#78276

Historia ta jest mało piekielna w porównaniu do niektórych na tym serwisie, jednak moim zdaniem, warto ją opisać. Będzie o logice ojca.

Miesiąc temu, wychowawczyni ogłosiła, że moja klasa pojedzie na wycieczkę do Warszawy i jeśli chcemy się na nią udać, będziemy musieli zapłacić po 120 złotych. Chwilę potem zabrzmiał dzwonek, a ja wyszedłem z klasy i wróciłem do domu. Po paru godzinach, ojciec wrócił z pracy, a gdy się przywitaliśmy, wywiązał się między nami taki dialog (J - ja, O - ojciec):

J: Tato, potrzebuję pieniędzy, by zapłacić za wycieczkę do Warszawy.
O: Ile?
J: 120 złotych.
O: Do końca kwietnia możemy wydać 700 złotych, a jest dopiero piętnasty. Dam ci kasę w maju, jak dostanę wypłatę.

No dobra, nie ma problemu. Pieniądze możemy wpłacać do dziewiątego, więc poczekam. Ósmego maja wieczorem (szliśmy do szkoły dopiero dziewiątego, z powodu matur), przypomniałem ojcu o obiecanych pieniądzach, na co on odparł, że dołoży mi je do koperty, w którą mi wkłada pieniądze na bilet miesięczny (w ten sposób, jest mi je trudniej zgubić i dodatkowo mam mniejsze szanse na to, że zapomnę kupić bilet, bo banknoty i monety nie "wymieszają się" z resztą moich pieniędzy, które trzymam w portfelu). Zadowolony, że będę mógł zapłacić za wyjazd, poszedłem do swojego pokoju, a następnego dnia rano, znalazłem kopertę na swoim biurku. Włożyłem ją do plecaka, przekonany, że są tam 164 złote (wiem, że postąpiłem głupio i naiwnie, i powinienem był przeliczyć pieniądze, ale ojciec zawsze dawał mi odpowiednią sumę), a gdy kupowałem bilet, zauważyłem w niej tylko 44 złote. W swoim portfelu miałem tylko dwadzieścia złotych, przez co nie mogłem zapłacić za wycieczkę.

Ale to nie koniec piekielności. Jak tylko ojciec dowiedział się, że nie dałem wychowawczyni pieniędzy, zaczął na mnie wrzeszczeć, że zagarnąłem te 120 złotych dla siebie, zwyzywał mnie od złodziei, gówniarzy, a także niewychowanych bachorów, którzy okradają własnego ojca. Zarzucił mi, że chciałem sobie zrobić wagary w dzień wyjazdu i przy okazji zmarnować pieniądze, na które on ciężko zapracował. Za karę, zabrał mi mojego "świeżo kupionego" laptopa do końca roku szkolnego (opisuję tę historię z dziesięcioletniego peceta, który co chwilę się zacina), ale już następnego dnia, znalazł odłożone dla mnie 120 złotych. Było jednak zbyt późno, by zapłacić za wyjazd, ponieważ wychowawczyni wpłaciła wszystkie pieniądze 9 maja po lekcjach.

Jako jedyna osoba w klasie nie pojechałem do Warszawy. Ojciec nie cofnął mi szlabanu, nie usłyszałem od niego nawet zwykłego "przepraszam", a gdy wczoraj mój brat przyszedł do niego z prośbą o pieniądze na wyjazd do Pragi (270 złotych), od razu dostał potrzebną sumę, a także sto złotych, za które miał kupić korony na drobne wydatki. Cóż, może to jednak jest na tyle piekielna historia, by ją tu zamieścić...

wycieczka_szkolna ojciec pieniądze przeprosiny