#58823

To nie będzie historia ani wesoła, ani z happy endem. Jak już ktoś napisał w poczekalni, ponoć większość historii to są fejki. Nie będę nikogo zmuszał do tego, żeby mi uwierzył. Nie zmieni to niczego.

Gdy byłem dzieckiem, większość czasu spędzałem na wsi. Nie była to gęsto zaludniona wieś, można by rzec, że nawet taka trochę sielankowa. Nie było tam alkoholików, nie było bezdomnych, czy skrajnie biednych osób. Sąsiedzi pomagali sobie, gospodarstwa wyglądały jak z bajki. Idealne miejsce dla romantyka, nic tylko rozkładać sztalugi, rysować pejzaże, pisać wiersze. Z czasem zakolegowałem się z starszym ode mnie towarzystwem. Nie było żadnych chłopców w moim wieku. Im to się opłacało materialnie, bo zawsze coś dostali od mojej babci za opiekę, a to cukierki, a to dobre ciasto, a ja nie nudziłem się sam i można było mnie zostawić pod czyjąś opieką.

Lata płynęły, ukończyłem 5,6,7,8,9 rok życia..Pewnego dnia, kawałek od domu, grupa owych starszych kolegów, złapała mnie pod ramię i ściągnęła z ulicy. Starali się bić mnie tak, żeby nie było potem tego widać. Z początku nie mogłem nawet uwierzyć w to co się dzieje, byłem w szoku. Próbowałem krzyczeć, wzywać pomocy, płakać. Nie wiem czy sąsiedzi mnie słyszeli, nawet jeśli to udawali, że tego nie widzą. Potem rozebrali mnie i sprawili, że krzyczałem jeszcze głośniej.

Dopiero teraz, po latach zrozumiałem co się wtedy stało. Mogę jedynie domyślać się, jaki pogląd miałbym na świat, gdybym nigdy tam nie pojechał. Jednak najgorsze są, te pseudo śmieszne żarty, które można dziś usłyszeć wszędzie, na uczelniach, w szkołach, czy pracy. Bo kupa śmiechu jest, przed cieżkim wykładem, gdy ktoś zarzuci dowcipem o tym, jak ojciec pijany komuś wchodzi do sypialni. Równie dowcipne, jak żartowanie z osób, które głodzą się, tną czy maja załamania psychiczne. Nie da się tak po prostu zapomnieć o przeszłości, albo odciąć od problemów. To zawsze wraca.

wieś