Werbena
Ludzka bezczelność nie zna granic ani skrupułów.
Postanowiłam skorzystać z urlopu i odwiedzić kuzynkę. Jest ona dumną i szczęśliwą matką córki w wieku okołopodstawówkowym. Dla dzieciaków z okolicznych szkół są organizowane atrakcje wakacyjne (jakaś akcja z rodzaju "wakacje w mieście") - konkurs artystyczny, głośne czytanie, szukanie skarbów, warsztaty plastyczne itd. Chyba każdy jest w stanie wyobrazić sobie, o co chodzi. Kuzynka była wolontariuszką przy ogarnianiu tego bajzlu, a ja, choć dzieci najchętniej widuję w reklamach prezerwatyw, zgodziłam się jej pomóc i pakować nagrody do torebek, rozkładać ciastka na talerzykach i zaklejać plastrami stłuczone kolana. Jedną z atrakcji był drużynowy quiz geograficzny, sponsorowany przez biuro podróży, które ufundowało główne nagrody - trzy odtwarzacze MP3 dla zwycięskiej drużyny. Nagrody dość cenne, więc chętnych było sporo. Ułożeniem pytań i prowadzeniem quizu zajmowała się, jak mi powiedziano, nauczycielka geografii z miejscowej szkoły. Po kilku etapach różnych eliminacji w grze zostały dwie trójki, a jedną z nich tworzyła córka kuzynki z przyjaciółkami. No to czas na la grande finale - dziewczynki ustawione za stolikami, prowadząca z plikiem karteczek w dłoni między nimi, start. Ta trójka, która jako pierwsza pomyli się trzy razy, przegrywa.
Pierwszych kilkanaście minut przebiegło spokojnie, ale coś zwróciło moją uwagę. Drużyna "mojej" małolaty zaczęła dostawać "jakby" trudniejsze pytania, tymczasem przeciwniczkom poprzeczka zaczęła się obniżać i z rundy na rundę denerwowałam się coraz bardziej, powoli nierówny poziom zaczął być wyraźnie widoczny. O tym, że coś musi być nie tak, nabrałam przeświadczenia, kiedy z ust prowadzącej padło pytanie "Wymieńcie stolice przynajmniej trzech rejonów turystycznych Macedonii". Zdębiałam - z tym nie poradziłby sobie niejeden geograf, a co dopiero dziewczynki z podstawówki. Utrata szansy. Pytanie dla przeciwniczek - w jakim kraju można podziwiać Sfinksa.
Kolejne pytanie dla "moich" - jaka jest największa wyspa Morza Egejskiego, przeciwniczki musiały wymienić stolice trzech krajów Unii Europejskiej. Komentarz prowadzącej - "oj, widać ktoś ma dzisiaj pecha!". Jawna hucpa, ale już wiedziałam, co jest nie tak. Przez sekundę się wahałam - wyjść, nie wyjść? Nie chciałam psuć zabawy, ale co to za zabawa, która opiera się na szytym grubymi nićmi oszustwie? Przecisnęłam się przez tłum dzieciów, babciów i rodziców i przeszłam do ofensywy.
[Ja] Dlaczego nie odczytuje pani pytań z kartek, tylko wymyśla?
Na twarzy prowadzącej odbił się wyraz szoku zmieszanego z przestrachem i to był dla mnie dowód, że mam rację.
[Prowadząca] Ale... jak... proszę nie przeszkadzać!
[Ja] Proszę pokazać mi kartki z pytaniami! Przekłada je pani bez czytania! Oszukuje pani!
[P] Coś pani, śmieszna pani jest! Przecież wszyscy patrzą! Niech pani nie przeszkadza! Niech ją ktoś zabierze!
Za mną zaczął narastać szmer głosów wyrażających poparcie i niezadowolenie, że ktoś przerywa, a ja podeszłam i dosłownie wyrwałam pytania z dłoni prowadzącej (wściekły krzyk "zostaw to, suko!"). Podeszłam do oficjalnej organizatorki, wyciągnęłam kilka karteczek z końca i razem je przejrzałyśmy - oczywiście, żadnego pytania o Macedonię i wyspy Morza Egejskiego. Prowadząca musiała się zorientować, że jest skończona, bo usiłowała wmieszać się w tłum, ale stał się cud (choć ona pewnie nazwałaby go klątwą). Podbiegła do niej dziewczynka z faworyzowanej drużyny, złapała za bluzkę i rozpłakała się z okrzykiem "CIOOOOOOCIUUUUUU, OBIECAŁAŚ, ŻE WYYYYYGRAAAAM!". Normalnie deus ex machina. Szkoda, że mamusia rozłzawionej postawiła się na poziomie siostry czy szwagierki, bo wskazała na mnie ręką i głośno powiedziała "To JEJ wina!".
Wytłumaczenie ludziom, co się w zasadzie stało, wzięła na siebie organizatorka (zastanawiam się, kto, kiedy i czy w ogóle wytłumaczy dzieciom, co się stało). Nagrody trafiły do rąk "mojej" trójki, choć sama wolałabym, żeby konkurs powtórzono, bo atmosfera była wyraźnie skwaszona i po minach ludzi widziałam, że winią mnie - mama, ciocia i córeczka w tak zwanym międzyczasie się zmyły, podobnie jak pozostałe dwie dziewczynki z rodzicielami.
Sprytna "pani od geografii" ma pewnie zszarganą opinię i prędko się od piętna oszustki nie uwolni. Jak znam życie, to rozniesie się to po całym miasteczku. Ciekawe, czy kiedykolwiek zastanowi się nad tym, czy warto było ryzykować dobre imię i zaufanie uczniów dla gadżetu za 200 zł - i to kosztem dzieci, które powinna uczyć i wychowywać.
Postanowiłam skorzystać z urlopu i odwiedzić kuzynkę. Jest ona dumną i szczęśliwą matką córki w wieku okołopodstawówkowym. Dla dzieciaków z okolicznych szkół są organizowane atrakcje wakacyjne (jakaś akcja z rodzaju "wakacje w mieście") - konkurs artystyczny, głośne czytanie, szukanie skarbów, warsztaty plastyczne itd. Chyba każdy jest w stanie wyobrazić sobie, o co chodzi. Kuzynka była wolontariuszką przy ogarnianiu tego bajzlu, a ja, choć dzieci najchętniej widuję w reklamach prezerwatyw, zgodziłam się jej pomóc i pakować nagrody do torebek, rozkładać ciastka na talerzykach i zaklejać plastrami stłuczone kolana. Jedną z atrakcji był drużynowy quiz geograficzny, sponsorowany przez biuro podróży, które ufundowało główne nagrody - trzy odtwarzacze MP3 dla zwycięskiej drużyny. Nagrody dość cenne, więc chętnych było sporo. Ułożeniem pytań i prowadzeniem quizu zajmowała się, jak mi powiedziano, nauczycielka geografii z miejscowej szkoły. Po kilku etapach różnych eliminacji w grze zostały dwie trójki, a jedną z nich tworzyła córka kuzynki z przyjaciółkami. No to czas na la grande finale - dziewczynki ustawione za stolikami, prowadząca z plikiem karteczek w dłoni między nimi, start. Ta trójka, która jako pierwsza pomyli się trzy razy, przegrywa.
Pierwszych kilkanaście minut przebiegło spokojnie, ale coś zwróciło moją uwagę. Drużyna "mojej" małolaty zaczęła dostawać "jakby" trudniejsze pytania, tymczasem przeciwniczkom poprzeczka zaczęła się obniżać i z rundy na rundę denerwowałam się coraz bardziej, powoli nierówny poziom zaczął być wyraźnie widoczny. O tym, że coś musi być nie tak, nabrałam przeświadczenia, kiedy z ust prowadzącej padło pytanie "Wymieńcie stolice przynajmniej trzech rejonów turystycznych Macedonii". Zdębiałam - z tym nie poradziłby sobie niejeden geograf, a co dopiero dziewczynki z podstawówki. Utrata szansy. Pytanie dla przeciwniczek - w jakim kraju można podziwiać Sfinksa.
Kolejne pytanie dla "moich" - jaka jest największa wyspa Morza Egejskiego, przeciwniczki musiały wymienić stolice trzech krajów Unii Europejskiej. Komentarz prowadzącej - "oj, widać ktoś ma dzisiaj pecha!". Jawna hucpa, ale już wiedziałam, co jest nie tak. Przez sekundę się wahałam - wyjść, nie wyjść? Nie chciałam psuć zabawy, ale co to za zabawa, która opiera się na szytym grubymi nićmi oszustwie? Przecisnęłam się przez tłum dzieciów, babciów i rodziców i przeszłam do ofensywy.
[Ja] Dlaczego nie odczytuje pani pytań z kartek, tylko wymyśla?
Na twarzy prowadzącej odbił się wyraz szoku zmieszanego z przestrachem i to był dla mnie dowód, że mam rację.
[Prowadząca] Ale... jak... proszę nie przeszkadzać!
[Ja] Proszę pokazać mi kartki z pytaniami! Przekłada je pani bez czytania! Oszukuje pani!
[P] Coś pani, śmieszna pani jest! Przecież wszyscy patrzą! Niech pani nie przeszkadza! Niech ją ktoś zabierze!
Za mną zaczął narastać szmer głosów wyrażających poparcie i niezadowolenie, że ktoś przerywa, a ja podeszłam i dosłownie wyrwałam pytania z dłoni prowadzącej (wściekły krzyk "zostaw to, suko!"). Podeszłam do oficjalnej organizatorki, wyciągnęłam kilka karteczek z końca i razem je przejrzałyśmy - oczywiście, żadnego pytania o Macedonię i wyspy Morza Egejskiego. Prowadząca musiała się zorientować, że jest skończona, bo usiłowała wmieszać się w tłum, ale stał się cud (choć ona pewnie nazwałaby go klątwą). Podbiegła do niej dziewczynka z faworyzowanej drużyny, złapała za bluzkę i rozpłakała się z okrzykiem "CIOOOOOOCIUUUUUU, OBIECAŁAŚ, ŻE WYYYYYGRAAAAM!". Normalnie deus ex machina. Szkoda, że mamusia rozłzawionej postawiła się na poziomie siostry czy szwagierki, bo wskazała na mnie ręką i głośno powiedziała "To JEJ wina!".
Wytłumaczenie ludziom, co się w zasadzie stało, wzięła na siebie organizatorka (zastanawiam się, kto, kiedy i czy w ogóle wytłumaczy dzieciom, co się stało). Nagrody trafiły do rąk "mojej" trójki, choć sama wolałabym, żeby konkurs powtórzono, bo atmosfera była wyraźnie skwaszona i po minach ludzi widziałam, że winią mnie - mama, ciocia i córeczka w tak zwanym międzyczasie się zmyły, podobnie jak pozostałe dwie dziewczynki z rodzicielami.
Sprytna "pani od geografii" ma pewnie zszarganą opinię i prędko się od piętna oszustki nie uwolni. Jak znam życie, to rozniesie się to po całym miasteczku. Ciekawe, czy kiedykolwiek zastanowi się nad tym, czy warto było ryzykować dobre imię i zaufanie uczniów dla gadżetu za 200 zł - i to kosztem dzieci, które powinna uczyć i wychowywać.
wakacyjny konkurs dla dzieci
Ocena:
977
(1031)
Komentarze