#27514

Zdawało mi się o tym wspomnieć ale przypomnę: nie byłam ładną nastolatką. Mam chorą tarczycę, i o ile do wieku dojrzewania wyróżniałam się urodą specyficzną, ale do przyjęcia, o tyle od mniej więcej 11 roku życia moje gruczoły zafundowały mi co najmniej freak show.

Nie pamiętam pierwszego razu kiedy nazwano mnie grubasem, ani tym bardziej babochłopem. W sumie znam chyba wszystkie możliwe polskie synonimy słowa obojniak. Trochę później, gdy dla odmiany wychudłam do samej kości, zmieniło się to w nieco lękliwe "zwitter". A lękliwe, bo nad nerwami też nie za mocno panowałam, a ręka moja była ciężka.

Ale, nie wybiegajmy za daleko do przodu. Skupmy się raczej na młodej Tariji, lat jakoś 11 (coś koło tego, nie pamiętam), ważącej 64 kilo, mierzącej jakieś 160 cm. Często kładącej dłonie na policzkach żeby nie pokazywać meszku.

Tak zwany bilans medyczny.
Odbywał się on po pierwsze piątkami, po drugie nago. NAGO! Wam może się to wydawać mało piekielne czy straszne, ale takie jest, kiedy...

- Rozbieraj się. - Zawyrokowała piguła, wskazując Tariję paluchem wielkości bagietki. Cóż, trzeba było. Sweter, koszula, spodnie... Został ostatni bastion spodenek gimnastycznych, pod nimi tylko bielizna.
- Rozbieraj się!
Kurtuazyjny chichot koleżanek. Ot, Tarija miała to szczęście, że alfabetycznie była pierwsza na liście. No więc rozsupłuje te swoje szorty.

Pozwolę sobie nie opisywać reakcji dziewcząt, z którymi byłam wtedy w gabinecie. Każdy kto kiedykolwiek widział grupę okołogimnazjalistów znęcających się nad kimś, może to sobie wyobrazić, a małpie ryki ciężko oddaje się w piśmie.

- Dziecko, jak ty wyglądasz! Stań prosto! Kaśka! Zobacz to! Dziecko, ty masz włosy łonowe? Chryste panie, Kaśka, patrz! O Jezu! No co się chowasz! No prosto stój! Nie drzeć tam ryjów! Dziecko, ile ty ważysz! Ty widzisz jaki ty masz brzuch? Ty musisz schudnąć, bo jak w ciążę zajdziesz to cię te brzuszysko przewali, będziesz jak świnia po podłodze... No nie drzeć się, takie mądre jesteście! O, ja wam powiem, że wąsate to namiętne! O! Ale dziecko, ile ty masz lat? Ty nie jesteś cofnięta? Co ty tam między nogami! O Kaśka, widziałaś! Chryste, dziewucho, ciebie to nie obciera jak chodzisz? Boże! Ty na pewno nie jesteś opóźniona? Ona jest opóźniona, dzieci? No, to trzeba było mówić, co się nie przyznajesz? Dziecko, ty powiedz matce żeby ci tyle czekolady nie dawała! NO! Właź na wagę!

Jakoś mnie lekko mdli jak o tym piszę, więc sobie już daruję. Macie ogólny obraz.

Dziękuję tylko opatrzności, że nie było wtedy komórek z aparatem i jedyne czym później dysponowały moje koleżaneczki z klasy to ustny opis.

I nie, nie jestem opóźniona. I to było dawno. I tylko się garbię czasem, jak zapomnę że nie mam czego chować.

Ale wiecie co? Jedna z owych rozbawionych dziewoi nie rozpoznała mnie na ulicy z pół roku temu. A z pięć minut mnie prosiła żebym jej się dołożyła na piwo.

Pigularium szkoły niedużej miasta małego.