#33719

Mam szesnaście lat i trądzik. I zaznaczam, że nie są to jakieś tam trzy pryszcze, tylko dość poważny problem. Leczę, ale każdy, kto miał to świństwo wie, że nie jest to ani proste, ani szybkie. Historia poniższa miała miejsce podczas jednego z pierwszych gorących dni tego roku w pociągu osobowym.

Jadę sobie spokojnie gapiąc się w okno. Na jednej ze stacji wsiadają matka z na oko 2-3 lata młodszą ode mnie córką. Córka - normalna zupełnie, również posiadająca na twarzy niezbyt ciekawą sytuację. Zasiadają niedaleko mnie i matka, wcale nie szeptem, zaczyna wywód.
- Mówiłam ci tysiąc razy, żebyś przed wyjściem z domu robiła mejkap! Jak ty wyglądasz bez mejkapu? Przed wyjściem też ci mówiłam, ale jak zwykle jesteś mądrzejsza!
- Ale mamo, gorąco jest, byłoby mi niewygodnie, a my przecież tylko po zakupy jedziemy.
- Po zakupy czy na imprezę, dla urody trzeba cierpieć! Nie będziesz mi paradowała z tym syfem na wierzchu, chcesz wyglądać jak ona? (skinienie głową w moją stronę). No dziwadło! Żadna NORMALNA nastolatka by tak do ludzi nie wyszła!

Cóż, widać jestem niezbyt normalna, bo nie uśmiecha mi się tapetować przy 30 stopniowym upale, zwłaszcza, że sama na galę Oscarów nie podążałam. Nie powiem, że nie używam podkładu - na okazje, owszem, ale bez przesady.
Po skończeniu wywodu mamusia...otwiera torebkę, wyjmuje z niej fluid, wyciska trochę na rękę i pięknie rozsmarowuje córeczce na buzi. Córeczka zachwycona nie była, ale przestała protestować.
Dodam jeszcze, że podczas dalszej podróży matka sukcesywnie, co jakieś pięć minut wyciągała z torebeczki puder i przypudrowywała córce "świecący się" nos. Nie dziwię się wcale, że się pociła.

Słuchając piekielnej mamuśki zrobiło mi się przykro. Jasne, że chciałabym mieć ładną skórę, ale nie mam. Nie każdy może mieć. Nie jest to powodem do katowania młodej skóry ciężkim podkładem dzień w dzień. Ale cóż, niektórzy tego nie rozumieją.