#11574

Pracowałam kiedyś w sklepie mięsnym. Z rana było w kasie niewiele, z reguły po 250 zł, w drobnych nominałach, w 2 kasach. Przeważnie rano, ludzie sypią nam grubymi banknotami, jedni nie robią problemów i idą rozmienić, inni robią, bywa różnie. Jednak jedna klienta zapadnie w mojej pamięci na zawsze. Może się to wydawać niewiarygodne. Owa pani, można powiedzieć dama, świetnie ubrana, droga biżuteria, torebka, kapelusz, chciała zakupić kilka dag szynki surowej wędzonej (45 zł za kilo). Kwota za szynkę wyniosła około 12 zł.
Pani podaje mi banknot 100 zł.
Ja:- Przepraszam bardzo, ale czy ma pani może drobniejsze pieniążki, ponieważ z rana ciężko jest wydawać z takich banknotów.
Pani:- Przykro mi, nie mam.
Ja sprawdzam kasę koleżanki czy ma drobne, zaglądam do swojego portfela, do koleżanki portfela, ale nie udało mi się stówki wymienić.

Ponieważ mamy bezwzględny zakaz wychodzenia poza teren sklepu, grzecznie poprosiłam panią, aby rozmieniła pieniążki może w piekarni.
Pani:- Przykro mi, ale nie będę nigdzie łazić, to pani obowiązek wydać mi resztę.
Ja:- Ale naprawdę nie mam jak, same stówki i 50, prawie w ogóle monet. Bardzo proszę aby jednak pani rozmieniła te pieniążki, ja nie mogę opuścić sklepu.
Pani:- Czy ty myślisz że możesz mi rozkazywać? to wasz zasrany obowiązek mi wydać resztę, jestem waszym klientem, niejednokrotnie robię tu duże zakupy (tak ma rację)... i tak leci, że my bezczelne itp itd. Ludzie z kolejki chcieli jej zaproponować że rozmienią, ale babka się sama nakręcała i nie słuchała ich.

Po pełnym wyładowaniu emocji, zwyczajnie rzuciła mi tą stówkę, zabrała szynkę i... wyszła. Bez reszty. Sądziłam że wróci i dalej będzie na nas wrzeszczeć, więc po cichaczu udałam się tą kasę rozmienić, żeby wydać jej resztę i więcej jej dzisiaj nie widzieć.

Pani jednak nie wróciła do zamknięcia sklepu, ani następnego dnia, ani później. Złożyła tylko na mnie skargę i nawrzeszczała na kierowniczkę, że co to za sklep, który nie ma pieniędzy żeby wydawać resztę klientom.