#32588

Opowieść o uzdolnionym dziecku

Z okazji Dnia Dziecka razem z moją rodzicielką zabrałyśmy dzieciaki zaprzyjaźnionego małżeństwa, w ilości sztuk dwóch, do teatru celem radosnego ukulturalniania. Dziewczę ma 11 lat, a jej brat - 9. O godzinie dosyć słusznej, kiedy wszystkie koty są czarne, ich mama zabiera całą naszą gromadkę damoj. Dzieciaki twarde, na swoim pierwszym wielkim wyjściu wytrzymały ponad dwie godziny, ale zmęczenie robi swoje. Dzieci usiadły z tyłu (przez swój wzrost zostałam oddelegowana pod drzwi, przez co rodzeństwo siedziało obok siebie, dziewczę w środku), a mamy z przodu plotkowały.

[D]ziewczę: Brat, nie wierć się, kopiesz mnie.
[C]hłopiec: To ty się rozpychasz!
[M]ama rodzeństwa: Córeczko, jesteś starsza, powinnaś ustąpić bratu.
[D] Ale mamo! On się rozpycha i nie mam gdzie nóg trzymać!
[M] Synku, przesuń się i daj siostrze spokojnie siedzieć.
[C] Ale ona się wciska i mnie przygniata!
[D] Nieprawda!
[M] Spokój!!

Zapadła chwila ciszy. Dziewczę przesunęło się o ile pozwalały jej pasy w moim kierunku. Byle dalej od braciszka. Wydawało się, że sytuacja została zażegnana.

Nic bardziej mylnego.

Po dosłownie kilku chwilach, gdy atmosfera zaczęła się przerzedzać, a mamy podjęły przerwany wątek, sympatyczny synek zamachnął się na siostrę. Szybko. Nawet nie zdążyłam zareagować. Głośne klaśnięcie uderzenia. Ciche syknięcie dziewczynki.

I głośny, oburzony pisk chłopca.

Natychmiastowa reakcja ich matki:
[M] Córko!! Co to ma znaczyć?! Nie bij swojego brata! Jesteś od niego silniejsza! Tak nie można! Masz szlaban! - i tu nastąpiła wyliczanka, jakie będą obowiązywały zakazy przez następny tydzień. Na szczęście, jak przedstawiłam zaistniałą sytuację, kara została cofnięta, ale żadne słowo nagany w stronę symulanta nie padło.

Puenta z tej historii? Przez resztę drogi [M] opowiadała, jak się stara wysłać swojego syna do szkoły muzycznej, bo jest taki uzdolniony i wrażliwy.

Życzę radosnego Dnia Dziecka.

samochód