Nauczyciel od obrony cywilnej w gimnazjum. Jego zła sława wyprzedzała jego samego. Historie o tym jak składał dziewczynom niemoralne propozycje, jak lubi sobie poobłapiać, pożartować wulgarnie, niosły się korytarzami przekazywane jak za pierwszych Piastów, z ust do ust.
Początkowo w te opowieści podawane pocztą pantoflową, nie wierzyłam - bo już niejednokrotnie przekonałam się, że o nauczycielach źle mówią ci, co mają z nimi lub przedmiotem problemy.
Starsze koleżanki mówiły, że ów nauczyciel ma taki fetysz, że lubi wybrać w klasie kilka dziewczyn, które mu wpadają w oko, i robi im przez cały rok niewybredne uwagi. Najwyraźniej zostałam wytypowana.
Wszelkie żarty z podtekstem seksualnym, ignorowałam, niby przypadkowe ocieranie się, kiedy stałam przy tablicy, uznawałam za serio przypadkowe, nachylanie się nade mną kiedy coś pisałam i sapanie nad karkiem - nie powiem - irytowało. Zwłaszcza, że facet był już po pięćdziesiątce, bardzo nieatrakcyjny i wpatrujący się jakoś tak... lubieżnie. Wszystko to można było zdzierżyć, ale raz jeden nie wytrzymałam.
Lekcja była o udzielaniu pierwszej pomocy, bodajże. Czytamy podręcznik (jak to w polskich szkołach), gdy nagle pan nauczyciel zwraca się do mnie tymi słowy:
- A ty, to jakbyś miała męża Araba, to by cię zajeździł. Taki tyłek... no no, kto by nie chciał... Krzyczałabyś jak szalona, tylko byś piszczała... - I sobie pomlaskał dla wzmocnienia efektu.
Oczywiście cała klasa w śmiech. A we mnie się zagotowało. Byłam pyskata. Nie pamiętam już dokładnie co odpowiedziałam, bo ładnych kilka lat temu to było, biegle posługiwałam się natomiast już wtedy plugawym językiem, z czego dumna nie jestem, jednak zapożyczenia z łaciny podwórkowej na pewno mój monolog ubarwiły. Ot krew mi się wzburzyła. Zabrałam rzeczy i wyszłam, odprowadzona komentarzem: "Tak ładna, jak wredna".
Pani dyrektor wzruszona nie była. Podobno nie byłam pierwsza. Poinformowano mnie, że zwrócą panu uwagę aby tak do dziewczynek nie mówić.
Ja natomiast dostałam punkty ujemne ze względu na bogactwo mojego słownictwa.
Początkowo w te opowieści podawane pocztą pantoflową, nie wierzyłam - bo już niejednokrotnie przekonałam się, że o nauczycielach źle mówią ci, co mają z nimi lub przedmiotem problemy.
Starsze koleżanki mówiły, że ów nauczyciel ma taki fetysz, że lubi wybrać w klasie kilka dziewczyn, które mu wpadają w oko, i robi im przez cały rok niewybredne uwagi. Najwyraźniej zostałam wytypowana.
Wszelkie żarty z podtekstem seksualnym, ignorowałam, niby przypadkowe ocieranie się, kiedy stałam przy tablicy, uznawałam za serio przypadkowe, nachylanie się nade mną kiedy coś pisałam i sapanie nad karkiem - nie powiem - irytowało. Zwłaszcza, że facet był już po pięćdziesiątce, bardzo nieatrakcyjny i wpatrujący się jakoś tak... lubieżnie. Wszystko to można było zdzierżyć, ale raz jeden nie wytrzymałam.
Lekcja była o udzielaniu pierwszej pomocy, bodajże. Czytamy podręcznik (jak to w polskich szkołach), gdy nagle pan nauczyciel zwraca się do mnie tymi słowy:
- A ty, to jakbyś miała męża Araba, to by cię zajeździł. Taki tyłek... no no, kto by nie chciał... Krzyczałabyś jak szalona, tylko byś piszczała... - I sobie pomlaskał dla wzmocnienia efektu.
Oczywiście cała klasa w śmiech. A we mnie się zagotowało. Byłam pyskata. Nie pamiętam już dokładnie co odpowiedziałam, bo ładnych kilka lat temu to było, biegle posługiwałam się natomiast już wtedy plugawym językiem, z czego dumna nie jestem, jednak zapożyczenia z łaciny podwórkowej na pewno mój monolog ubarwiły. Ot krew mi się wzburzyła. Zabrałam rzeczy i wyszłam, odprowadzona komentarzem: "Tak ładna, jak wredna".
Pani dyrektor wzruszona nie była. Podobno nie byłam pierwsza. Poinformowano mnie, że zwrócą panu uwagę aby tak do dziewczynek nie mówić.
Ja natomiast dostałam punkty ujemne ze względu na bogactwo mojego słownictwa.
szkoła
Ocena:
555
(651)
Komentarze