zarchiwizowany
Skomentuj
(13)
Pobierz ten tekst w formie obrazka
monikka
Zastanawiam się niekiedy czy nadwrażliwość na "dobro" dziecka i zbyteczna opiekuńczość może się okazać szkodliwa...
Mieszkam w miejscu, gdzie mniej więcej wszyscy się znają. Znajduje się tu niewielka Szkoła Podstawowa, gdzie uczęszcza może 50 uczniów.
Jedną z uczennic jest Kasia, córka nauczycielki, pracującej w placówce. Kasia ma umiarkowaną niepełnosprawność umysłową. W szkole nagradzana jest nawet za najmniejsze postępy w nauce różnymi nagrodami. Co niewątpliwie jest czynnikiem motywującym i pozytywnym...
Kasia wszędzie chodzi z mamą, która to nie opuszcza jej na krok. Zwłaszcza to jest widoczne w kościele. Mama pomaga jej we wszystkim. Dziś w tymże kościele, z racji uroczystej mszy, dowiedziałam się, że Kasia skończyła 18 lat... Dowiedziałam się również, nieco później, że pomimo wieku Kasia wciąż jest uczennicą szkoły podstawowej...(ciekawa jestem jak długo zamierzają trzymać Kasię w tej szkole...wszystko w głównej mierze zależy od jej mamy, która pracuje tam ok 25 lat).
Nie wiem co ma na to wpływ, czy fakt, że matka chce mieć Kasię zawsze obok siebie (bo przecież nikt inny nie będzie potrafił się nią równie dobrze zaopiekować...) czy może to, że obecnie mamy niż demograficzny i każdy uczeń jest wręcz na wagę złota.
Wiem jedno, że Kasia, zważywszy na swą wyjątkowość wyróżnia się na tle innych uczniów, którzy są w różnym stopniu uprzejmi, a dość często dokuczliwi...
Według mnie szanowna rodzicielka powinna mimo wszystko odrobinę ograniczyć swą piekielną troskę. Może Kasia otworzyłaby się, lub po prostu lepiej czuła w szkole odpowiednio przystosowanej.
PS. Te ok. 20 lat temu, gdy sama chodziłam do tejże podstawówki, w klasie miałam 2 kolegów, którzy profilem pasowali idealnie do szkoły specjalnej, i tam też czym prędzej zostali umieszczeni. Często widzę jednego z nich w autobusie. Widać, że mimo wszystko się usamodzielnił i szkoła ta żadnej krzywdy mu nie wyrządziła.
Mieszkam w miejscu, gdzie mniej więcej wszyscy się znają. Znajduje się tu niewielka Szkoła Podstawowa, gdzie uczęszcza może 50 uczniów.
Jedną z uczennic jest Kasia, córka nauczycielki, pracującej w placówce. Kasia ma umiarkowaną niepełnosprawność umysłową. W szkole nagradzana jest nawet za najmniejsze postępy w nauce różnymi nagrodami. Co niewątpliwie jest czynnikiem motywującym i pozytywnym...
Kasia wszędzie chodzi z mamą, która to nie opuszcza jej na krok. Zwłaszcza to jest widoczne w kościele. Mama pomaga jej we wszystkim. Dziś w tymże kościele, z racji uroczystej mszy, dowiedziałam się, że Kasia skończyła 18 lat... Dowiedziałam się również, nieco później, że pomimo wieku Kasia wciąż jest uczennicą szkoły podstawowej...(ciekawa jestem jak długo zamierzają trzymać Kasię w tej szkole...wszystko w głównej mierze zależy od jej mamy, która pracuje tam ok 25 lat).
Nie wiem co ma na to wpływ, czy fakt, że matka chce mieć Kasię zawsze obok siebie (bo przecież nikt inny nie będzie potrafił się nią równie dobrze zaopiekować...) czy może to, że obecnie mamy niż demograficzny i każdy uczeń jest wręcz na wagę złota.
Wiem jedno, że Kasia, zważywszy na swą wyjątkowość wyróżnia się na tle innych uczniów, którzy są w różnym stopniu uprzejmi, a dość często dokuczliwi...
Według mnie szanowna rodzicielka powinna mimo wszystko odrobinę ograniczyć swą piekielną troskę. Może Kasia otworzyłaby się, lub po prostu lepiej czuła w szkole odpowiednio przystosowanej.
PS. Te ok. 20 lat temu, gdy sama chodziłam do tejże podstawówki, w klasie miałam 2 kolegów, którzy profilem pasowali idealnie do szkoły specjalnej, i tam też czym prędzej zostali umieszczeni. Często widzę jednego z nich w autobusie. Widać, że mimo wszystko się usamodzielnił i szkoła ta żadnej krzywdy mu nie wyrządziła.
szkoła podstawowa
Ocena:
108
(168)
Komentarze