#81401

Po przeczytaniu pewnej historii o wf-ie przypomniały mi się moje cierpienia związane z owym przedmiotem.

Teoretycznie zadaniem nauczyciela wf jest rozwijanie naszych zdolności manualnych i, w razie potrzeby, poinformowanie rodziców/opiekunów dziecka o wszelkich zaburzeniach w jego rozwoju.
W realiach wygląda to tak, że nauczyciel daje piłkę i "grajcie". Nie patrzy, nie pilnuje, raz na jakiś czas pochwali ulubieńca, a tego, którego nie lubi, zwyzywa.

Rodzice chcą gimnastyki? Zaprowadźmy dzieci na salę sportową, każmy im przynieść materace i, po "rozgrzewce" trwającej minutę, niech wykonują przewroty i inne ćwiczenia bez wcześniejszego wytłumaczenia, jak je wykonać. Jedna dziewczynka umie gwiazdę? Zachwalaj, ile wlezie. Inna dziewczynka skarży się na ból kolan jak ćwiczy? Zwyzywaj ją od leni, grubasów i niedorozwoi.

Mówiłam o tym, że nauczyciel powinien informować opiekunów o problemach dziecka. Niestety, zazwyczaj nie mówią nic. U niektórych nic złego się nie dzieje, lecz w niektórych przypadkach ból i inne problemy mogą świadczyć o poważnych chorobach. W moim przypadku skończyło się na martwicy kości, chronicznych zapaleniach stawów i mięśni oraz naprawdę mocnej odrazie do ćwiczeń.

W związku z tymi, wtedy jeszcze niezdiagnozowanymi, chorobami nie byłam w stanie wykonywać wielu ćwiczeń. Regularnie na koniec roku miałam 2, a z powodu docinków nauczyciela byłam ofiarą poniżania w mojej szkole - i uznałam, że te bóle sobie wymyśliłam i nikomu więcej o nich nie mówiłam niemal do końca szkoły podstawowej.

Skończyło się tym, że w wieku 20 lat w gorsze dni ledwie utrzymuję długopis. Na co dzień biorę masę leków, ciągle jestem wysyłana na różne rehabilitacje i ledwie wchodzę po schodach na drugie piętro.

Nie wszyscy wf-iści są źli, w liceum trafiłam na cudowną babkę, która pomogła mi ułożyć ćwiczenia zgodne z tym, co mogę wykonywać i oceniała mnie wg tego, jak dobrze sobie radzę mimo tych schorzeń.

Jeśli nie umiesz lub nie chcesz uczyć, to nie ucz, bo komuś krzywdę zrobisz.

szkoła wf