#42701

Po X czasie postanowiłam się odezwać.
Będzie to historia o tym, jak straciłam wiarę w ludzi. Wiarę w to, że mówią prawde...

A teraz historia właściwa.

Od dziecka kocham koty. No uwielbiam te puchate mordki do tej pory. Była to czwarta klasa szkoły podstawowej, styczeń. Miałam już jednego, rocznego kota. No ale mojej puszystej królowej było smutno, więc od rodziców miałam dostać jeszcze jednego kota. Taki spóźniony prezent gwiazdkowy. Poszukiwania były, no i jest. Z zaufanej hodowli koteczek perełka. Jechaliśmy po niego strasznie daleko. Pamiętam, była noc. Dotarliśmy, pani z hodowli chwaliła się swoimi persami, jakie to zdrowe, piękne, puchate i cud miód. Aluś, kot o jakże wdzięcznym imieniu, przeleżał u mnie na kolanach całą drogę powrotną. Opiekowałam się, karmiłam, bawiłam. Dodam, że kot miał jakiś rok. Po 3 dniach pobytu na moim ciele wyskoczyła wysypka. No wszędzie była. Nie będę tutaj opisywać tego miesiąca choroby, ale nikt nie wiedział co mi jest. Nikt. W końcu trzeba było kota zaszczepić, i jakąś ostatnią deską ratunku zapytali się, czy to może nie przez kota ta wysypka. Badania, badania. Wops, kotek ma zaawansowaną grzybice C: .

Co w tym piekielnego?

Leki dostałam odpowiednie, wracam do zdrowia. No ale co, kota też trzeba leczyć. Pewnego razu moi rodzice po 'badaniach' kota nie przywieźli.
"Gdzie jest kotek?" zapytała dziewczynka.
"Musiał zostać w klinice, ale niedługo wróci." odpowiedziała mamusia.

Kłamała.

Brat, tego samego dnia powiedział mi, że kota trzeba było uśpić. Ja oczywiście w ryk.

"Mamo, powiedz, że on kłamie, no powiedz!"

Nie powiedziała. Nawet mnie nie starała się pocieszyć.

Proszę, nie brońcie ich. Są zwykłymi, kłamliwymi tchórzami. Chcieli tego dla mojego dobra? Th, z której strony. Dziecko okłamać jest bardzo łatwo, a to, że najdroższe mu osoby go okłamały, to jest podwójny cios.

Przepraszam, jeśli trudno zrozumieć, ale do tej pory ciężko mi o tym pisać.

rodzina