#34895

Będąc dzieckiem lat ośmiu przeżywałam chorobliwą fascynację jazdą na dwukołowym pojeżdzie reklamowanym przez różową laleczkę z blond włosami. nie dało się tego nazwać rowerem. Dodam także ze moi rodzice dzieki znajomosciom kupili ten rower za granica, bo w Polsce nie były dostępne.
Ale co do piekielnych...

Wybrałam się zrazu pewnego pięknego dnia, na moim różowym poskramiaczu chodników, do parku. Ptaszki śpiewają, koledzy się ścigają, ja się uśmiecham i BUM!!! ( bo inaczej tego określić nie potrafię ). dziecko lat dwóch lub mniej, wykradło się spod czujnego oka ojca wprost pod mój rowerek! ni to nie mogłam się na czas zatrzymać, ni to skręcić a sama wtedy zbytniego refleksu mie miałam. Dziecku nic się nie stało, ale ja już miałam gorzej. oprócz stłuczeń, siniaków i obtarć, tłoczyło się ogromne poczucie winy ( w tej części histori piekielność była także po mojej stronie )

(o)jciec, (j)a

(o): K#$%^a, patrz jak jedziesz!!! tu w TYM parku nie można jeżdzić!!! ty dziecko prawie zabiłaś...

przerwał na chwile, aby móc podelektować się złocistym trunkiem w zielonej, szklanej butelce.

(o): i co jeszcze tu, do k#$%^y nędzy, stoisz? sp#$@^&*j!!!
(j): ale ja chciałam przeprosić...
(o): masz jakieś pieniądze?

byłam wtedy tak przerażona ( koleś to był olbrzym ), że wyciągnełam te 10 zł które wyskrobałam ze skarbonki na loda.

(o): no... i dobrze! te, heniek dołożysz się do wódki?

oczywiście pan Ojczulek wcale nie przejmował sie już dzieckiem które nadal leżało i płakało. łatwo można się domyślić że panów zobaczyłam jeszcze wieczrem. nachlanych. z dzieckiem.

nie wszystko jest może wierne obrazowi rzeczywistości, ale tak to zapamiętałam z dzieciństwa. dla ułatwienia dodam, rzecz działa sie 20 lat temu, 10 lat temu znaleziono rodziców + heńka zapitych na śmierć. mieli wtedy ok. 40 lat. dziecko jest moim sąsiadem.

mały park w warszawie