bukimi
Kłopoty finansowe swego czasu skłoniły mnie do przeglądania ogłoszeń o pracę także "z dolnej półki".
Ogłoszenie z pozoru jak każde inne: firma szuka 3 pracowników. Magazyniera, pracownika biurowego i sprzedawcy. Po złożeniu CV i rozmowie okazuje się, że wprawdzie na pracownika biurowego nie masz szans, ale z chęcią przyjmą Cię jako sprzedawcę. Ostatecznie okazało się, że nikt z kandydatów nie jest godzien dostąpienia zaszczytu pracy w biurze, a sprzedawców nagle potrzeba zdecydowanie więcej niż jednej sztuki.
Żeby nie przedłużać, od razu powiem, że praca ograniczała się do chodzenia po mieszkaniach i wciskaniu telewizji o jednoliterowej nazwie. Teren wybierany codziennie metodą chybił-trafił. Oczywiście standardowym chwytem była "grupowa modernizacja telewizji" oraz "wszyscy sąsiedzi już podpisali". Każdy z nowych pracowników został przydzielony do kogoś ze stałej załogi.
Podczas jednego (i jedynego) dnia mojej pracy odwiedziłem takie nory, że żal było patrzeć jak ludzie mieszkają. Co gorsze, to zwykle byli właśnie najlepsi potencjalni klienci! Zdziwilibyście się ile z tych "biednych, pokrzywdzonych" brało pakiety telewizji cyfrowej z pakietem na ponad 100zł/miesiąc.
Jako człowiek młody i jeszcze naiwnie wierzący w ludzkie odruchy, spytałem starszego stażem czy nie żal mu tak chodzić po tych norach i sprzedawać pakiety ludziom, których na to nie stać:
- Nie wolałbyś pochodzić po jakichś porządniejszych dzielnicach?
- No co ty! W takich biednych jest właśnie najlepiej!
- Czemu? Więcej biorą?
- To też. Ale nie tylko to... Co rusz ktoś dopytuje się o "specjalne rabaty" i inne zniżki. I tak co najmniej co tydzień sobie porucham: a to za opłatę instalacyjną, a to za 1szy miesiąc gratis. Czasem nawet jakaś młoda się trafi, jak mamusia ją ładnie poprosi. Raj, nie praca!
Cóż, nie tylko pieniądze i tzw. samorozwój są dobrymi "motywatorami" do ciężkiej pracy. Młodym i napalonym "polecam"...
Ogłoszenie z pozoru jak każde inne: firma szuka 3 pracowników. Magazyniera, pracownika biurowego i sprzedawcy. Po złożeniu CV i rozmowie okazuje się, że wprawdzie na pracownika biurowego nie masz szans, ale z chęcią przyjmą Cię jako sprzedawcę. Ostatecznie okazało się, że nikt z kandydatów nie jest godzien dostąpienia zaszczytu pracy w biurze, a sprzedawców nagle potrzeba zdecydowanie więcej niż jednej sztuki.
Żeby nie przedłużać, od razu powiem, że praca ograniczała się do chodzenia po mieszkaniach i wciskaniu telewizji o jednoliterowej nazwie. Teren wybierany codziennie metodą chybił-trafił. Oczywiście standardowym chwytem była "grupowa modernizacja telewizji" oraz "wszyscy sąsiedzi już podpisali". Każdy z nowych pracowników został przydzielony do kogoś ze stałej załogi.
Podczas jednego (i jedynego) dnia mojej pracy odwiedziłem takie nory, że żal było patrzeć jak ludzie mieszkają. Co gorsze, to zwykle byli właśnie najlepsi potencjalni klienci! Zdziwilibyście się ile z tych "biednych, pokrzywdzonych" brało pakiety telewizji cyfrowej z pakietem na ponad 100zł/miesiąc.
Jako człowiek młody i jeszcze naiwnie wierzący w ludzkie odruchy, spytałem starszego stażem czy nie żal mu tak chodzić po tych norach i sprzedawać pakiety ludziom, których na to nie stać:
- Nie wolałbyś pochodzić po jakichś porządniejszych dzielnicach?
- No co ty! W takich biednych jest właśnie najlepiej!
- Czemu? Więcej biorą?
- To też. Ale nie tylko to... Co rusz ktoś dopytuje się o "specjalne rabaty" i inne zniżki. I tak co najmniej co tydzień sobie porucham: a to za opłatę instalacyjną, a to za 1szy miesiąc gratis. Czasem nawet jakaś młoda się trafi, jak mamusia ją ładnie poprosi. Raj, nie praca!
Cóż, nie tylko pieniądze i tzw. samorozwój są dobrymi "motywatorami" do ciężkiej pracy. Młodym i napalonym "polecam"...
wciskacze kitu
Ocena:
625
(699)
Komentarze