Jakiś czas temu, wybrałem się ze znajomą do pewnej pubo-kawiarni. Wieczór rozwijał się pomyślnie dla nas obojga, zabawa dookoła w granicach nakreślonych przez "kulturę intelektualistów" - prawie Eden, czyż nie?
Gdy przyniosłem trzecie piwo, mój organizm uznał, że czas do toalety. Przeprosiłem, zostawiłem trunek pod czujnym okiem znajomej i poszedłem gdzie miałem pójść by czynić co miałem czynić. Gdy wracałem do stolika, minęło mnie coś dziwnego.
Coś poruszało się na dwóch nogach, zygzakiem, do tego machało górnymi kończynami na wysokości oczu, które jako jedyne wydawały się na miejscu, jeśli chodzi o twarz tego czegoś. Reszta wyglądała jakby spływała na białą koszulę poniżej pyszczka wraz z niezidentyfikowaną substancją o ostrym, kosmetycznym zapachu. Zaintrygowany usiadłem na swoim miejscu i zapytałem o to przedziwne zjawisko.
- A, piwo jestem ci winna. - odpowiedziało dziewczę ze skruchą i satysfakcją w głosie. Reszta historii to jej relacja.
Gdy odszedłem, do stolika przysiadł się Pan Żelek, czyli przedstawiciel "Elity Dyskotek Polskich". Zaczął prawić jej mocno niewybredne komplementy i już już unosił moje piwo do ust gratulując "zbycia tego frajera", gdy Berenika zareagowała.
- Hola, zostaw, nie twoje. - powiedziała odstawiając szklankę wraz z jego łapką przyklejoną do niej.
Pan Żelek posmutniał, pomyślał i wymyślił. Zwyczajnie napluł do szklanki, uprzednio charknąwszy tak, że Lenin się w mauzoleum przewrócił na drugi bok.
- Sprytnie. - oceniła dziewczyna - Teraz muszę ci to piwo oddać, nie? - pan potaknął nadal uśmiechnięty - To masz! - i stało się, zawartość szklanki wylądowała na czubku głowy pajaca, by spłynąć w dół.
Gdy Żelek zdał sobie sprawę, że Żywotna Emulsja Lansu (Ż.E.L) spływa z jego łebka, a do tego... rozmazał mu się make-up (!), ryknął jak raniony borsuk i rzucił się do ucieczki, czego świadkiem już byłem.
Gdy przyniosłem trzecie piwo, mój organizm uznał, że czas do toalety. Przeprosiłem, zostawiłem trunek pod czujnym okiem znajomej i poszedłem gdzie miałem pójść by czynić co miałem czynić. Gdy wracałem do stolika, minęło mnie coś dziwnego.
Coś poruszało się na dwóch nogach, zygzakiem, do tego machało górnymi kończynami na wysokości oczu, które jako jedyne wydawały się na miejscu, jeśli chodzi o twarz tego czegoś. Reszta wyglądała jakby spływała na białą koszulę poniżej pyszczka wraz z niezidentyfikowaną substancją o ostrym, kosmetycznym zapachu. Zaintrygowany usiadłem na swoim miejscu i zapytałem o to przedziwne zjawisko.
- A, piwo jestem ci winna. - odpowiedziało dziewczę ze skruchą i satysfakcją w głosie. Reszta historii to jej relacja.
Gdy odszedłem, do stolika przysiadł się Pan Żelek, czyli przedstawiciel "Elity Dyskotek Polskich". Zaczął prawić jej mocno niewybredne komplementy i już już unosił moje piwo do ust gratulując "zbycia tego frajera", gdy Berenika zareagowała.
- Hola, zostaw, nie twoje. - powiedziała odstawiając szklankę wraz z jego łapką przyklejoną do niej.
Pan Żelek posmutniał, pomyślał i wymyślił. Zwyczajnie napluł do szklanki, uprzednio charknąwszy tak, że Lenin się w mauzoleum przewrócił na drugi bok.
- Sprytnie. - oceniła dziewczyna - Teraz muszę ci to piwo oddać, nie? - pan potaknął nadal uśmiechnięty - To masz! - i stało się, zawartość szklanki wylądowała na czubku głowy pajaca, by spłynąć w dół.
Gdy Żelek zdał sobie sprawę, że Żywotna Emulsja Lansu (Ż.E.L) spływa z jego łebka, a do tego... rozmazał mu się make-up (!), ryknął jak raniony borsuk i rzucił się do ucieczki, czego świadkiem już byłem.
Spotkanie ze znajomą
Ocena:
982
(1110)
Komentarze