Tragedia w trzech aktach spisana.
AKT I: Początek
Pożyczyłem samochód teściowi (teraz przyznaję, nie było to zbyt mądre z mojej strony), który na miesiąc wyjeżdżał do sanatorium, a co za tym idzie, byłem skazany na korzystanie z komunikacji miejskiej. Pomyślałem, że pora letnio – jesienna, to jeszcze nie tragedia i mogę spokojnie przeżyć miesiąc w autobusach, tym bardziej, że lubię obserwować otaczających ludzi, ich wygląd, fryzury, styl ubierania, tatuaże, kolczyki, zachowanie i tym podobne rzeczy.
Siedziałem sobie więc pewnego dnia w autobusie, mając idealny punkt obserwacyjny i nie przeczuwając nadchodzących problemów. Ja siedziałem na miejscu pomiędzy środkowymi, a ostatnimi drzwiami. Za mną siedział facet na stałe mieszkający w siłowni, ubrany w dres marki dres, a dokładniej Adidas ze specjalnej kolekcji z gratisowym czwartym paskiem.
Oprócz niego w autobusie znajdował się jeszcze krótko ostrzyżony, dziewiętnastoletni chłopak, z dwoma warkoczykami na bródce ubrany w koszulę (chyba Pako Lorente), ciemnoniebieskie dżinsy, pasek Calvina Kleina i buty Hilfigera.
Za nim siedziała dziewczyna, typ ostro metalowy, 20 lat, glany z kolcami, czarna bluzka i czarne dżinsy, spod rękawa na dłoń wychodziła końcówka tatuażu. Mimo stroju i ostrego, ciemnego makijażu było w niej coś czarującego.
W autobusie znajdowało się jeszcze kilka osób nie biorących udziału w dalszych wydarzeniach.
AKT II: O jeden żart za daleko
Na przystanku wsiadły dwie kobiety, młodsza, około 17 letnia od razu usiadła, starsza, jak się później okazało jej matka podeszła do biletomatu. Wpatrywała się w niego, najwyraźniej nie rozumiejąc wypisanej komendy „dotknij wyświetlacza” i nie wiedziała co dalej począć. Po chwili podeszła do niej córka, ale ona również dotykowy wyświetlacz próbowała zaczarować jedynie wzrokiem. Stały tak przez chwile gdy chłopak w koszuli wyciągnął słuchawki z uszu i podszedł do bezradnych kobiet. Z słuchawek doszedł mnie tekst śpiewany przez Mr. Lordiego „Who is your daddy, bitch, who is your daddy?”
([Ch] – Chłopak, [K] – starsza kobieta, [D] – Dres)
[Ch]: (do kobiet przy biletomacie) Dobra dzieci, przepuście tatusia, bo sobie palce połamiecie.
Chłopak puknął palcem w wyświetlacz, a ten natychmiast zareagował pytaniem o rodzaj biletu. W tym czasie z słuchawek wydobyły się dźwięki kolejnej piosenki, tym razem był to kawałek Nightwish, a więc pewnie stąd ta bródka.
[Ch]: (do starszej kobiety) Jaki bilecik pani sobie życzy? (po chwili do młodszej) A co ty sobie życzysz? Kawa, herbata? Whisky z colą? Kolacja ze śniadaniem?
Kobieta przez chwilę zrobiła wielkie oczy, po czym… uderzyła chłopaka torebką w głowę.
[K]: Odczep się od mojej córki! Ty szatanisto, ty! Ty zboczeńcu!
Kłopoty jednak dopiero się zaczęły, bowiem do akcji postanowił wtrącić się dresiarz. Podbiegł do chłopaka z pytaniem [D]: „Jakiś, k*rwa, problem?” i strzelił go w twarz.
W tym momencie ja postanowiłem się włączyć. W końcu mam już prawie 30 lat, muszę dzieciakowi pomóc. Podbiegłem do dresiarza od tyłu i ugiętymi rękoma złapałem go pod łokcie, tak, że swoimi łokciami zahaczyłem o jego i ciągnąłem je do tyłu, aby przeciwnikowi unieruchomić ręce. Odciągnąłem go metr do tyłu, kiedy ktoś krzyknął do kierowcy, żeby zatrzymał autobus. No i zatrzymał, na tyle gwałtownie, że obaj polecieliśmy do przodu, na podłogę, z tym, że ja przekoziołkowałem jeszcze po dresie i automatycznie go puściłem. Ten szybko na mnie skoczył i dwa razy strzelił w szczękę. Uratowała mnie dziewczyna, ubrana na czarno, która kopnęła dresa glanem w twarz, a gdy on poleciał do tyłu, poprawiła go gazem pieprzowym. Pomogła mi wstać, awaryjnie otworzyła drzwi i zaczęliśmy szybko uciekać, razem z pobitym chłopakiem. Gdy się zatrzymaliśmy chłopak podziękował za pomoc i nas zostawił, a dziewczyna zaproponowała, że opatrzy mi w domu rozciętą wargę.
Posiedziałem u niej chwilę, dowiedziałem się, że ma na imię Marta, opatrzyła mi rozcięcie, wypiliśmy herbatę, porozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, a na koniec włożyła mi do kieszeni numer ze swoim numerem.
Akt III: Epilog: Pobity i ukarany
Żona znalazła w mojej kieszeni numer Marty i na tydzień wyrzuciła mnie z sypialni.
AKT I: Początek
Pożyczyłem samochód teściowi (teraz przyznaję, nie było to zbyt mądre z mojej strony), który na miesiąc wyjeżdżał do sanatorium, a co za tym idzie, byłem skazany na korzystanie z komunikacji miejskiej. Pomyślałem, że pora letnio – jesienna, to jeszcze nie tragedia i mogę spokojnie przeżyć miesiąc w autobusach, tym bardziej, że lubię obserwować otaczających ludzi, ich wygląd, fryzury, styl ubierania, tatuaże, kolczyki, zachowanie i tym podobne rzeczy.
Siedziałem sobie więc pewnego dnia w autobusie, mając idealny punkt obserwacyjny i nie przeczuwając nadchodzących problemów. Ja siedziałem na miejscu pomiędzy środkowymi, a ostatnimi drzwiami. Za mną siedział facet na stałe mieszkający w siłowni, ubrany w dres marki dres, a dokładniej Adidas ze specjalnej kolekcji z gratisowym czwartym paskiem.
Oprócz niego w autobusie znajdował się jeszcze krótko ostrzyżony, dziewiętnastoletni chłopak, z dwoma warkoczykami na bródce ubrany w koszulę (chyba Pako Lorente), ciemnoniebieskie dżinsy, pasek Calvina Kleina i buty Hilfigera.
Za nim siedziała dziewczyna, typ ostro metalowy, 20 lat, glany z kolcami, czarna bluzka i czarne dżinsy, spod rękawa na dłoń wychodziła końcówka tatuażu. Mimo stroju i ostrego, ciemnego makijażu było w niej coś czarującego.
W autobusie znajdowało się jeszcze kilka osób nie biorących udziału w dalszych wydarzeniach.
AKT II: O jeden żart za daleko
Na przystanku wsiadły dwie kobiety, młodsza, około 17 letnia od razu usiadła, starsza, jak się później okazało jej matka podeszła do biletomatu. Wpatrywała się w niego, najwyraźniej nie rozumiejąc wypisanej komendy „dotknij wyświetlacza” i nie wiedziała co dalej począć. Po chwili podeszła do niej córka, ale ona również dotykowy wyświetlacz próbowała zaczarować jedynie wzrokiem. Stały tak przez chwile gdy chłopak w koszuli wyciągnął słuchawki z uszu i podszedł do bezradnych kobiet. Z słuchawek doszedł mnie tekst śpiewany przez Mr. Lordiego „Who is your daddy, bitch, who is your daddy?”
([Ch] – Chłopak, [K] – starsza kobieta, [D] – Dres)
[Ch]: (do kobiet przy biletomacie) Dobra dzieci, przepuście tatusia, bo sobie palce połamiecie.
Chłopak puknął palcem w wyświetlacz, a ten natychmiast zareagował pytaniem o rodzaj biletu. W tym czasie z słuchawek wydobyły się dźwięki kolejnej piosenki, tym razem był to kawałek Nightwish, a więc pewnie stąd ta bródka.
[Ch]: (do starszej kobiety) Jaki bilecik pani sobie życzy? (po chwili do młodszej) A co ty sobie życzysz? Kawa, herbata? Whisky z colą? Kolacja ze śniadaniem?
Kobieta przez chwilę zrobiła wielkie oczy, po czym… uderzyła chłopaka torebką w głowę.
[K]: Odczep się od mojej córki! Ty szatanisto, ty! Ty zboczeńcu!
Kłopoty jednak dopiero się zaczęły, bowiem do akcji postanowił wtrącić się dresiarz. Podbiegł do chłopaka z pytaniem [D]: „Jakiś, k*rwa, problem?” i strzelił go w twarz.
W tym momencie ja postanowiłem się włączyć. W końcu mam już prawie 30 lat, muszę dzieciakowi pomóc. Podbiegłem do dresiarza od tyłu i ugiętymi rękoma złapałem go pod łokcie, tak, że swoimi łokciami zahaczyłem o jego i ciągnąłem je do tyłu, aby przeciwnikowi unieruchomić ręce. Odciągnąłem go metr do tyłu, kiedy ktoś krzyknął do kierowcy, żeby zatrzymał autobus. No i zatrzymał, na tyle gwałtownie, że obaj polecieliśmy do przodu, na podłogę, z tym, że ja przekoziołkowałem jeszcze po dresie i automatycznie go puściłem. Ten szybko na mnie skoczył i dwa razy strzelił w szczękę. Uratowała mnie dziewczyna, ubrana na czarno, która kopnęła dresa glanem w twarz, a gdy on poleciał do tyłu, poprawiła go gazem pieprzowym. Pomogła mi wstać, awaryjnie otworzyła drzwi i zaczęliśmy szybko uciekać, razem z pobitym chłopakiem. Gdy się zatrzymaliśmy chłopak podziękował za pomoc i nas zostawił, a dziewczyna zaproponowała, że opatrzy mi w domu rozciętą wargę.
Posiedziałem u niej chwilę, dowiedziałem się, że ma na imię Marta, opatrzyła mi rozcięcie, wypiliśmy herbatę, porozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, a na koniec włożyła mi do kieszeni numer ze swoim numerem.
Akt III: Epilog: Pobity i ukarany
Żona znalazła w mojej kieszeni numer Marty i na tydzień wyrzuciła mnie z sypialni.
komunikacja_miejska
Ocena:
740
(1024)
Komentarze