#23817

Czasami w naszym fachu potrzebny jest sprzęt.
Różny, czasem drobny, czasem ten większy.
A kasy zawsze piekielnie brakuje. Teraz już mniej, bo akcje władz szpitala i województwa odnowiły tabor i uzupełniły braki. Ale pamiętam dobrze te biedniejsze czasy...

W naszej bazie królowały dwa "okręty flagowe" - Mercedesy, popularne kaczki.
Wymalowane na żółto, z oznakowaniami, z zewnątrz robiły wrażenie całkiem sprawnych maszyn.
Znacznie gorzej było od środka...
Jechaliśmy do wezwania: cukrzyk, nieprzytomny, w domu na wsi. Zima.
Już przy zjeździe w drogę prowadzącą do wioski, miałem wrażenie, że ze strachu okasztanię sobie zbroję...
Droga przez las, pochyła jak czoło polityka i kręta jak jego sumienie. Do tego zima - odśnieżanie tego traktu nie leżało w sferze zainteresowań władz gminy.
Ale jedziemy twardo. Z fasonem. Nie zwracając uwagi na coraz bardziej skrzypiące hamulce i zapach palonych okładzin wyczuwalny w kabinie.
W końcu odmiana... ale nie na lepsze.
Podjazd pod górę, stromy jak cholera. W połowie dom, do którego mamy wezwanie. Dojechaliśmy, zamiatając tyłem - tylny napęd plus nieco łyse opony.

Na miejscu użyliśmy znalezionych obok drogi kamieni, celem unieruchomienia naszego rumaka i do boju. Pacjenta zbadaliśmy, zakłuliśmy, podaliśmy leki i na noszach wieziemy do karetki.
Wprowadzamy je z drżeniem łydek, bo przecież ręczny oddał ducha dawno i jedyne, co trzyma parę ton żelastwa i wjeżdżającego, ponad stukilowego pacjenta, to kawałki skały pod kołami.
W pewnym momencie straszna informacja od kierowcy:
- Nosze nie chcą się zablokować, bo stoimy na pochyłości!
I co dalej??
Ano nic... Razem z ratownikiem wlazłem do środka, złapaliśmy mocno rączkę od noszy i trzymamy. A kierowca rusza i próbuje wyjechać kolejne dwa kilometry pod stromą, ośnieżoną górę...
W połowie tej trasy nastąpiły dwa wydarzenia, obydwa niespodziewane.

Nagle otworzyły się tylne drzwi do karetki. Na oścież.
W tym momencie nasz biedny pacjent odzyskał świadomość.
Otworzył błękitne oczęta i ujrzał... oddalającą się wstążkę drogi, od której dzieliło go kilkadziesiąt centymetrów, bez żadnej fizycznej bariery, a u podstawy wielgachnej góry kilka drzew i lustro wody leżącego poniżej zbiornika...
Zaczął więc wydawać z siebie mało artykułowane, za to coraz głośniejsze jęki przerażenia. Do tego rozpoczął intensywną aktywność ruchową, zmierzającą do uwolnienia się z tego rydwanu piekieł!
I tu popełniłem błąd taktyczny, który zaowocował drugą niespodzianką. Ryknąłem:
- Nie szarp się pan, bo puścimy te nosze, a nie są zablokowane!
- Łaaaaaa!!!!!
Po tym wrzasku chorego we wnętrzu karetki rozszedł się zapach wyraźnie świadczący o tym, że nerwy ma on równie słabe, co zwieracze...
I tu doceniliśmy otwarte drzwi karety. Pozwalały oddychać bez ryzyka zagazowania na amen. Lubił chłopina zjeść, nie ma co...
Na szczęście góra się skończyła.
Zatrzymaliśmy się na równym. Wydobyliśmy nosze. Wylaliśmy ich zawartość płynną (obiad) pozostawiając stałą (konsumenta).
Zablokowaliśmy nosze i ruszyliśmy do szpitala.
Tylko przez całą drogę ciągnęły się za nami nieartykułowane ryki pacjenta, które wyraźnie świadczyły o tym, że do bazy dojedzie w znacznie gorszej, niż wyjściowo formie... Przynajmniej psychicznej.

I po co było przytomnieć?

służba_zdrowia