#11082

Z serii "Zgubiono/znaleziono":
Miałam kilka takich przygód. Kiedyś jechałam pociągiem. Zagadałam się z kolegą, wysiadam na mojej stacji, on w swoją stronę ja do samochodu ojca. Ojciec spakował moją walizeczkę do bagażnika, przygląda mi się... w końcu mówi "Ty bez torebki?". Oblał mnie zimny pot. Pociąg końcową stację miał 10 km od naszego miasteczka. Jedziemy tam. W połowie drogi dzwoni moja komórka (zawsze w kieszeni spodni)- kierownikowi pociągu ktoś z pasażerów przyniósł torebkę, a w niej był kalendarz w którym były zapisane moje dane kontaktowe. Kierownik czekał na mnie na stacji końcowej. Żartował, że nie znał do tej pory kobiety, która zapomina o torebce.

Drugi raz pozbyłam się w podróży większego gabarytu- wspomniana walizka. Pociąg miałam o 4:00, za mną więc była niemal nieprzespana noc. W połowie drogi miałam przesiadkę na inny pociąg. Pociąg nr 1 kończył bieg. Obudziłam się (w podróży zazwyczaj "odsypiam"), wysiadłam. Miałam niemal godzinę czasu, więc poszłam do sklepu po coś do picia i ewentualnie jakieś śniadanie. Zawsze w tym sklepie, często odwiedzanym przeze mnie w przerwie w podróży, walizkę stawiałam pod stojakiem na koszyki.

Kupiłam co miałam kupić, zapłaciłam, nachylam się po walizkę... Powoli coś mi trybiło w głowie... Znów zimny pot i nagłe przebudzenie- dziś tam walizki nie postawiłam. Pobiegłam do informacji a tam pani z okienka już na mnie czekała: "I co zapowiedzi nie słucha? Ja mówiła, że walizka znaleziona! Kierownik ma! Zaraz z bocznicy następnym pociągiem zajedzie to odda!"
Trochę się uspokoiłam. Kierownik podjechał tym samym pociągiem, którym miałam kontynuować podróż. Wąsaty, uśmiechnięty pan powiedział mi, oddając walizkę: "Pani wybaczy, ja próbowałem po zawartości dowiedzieć się czyja to walizeczka. Tam książki przejrzałem, to przez bibliotekę w pani mieście bym ewentualnie szukał właścicielki. No ale przez tę godzinę czekania przynajmniej pani jej nie dźwigała". Podziękowałam i zajęłam miejsce w przedziale. Mając pewność, że kierownik przez chwilę nie będzie przechodził przez pociąg zajrzałam do walizki. Na samym wierzchu, obok książek, były moje majteczki- napad śmiechu próbowałam opanować dłuższą chwilę.

Jakieś półtora roku później, jadąc tą samą trasą, zauważyłam wąsatego kierownika. Przyglądałam mu się, gdy przechodził przez pociąg, on mi też. W końcu podszedł, przywitał się: "Dzień dobry! Ja te oczy pamiętam! Pani kiedyś u mnie walizeczkę zostawiła." Również się przywitałam, podziękowałam jeszcze raz za znalezienie jej. Chwilę miło porozmawialiśmy.

Co ciekawe: gdy zgubiłam torebkę i gdy zgubiłam walizkę, odzyskałam całą ich zawartość. Są jeszcze na świecie uczynni i uczciwi ludzie. Żeby nie było, że zawsze uczę się na błędach (staram się, ale najwyraźniej nie wychodzi), na tym historia gubienia przeze mnie rzeczy ważnych niestety się nie kończy.

PKP