#40608

Z opowieści gimnazjalnych albo o tym, jak Onorina nie wpasowała się w cudze gusta telewizyjne ;)

Jestem prawosławna i tak się złożyło, że chyba w każdej szkole, do której chodziłam, byłam jedyną reprezentantką mojego wyznania w danym roczniku. Nigdy nie chodziłam na religię, a że z etyką wiadomo, jak jest, spędzałam wolne godziny w bibliotece.

Kiedy umarł Jan Paweł II, byłam w gimnazjum, chyba w II klasie. Na ścianie w sali szkolnej od razu zawisła gazetka pt. "Jan Paweł Wielki", nauczycielka od WOSu na podwyższenie oceny zadała napisanie planu zajęć w oparcie o nauczanie papieża, i działo się mnóstwo rzeczy w tym duchu.

No i telewizja. Wiadomości wiadomo o czym, odwołano wiele ciekawych programów, za to pojawiły się filmy w rodzaju "Faustyny". Trwało tak jeden dzień, drugi, trzeci, i następne...

Któregoś dnia w rozmowie na korytarzu z koleżankami wspomniałam, że to nudne, że w kółko ta sama tematyka w telewizji i mogliby puścić coś ciekawego.
I się zaczęło. Trzy koleżanki naskoczyły na moją skromną osobę. Że to był papież - Polak i ja, jako nie Polka, nie mam prawa się wypowiadać, bo nie rozumiem, jaka to jest olbrzymia, wielka, strata. Że nie mam sumienia, bo oni wszyscy w żałobie, a ja o jakichś programach telewizyjnych się wypowiadam. Że w ogóle nic nie rozumiem, bom nie katoliczka i nie umiem docenić chwały tej postaci.
Nie broniłam się, bo nie było sensu tłumaczyć, że chodziło mi tylko o to, że telewizja była dość monotematyczna.
Ale na resztę życia zapamiętałam, by przy Polakach nie wypowiadać się o papieżu. Bo to, co powiem, może być użyte przeciwko mnie. Na zasadzie, żem nie Polka, ani nie katoliczka.

Taka uwaga na koniec. Z czystej ciekawości jeszcze w gimnazjum przeczytałam poezje Karola Wojtyły. W liceum przeczytałam dwie jego encykliki oraz kilka homilii. I znam bliżej tylko jedną osobę, która się zapoznała z encyklikami Jana Pawła II. Tym kimś jest mój były chłopak.

gimnazjum