Jechałam sobie tramwajem. Miałam dwie siatki z niewielkimi zakupami, a że nie wolno mi dźwigać a zwolniło się miejsce - więc usiadłam. Na najbliższym przystanku wsiadła malutka, drobniutka babcia, taka kruszynka około 70 lat. Dwie ciężkie siaty z zakupami i na dokładkę około 8-letni, nad wiek rozwinięty i ze sporą nadwagą wnuczek, dzierżący w dłoni jakiegoś „Sransformersa”.
Dobrze wiem jak ciężko jest tachać siaty, więc wiele się nie namyślając ustąpiłam babci miejsca.
- Ależ dziękuję pani serdecznie – i tu łup, z rozmachem usadziła wnuczka na miejscu.
Ja – oczy do czoła – czekam na rozwój wypadków. Babcia dwie siaty do jednej ręki drugą ledwie się trzyma lawirując na zakręcie żeby nie upaść.
- Dlaczego pani nie usiądzie, będzie łatwiej – spytałam a raczej stwierdziłam.
A babcia na to – no widzi pani, nie mogę, wnusio siedzi, a on taki... biedny i słabowity.
Wiele się nie namyślając, może trochę mało delikatnie, ale podniosłam za ramię tego „słabowitego”, który już dobrze kopał w siedzenie przed sobą. I tu w babci odezwał się demon, no jak ja mogłam tak potraktować dziecko, jemu się należy BO TO DZIECKO! I co ja sobie wyobrażam. Ona zna przepisy, ona mnie do sądu, na policję, do straży miejskiej, ona zna księdza w parafii i parę jeszcze innych osób, i czego to one mi nie zrobią. Dalej już nie chciałam słuchać.
- Proszę pani, ja ustąpiłam miejsca pani, a nie dziecku. A skoro pani nie skorzystała z miejsca to 8-latek spokojnie może postać i nic mu się nie stanie. – Po czym ze stoickim spokojem z powrotem usiadłam, wsadziłam słuchawki do uszu, żeby nie słuchać gdaczącej babci.
Wniosek nasuwa się sam, że „takie będą rzeczypospolite jakie ich młodzieży chowanie”. Nie dziwmy się zatem, że mamy społeczeństwo roszczeniowe, bo od małego uczymy, że wszystko się należy.
Dobrze wiem jak ciężko jest tachać siaty, więc wiele się nie namyślając ustąpiłam babci miejsca.
- Ależ dziękuję pani serdecznie – i tu łup, z rozmachem usadziła wnuczka na miejscu.
Ja – oczy do czoła – czekam na rozwój wypadków. Babcia dwie siaty do jednej ręki drugą ledwie się trzyma lawirując na zakręcie żeby nie upaść.
- Dlaczego pani nie usiądzie, będzie łatwiej – spytałam a raczej stwierdziłam.
A babcia na to – no widzi pani, nie mogę, wnusio siedzi, a on taki... biedny i słabowity.
Wiele się nie namyślając, może trochę mało delikatnie, ale podniosłam za ramię tego „słabowitego”, który już dobrze kopał w siedzenie przed sobą. I tu w babci odezwał się demon, no jak ja mogłam tak potraktować dziecko, jemu się należy BO TO DZIECKO! I co ja sobie wyobrażam. Ona zna przepisy, ona mnie do sądu, na policję, do straży miejskiej, ona zna księdza w parafii i parę jeszcze innych osób, i czego to one mi nie zrobią. Dalej już nie chciałam słuchać.
- Proszę pani, ja ustąpiłam miejsca pani, a nie dziecku. A skoro pani nie skorzystała z miejsca to 8-latek spokojnie może postać i nic mu się nie stanie. – Po czym ze stoickim spokojem z powrotem usiadłam, wsadziłam słuchawki do uszu, żeby nie słuchać gdaczącej babci.
Wniosek nasuwa się sam, że „takie będą rzeczypospolite jakie ich młodzieży chowanie”. Nie dziwmy się zatem, że mamy społeczeństwo roszczeniowe, bo od małego uczymy, że wszystko się należy.
Warszawa, tramwaj nr 33, plac Grunwaldzki
Ocena:
712
(806)
Komentarze