#90969

Przeczytałam historię o zmianie zawodu nauczycielka wychowania przedszkolnego i tak mnie naszło.

Ja również w chwili obecnej podjęłam decyzję, że odchodzę ze szkoły. Przestało mi się chcieć. Z tych samych powodów, co dziewczynie w poprzedniej historii.

Przykład 1.
Przytulam dzieci jeśli tego potrzebują. Staram się utrzymywać dobry kontakt z Rodzicami dzieci. To działało do chwili zatrudnienia nowej koleżanki. Dziewczyna musztrowała, bo inaczej tego nie nazwę, dzieci przedszkolne. Zaczęły się płacze i trzymanie mnie przez dzieci za ręce, żebym tylko nie wyszła z sali. Co usłyszałam? Ze to ja mam zrezygnować z przytulania dzieci i ograniczyć kontakty z Rodzicami, bo ona nie może się przemóc a jak ja to robię, to ona wychodzi na gorszą. Nie ma to jak równanie poziomu do niższego.
Nie byłam wstanie pracować z tą osobą. Zmieniłam pracę z nadzieją, że będzie lepiej. No cóż.

Przykład 2. Staram się angażować dzieci w życie społeczne, wychodzić z nimi ile się da, bo niestety, obserwuję, że niektórych przejście 100 metrów już męczy. Dzieci tańczą, występują, udzielają się w wolontariacie a to 5 i 6 latki. I co ważne, same chcą. A gdy ktoś nie chce? Masz do tego prawo, nie zmuszam. Udało mi się też już kilka razy pozyskać dofinansowania na rzecz moich placówek, na działania rozwijające dla dzieci. Co usłyszałam od rodziców? Że się za bardzo udzielam, że wszędzie mnie pełno, że nie daje się wykazać innym nauczycielom. Ok, skoro tak, nie pojawiłam się na jednym z występów dzieci uznając, że niech pokażą się inni, jeśli ich blokuję. No to usłyszałam, że jak mogłam zostawić dzieci same, że oni jako rodzice bardzo źle to odebrali. Nosz....

To dwa tylko przykłady, dość łagodne. W związku z jedną z sytuacji tegorocznych i po przepłakaniu trzech dni z powodu plotek na mój temat, stwierdziłam, że koniec. Zbyt długo pracowałam na swoją opinię i nie dam jej szargać.

Cytując klasyka. "Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść, niepokonanym".

przedszkole