#70853

Kilka lat temu rozglądałam się za pokojem do wynajęcia. Jedna sytuacja utkwiła mi w pamięci.

Znalazłam ogłoszenie, zadzwoniłam, umówiłam się na obejrzenie pokoju. Wchodzę do mieszkania, miła pani wita mnie uśmiechem i prowadzi do mojego hipotetycznego miejsca zamieszkania.

Pokój jak pokój, meblościanka, stara kanapa, jakaś szafa, stolik. Myślę - no ujdzie, ale ale... wszędzie stoją jakieś rzeczy. Na półkach zdjęcia, później okazało się, że syna pani, na fotelu ubrania. Pytam owej, czy te rzeczy uprzątnie do mojego wprowadzenia się:

- A wie pani, bo ja to w sumie mam tylko te dwa pokoje, no i nie mam gdzie tego włożyć, a syn przecież przystojny, nie? He he, to nie będzie pani przeszkadzało, jak na panią z półeczki popatrzy.

Yyyy, no przeboleję.

- A szafa i półki są do mojej dyspozycji?
- Tak tak, tu ma pani jedną półkę na książki. Ja to z szafek swoich rzeczy nie powyciągam, piwnica już cała zawalona, nie ma gdzie tego trzymać.
- Aha. To może powie mi pani, gdzie mam chować swoje rzeczy?
- Tu jedna dziewczynka, Ewelinka, to swoje ubrania w tapczanie trzymała, wie pani, łóżko się zaścieli, to kołdry nie trzeba chować do środka, to i miejsce wtedy jest. Ewelinka to była cudowna, ona to taka cicha i spokojna, nikogo tu nie przyprowadzała, nigdzie poza szkołą nie wychodziła, tatuś czasem do niej przyjeżdżał, chłopców nie sprowadzała. Taka fajna dziewczyna, na weekendy to zawsze jeździła do domu, bo Ewelinka to była taka do rodziny przywiązana. Pani będzie wracać do domu na weekendy? No bo wie pani, tutaj to syn czasem przyjeżdża, a ja go u siebie w pokoju to nie mam gdzie położyć.

W tym momencie już się pałka przegła.
Podziękowałam, wyszłam.

Aaaaaaa... zapomniałam dodać: drzwi harmonijkowe, bez klucza, no bo jak pani się do swoich rzeczy dostanie, gdy mnie nie będzie w pokoju?

Słupsk wynajem pokoju