guineaPig
Historia o ludzkiej podłości.
Gdy wracałam wczoraj z pracy zobaczyłam żebrzącego młodego chłopaka siedzącego nieopodal wejścia do metra. Generalnie widok jakich wiele, zwłaszcza w godzinach szczytu, idzie się przyzwyczaić. Swojego stosunku do takich ludzi komentować nie będę, gdyż nie miałoby to wiele wspólnego z historią.
Zbliżałam się do chłopaka, gdy jakaś osoba idąca kilka metrów przede mną podała mu tackę z jedzeniem. Mimowolnie zerkałam w stronę żebraka (cały czas był w zasięgu mojego wzroku, podczas gdy dochodziłam do metra), który po otrzymaniu jedzenia uniósł głowę z niedowierzaniem i wdzięcznością, podziękował dobroczyńcy, po czym zaczął łapczywie konsumować posiłek.
Byłam juz prawie na jego wysokości, gdy podeszło do niego jakichś dwóch typów. Jeden z nich z premedytacją wykopał mu tę tackę z ręki, śmiejąc się i wyzywając go od najgorszych, a drugi w międzyczasie chłopaka przedrzeźniał.
W biały dzień, w godzinach szczytu, w tłumie ludzi.
Cała 'akcja' trwała może z kilkanaście sekund. Za moment już ich nie było, bo szybko zbiegli do metra, wtopili się w tłum i tyle ich widzieliśmy. Żebrak był tak oszołomiony, że zanim zdążył zareagować ktoś szybko podniósł to jedzenie z chodnika (a że było tylko lekko napoczęte, to jego zawartość się nie rozsypała, ani nie ubrudziła) i podał mu je z powrotem. Chłopak podziękował, i przytulił tackę z jedzeniem, jakby bojąc się, że ktoś mu ją znów odbierze. Aż się serce krajało na ten przykry widok.
Próbuję zrozumieć dlaczego za każdym razem, gdy odzyskam wiarę w dobrych ludzi jakiś skończony palant (albo dwóch, w tym wypadku) musi mnie uświadomić, że jednak nie warto się do tej ludzkiej dobroci przyzwyczajać na zbyt długo.. A pomijając kontrowersyjny temat żebractwa - jak można jedzącemu człowiekowi tak po prostu wytrącić posiłek z rąk? Nie ogarniam.
Gdy wracałam wczoraj z pracy zobaczyłam żebrzącego młodego chłopaka siedzącego nieopodal wejścia do metra. Generalnie widok jakich wiele, zwłaszcza w godzinach szczytu, idzie się przyzwyczaić. Swojego stosunku do takich ludzi komentować nie będę, gdyż nie miałoby to wiele wspólnego z historią.
Zbliżałam się do chłopaka, gdy jakaś osoba idąca kilka metrów przede mną podała mu tackę z jedzeniem. Mimowolnie zerkałam w stronę żebraka (cały czas był w zasięgu mojego wzroku, podczas gdy dochodziłam do metra), który po otrzymaniu jedzenia uniósł głowę z niedowierzaniem i wdzięcznością, podziękował dobroczyńcy, po czym zaczął łapczywie konsumować posiłek.
Byłam juz prawie na jego wysokości, gdy podeszło do niego jakichś dwóch typów. Jeden z nich z premedytacją wykopał mu tę tackę z ręki, śmiejąc się i wyzywając go od najgorszych, a drugi w międzyczasie chłopaka przedrzeźniał.
W biały dzień, w godzinach szczytu, w tłumie ludzi.
Cała 'akcja' trwała może z kilkanaście sekund. Za moment już ich nie było, bo szybko zbiegli do metra, wtopili się w tłum i tyle ich widzieliśmy. Żebrak był tak oszołomiony, że zanim zdążył zareagować ktoś szybko podniósł to jedzenie z chodnika (a że było tylko lekko napoczęte, to jego zawartość się nie rozsypała, ani nie ubrudziła) i podał mu je z powrotem. Chłopak podziękował, i przytulił tackę z jedzeniem, jakby bojąc się, że ktoś mu ją znów odbierze. Aż się serce krajało na ten przykry widok.
Próbuję zrozumieć dlaczego za każdym razem, gdy odzyskam wiarę w dobrych ludzi jakiś skończony palant (albo dwóch, w tym wypadku) musi mnie uświadomić, że jednak nie warto się do tej ludzkiej dobroci przyzwyczajać na zbyt długo.. A pomijając kontrowersyjny temat żebractwa - jak można jedzącemu człowiekowi tak po prostu wytrącić posiłek z rąk? Nie ogarniam.
zagranica
Ocena:
643
(737)
Komentarze