Mam 30 lat, prawie 20 lat temu zmarła babcia, zostawiając siostrze mieszkanie. Żeby nie było problemu z zachowkiem (spadkobierca ustawowy był jeden, nasz ojciec), ojciec uczynił na jej rzecz darowiznę, o czym dowiedziałam się tydzień temu, odczytując testament zmarłego ojca, mama i siostra nigdy nic nie powiedziały, a ojciec to taki typ, co trzy słowa na tydzień mówi i mu styknie.

Rodzice rozwiedli się niedługo po śmierci babci, ja mieszkałam z mamą w mieszkaniu wydzielonym z dawnego dużego w kamienicy - spory pokój (mamy) i mój (z 5 metrów, zapewne dawna służbówka przy kuchni), a siostra w dwóch pokojach po babci. Jako że obie studiowałyśmy, rodzice nas utrzymywali, przy czym siostra była zawsze wzorem, taka pracowita, zmieniła mieszkanie na większe, a ty nic nie masz.

Kiedy pytałam, dlaczego ona dostała mieszkanie, a ja nic, odpowiedź była jedna - babcia tak zdecydowała, więc nic nie masz. Wyprowadziłam się, poznałam fajnego faceta, dorobiliśmy się mieszkania, ale zawsze słyszałam od mamy, że a to okolica obciachowa, a to po co mi autko, skoro siostra ma i to lepsze.

Piekielna wisienka na torcie: jak się wyprowadzałam (biorąc ubrania, książki i drobiazgi), mama zabrała mi stary komputer, który kupiłam za samodzielnie zarobione pieniądze, bo jej znajoma potrzebuje i nie ma, a ja kupię sobie nowy.

#rodzina