#39118

Przeglądając ostatnio piekielnych przypomniała mi się historia o policjantach, złodziejach i bezwstydnikach, którzy potrafią śmiać się w czyjeś oczy wiedząc o tym, co zrobili. (Jako że to moja pierwsza historia to może być trochę nieuporządkowana.)

Wstęp prosty. Dwa razy moja matula została okradziona. Raz przez "znajomego". Protokół spisany, "znajomy" zatrzymany. Ale co się okazuje? "Przypadkiem" wiedział gdzie sprawca zastawił ukradziony laptop,reszty rzeczy u niego nie znaleziono(podobno mieszkał we wsi nieopodal mojego miasta), zatem został wypuszczony, gdyż uznano go(oczywiście przez policję) za niewinnego. Nie byłoby to aż tak piekielne, gdyby nie fakt, że pracując z moją matką w tej samej firmie, dzień po kradzieży przyszedł z ukradzionym laptopem do pracy. Oczywiście policjanci w zaparte "za mała kwota, nic się nie da zrobić..." kto został choć raz okradziony, ten wie o co chodzi. Pomijając czas i nerwy spędzone w komisariacie na protokołach i tego typu bzdurach. Podobno dalej jeździ po świecie i oszukuje kobiety.
Drugi raz moja matka została okradziona w barze, kiedy rozmawiała ze znajomymi. Ot, weszła żeby pogadać, akurat w drodze do banku. Ukradziono jej portfel, złodzieja znaleziono dzięki jednemu ze znajomych. Oczywiście złodziej złapany, zaprowadzony na komisariat itp. Moja matka oczywiście usłyszała stałą formułkę:"zbyt mała kwota, mała szkodliwość czynu...". A potem ten ********* powiedział matce, że może oddać jej portfel z dokumentami jednak bez pieniędzy, bo już je wydał. I nie dziwię się tekście matki, kiedy to powiedziała, że miała ochotę napluć mu w twarz.

Po tych dwóch kradzieżach zacząłem wierzyć, że do policji biorą tylko leniwych idiotów, straciłem wiarę w niektórych ludzi i umocniłem się w przekonaniu że sprawiedliwość powinno się wymierzać samemu.

Polska właśnie