#78181

Kto miał przyjemność pracy w korporacji ten wie, że miejscem spotkań pracowników wszystkich działów jest pracownicza stołówka, a już obiektem powszechnego zainteresowania znajdujący się tam ekspres do kawy i czajnik elektryczny. Szczególnie w okolicach godziny 8 i 9 rano.

Pewnego dnia poczłapałam nieśpiesznie do stołówki z kubkiem w jednej, a śniadaniem w drugiej dłoni. Traf chciał, że czajnik okupował już niespecjalnie lubiany przeze mnie kolega. Kiedy wstawiona przez niego woda się zagotowała, jak gdyby nigdy nic sięgnął do szafki po MÓJ pojemnik z kawą rozpuszczalną i wsypał do swojego kubka dwie łyżeczki.
Moja zszokowana mina musiała mówić sama za siebie, ale, na wypadek gdyby kolega okazał się wybitnie "niekumaty", postanowiłam dodatkowo zniechęcić go do degustacji cudzej własności:

- Wiesz, że to nie Lavazza, tylko zwykła inka?
- Inka?! – wrzasnął oburzony – Ku*wa, to dlatego ciągle chce mi się po niej spać!!

Po czym z zniesmaczoną miną otworzył lodówkę w poszukiwaniu mleka. Powąchał jedno, skrzywił się i zabrał za ocenę kolejnego, tym razem MOJEGO kartonika. To widocznie spełniło jego wyśrubowane kryteria, bo wstrząsnął nim kilkukrotnie, po czym spienione dolał do kawy, zabrał kubek i kręcąc z niedowierzaniem głową wyszedł...

Moja szczęka musiała wtedy sięgać podłogi. Długo zastanawiałam się, czym zaprawić kawę i mleko, by złodziej dostał nauczkę. Doszłam jednak do wniosku, że nie warto walczyć z idiotą – doskonale wiedział, że pracodawca zapewnia nam nieograniczoną ilość herbat i kaw popularnych marek, jak i sypaną śmietankę do nich, a mimo to był na tyle bezczelny, by sięgać po cudze, w jego mniemaniu „lepsze” produkty.

Kawę zaczęłam więc trzymać pod biurkiem, a mleko przelewać do sponiewieranego, plastikowego pojemnika po jogurcie pitnym.
I w sumie tyle wystarczyło, by pasożyt znalazł innego dawcę :)

biuro złodziej