#60596

Udzielam bezpłatnych porad prawnych w Ośrodku Pomocy Społecznej.

Chyba jak w każdym miejscu pracy, zasada jest prosta: nie muszę lubić moich klientów, nie musi podobać mi się ich styl życia - ja im mam po prostu pomóc. Oczywiście w miarę moich możliwości i kiedy ta pomoc jest uzasadniona.
Czasami jednak...

Moją klientką jest osiemnastoletnia dziewczyna. Niedawno urodziła dziecko, jego ojciec się do niego nie przyznaje, unika kontaktu jakiegokolwiek kontaktu.
Według bardzo rozbudowanej i dramatycznej opowieści dziewczyny z własnymi rodzicami też lekko nie jest - nie chcą pomagać finansowo, i co ważne, nie rozmawiali ze sobą odkąd dziewczyna zaszła w ciążę. Zresztą sami żyją w kiepskich warunkach, ojciec na bezrobociu od wielu lat, matka dorabia na boku jako sprzątaczka.

Jak pomóc dziewczynie?
Ona życzy sobie pomocy w zdobyciu alimentów od ojca dziecka oraz zmuszeniu rodziców by pomagali jej finansowo.

Zajęłyśmy się najpierw pierwszą sprawą. Tłumaczę, że potrzebne będzie ustalenie ojcostwa na mocy orzeczenia sądu, skoro chłopak dziecka uznać nie chce, pomogę rozprawić się z papierkową robotą.
- Dobra, możemy teraz skończyć? - dziewczyna przerywa mi w połowie zdania, patrząc na zegarek.- Późno się zrobiło, a ja mam jeszcze coś do załatwienia.
Przytakuję odrobinę zbita z tropu. Najpierw dziewczyna mi tu płakała, prosiła o natychmiastową pomoc, a teraz nagle jej się gdzieś śpieszy? No ok, może się zdarzyć.
- W takim razie proszę przyjść w przyszłym tygodniu, dokończymy spotkanie - wstałam, chcąc już odprowadzić ją do drzwi.
- A mogłaby mi pani dać rachunek za poradę prawną? - zapytała nie ruszając się jeszcze z miejsca.
- Te porady są bezpłatne, nie musi pani płacić...
- No ja wiem. Ale ojciec powiedział, że jak pójdę do prawnika, żebym alimenty dostała na dzieciaka to zapłaci za wszystko. Bogaty jest, firmę ma, stać go!

Nie, nawet nie zorientowała się, że poddała pod wątpliwość całą swoją historię.

OPS