. I tak to się toczyło przez ostatnie 2 tygodnie (niestety, tylko tyle tam pracuję, wcześniejsze odcinki podobno były ciekawsze).

Dzisiaj pani B przypuściła finalny kontratak i zaczęła grzmieć po piętrze, że ona już tego nie wytrzyma, nie zostawi, do prezesa pójdzie i tę [wstaw dowolny długi ciąg słów powszechnie uznanych za obelżywe] zwolni, choćby to miało być po jej trupie. Podobno pani A podrzuciła B do torebki zwierzęce odchody. Pani A się nie przyznaje i równie głośno i burzliwie odpiera zarzuty, co produkuje własne inwektywy.

Niezależnie od przyczyn, przez kilka minut machano mi przed twarzą woreczkiem foliowym z jakimś gównem. Doświadczenie życiowe mało przyjemne i raczej nie wzbogacające.

Nie mogę się doczekać poniedziałku...

Skomentuj (5) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 247 (271)

#75737

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Wolnostrzelectwo postanowiło złośliwie się skończyć i trafiłam do etatowej pracy. Razem ze mną trafił tu student z III roku na jakieś zaległe praktyki, których nie zrobił w wakacje. Razem siedzimy w labie i usiłujemy nie osiwieć ze zgrozy.

1. Facet, którego zastępuję, miał pod opieką praktykantów. Pracuję tu dopiero tydzień. Nie przeszkodziło to Głównej Szefowej stwierdzić, że skoro przejęłam wszystkie obowiązki tamtego gościa, to praktykanta też. Mam go szkolić i nadzorować, a potem wypisać mu opinię z praktyk. Powinnam mu też ułożyć plan i program. Oczywiście. Praktykant siedzi i zgrzyta zębami.

2. Pracuję tutaj dopiero tydzień, czyli sama muszę chodzić na szkolenia do obecnych pracowników. Pracy, owszem, jest huk, procesy dość skomplikowane, w dodatku ogromna odpowiedzialność majątkowa i akurat gorący okres, toteż nikt nie jest zachwycony, że musi wszystko robić powoli, powtarzać, kiedy czegoś nie zrozumiem za pierwszym razem i odpowiadać na moje pytania. Też bym nie była. Praktykant nie może być ze mną przez cały czas, bo nie można go dopuścić do wszystkich etapów pracy, umowa praktyk nie ma wszystkich klauzul zachowania tajemnicy (czy coś takiego). Teoretycznie powinnam sama określić, co można mu powierzyć, a czego nie i po takim "profesjonalnym" przeszkoleniu sama zrobić mu przyspieszony kurs. Biorąc pod uwagę to, że - jak oceniłam - dojście do samodzielności w większości obowiązków zajmie mi 3 tygodnie i dopiero po tym czasie pozostawiłabym siebie samą z robotą, to jestem pełna chęci i zapału, żeby już teraz robić praktykantowi szkolenia. Jak nigdy. Praktykant upewnia się po raz setny, czy na pewno nie może zmienić już miejsca praktyk. Nie może.

3. Zazwyczaj studenci łapali się po odbytych praktykach na jakieś staże i podobne rzeczy, nawet trochę płatne. Z tego, co udało mi się wyciągnąć od innych pracowników wynika, że takie rzeczy zazwyczaj załatwiał mój poprzednik i jeśli co roku było 5 osób na darmowych praktykach, to 2 albo 3 najlepsze dostawały staż (40% pensji z najniższego szczebla pracowniczego, za to ten sam zakres obowiązków i odpowiedzialności, brać i tarzać się w forsie). Świetnie. Firma stosunkowo uznana w branży, zdecydowanie nie górna półka, ale byle kogo się tu nie przyjmuje (jednak bajzel organizacyjny taki, jakby było wręcz przeciwnie) i ludziom zależy, żeby ten kwartał na stażu przebiedować. Mój poprzednik, jak ustaliłam, wiedząc, że go nie będzie, nie zrobił w tej sprawie nic. To by wyjaśniało pytania w służbowym mailu, czy wiem już coś w sprawie miejsc w tym roku. Problem w tym, że jestem tu od niedawna i jestem tutaj tylko na zastępstwo, więc nawet nie wiem, jak pracują poszczególne działy, nie mówiąc już o tym, który potrzebuje stażysty i kim byli praktykanci. Ba, sama siebie bym na takim stażu zostawiła, kiedy mi się zastępstwo skończy! Praktykant płacze.

4. Papierologia. Student musi oddać na uczelnię plan, program, umowę i inne papiery. Na każdej kartce powinnam się podpisać (noooo, od biedy mogę) i podbić imienną pieczątką. I tutaj robi się problem, nie mam imiennej pieczątki, bo jestem na zastępstwie. Do posługiwania się pieczątką poprzednika nie mam uprawnień. Poprosiłam o świstek stwierdzający, że mogę sobie stawiać w/z przed nazwiskiem i używać tej pieczątki - dostanę "w swoim czasie". W firmowym żargonie oznacza to miesiąc. Albo i dłużej. Student wyje do Księżyca, więc sama zadzwoniłam na jego uczelnię, żeby to wyjaśnić. I się zaczęło...

Ustalenie nazwiska opiekuna praktyk zajęło mi cały dzień i dzwonienie pod 21(!!!) uczelnianych numerów telefonów.
Złapanie opiekuna praktyk w pracy zajęło mi 2 dni.
Po wyjaśnieniu sprawy opiekun praktyk uznał, że nie wie, o co mi chodzi i mam mu nie zawracać głowy, po czym rzucił słuchawką.

Praktykant przyjął moje zaproszenie na piwo, bo to było jedyne, co wymyśliłam i mogłam zrealizować z organizowania mu czasu.

Skomentuj (12) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 227 (245)

#75445

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Dokumentacja medyczna to coś, co powinno być szczególnie chronione, zabezpieczone przed możliwością wglądu przez osoby trzecie, ludzie mający do niej służbowy dostęp podpisują zobowiązania do zachowania tajemnicy i tak dalej. W teorii wszystko pięknie.

W praktyce to nie piękne, nie ładne, nawet nie nijakie, tylko smród i załamanie rąk.
Wielka liczba podmiotów wytwarzających dokumentację medyczną lub pracujących z nią nie jest technicznie przygotowana do obracania takimi danymi. Zabezpieczenia informatyczne są żadne (podobnie, niestety, jak wiedza przedmiotowa większości użytkowników tej infrastruktury). Organizacja przestrzenna też mogłaby reinkarnować. Dzisiaj rano stanęłam sobie na chodniku pod przychodnią i mogłam spokojnie przeczytać wszystko, co w historię choroby jakiegoś Tadeusza wklepywano w gabinecie. To, że sobie poszłam dalej, to wyłącznie moja dobra wola. W rejestracji monitor biurka A jest doskonale widoczny dla interesantów biurka B. I odwrotnie. Serwer? Zdalny dostęp do danych? Niejedna placówka medyczna przyznaje, że po prostu nie stać ich na profesjonalne, czyli bezpieczne archiwizowanie danych medycznych i liczy na to, że nikt nie wpadnie na pomysł zdalnego włamania i kradzieży. Nie brakuje też zwyczajnych wpadek, np. kilka lat temu, podczas wyjazdowej akcji krwiodawstwa, ktoś zapomniał torby z laptopem, w którym rejestrowano dawców. Gdzie, kiedy - nieważne. Zorientowali się po kilkunastu minutach i w te pędy z powrotem. Torba była. Ale równie dobrze mogło jej nie być. Na dysku wyniki badań, dane kontaktowe, wywiad...

A papiery?

1) Kumpel. Czekał na wizytę w remontowanej, ale pracującej przychodni. Szafki z dokumentacją stały obok niego przez kilkadziesiąt minut, bo tam akurat je postawili panowie od przenoszenia mebli. Szafki bez zamka. Pełne. Monitoringu brak. Mógł wynieść, co tylko by zechciał.

2) Drugi kumpel. Zabierał kopię swojej karty, bo zmieniał przychodnię. Relację miałam na świeżo. Wydali mu cudzą dokumentację - w zaklejonej kopercie, bo przecież to tajne, rozpoznawali koperty po numerach zlecenia wydania kopii. Dopiero w domu - prawie 50 kilometrów od przychodni - zorientował się, że ma kartę jakiejś kobiety. Człowiek uczciwy, zadzwonił - niech przyślą kuriera z jego papierami, to cudze odeśle. Nie przysłali, za to przez telefon postraszyli go prokuratorem, jak sam do nich nie odwiezie. Cóż, na prokuraturę zadzwonił on.

3) Ja. Kilka lat temu, praca na studiach - prywatna firma zajmująca się przeprowadzkami, transportem mebli itp. Opróżnialiśmy mieszkanie po jakimś zmarłym lekarzu. Całą jego dokumentację mieliśmy "zutylizować" na polecenie rodziny (swoją drogą, straszliwie się uwijali z likwidacją ruchomości). Tylko taka utylizacja nie dość, że nie zawsze jest legalna, to jeszcze ekstra kosztuje, kiedy można ją wykonać, a oni tego ekstra nie płacili. Więc szef zwiózł ją do siebie, miał czym rozpalać w piecu.

Tego, czego się naczytałam na studiach i praktykach z dokumentów pacjentów, ile się nasłuchałam - jako osoba w żaden sposób nieuprawniona, wystarczyło, że jestem w ciuchach roboczych i siedzę w tym samym pomieszczeniu - to już nawet nie chcę wspominać. Serio, jak ktoś mi mówi, że jest "tajemnica lekarska" i "tajemnica dokumentacji", to mnie pusty śmiech ogarnia.

Skomentuj (13) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 173 (199)
zarchiwizowany

#75484

przez (PW) ·
| było | Do ulubionych
Wciąż trawię wczorajszą sytuację i zastanawiam się, czy dzisiejsi ludzie naprawdę uczą się czegoś tylko na błędach. Na przykład tego, że jak się kogoś uderzy, to może oddać.

Piątkowe popołudniowe i wieczorne pociągi w tzw. regionie są zazwyczaj zapchane do granic możliwości - kto chce siedzieć, musi się wepchać w centrum, poza nim nie ma szans nawet na wygodniejsze stanie. Ścisk, zaduch, hałas i poczucie przeciążenia światem.

Miejsca przy drzwiach są specjalnie oznakowane - dla rodziców z dziećmi, niepełnosprawnych, emerytów i innych potrzebujących. Te w moim wagonie zajęła parka, tak pod pięćdziesiątkę (więcej nawet moje wytrenowane w tym oko im nie dało). Moje przypadło naprzeciwko nich. Na ostatniej miejskiej stacji (szczęśliwy, kto w ogóle wejdzie do pociągu) wcisnęła się kobieta mniej więcej w ich wieku. I poprosiła faceta o ustąpienie jej tego oklejonego miejsca. Gość zaczął się z niego wyciskać, a jego żona... zaczęła protestować. Bo przecież "ta siksa", czyli ja, powinna wstać. Bo, uwaga: usiadłam jako ostatnia!

Siksa, po usłyszeniu tego, nie miała najmniejszej ochoty współpracować. Facet już zresztą stał, a kobieta, która go poprosiła o miejsce siedziała. Powiedziałam więc tylko, że nie życzę sobie nazywania mnie tak. I się zaczęło... Usłyszałam, że pyskuję i powinnam się zamknąć, kiedy starsi mówią, teraz jej mąż będzie stać całą drogę, bo się "młoda dupa" rozsiadła i zapomniała o całym świecie. W tym momencie wcisnęłam w uszy słuchawki i zaczęłam się na nią ostentacyjnie gapić z pogardą na twarzy. Baba nadawała jeszcze chwilę i się zamknęła. Jej mąż, kobieta, która usiadła na jego miejscu i czwarta współpasażerka siedząca obok mnie najwyraźniej nie wiedzieli, gdzie oczy podziać.

Cyrk się właśnie zaczyna.

Kilka minut później wyciągnęła z torebki wodę, otworzyła ją i trzymała odkręconą butelkę w ręce. Poczekała, aż pociągiem zakołysze i oblała mnie. Celowo. Zresztą, wystarczyła mi jej uradowana mina i fałszywe "Oj, NIE CHCIAŁAM!", żeby wykluczyć przypadek. Mąż zaczął ją opieprzać i mnie przepraszać, ona kazała mu się zamknąć, zaczęli się dochodzić między sobą.

Cóż. Jestem wredna z natury i matka nauczyła mnie, że będziemy tak traktowani, jak traktować się pozwolimy.

Wyciągnęłam z torby kałamarz i ze słowami "A JA CHCIAŁAM" wlałam atrament do jej torebki. Trzymała ją cały czas otwartą na kolanach. Przed przyłożeniem mi powstrzymał ją chyba tylko mój kułak podsunięty pod jej nos i mina mówiąca wyraźnie, że jeżeli ona dotknie mnie, to ja dotknę jej, tylko o wiele mocniej. Pluła się jeszcze prawie godzinę, do ich stacji, na mnie i na jej męża. Bo mąż uznał, że dobrze jej tak.

Szkoda mi tylko atramentu...

Skomentuj (64) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 63 (269)

#75353

przez (PW) ·
| Do ulubionych
Popełniam standardową przewinę piekielnych, czyli to miał być komentarz, ale wyjdzie za długie!

Chodzi mi o historię glana: http://piekielni.pl/75340

Na moich poprzednich studiach uczelnia dogadała się z lokalnym biznesem. Biznes ufundował "poprawę jakości kształcenia", czyli remont gabinetów pracowników (klucz doboru pomieszczeń wymagających remontu był przeciekawy, ale to inna opowieść), wyposażenie do kilku pracowni (i nagle wszyscy przekonaliśmy się, że strach przed wyciekiem z archaicznej aparatury jednak nie jest nieodłączną częścią laborek), wakacje, o, przepraszam, "ważny kongres" w Hiszpanii dla dziekana i stypendia "projakościowe" dla studentów. Konkretnie dla krewnych i znajomych królika, stypendiów było bodajże 10 czy 12 na cały kierunek (~220 osób na każdym roku), a o ich przyznaniu nie decydował pomysł, projekt, specjalizacja przedmiotowa, średnia ocen czy wybór pań i panów fundatorów, skąd. Decydowała "rozmowa z komisją wydziałową". Za pierwszym razem ludzie pchali się drzwiami i oknami, za drugim i trzecim zainteresowanie było sporo mniejsze, za czwartym kolejka do tych trzech stypendialnych miejsc liczyła niecałe 10 osób i dziwnym trafem wszystkie były rodzinnie powiązane z kadrą nauczającą (stanęłam sobie na fajce pod oknem pokoju obrad komisji, kiedy "ustalali werdykt" i co się nasłuchałam o tym, kto z kim, to moje).

Ludzie szczególnie wybrani mieli mieć specjalne seminaria i laboratoria, specjalne projekty, zajęcia po angielsku, lektorat angielskiego zamiast zwyczajnej uczelnianej miernoty miał być z angielskiego specjalistycznego i biznesowego. Mieli wyjeżdżać na zagraniczne staże, część roku akademickiego spędzać na praktykach w sponsorskich fabrykach, przez wakacje u nich pracować, budować doświadczenie, gromadzić staż, reszta tej operetki jest chyba wszystkim znana. W zamian mieli dostęp do specjalistycznego oprogramowania, preferencyjne godziny zajęć (serio, to WIELKA różnica, czy laborkę dyplomową robi się w godzinach 9-16, czy 7-9, 19-21 i całą sobotę, modląc się, żeby ktoś tymczasem nie wypieprzył całej roboty do zlewu albo nie zajął/zepsuł aparatury). Największą marchewką były jednak pieniądze - stypendyści dostawali około 1500 zł miesięcznie (najwyższe stypendium naukowe wynosiło wtedy 400 zł), czyli mniej więcej tyle, ile najniżej opłacani pracownicy naukowi. Brać, kształcić się, specjalizować i prosto po dyplomie iść do znanej i zaprzyjaźnionej firmy.

Gdzie w tym wszystkim ten jeden rozchwiany schodek, na którym się to wszystko przewróciło?

Nikt nie kazał stypendystom podpisywać lojalek. Innymi słowy, po kilku latach pobierania stypendium mieli pełne dossier, jakieś tam doświadczenie i sporego zaskórniaka na koncie, bo wystarczyło odkładać to 1500 zł miesięcznie przez rok, żeby pod koniec mieć całkiem przyjemną rezerwę finansową na start. W rezultacie z pierwszych trzech roczników wydyplomowanych stypendystów zatrudnienia u dobrodziejów nie podjął nikt - wszyscy wyjechali za granicę albo rozkręcili własne biznesy, niedobitki trafiły do konkurencji. Następnym w trybie pilnym podsunięto zobowiązania, że przepracują dla fundatorów jakiś czas. W tym momencie stypendystom wyraźnie przygasł zapał do rozwoju, co poskutkowało tym, że większość czasu spędzali za granicą. Jednocześnie uczelnia zaczęła mieć "drobne kłopoty" - a to się lab "zepsuł" (czytaj: uczelnia poskąpiła na konserwacji), a to licencje na oprogramowanie trzeba było wykupić, ale sponsorzy już tak chętnie kasy nie wyłożyli, bo się inwestycja kiepsko zwraca, a to zaczęli przebąkiwać, że oni chcą zobaczyć, ja te wysokojakościowe zajęcia wyglądają po naszej stronie... I tu był największy problem.

Wysokojakościowe zajęcia odbywały się w iście pozytywistycznym duchu, czyli razem z zajęciami niskojakościowymi z kierunkowym plebsem, czytaj: resztą roku. Oficjalnie wszystko było w fazie organizacji, wszyscy mieliśmy z tego korzystać, nieoficjalnie, ale, w moim odczuciu, o wiele bliżej prawdy chodziły pogłoski, że nasza kadra zwyczajnie nie chciała się podjąć prowadzenia projektów tak wyspecjalizowanych - bo specyfikacja z wymaganiami wedle bieżącego zapotrzebowania przychodziła regularnie. Uczelnia, zaznaczam, jedna z większych w kraju i uznawana za "tę lepszą", gdzie kandydatów i studentów jak mrówków. Jak oni to rozliczali między sobą, tego już nie wiem, ale na początku wszystko działało dobrze (bo studenci sami chcieli to robić, więc robili), a później najwyraźniej nie bez zgrzytów, bo skoro i tak mają ich zatrudnić, to po co się starać?

Dlaczego na początku wspomniałam, że nawiązuję do glana?
Bo sama stałam w laboratorium i świrowałam pawiana, czyli udawałam kogoś innego przy cudzej robocie. Byłam na czwartym roku, wtedy już relacje na linii pieniądzodawcy - uczelnia były odrobinę nieufne. Jeden ze sponsorów, akurat ten, który ufundował jedną pracownię postanowił zobaczyć, jak studenci tam pracują. Pani sekretarka zapisała, stypendyści powiadomieni, że za miesiąc będzie wizytacja, więc mają się stawić w rynsztunku bojowym. Ale miesiąc to dużo czasu, a wiosna w pełni, więc ten sobie pojechał do Szwecji na konferencję, ten na targi do Berlina, tamta miała "wizję lokalną" nad Adriatykiem, jeszcze innych po prostu wcięło. I nadeszła godzina kary. Komuś coś się pokręciło i państwo sponsorstwo pojawili się nie po miesiącu, ale po tygodniu (widziałam to na własne oczy, słyszałam na własne uszy i naprawdę uważam, że to była pomyłka, a nie dywersja). Stypendystów brak. Do pracowni mojego koła naukowego wpadła spanikowana opiekunka i prawie płacząc zagnała nas na pokazówkę. Czepki na włosy, pełne maski ochronne, gogle, fartuchy (należy pamiętać, że w czasie zajęć nikomu do głowy nie przyszło dać nam choćby po parze rękawic ochronnych, bo jeszcze nam się w dupach poprzewraca), generalnie każdy centymetr kwadratowy ciała zasłonięty. I kategoryczny zakaz odzywania się. Wszyscy siedzieć, przeprowadzać pomiary, majstrować przy aparaturze.

Goście przyszli, zobaczyli, że uwijamy się jak mróweczki, kolega pieczołowicie wypełnia dziennik obserwacji, drugi uzupełnia tabelki w excelu, ja klęczałam do połowy schowana w szafce laboratoryjnej i czegoś szukałam, chyba sensu życia, generalnie był ruch w interesie. Po 2-3 minutach gapienia się przeszli na kawkę do dziekana. A opiekunka koła naukowego, jak już zaczęła oddychać, to się rozpłakała ze śmiechu i zażądała wódki. Dlaczego?

Pracownia działała na sucho, czyli bez odczynników, z którymi moglibyśmy mieć bezpośredni kontakt. Każdy, kto się znał na robocie wiedziałby od razu, że nasze skafandry kosmiczne to nieporozumienie, wystarczyłby zwyczajny kitel. I koleżanka, która pieczołowicie rozdrabniała zwyczajną sól kuchenną w moździerzu też była tam co najmniej nie na miejscu. Państwo sponsorzy byli jednak zachwyceni, bo ich pieniądze nie idą na marne.

Z opiekunką koła poszliśmy potem na bardzo dużo wódki. Ona prędziutko skoczyła szczebelek wyżej w uczelnianej hierarchii, moje koło naukowe przez rok pławiło się w finansowej łasce dziekana, my sami jakoś na jego egzaminach i obronach dostawaliśmy podejrzanie dobre oceny. Stypendyści zaś dostali po zadkach, ale - ponieważ każdy miał tatusia lub mamusię gdzieś wysoko na wydziale - bito ich przez poduszkę.

Sprawdziłam i ten program stypendialny wciąż działa, tylko jest o wiele skromniejszy - to już nie czterokrotność stypendium uczelnianego, ale jego równowartość. I znajomi, którzy zostali na wydziale mówią, że chętnych też o wiele mniej, za to efektów wręcz przeciwnie - coraz więcej. Może dlatego, że ustalili sztywne kryteria naboru...

Skomentuj (6) Pobierz ten tekst w formie obrazka
Ocena: 224 (248)