kerownik
Piekielni właściciele pensjonatów w pewnym górskim zdroju.
Każdej zimy kilka razy jeżdżę sobie w góry. Auto odpowiednio przygotowane, ja też staram się dostosować styl jazdy w celu zachowania bezpieczeństwa. Pierwszy raz miałem taką sytuację.
Dojeżdżam na miejsce, zostało jakieś 150 metrów do celu lokalną drogą ostro pod górę obok rzędu pensjonatów. Akurat ten odcinek nie był odśnieżony, ani posypany czymkolwiek. Po obfitych opadach śniegu i zapewne wielu przejazdach aut utworzyła się wąska droga jednokierunkowa w postaci dwóch lodowych kolein i śnieżnych zasp tuż obok. Nie mam innego wyjścia – jadę.
Na wysokości mojego pensjonatu skręcam w prawo. Auto jedzie nadal prosto – nie może wyskoczyć z kolein. Przejechałem. Nic to – wjadę tyłem. A guzik, znów przeskoczyłem tkwiąc w lodowych rynnach.
Myślę sobie: podjadę do samej góry, zawrócę i spróbuję z przeciwnej strony. Pomysł dobry, ale rusz człowieku pod górę pojazd zatrzymany na lodzie! Nie jedzie i już. Powoli cofam szukając przyczepniejszego miejsca do startu. Znalazło się z 50 metrów niżej. Jadę! Jest dobrze.
Po zawróceniu na górce powolutku dojeżdżam ponownie do mojego pensjonatu. Prawdopodobnie mam tylko jedno podejście, więc skręcam z maksymalnym skupieniem. Jest, udało się wyskoczyć z kolein, ale żeby nie było za różowo to przednie koła złapały częściowy uślizg i trafiłem trochę poniżej wjazdu na posesję. Żaden problem – przecież lekko cofnę, wyprostuję koła i jestem na miejscu. No niby tak, ale w tym momencie w rynnie zostały dwa tylne koła, a ja stoję w poprzek i znów nie mogę ruszyć. Do tyłu się nie rozbujam – bo zaspa. Do przodu nie jadę – bo wyślizgane. Jak się ślizgam to auto leciutko się obsuwa i tracę możliwość trafienia w bramę.
W końcu po kilkunastu próbach – fuksem chyba – wjechałem.
Żaden z właścicielu pensjonatów się nie wychylił, nie pomógł, nie posypał, nie było kogo zawołać o popchnięcie. Ciekawe czy analizują dlaczego akurat ich tak rzadko odwiedzają goście
Każdej zimy kilka razy jeżdżę sobie w góry. Auto odpowiednio przygotowane, ja też staram się dostosować styl jazdy w celu zachowania bezpieczeństwa. Pierwszy raz miałem taką sytuację.
Dojeżdżam na miejsce, zostało jakieś 150 metrów do celu lokalną drogą ostro pod górę obok rzędu pensjonatów. Akurat ten odcinek nie był odśnieżony, ani posypany czymkolwiek. Po obfitych opadach śniegu i zapewne wielu przejazdach aut utworzyła się wąska droga jednokierunkowa w postaci dwóch lodowych kolein i śnieżnych zasp tuż obok. Nie mam innego wyjścia – jadę.
Na wysokości mojego pensjonatu skręcam w prawo. Auto jedzie nadal prosto – nie może wyskoczyć z kolein. Przejechałem. Nic to – wjadę tyłem. A guzik, znów przeskoczyłem tkwiąc w lodowych rynnach.
Myślę sobie: podjadę do samej góry, zawrócę i spróbuję z przeciwnej strony. Pomysł dobry, ale rusz człowieku pod górę pojazd zatrzymany na lodzie! Nie jedzie i już. Powoli cofam szukając przyczepniejszego miejsca do startu. Znalazło się z 50 metrów niżej. Jadę! Jest dobrze.
Po zawróceniu na górce powolutku dojeżdżam ponownie do mojego pensjonatu. Prawdopodobnie mam tylko jedno podejście, więc skręcam z maksymalnym skupieniem. Jest, udało się wyskoczyć z kolein, ale żeby nie było za różowo to przednie koła złapały częściowy uślizg i trafiłem trochę poniżej wjazdu na posesję. Żaden problem – przecież lekko cofnę, wyprostuję koła i jestem na miejscu. No niby tak, ale w tym momencie w rynnie zostały dwa tylne koła, a ja stoję w poprzek i znów nie mogę ruszyć. Do tyłu się nie rozbujam – bo zaspa. Do przodu nie jadę – bo wyślizgane. Jak się ślizgam to auto leciutko się obsuwa i tracę możliwość trafienia w bramę.
W końcu po kilkunastu próbach – fuksem chyba – wjechałem.
Żaden z właścicielu pensjonatów się nie wychylił, nie pomógł, nie posypał, nie było kogo zawołać o popchnięcie. Ciekawe czy analizują dlaczego akurat ich tak rzadko odwiedzają goście
wynajem góry
Ocena:
126
(140)
Komentarze