z_lasu
Tak na bazie historii o pracujących i niepracujących matkach. Luźne skojarzenie.
Funkcjonuje u nas taki żarcik rodzinno-towarzyski "zarobiona jak Iwonka" A wziął się z takiej sytuacji.
Dawno temu, gdy dzieci były jeszcze małe. Niedzielne popołudnie, moja siedzi z przyjaciółką na tarasie przy lampce wina. Po ogrodzie buszuje 5 dzieci (2 moich, 3 przyjaciółki żony), 2 psy - po jednym na rodzinę, gdzieś pod nogami szwendają się koty - te już tylko nasze.
Obie panie pracujące na pełnym etacie, dzieciory w wieku żłobkowo - przedszkolno - wczesnoszkolnym, trzeba je zawieźć i przywieźć z placówki i robią to zazwyczaj one. Podobnie jak zakupy i karmienie zwierzaków. Ogarnianie domu, gotowanie i zabawa z dzieciakami to też zazwyczaj ich zajęcie, bo my faceci pracujemy wówczas dużo i długo.
Na stole stoi ciacho, sałatka, generalnie wszystko własnoręcznie zrobione. Dom posprzątany, lodówka pełna, szmaty uprane. Panie siedzą i narzekają: remont przydało by się zrobić, ciężki tydzień bo stary wyjeżdża, teściowej trzeba pomóc z zakupami, koniec miesiąca, trzeba się z raportami w robocie wyrobić.
Na to wpada ich bezdzietna koleżanka Iwonka. Z pustymi rękami, bo jest tak zarobiona, że nie dała rady nawet lodów kupić. I przyłącza się do narzekania - że ona to ma najciężej (akurat pracę miała najmniej angażującą), bo musi szybko biec po pracy do domu, bo trzeba psa wyprowadzić. I potem to już na nic nie ma siły. Panią do sprzątania chyba weźmie, bo nie radzi sobie ze sprzątaniem swoich 40m2. Trzeba dodać, że obiadów też nie gotowała, bo kupowała dla siebie i męża na stołówce. Żeby nie było - to nie miała również czasu na przyjemności, wyjazdy, hobby. Była tak zarobiona, że lewo w niedzielę dawała radę wpaść na chwilę spotkać się z koleżankami. Dziewczyny się śmieją, że ma krótszą dobę.
I nie odbierając nikomu prawa do zmęczenia - czasem warto, zanim otworzy się dziób do narzekania, popatrzeć z innej perspektywy.
Funkcjonuje u nas taki żarcik rodzinno-towarzyski "zarobiona jak Iwonka" A wziął się z takiej sytuacji.
Dawno temu, gdy dzieci były jeszcze małe. Niedzielne popołudnie, moja siedzi z przyjaciółką na tarasie przy lampce wina. Po ogrodzie buszuje 5 dzieci (2 moich, 3 przyjaciółki żony), 2 psy - po jednym na rodzinę, gdzieś pod nogami szwendają się koty - te już tylko nasze.
Obie panie pracujące na pełnym etacie, dzieciory w wieku żłobkowo - przedszkolno - wczesnoszkolnym, trzeba je zawieźć i przywieźć z placówki i robią to zazwyczaj one. Podobnie jak zakupy i karmienie zwierzaków. Ogarnianie domu, gotowanie i zabawa z dzieciakami to też zazwyczaj ich zajęcie, bo my faceci pracujemy wówczas dużo i długo.
Na stole stoi ciacho, sałatka, generalnie wszystko własnoręcznie zrobione. Dom posprzątany, lodówka pełna, szmaty uprane. Panie siedzą i narzekają: remont przydało by się zrobić, ciężki tydzień bo stary wyjeżdża, teściowej trzeba pomóc z zakupami, koniec miesiąca, trzeba się z raportami w robocie wyrobić.
Na to wpada ich bezdzietna koleżanka Iwonka. Z pustymi rękami, bo jest tak zarobiona, że nie dała rady nawet lodów kupić. I przyłącza się do narzekania - że ona to ma najciężej (akurat pracę miała najmniej angażującą), bo musi szybko biec po pracy do domu, bo trzeba psa wyprowadzić. I potem to już na nic nie ma siły. Panią do sprzątania chyba weźmie, bo nie radzi sobie ze sprzątaniem swoich 40m2. Trzeba dodać, że obiadów też nie gotowała, bo kupowała dla siebie i męża na stołówce. Żeby nie było - to nie miała również czasu na przyjemności, wyjazdy, hobby. Była tak zarobiona, że lewo w niedzielę dawała radę wpaść na chwilę spotkać się z koleżankami. Dziewczyny się śmieją, że ma krótszą dobę.
I nie odbierając nikomu prawa do zmęczenia - czasem warto, zanim otworzy się dziób do narzekania, popatrzeć z innej perspektywy.
praca wolne
Ocena:
116
(148)
Komentarze