#71256

"Pamiętacie? Niecałe dwa lata temu rodzice niepełnosprawnych dzieci protestowali w sejmie. Posłowie (...) mieli na ośmiorniczki, ale na podwyżkę zasiłku pielęgnacyjnego na dzieci niepełnosprawne nie mieli. Pamiętacie, ile wynosił? 153 złote. Jaką trzeba być zakłamaną świnią, żeby teraz krytykować Partię Rządzącą, gdy chce przeznaczyć 500 zł na dziecko w rodzinie, nie tylko niepełnosprawne?"

Szukając sensu życia na Facebooku, znalazłam mema o mniej więcej takiej treści. Nie lubię wdawać się w dyskusje o podłożu politycznym: w końcu poglądy są jak pewna tylna część ciała i każdy ma własne, prawda? Tym razem przyznaję, trochę mną trzepnęło.

Jestem już w takim wieku, że z niepełnosprawnego dziecka wyrósł nadal niepełnosprawny dorosły. Także 500 złotych na mnie nie będzie - mój pech. A co będzie w zamian?

1. Zasiłek pielęgnacyjny, który wynosi... TAK! 153 złote.

2. Orzeczenie czasowe, mimo udokumentowania faktu nieuleczalności schorzenia. A może jednak zdarzy się jakieś uzdrowienie z łaski Pana, a ty przestaniesz naciągać państwo na te nieszczęsne 153 złote?

3. Renta jest dla mnie jak jednorożec - mówią, że zdarza się ją dostać, ale osobiście nie widziałam i raczej nie zobaczę. W końcu uzdrowienie z łaski Pana jest nadal możliwe.

4. Spotkania co dwa-trzy lata z tak "światłymi" ludźmi jak pewna pani psycholog, która zdążyła wyśmiać fakt podjęcia przeze mnie wyższych studiów i zrobić ze mnie idiotkę w około półtorej minuty. W końcu słowo "mózg" w diagnozie na pewno oznacza upośledzenie psychiczne, a poza tym po co niepełnosprawnym wykształcenie?

5. Zachowanie niektórych orzeczników ("Wejdzie", "Usiądzie", "Uczy się?") pominę litościwym milczeniem.

6. Braki. Sprzętu, terapeutów, wszystkiego.

Podsumowując: Cały system "jest zrobiony" tak, że można go sobie co najwyżej wsadzić w odwłok.

Dlatego używanie niepełnosprawnych jako argumentu wydało mi się okropnym nietaktem. Fakt, poprzednia ekipa się nie popisała. Problem w tym, że obecna póki co też nie.

słuzba_zdrowia polityka